Aangezien vakanties bij Sunparks meestal op hetzelfde uitdraaien, zoals veel wandelen, ga ik het daar op zich niet over hebben.

Ik ga wel enkele kleinigheden vertellen, anekdotes bij manier van spreken, bestemd voor de annalen van dit blog. En we beginnen met een mysterie.

Meestal bij het wandelen nemen wij een banaan mee voor onderweg. Soms -afhankelijk van het weer- ook een flesje drinken.

Bij de tweede wandeling valt na een kilometer of twee mijn nikkel en ik zeg: “Ik heb mijn banaan niet mee”. “Ik wél” juicht Luc “Ik wel!” op wel erg triomfantelijke toon.

Op zeker moment neem ik mijn fleske drinken en Luc vraagt: “Mag ik een sloekske?” want hij heeft er geen bij. En ik zin op wraak en denk: “Wacht maar manneke, tot gij aan die banaan begint …”

Maar … Er was geen banaan. Waar was die banaan gebleven? Luc heeft zijn schoudertas binnenstebuiten gekeerd, de zakken van zijne frak binnenstebuiten gekeerd en heeft nà de wandeling de hele auto binnenstebuiten gekeerd.

De hotelkamer heeft hij niet onderhanden genomen, daar lagen de andere bananen nog. En bananen hebben de onhebbelijke gewoonte van op elkaar te lijken.

Twee dagen later gaan we twee wandelingen samenvoegen, wat ze langer maakt maar ook maakt dat we terugkomen langs het vertrek van die eerste.

Grijpt Luc me ineens bij mijn arm, zoals hij doet als hij een ree of iets anders interessant ziet.

In de graskant ligt …

… half zwart geworden. Hoe is die uit die schoudertas geraakt? Dat vroegen wij ons af en dat vragen wij ons af. Waar ze gebleven was, weten we dus intussen.

Luc heeft die banaan voorzichtig opgepakt en terwijl hij die omhooghield en ze aan alle kanten monsterde, constateerde hij: “Alle mysteries lossen zichzelf op”. Ik heb een beetje wraak genomen door heel serieus en quasi gemeend te zeggen: “Nu kan je die hier opeten”.

Hij keek verschrikt, hij wees op het zwart, hij duwde ze wat plat en hij zei stellig: “Ik ga die gewoon in de vuilbak gooien”. Voor dat beteuterd gezicht alleen al zou je zo’n fratsen uithalen.

Arme banaan. Zelfs de ganzen die daar graag in die buurt vertoeven hebben haar niet gelust.

We zouden ons gemiddelde dagelijkse wandelkilometers wat gaan opkrikken tijdens ons -nu voorbije- verblijf bij Sunparks.

En terwijl we daar waren zouden we de musea in de buurt eens gaan bekijken. Dat zijn er drie: het Jakob Smitsmuseum in Mol en -omdat het niet altijd over schilderijen moet gaan- het GlazenHuis in Lommel en het Gasthuismuseum in Geel.

Het Jakob Smitsmuseum was dicht, verbouwingen tot september 2023.

Het GlazenHuis leek me wel interessant maar het lag pal in het centrum van Lommel wat voor wat parkeerzorgen zorgde. Net toen ik het wou opgeven, vonden we toch nog een plaatske.

Het tentoongestelde beschrijven is moeilijk. Het is ook niet eenvoudig om te beschrijven wat er allemaal in glas kan geblazen worden.

In het atelier konden we even meekijken -van achter glas wel te verstaan- hoe de stukken tot stand kwamen.

En toen het gisteren namiddag plotseling zo donker werd, besloten we om het Gasthuismuseum dan maar te bezoeken in plaats van vandaag. En gelijk hadden we.

Mja, ik heb de foto’s maar rap op het einde van ons bezoek gemaakt omdat ik er tijdens ons bezoek niet aan had gedacht. Het museum is veelzijdiger dan wat hier te zien is.

Straks thuis, gaan we ook even kijken of er wat te zien is.

Dan zijn we ineens dinsdag en bedenk ik dat ik de foto’s van Sunparks nog niet sorteerde.

En al waren die boswandelingen erg mooi, ze leverden niet veel meer op aan foto’s dan paddestoelen, paddestoelen en ja … nog meer paddestoelen.

We waren quasi alleen op wandel. We waren er altijd vroeg bij, de andere parkbezoekers sliepen dan nog en ik weet niet of wandelen op hun programma stond. Ik denk het niet. Soit.

Behalve die ene wandeling. Daar ging ons minimum aan medewandelaars ineens de hoogte in. Er was een wandeltocht georganiseerd. Er waren wel 160 inschrijvingen. Dat vertelde ons iemand van de organisatie.

En al is zoiets goed nieuws voor diegene die organiseert, ik vind/vond dat iets minder. Wil ik dan enkel met ons twee op een wandelpad. Bah neen. Maar met 160 toch ook niet.

Wat maakte die wandeling nu toch -net niet helemaal- goed en interessant? De plant die we op het einde tegenkwamen en ergens een belleke deed rinkelen bleek, volgens “Obsidentify“, een Brede wespenorchis te zijn, zij het een uitgebloeide.

Ge moogt me geloven, die wandeling staat al terug ingepland voor volgende zomer, maar dan wel tijdens de bloeiperiode van die Brede.

De aanbieding voor Sunparks was niet in een huisje, maar in het hotel. En Luc zei dat hij dat wel eens wou ervaren. Dus boekten we. Het zag er in die periode echt goed uit met Corona, we zaten in een groene zone. Wisten we veel …

Pas later kwam het besef, toen ik weer bewuster met mijn kcal bezig was omdat er weer lichte verhoging was, dat we bij het hotel ook ontbijt hadden en dat we uit eten moesten gaan. In een hotelkamer heb je geen keukentje.

Hoe moet je nu uitrekenen hoeveel je binnen krijgt, hoe telkens uitkijken wat je kan eten op restaurant? Hoe de controle houden? En ja, ik heb die controle nodig om mijn eten me te laten smaken.

Vorige week woensdag zei Luc dat hij een menu had samengesteld voor deze week. En ja, het menu werd goedgekeurd. En ja, we gingen op restaurant. En ja, ik kon de dagelijkse hoeveelheid in het oog houden.

Vandaag, vrijdag, gaan we naar huis. Nog één keer een maaltijd afhalen en morgen vroeg zien we thuis wel waar we uitgekomen zijn. Al kon ik dat hier wel van dag tot dag afwegen op mijn hebbeding.

Ondanks twee vouchers voor een Center Parcs verblijf, waarvan we er nu ene al anderhalf jaar en de andere een jaar voor ons uitschuiven, viel ik gisteren op een aanbieding voor Sunparks voor een erg aanlokkelijk bedrag.

Wij, die snakken naar eens weer wat om naar uit te kijken, keken elkaar aan, overwogen, bekeken wat mogelijk was, wikten en wogen nog maar eens en boekten.

In deze coronatijden voelen wij ons hierdoor weer een klein beetje avonturier.