Kijk! Kijk! De regelmaat doorbroken.
De reden? De evenementen natuurlijk! Een dag later naar huis en een logske te weinig bij de geplande.
Vannacht geen zin om te schrijven maar wel als een blok in slaap gevallen. Twee blokken dan.
Nu, op de snelweg, bij het geschommel van de auto, dit schrijfselke.
Een afbeelding? Even proberen en anders zal het voor straks zijn, thuis.
Als je die van de statistiek moet geloven, worden de mensen die enquêtes toegestuurd krijgen door het lot bepaald, een soort vogelpik dus.
Als dat zo is, zijn Luc en ik toch wel gemakkelijker te pikken dan met de lotto.
Want na de economie enquête, weliswaar op zijn naam, kreeg ik er nu ook eentje, alhoewel …
Ik kwam thuis van een evenement. Ik vond een brief die zei dat ik al een brief had gehad, waarop ik niet had geantwoord. Het spijt me zeer, ik kreeg die eerste brief niet! Het begin was dus al niet zo geslaagd.
Het vervolg trouwens ook niet, want nu had ik tijd tot 18 mei om te laten weten of ik meedeed of niet. We waren 18 mei!
Wat was de bedoeling? Ik moest gedurende de maand juli alle uitgaven noteren en daarvoor zou ik 45€ compensatie krijgen.
Ik heb gemaild. Ik heb gezegd dat we gedurende de maand juli twee weken evenementen hebben en dat ik zodoende afzie van de medewerking. Mail waarop ik geen antwoord heb gekregen.
Nu eerlijk? Hoe slim is het om zo een enquête in juli te doen?
Is het nu de nasleep van mijn mailconversatie met Jetpack? Ik zou het niet weten. Feit is dat ik ergens daarna een mail kreeg met een verwijzing naar een blog van hen met daarin een aanwijzing om dagelijks te bloggen. Ze geven zelfs onderwerpen aan.
Nu heb ik dat eigenlijk niet nodig, maar zoals gezegd, mijn logs voor tijdens de evenementen probeer ik toch wel op voorhand te plannen. En als er dan zo een onverwacht evenement tussen komt vallen, tja, dan is mijn voorraadje concepten wel uitgedund.
Of ik gebruik ga maken van de Jetpack prompts? Ik weet het nog zo niet. Ik houd niet van opgelegde taken als het over het blog gaat. We zien wel wat de toekomst brengt.
Na een paar jaar cola, het was zomaar ineens voorbij, ben ik momenteel weer aan het spul.
Het is raar om zeggen, maar hetgeen me ooit van de stress afhielp, is nu precies de oorzaak ervan. En stress, tja, dat betekent een rebellerende maag met als enige oplossing cola drinken.
Bij het laatste bezoek aan de dokter vertelde ik het hem. Hij ried me aan om maar terug over te schakelen op de light, want dat is, volgens hem dan toch, beter dat de gesuikerde versie.
Nu even verder komaf maken met de stress, dan kan ik de cola ook weer aanpakken.
Zij was altijd al een stuk venijn
Niets of niemand kreeg haar klein
Om te lullen
Om te brullen
Stond ze op de eerste lijn.
[© ms – 15 juni 2016]
Zie je, dit rijmseltje dook ineens op in mijn hoofd toen ik nogmaals te maken kreeg met een gemenigheidje van iemand waarvan ik in het verleden al meerdere keren gemenigheidjes ondervond.
Nu weet ik dat mogelijk meerdere bekenden zich aangesproken zouden kunnen voelen en dan krijg je het: “wie het schoentje past” gevolg.
Want zie je, diegenen die denken dat het over hen zou kunnen gaan, weten dus dat zij in dat plaatje passen. Of niet?
Laatst was er nog zoiets waarover iemand tegen me zei: “ik voel me aangesproken” en toen ik vroeg wie dan de tweede betrokkene was, mij aanwees. Ik bedankte want neen, ik voelde me niet aangesproken.
Die schoen paste mij niet.
Al jàren wil ik het nu eens over Leopold Marinus hebben. Het staat trouwens al al die jaren ook vermeld bij de concepten … ondertussen wel al helemaal onderaan.
Waarom ik het nu over een personage wil hebben dat waarschijnlijk niemand kent, is nu precies omwille van het feit dat niemand hem kent.
Ik haalde hem vroeger ook al aan. Het is een bizar feit dat velen van mijn generatie wél Kapitein Zeppos kennen, misschien zelfs nog wel Baral maar Leopold Marinus hen blijkbaar niets te zeggen had. Mij dus wel. Hij leerde me: “de soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend”.
Nieuwsgierig geworden naar dit eerder vergeten personage, heb ik toch enig opzoekwerk verricht. Ik vond dat het de man toekwam. Maar ik maakte het logje nooit af, tot nu.
Iemand die je niet vergeet, die je bijblijft verdient het niet om vergeten te worden. Leopold Marinus werd vertolkt door François Bernard, naam die ik niet ken, die dingen vertolkte die ik niet ken. Ik zal hem dus blijvend Leopold Marinus noemen en hij verdient dit logske al was het dan alleen maar om die soep.
En om het met de woorden van Baral uit te drukken: “uw advies Mijnheer Marinus?” Beter koude soep dan helemaal geen soep?
Meestal, als we beroepshalve in de buurt van Apeldoorn zijn, vertrekken we een dag vroeger en blijven een nachtje daar in de Stayokay. Die Stayokay van Apeldoorn is echt wel erg Okay!
Deze keer overwogen we een bezoekje aan Apenheul, dat zagen we nog niet.
We deden het niet. We gingen zelfs geen dag vroeger. Waarom?
Misschien vind ik er niets aan zonder Amke en Ella, misschien houd ik meer van inheemse dieren, misschien heb ik het niet zo op apen begrepen, misschien heb ik er al genoeg gezien.
Of misschien denk ik gewoon dat wij het zijn die bekeken worden.
Op zo een twee kilo van mijn streefgewicht gekomen begon ik het blog al klaar te stomen voor het vermelden van het grote nieuws. En toen kwam die schouder er tussen.
Het is dus momenteel volledig naar de knoppen. Baskuul kijkt grimmig, ik kijk grimmiger en ik kan helemaal herbeginnen.
Allemaal niet zo erg? Enkel een kwestie van de nodige moed op te brengen? Ik weet het zo niet. Ik heb er momenteel niet zo een zin in, in dat moed opbrengen.
Een diëtiste had ik ook al even overwogen -ik kom dus bij van nog maar enkel naar een glas water te kijken- maar voor wat die me per uur zou aanrekenen, kan ik een deel van de hongerige wereldbevolking te eten geven.
Het is niet helemaal eerlijk verdeeld in de wereld …
Ongeduldig word ik er van. Na dat gedoe met die schouder -alhoewel het nog geen “na dat gedoe” is- mag ik nog steeds niet gaan zwemmen. Je weet wanneer het begint, maar niet wanneer het eindigt.
Al twee verblijfjes in Sunparks liet ik de Aquafun links liggen. Veel fun is daar ook niet aan.
Ik mag proberen hoor! Maar dan zonder mijn armen te gebruiken.
We waren die keer niet op hotel. Aangezien we maar met vier waren, werd er voor ons een vakantiehuisje gehuurd.
En al viel dat enorm mee -je kon het zelfs plezant noemen- was ik het na een week beu.
Want eigenlijk leef je op dat ogenblik 24/24 met elkaar.
En het beterde er al helemaal niet op toen een collega zei dat ze Luc had horen zeggen dat hij krakende lakens niet zo prettig vond. En dat had hij gezegd de eerste avond toen we, in onze eigen tweepersoonskamer, naar bed gingen.
We dierven de rest van de week haast niets persoonlijks meer zeggen, daar in dat bed. En dàt … dat was er te veel aan.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
