De wereld loopt volgens mij -toch half- vol met geobsedeerden. Haast wekelijks lees je in de krant iets over een nieuw kunstwerk, een beeld of een logo dat lachwekkend wordt gevonden. En telkens verwijzen ze naar de vorm van iets seksueels, veelal een pen.is.

Bij de laatste zag ik het al aankomen en ik dacht al op voorhand: “Dat? Dat is een aardappel” en wat bleek bij het lezen van het artikel: “Het wàs een aardappel”.

Nu ben ik niet bepaald een expert in de pen.is-kennis maar volgens mij is er toch een wezenlijk verschil.

Ik zag al aardappelen in hartvorm, andere vormen ook. Maar nog nooit heeft een aardappel me aan een pen.is doen denken.

Vorige woensdag lees ik dat de 220 miljoen, die in de pot zaten bij EuroMillions, niet werden gewonnen¹.

Ik was even als van de hand Gods geslagen. Waar halen ze het in hun hoofd, zulk een overdreven bedrag al zou ik de 1.315.699 € die de negen winnaars in rang 2 verdienden niet versmaad hebben.

Maar 220 miljoen! Dat is toch te gek voor woorden. Stel dat …

Zou ik ze weggeven? Verdelen? Ah neen hé.

Op die manier raken ze op en je wil niet weten hoevelen je wel zouden willen kennen om te krijgen en wat velen er zouden mee doen.

Aan goede doelen? Die het dan weer gebruiken voor studies en/of het betalen van hun eigen lonen?

Houden? Nog minder. Je ziet de fiscus al likkebaarden.

En aangezien ik die 220 miljoen toch niet had, heb ik niet opgezocht of mijn oplossing wel of niet haalbaar is met de hier geldende wetten noch met de mogelijke nadelen en misverstanden. Het is dus pure fantasie.

Het beste zou ik het vinden om zo’n bedrag à la 1.315.699€ te houden en de rest in een fonds te stoppen en/of met een opgerichte vennootschap ergens een opbrengstgoed te kopen zodat je zelf niet persoonlijk betrokken bent en je je eigen beheerders kan aanstellen. Werkverschaffing dus. En de opbrengsten ervan dan wel aan goede doelen schenken die er op dat ogenblik nood aan hebben.

Vorige vrijdag lees ik dat de 220 miljoen die in de pot zaten bij EuroMillions wel werden gewonnen² … maar niet door ons.

Ik dacht: “Oef!”

Toen ik het artikel las had ik me de bedenking al gemaakt, maar ach ja, ik vind het wel plezanter om over de dagelijkse dingen, die niet in de gazet komen te staan, te vertellen.

Ik hield het artikel dan maar bij voor een dag zonder inspiratie of voor een dag zonder goesting.

Wat was er gaande? Vanaf 1 oktober mocht het mondmasker op de meeste plaatsen af¹. Behalve in de wachtzaal van de dokter en bij de tandarts.

En al weet ik wel ongeveer wat ze bedoelen, ik dacht aan een tandartsstoel met mijn mondmasker op en hoe de tandarts dat zou oplossen.

We kunnen er eens om lachen, maar dat is het eigenlijk niet. Na twee jaar roepen mijn tanden om een tandarts en ik snauw hen toe: “Zwijgen! Jullie daar achter het mondmasker! Jullie tijd komt nog wel”.

Maar mezelf kennende ben ik daar nog niet zo zeker van. Ik, die zo pro-mondmasker ben, zou dan met mijn mond open onder een ander ademend persoon …

Zwijg! Of ik krijg er nog nachtmerries van.

“Wat is dat!” zei Luc en het was geen vraag. En ik realiseerde me dat ik al een jaar -op een paar dagen na- mijn fototoestel overal mee naartoe neem -zelfs naar de Colruyt- behalve die paar keren dat ik het vergat.

Het is dus zo goed als een jaar geleden dat we de paddestoelen zagen en misten. Nu stonden ze er terug en ik had het fototoestel bij.

Jammer genoeg moesten we dringend ergens naartoe en nam ik slechts een minimum aan tijd om er bij stil te staan.

Maar ze zijn nu toch al vereeuwigd.

Vanaf één oktober konden we het griepvaccin gratis afhalen¹.

Het was er niet. De 12de zal het er zijn.

Het was er niet. Woensdag …

Met de benzine zo duur hebben we eerst even gebeld.

Het was er niet. Vrijdag …

En dan lees je:

Voorlopig nog geen epidemie in het land, griepgevallen wel bijna verdubbeld².

En dan lees je:

Het lijkt alsof je griep hebt, maar je bent ‘gewoon’ verkouden: “Er ís nog geen griep in ons land”³.

Wie kan je eigenlijk nog geloven?

Er was een tijd dat kinderen de naam van hun doopmeter en/of hun -peter kregen. Mijn moeder wou dat niet en ze noemde me helemaal niks. Dat liet ze maar aan de dienst van het gemeentehuis die er zich gemakkelijk van af maakte. De namen van mijn doopmeter en -peter werden respectievelijk mijn tweede en derde voornaam, dat wel.

Ik had wél willen rondlopen met de naam van mijn grootmoeder of de vrouwelijke vorm van die van mijn grootvader. Al zou dat in die tijd wel weer afgekort worden zoals ze toen alles afkortten.

Bij Zoneke’s geboorte verwachtte zijn grootvader dat ook. Ik stelde mijn veto. We kozen de naam uit drie namen die we goed vonden.

Er was namelijk het kindje dat Kurt heette en er was het kindje dat geen “R” kon uitspreken. Dat kindje dat de R niet kon uitspreken noemde de drie broertjes dan ook: KalleKoen en soms KalleK*t en soms KoeneK*t al naargelang welke twee er buiten speelden en waarvan er twee rondliepen met elk een van onze favoriete namen. Bleef de naam beginnend met de letter “B”, waarop tegen de grootvader werd gezegd dat die gekozen werd als eerbetoon aan hem.

Eerbetoon? Mijn voeten!

Waarom denk ik daar nu aan? Aan iets dat zo lang geleden is? De Britse prinses Beatrice heeft haar dochter Sienna genoemd omdat die naam met een beginletter “S” een eerbetoon is aan haar moeder die Sarah heet¹.

Eerbetoon! Of wilden ze ook niet dat hun kind met een naam rondliep die ze niet mooi vonden?

Dat was bij Zoneke wel het geval. Ik wou mijn kind niet laten rondlopen met een naam die later het huismerk van een supermarkt werd.

Al wist ik het toen nog niet, het klonk wel zo.

De muggen gedijen goed dit jaar. Dat had ik al gemerkt toen ik op een dag de kelderdeur opende en het ineens opendeurdag leek. Ze buitelden over elkaar, uit de kelder, de gang in.

De tweede keer, begrijpelijk dat wel, was toen Luc even de zakken hooi van de paarden wou opschudden. De eerste zak die hij schudde … Luc heeft toen het record op de 100m verbeterd.

Maar nu, op een avond, ging de bel. De buurman stond voor de deur samen met wel honderdduizend muggen. De beesten buitelden al even hard naar binnen als die uit de kelder, al waren ze even ervoor waarschijnlijk zinnens om in het keldergat te duiken en via daar een doorstroommogelijkheid te ontdekken.

Zelfs de half gesloten deur hield hen niet tegen. Sedertdien zitten er in alle kamers en plaatsen in huis muggenapparaatjes. Ze zijn alomtegenwoordig, zowel apparaatjes als muggen.

Waarom ik de deur opende? Wetende dat die bel kuren kan hebben? Ik weet het niet. Gewoon het feit dat ik toch in de gang liep waarschijnlijk.

Waarom de buurman aanbelde doet hier niks ter zake, maar wel dat we aan de praat geraakten en bleven.

Hoofdzaak van dat gesprek was wel dat de buurman zich niet wil laten vaccineren. Hij vindt dat niet nodig. Hij beweert dat extra vitamine D nemen wel degelijk volstaat. Het bewijs? Hij werd toch niet ziek! Zo simpel kan het zijn.

Terwijl we aan de praat waren ging de bel, onze bel. Zonder dat één iemand van ons ze aanraakte. Ik zei het toch: die bel heeft kuren. En dat is dan de reden waarom ik meestal de deur niet open als er aangebeld wordt.

Het zouden zomaar eens de muggen kunnen zijn.