Ooit, lang geleden hoorde ik over een oud koppel dat niet meer in hun eigen huis kon blijven wonen en hij ging naar het oudemannenhuis en zij naar het oudevrouwkeshuis. En ondanks de verteller het als nogal logisch vertelde, vond ik het niet kunnen.

De laatste jaren echter bleek dat volkomen snor te zitten, zo met de seniorenflats en weet ik veel. En bovendien was onze maatschappij toch geëvolueerd en menselijk geworden. In die mate dat ook aan gezinshereniging werd gedaan.

Dat een bejaard koppel niet samen kan wonen omwille van een herseninfarct en te lange wachttijden, het zou niet mogen, maar het kan. Maar dat die mensen zelfs niet Kerstmis samen konden doorbrengen, daar sta ik toch hoogst verbaasd over.

Hemel en aarde worden verzet om toch maar kerstwonderen te creëren, maar iets vanzelfsprekends kan dan weer niet.

De week voor Kerstmis stond er bij ons in de Colruyt een kassierster met een gewei op haar hoofd. Ik had daar zo een dubbel gevoel bij. Enerzijds vond ik het wat overdreven, ik zou het nooit doen. Maar anderzijds had ik er toch bewondering voor dat zij zich niets liet gelegen liggen aan een eventuele mening van anderen.

Van mijn mening hoefde ze alvast niet bang te zijn. Leven en laten leven en voor zover ik er geen last van heb, wat maakt het mij dan uit.

Twee dagen later zagen we haar weer, ook weer met gewei.

Het Nieuwsblad echter plaatste een artikel met als titel: “Dit doe je beter (niet) tijdens de feestdagen met als eerste punt: “je bent geen ornament, waarbij ze het gewei naar carnaval verwijzen.

En dan vraag ik me af wat er fout is aan een diadeem met gewei als beren- of muizenoren op een muts of kap zo hip gevonden worden. Verder vraag ik me ook af waarom iedereen toch zo graag gaat lopen verkondigen wat een ander beter wel of niet zou doen.

Dan denk ik dat ze dàt beter niet zouden doen.

We hadden de vrije dagen rond kerst en nieuwjaar eens een stapje in de wereld willen zetten. We blikten eens richting Parijs. Maar we bepeinsden ons na het meedogenloze. Een rouwende stad bezoeken … het leek ons wat op ramptoerisme lijken.

We hadden ook plannen voor de kerstmarkt van Keulen. Die borgen we op omdat ik het niet zo begrepen heb op dicht drommende dringers. Zelfs dat uitje was er even teveel aan. Ik heb het meer voor ruimte. Veel ruimte. Zelfs aan de kassa in een winkel moet ik de neiging onderdrukken om mijn arm recht in de maag van een te dichtbij staande te spietsen en te zeggen: “dàt is de afstand”.

Armlengte dus. In Keulen? Ik wil niet dwars doen hoor, Sehr geehrte Frau Bürgermeisterin, maar een armlengte? In een menigte? En “een gedragscode voor vrouwen” is dat zoiets als zeggen dat het de vrouwen hun schuld is?

We hadden nog een derde bestemming in gedachten. Berlijn hebben we ook even overwogen, maar zeven uur rijden vond Luc dan weer iets te lang.

Eigenlijk maar goed ook dat we niets hadden vastgelegd. Het zou eerder gedoe dan wat geworden zijn met die schouder.

We hielden ons rustig, lazen, speelden met het blog (ik), maakten filmkes (Luc) en keken TV.

Geert Hoste Jump! De recensies zeggen dat het goed was. Ik zal dus nooit recensent worden. Jaar na jaar, gedurende de laatste paar jaren, zeg ik dat die show steeds minder en minder wordt. Dat hij een mooi betoog hield over onze samenleving ga ik niet ontkennen maar dat was niet komisch. Dat was een mening. Dan wel een mening waar ik me bij aansluit, maar toch.

Michael Van Peel hebben we ook gezien. Het is ook niet bepaald “HAHA”-humor, maar hij liet me wel enkele keren mijn adem inhouden. Het verschil zijnde? Geert Hoste raakt me niet meer -dat was ooit anders– maar Michael Van Peel wél.

Schreef ik maag van slag? Ik wist zo wel dat het iets meer dan dat zou zijn.

Maandagmorgen, terwijl we onderweg waren naar de dokter voor mijn schouder, had Luc last gehad van hoofdpijn, wat in de loop van de dag verergerde naar hevige hoofdpijn, braakneigingen en hevige diarree.

Dat kon natuurlijk wijzen op een maag die van slag was, maar we hadden het met oudjaar en nieuwjaarsdag nogal sober gehouden. Op twee januari waren Broer en Schoonzus dan hier geweest en hadden we uitgebreid gedineerd.

Had zijn maag, die onze sobere eetgewoonten gewend is, daarop gerebelleerd, dan zou je toch eerder verwachten dat hij zondag problemen had gekregen en niet in de loop van maandag.

Allemaal bedenkingen achteraf, hij zat er nu mee en al voelde hij zich gisterenmorgen niet meer ziek, eten kwam er niet aan te pas. Dus moest hij naar de dokter. En daar neep het schoentje. Want afspraken maken wij hier via een agenda op het net. En alle vier de dokters waren gisteren volzet. Ook de onze.

Dat had ik me altijd al lopen afvragen hoe dat in zijn werk moest gaan als je ziek werd. Dan kan je geen afspraak op voorhand gaan maken, je weet namelijk niet wanneer het de kop gaat opsteken.

Luc heeft dan maar even opgebeld. Blijkbaar zit dat ingecalculeerd in dat systeem. Maar het was nu wel een klein probleem aangezien onze dokter maar tot de middag zat. Luc mocht dan precies op de middag gaan.

Hij mag pillen slikken of hij komt van die badkamer niet meer af.

Nu, ik ben geen lijstjesmaakster.

Maar blijkbaar hoort dat onlosmakelijk bij het afsluiten van het oude jaar. Zoals gezegd, ik doe het niet: vroeger niet, nu niet, nooit.

Waarom? Omdat nieuwjaar geen nieuw begin is. Omdat het gewoon een voortzetting is van een ander jaar maar aangezien de dagen van dat jaar op waren, de vervolgdagen een andere naam moeten krijgen.

Ik doe ook niet aan opsommingen van mensen. Je kan altijd wel iemand vergeten en stel je dan eens in de plaats van diegene die je vergat … of van wie -in geval van de pers- zou kunnen vinden dat hij of zij vergeten is.

We zenden wel kaartjes voor de feestdagen. Je mag zo af en toe wel eens van je laten horen en mensen laten weten dat je ook af en toe aan hen denkt.

Eigenlijk zouden we dan gedurende het jaar dan wel eens een zomaar-kaartje kunnen zenden, maar stel … dat je dan iemand vergeet.

Er zijn van die dingen …

Toen Max stierf, zou zijn stokpaardje, zijn website “Aeropedia” nooit verdwijnen. Dat werd toen azo gezegd. Ze zouden Max’ werk verder zetten.

In Tiritomba echter, dat was Max’ eigen blog, was niemand geïnteresseerd. Ik vroeg de provider of ik die kon overkopen. Dat kon mits betaling van dit en betaling van dat en dan kwam daar ook nog dit en dat bij. De prijs die ze noemden … Nah ja, ik heb het dus niet gedaan.

Aeropedia werd een jaar later voor nog meer geld verkocht, leeg.

Ik kreeg dus een schok toen ik, op een relax dagje tijdens de kerstvakantie, de prentjes aan het bijwerken was en viel op een berichtje over een gsm waarbij ik naar ene Larissa Riquelme linkte. Een tel was ik sprakeloos, voor ik tegen Luc zei: “Tiritomba bestaat nog!” Maar het verdween onmiddellijk naar “server niet gevonden”.

Ik was wel even het noorden kwijt, maar toen realiseerde ik me dat het niet over “Tiritomba” ging maar over “Hatsikidee”, één van de blogs die Max had ondergebracht bij Tiritomba en waar hij dus een code had opgezet om doorgestuurd te worden. Net zoals ik deed bij mauwmauw.

Ik kan nu blogspot contacteren, maar ga dat niet doen. Misschien is het onnozel maar, gezien de periode van het jaar dat het gebeurde, zei ik gewoon:

“Ook onze beste wensen Max!”

Het einde van het jaar! Dan worden er statistieken gemaakt. Zo kregen we die van WordPress. We wisten dat die er zat aan te komen, we krijgen die alle jaren. Maar ook die van Runtastic viel in de mailbox, met bovenstaande titel als … titel.

Waarom ik die statistieken van WordPress hier niet gaan vermelden? Om het vergelijken tegen te gaan. Het volstaat me om te zeggen dat ik me wel verheugde in het feit dat het blog blijkbaar populairder is dan ik dacht, zo een jaarstatistiek geeft wel een breder beeld dan wat de gewone dagelijkse statistieken vertellen.

Waarom die statistieken van Runtastic dan wel? Omdat die algemeen zijn, omdat ik daar maar een heel klein ietsiepietsie aan meegewerkt heb. Zeker dat ik na Arran geen zin meer had in wandelen, omdat de uitdaging weg was.

Dat fenomeen doet zich wel meer voor. Eens de dagen lengen zal ik weer minder lezen en meer stappen. Volgende zomer wil ik de Goatfell op! Als dat al geen motivatie is!