We zouden ons gemiddelde dagelijkse wandelkilometers wat gaan opkrikken tijdens ons -nu voorbije- verblijf bij Sunparks.

En terwijl we daar waren zouden we de musea in de buurt eens gaan bekijken. Dat zijn er drie: het Jakob Smitsmuseum in Mol en -omdat het niet altijd over schilderijen moet gaan- het GlazenHuis in Lommel en het Gasthuismuseum in Geel.

Het Jakob Smitsmuseum was dicht, verbouwingen tot september 2023.

Het GlazenHuis leek me wel interessant maar het lag pal in het centrum van Lommel wat voor wat parkeerzorgen zorgde. Net toen ik het wou opgeven, vonden we toch nog een plaatske.

Het tentoongestelde beschrijven is moeilijk. Het is ook niet eenvoudig om te beschrijven wat er allemaal in glas kan geblazen worden.

In het atelier konden we even meekijken -van achter glas wel te verstaan- hoe de stukken tot stand kwamen.

En toen het gisteren namiddag plotseling zo donker werd, besloten we om het Gasthuismuseum dan maar te bezoeken in plaats van vandaag. En gelijk hadden we.

Mja, ik heb de foto’s maar rap op het einde van ons bezoek gemaakt omdat ik er tijdens ons bezoek niet aan had gedacht. Het museum is veelzijdiger dan wat hier te zien is.

Straks thuis, gaan we ook even kijken of er wat te zien is.

Dan zijn we ineens dinsdag en bedenk ik dat ik de foto’s van Sunparks nog niet sorteerde.

En al waren die boswandelingen erg mooi, ze leverden niet veel meer op aan foto’s dan paddestoelen, paddestoelen en ja … nog meer paddestoelen.

We waren quasi alleen op wandel. We waren er altijd vroeg bij, de andere parkbezoekers sliepen dan nog en ik weet niet of wandelen op hun programma stond. Ik denk het niet. Soit.

Behalve die ene wandeling. Daar ging ons minimum aan medewandelaars ineens de hoogte in. Er was een wandeltocht georganiseerd. Er waren wel 160 inschrijvingen. Dat vertelde ons iemand van de organisatie.

En al is zoiets goed nieuws voor diegene die organiseert, ik vind/vond dat iets minder. Wil ik dan enkel met ons twee op een wandelpad. Bah neen. Maar met 160 toch ook niet.

Wat maakte die wandeling nu toch -net niet helemaal- goed en interessant? De plant die we op het einde tegenkwamen en ergens een belleke deed rinkelen bleek, volgens “Obsidentify“, een Brede wespenorchis te zijn, zij het een uitgebloeide.

Ge moogt me geloven, die wandeling staat al terug ingepland voor volgende zomer, maar dan wel tijdens de bloeiperiode van die Brede.

De eerste midweek zit er op. En wat bleek? Zagen we er met lichte schroom tegenop, was het als het opentrekken van een dichtgeslibde porie die nu schreeuwt om meer.

Zwemmen deden we -nog- niet. Nog te vroeg op het jaar. Nog te veel zomertoeristen die samentroepten op de boorden van het bad als was het hun eigen ersatzstrand.

Ons niet gelaten. Er viel nog vanalles te beleven.

We kijken nu wel écht uit naar de volgende midweek, voorzien binnen een tweetal weken … als corona niet wéér roet in het eten gooit.

Ondertussen laait de dreiging van een volgende golf en de daaruitvoortvloeiende privacydiscussie hoog op. Niemand mag wat vragen, maar als iedereen die wel gevaccineerd is nu eens op zijn strepen zou staan en spontaan dat bewijs voorleggen … wat dan?

Ach ja, we zullen ons moeten realiseren dat “De Ideale Wereld” enkel een TV-programma is en wij altijd aan de kant van de barrière zitten waar de klappen vallen.

We zullen nog wat teren op wat jammer genoeg voorbij is en uitkijken naar wat -normaal gezien binnenkort- nog komen gaat.

De aanbieding voor Sunparks was niet in een huisje, maar in het hotel. En Luc zei dat hij dat wel eens wou ervaren. Dus boekten we. Het zag er in die periode echt goed uit met Corona, we zaten in een groene zone. Wisten we veel …

Pas later kwam het besef, toen ik weer bewuster met mijn kcal bezig was omdat er weer lichte verhoging was, dat we bij het hotel ook ontbijt hadden en dat we uit eten moesten gaan. In een hotelkamer heb je geen keukentje.

Hoe moet je nu uitrekenen hoeveel je binnen krijgt, hoe telkens uitkijken wat je kan eten op restaurant? Hoe de controle houden? En ja, ik heb die controle nodig om mijn eten me te laten smaken.

Vorige week woensdag zei Luc dat hij een menu had samengesteld voor deze week. En ja, het menu werd goedgekeurd. En ja, we gingen op restaurant. En ja, ik kon de dagelijkse hoeveelheid in het oog houden.

Vandaag, vrijdag, gaan we naar huis. Nog één keer een maaltijd afhalen en morgen vroeg zien we thuis wel waar we uitgekomen zijn. Al kon ik dat hier wel van dag tot dag afwegen op mijn hebbeding.

Ondanks twee vouchers voor een Center Parcs verblijf, waarvan we er nu ene al anderhalf jaar en de andere een jaar voor ons uitschuiven, viel ik gisteren op een aanbieding voor Sunparks voor een erg aanlokkelijk bedrag.

Wij, die snakken naar eens weer wat om naar uit te kijken, keken elkaar aan, overwogen, bekeken wat mogelijk was, wikten en wogen nog maar eens en boekten.

In deze coronatijden voelen wij ons hierdoor weer een klein beetje avonturier.

Het was een goed en hygiënisch systeem. De kleedcabines van een zwembad staan zo opgesteld dat ze als sas dienen. Je gaat aan de ene zijde binnen met je schoenen aan en je komt er aan de andere kant uit op je blote voeten. Eigenlijk kon/kan je moeilijk per ongeluk in de foute gang terechtkomen.

Het verwonderde me dan ook dat ik, die eerste dag in Sunparks, boven de doorgang tussen het sas met de haardrogers en de cabines de Engelse tekst zag staan dat er voorbij die doorgang geen schoenen waren toegelaten, enkel blote voeten. Dat kon volgens mij niet kloppen omdat je dan in die ruimte sowieso geen scheiding kan houden tussen met en zonder schoenen.

Maar ik kon daar nu al geen kanten uit omdat die ganse ruimte vol stond met zwembadverlatende jeugd, met hun schoenen aan wel te verstaan. Bovendien was ik Luc kwijt.

Ik ging terug naar boven, vond hem aan de kassa -zijn ticket had niet gewerkt- en legde het probleem aan de medewerksters voor. Die vielen uit de lucht en zegden dat we toch in het kleedhokje moesten geraken en dat we dus gewoon door konden lopen.

We liepen dus gewoon door. Op maandag deden we dat, op dinsdag en woensdag ook.

Op donderdag stond het pleintje voor het zwembad (zie foto hieronder) afgeladen vol met wachtende zwembadverlatende jeugd. De ruimte aan de kassa stond vol met drummende zwembadverlatende jeugd die allemaal gelijk door die draaideur wilden. De draaikant naar binnen toe was leeg. Ik liep er dus in. Aan de andere kant bleef de opzichter maar kinderen in die draaideur proppen. De deur blokkeerde en bokte tegen mij aan. Luc heeft die deur tegen gehouden. Ik zat klem. Toen pas stopte die opzichter met kinderen in dat compartiment te duwen.

Daarna moet je je ticket scannen om door een draaistang te geraken naar het bad zelf. Aan de binnenzijde stonden nog massa’s kinderen aan te schuiven om naar buiten te kunnen. Ik vroeg het eerste kind: “jij eerst of ik?” Gezien het aantal kinderen dat daar nog door moest zei de leraar dat ik eerst mocht gaan waarop het kind op de knop drukte om die draaistang naar buiten te laten draaien, waardoor die -omwille van tegenstrijdige opdrachten- blokkeerde. Ik zat klem.

Ik kreeg een enorme zin om me om te draaien en weg te gaan. Ik heb een hekel aan mensenmassa’s, zie je. Niet moeilijk als het altijd zo moeilijk moet gaan. Maar ik ging niet weg. Ik beet door, eens in de kleedcabine zou het gedrum wel stoppen. Ik wurmde me tussen de tientallen kinderen in de bespiegelde en haardrogende zone en liep door. Eens in het water zou ik de opgekomen stress wel verzuipen.

Dat was buiten die ene kerel gerekend, die me in het Frans een uitbrander gaf -effenaf uitfoeterde- omdat ik mijn schoenen nog aan had in die gang. Ik legde uit dat … en daar ging die even op zijn achterste benen staan en eiste dat ik mijn schoenen on-mid-del-lijk uit zou doen. Dat had die gedacht. Die vloer was zo smerig als maar zijn kon. Ik riep Luc terug die poeslief aan het heerschap vroeg: “En in het Nederlands?” Dat kende hij niet.

We zijn terug gegaan en niet gaan zwemmen. Het personage aan de kassa smaalde wat toen ik het vertelde en zei dat het al jàren zo in het reglement stond. Aan de receptie vielen ze terug uit de lucht maar niet helemaal. Dat waren namelijk de twee dames van maandag en die beaamden dat ze het op maandag nog niet hadden geweten, dat het een gloednieuw reglement is.

Ik volg reglementen. Kan ik niet leven met een bepaald reglement dan mijd ik die plaats. Als ze me zeggen bijvoorbeeld dat ik mijn tas aan de ingang van de winkel moet onbewaakt achterlaten, dan ga ik die winkel niet binnen en zien ze me daar later ook nooit meer terug. Moet ik mijn schoenen uitdoen in een ruimte waar anderen de hunne aantrekken waardoor je wel degelijk met je blote voeten door de achtergelaten aarde en andere mogelijke viezigheid moet, dan ga ik niet binnen.

Misschien hebben ze wel een reden om deze regel in te voeren, de gezondheid van mijn voeten vind ik echter een uitstekende beweegreden om daar mijn voeten aan te vegen. Ze hadden ons daarvan op de hoogte moeten brengen vóór het boeken. Nu stonden we voor een voldongen feit. Of het gescheiden gedeelte bij de hygiëne voor zwembaden beschreven staat zou ik niet weten, al denk ik van wel.

Die avond had ik ideeën voor negatieve antwoorden op hun weerkerende vraag om een recensie, voor een recensie bij Zoover, voor brieven schrijven naar wie-weet-ik-al. Zeker is wel dat hun regel niet correct, zelfs niet wettelijk, staat aangegeven. Hij stond er enkel in het Engels maar in geen van de drie landstalen.

Na het avondeten hebben we ingepakt en zijn vertrokken. Dat vonden we logisch. De volgende ochtend zouden we enkel opgestaan zijn om uit te checken en een laatste keer te gaan zwemmen. Wat we daarna zouden doen wisten we nog niet, met het oog op de aangekondigde klimaatstaking en wij die over de Brusselse Ring moesten. Dat vroegere vertrek was ook daarvoor een oplossing.

We hebben dus geen foto van die tekst. Wie gaat nu zwemmen met zijn smartphone …

Foto van Luc