Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Auteur: ms (Page 12 of 430)

Eitje …

Wij eten graag eieren. Ik zou ze wel alle dagen eten bij het ontbijt, maar we beperken het tot drie per week … ’s ochtends., gekookt, gebakken, spiegelei, … het speelt geen rol.

Luc kookt de eieren in de airfryer, zet ze dan in een eierdop en brengt ze zo mee aan tafel.

Toen ik mijn ei wou onthoofden, was dat nog gloeiend heet en ik blies op mijn vingers en zei: “Oewoe, hete pootjes”.

Luc bekeek me vragend en ik vroeg of hij nooit het gedicht “Heete pootjes” van Guido Gezelle had geleerd.

Niet dus.

Ik ook niet.

Broer wel.

Maar mijn onthouder werkte sneller dan die van Broer en twee of drie keer iets horen volstond voor mij om het van buiten te kennen … en om het zovele jaren later, nog voor een groot stuk voor te dragen, terwijl mijn ei wat afkoelde.

Voor wie niet weet waar ik het over heb1 … en de bij? Die kwam ons vorige zondag op de rommelmarkt gezelschap houden.


____________________
1 Heete pootjes

Iets voor in de soep

Ik weet nog … mijn moeder die thuis kwam en vertelde dat ze bij de beenhouwer een soepbeen had kunnen kopen, waarmee ze aan de slag ging.

Hoe ze het klaar maakte weet ik niet. Zij kon er zo van genieten. Wij noemden het gewoon “soep”.

Nu blijkt dat dat oude recept zo gezond is1 en vind je er recepten voor.

Blijkbaar is het nu terug “in”. Het heet nu “bone broth”. Dat klinkt toch beter dan een soepbeen, of niet soms?

Uitgelichte afbeelding: ____________________
1 Libelle

Wandelschoenen

Ik heb meerdere paren wandelschoenen, hoge wel te verstaan. Maar ik wandel meestal met hetzelfde paar, mijn favorieten.

En toen mijn favorieten sleet vertoonden aan hun waterdichte bovenafwerking kocht ik een ander paar i.p.v. één van de twee reserveparen te gaan gebruiken. En die nieuwe werden dan weer mijn favorieten, terwijl die vroegere favorieten in het kot kwamen te staan voor als ik de berg wou proper maken.

Waarom die twee paar reserve, reserve blijven? Ik wist en weet waarom. Ik had, nadat ik die eerste keer met die artrose te maken kreeg, het gevoel gehad dat die twee andere paren zwaarder waren bij het stappen. Ik heb al die wandelschoenen eens op de weegschaal gezet. Het verschil is enorm.

Nu laatst las ik dan weer dat een lage schoen minder belastend is voor de knie, maar ik wil geen lage wandelschoenen. Ik sla veel te gemakkelijk mijn voeten om op bospaden, kasseiwegen en andere ongelijk liggende ondergrond.

Na het lezen van het artikel heb ik de reservisten naar de rommelmarkt verwezen en heb mijn ex-favorieten uit het kot gehaald, met die artrose lukt die berg toch niet meer. Die staan nu terug als reserve en die ga ik nu weer gebruiken op droge dagen.

Of ik die zwaardere ga kwijt geraken is nog zeer de vraag.

____________________
1 Het Laatste Nieuws

Het weekend

Laat me slapen. Ik weet niet wanneer ik vandaag uit bed zal geraken. Het was me het weekendje wel.

We hadden vrijdag alles klaargezet voor de rommelmarkt op zaterdag, waar we toch alle jaren naar uitkijken, toen Luc me geschrokken aankeek en zei dat er op zondag een rommelmarkt was die ons mogelijk zou interesseren.

Twee dagen na elkaar om 5u opstaan, ik was echt niet zo enthousiast als hij.

Maar anderzijds hadden wij door de vele regen van de laatste maanden nog zo goed als geen rommelmarkten gedaan.

“Alle problemen lossen zichzelf op” zei hij toen hij zich per telefoon had willen inschrijven. Ze waren volzet.

En toen kreeg hij zaterdag, op de rommelmarkt, telefoon van de andere organisator … er had iemand afgezegd en er was plaats voor onze stand.

Hadden wij nog interesse?

Zodoende … Laat me slapen. Ik weet niet wanneer ik vandaag uit bed zal geraken. Het was me het weekendje wel.

Schrikken – geschrokken

Een hele poos geleden, na een boekenmarkt, tijdens het uitladen van onze auto, liet Luc me schrikken met de boodschap dat er iets binnengevlogen was, een vogel veronderstelde hij.

We hebben gekeken, gezocht en gespeurd en vonden niks dat wees op de aanwezigheid van welk vliegend wezen dan ook.

We vergaten.

Vrijdagavond zitten we bij gedempt licht TV te kijken -de Paralympische Spelen zijn nog steeds bezig- als ik opschrik en zeg: “Hier vliegt iets” maar terwijl ik het zeg vliegt het alweer terug de woonplaats uit, terug de woonplaats in … en ik herken het.

“Een vleermuis” zeg ik en Luc springt op loopt het beestje achterna en sluit de woonkamerdeur.

Luc heeft ze langs de voordeur buiten gelaten.

En wat hadden een goede drie kwartier eerder gedaan? De auto geladen voor de rommelmarkt van gisteren. Jawel!

En ik vraag me af …

  • was het de vorige keer ook een vleermuis geweest die binnen was geraakt maar weer naar buiten was gevlucht?
  • zouden we, bij het lossen en laden voor rommel- en boekenmarkten, niet beter flappen voorzien zoals voor de koelruimte in de Colruyt?

Onder de noemer

Omdat je niet mag oordelen over iets wat je niet kent, heb ik jaren geleden een paar romans van Nora Roberts gelezen.

Omdat je niet mag oordelen over iets wat je niet kent, heb ik onlangs een paar romans van Robyn Carr gelezen.

En daar had ik het over met mijn buur/standhouder op de boekenmarkt en ik had het over Chicklit en zo meer.

Waarop ze mij er op wees dat noch Nora Roberts, noch Robyn Carr Chicklit waren. Ze wees me op een paar boeken in haar stand en zei: “Dàt zijn typische Chicklit auteurs”.

Waarop ik, omdat je niet mag oordelen over iets wat je niet kent, een paar romans met meerdere verhalen van verschillende van die Chicklit auteurs heb meegebracht.

Na welgeteld een bladzijde of 10 wist ik het. Het was niks voor mij. De romans kwamen in de boekendozen voor de volgende boekenmarkt terecht en waren bij de eerste gelegenheid verkocht.

En weet je wat? Nora Roberts en Robyn Carr schrijven écht geen Chicklitromans.

Neen, dat zijn “Feelgoodromans”. Zo staat het toch op een exemplaar dat ik onlangs in handen kreeg.

Een vlieger vloog

Een vlieger vertrok omhoog
Waar witte wolkjes dreven
Ik keek hoe die vlieger vloog
Wijl wij beneden bleven

[© ms – 29 augustus 2024]

Dopjes

Er was een tijd dat we de tonnen wel zagen staan waarin mensen hun flessendopjes konden deponeren. We stonden er niet bij stil. Wij deden daar niet aan.

Tot de dag dat de kleindochters vroegen of we dopjes wilden sparen want hun andere oma spaarde die en bracht die binnen.

En zo verhuisden van tijd tot tijd zakken met dopjes van hier naar de kleindochters.

Tot op de dag dat de kleindochters vertelden dat hun andere oma daarmee gestopt was en wij het zakje dopjes maar zelf ergens in zo’n verzamelpunt binnenbrachten.

Luc is nooit meer gestopt met het bijhouden van die dopjes. Je ziet die verzamelpunten nu wel een beetje overal: in de bank, bij Aveve, …

En er kwam de nieuwe wet dat dopjes moesten vastzitten aan de flesjes. We stonden er niet bij stil. De dopjes vormden hier nooit een gespreksonderwerp.

Tot Luc me dinsdag vroeg of ik geen foto van de dopjes wou alvorens hij ze zou binnenbrengen, want, zo zei hij, de dopjes actie van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden blijft bestaan1.

Vormde het geen gespreksonderwerp, dat doet het nog niet, maar je moet er wel weer wat meer moeite voor doen.

____________________
VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2024/08/27/de-dopjesactie-van-het-belgisch-centrum-voor-geleidehonden-in-to/

Het sokkendebat

Het is een oud zeer, die discussie over witte sokken. Ik heb er in het verleden al mijn mening over gegeven en die kan je hier lezen, met daarin verwijzingen naar nog vroegere logs over witte sokken.

Ik vind dus dat iedereen moet dragen wat hij of zij wil en dat inmenging van anderen betuttelend en ongepast is … ook witte sokken.

Wat lees ik nu?

De witte sportsok maakt comeback: “Enkelsokken verraden je leeftijd1

Weet je wat ik dacht? “Moeit ulle met ullen eigen zaken!” Dat is mijn standaard gedacht bij verregaande bemoeizucht en ja, ik durf dat luidop zeggen ook.

Wat ik niet ga zeggen? Ik vind die witte sokken bij de kleren op de foto’s bij het artikel helemaal niet mooi, integendeel. Waarom ik het niet zeg? Het zijn gewoon mijn zaken niet.

Wie nu wil weten welke sokken ik aan mijn voeten heb. Momenteel geen. Bij het wandelen wandelsokken. Als het koud is warme teensokken. Maar die zitten dan in mijn schoenen.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Het raadsel

De eerste keer dat we op die bepaalde boekenmarkt waren, kwam een man naar ons en vroeg of we ook Art Deco en architectuurboeken hadden. Die hadden we wel, maar die lagen thuis. We kunnen echt niet alles meenemen.

Toen we aan het babbelen waren, wist hij ons te vertellen dat in Landen meerdere Art Deco huizen van een bekend architect waren te zien en dat hij daar ooit met Open Monumentendag was geweest.

Aangezien wij daar geen weet van hadden heb ik daar achteraf op gegoogeld. Zonder resultaat.

Een andere keer kwam diezelfde man weer naar ons, met dezelfde vraag maar neen, we hadden ze nog niet mee. Blijkbaar herinnerde hij zich de vorige keer niet meer want hij vroeg vanwaar we waren en hij vertelde opnieuw over de bekende Landense architect en de Art Deco huizen.

Ik googelde niet.

Nu om een verhaal niet langer te maken dan nodig, we hebben de man nog twee keer aan ons boekenkraam gekregen op een boekenmarkt. De laatste keer hadden we de Art Deco en architectuurboeken wél bij. En ja, drie van de vier had hij al, het vierde nog niet.

En hij vertelde ons, voor de vierde keer dus, over de Landense architect.

“En nu wil ik het weten” zei Luc en Luc googelde. En ja, het is soms bizar en eigenaardig maar vaak gebeurt het dat Lucs laptop andere resultaten geeft dan de mijne of mijn telefoon. Hoe ongeloofwaardig het ook klinkt. Het gebeurt heel dikwijls.

Luc vond: “Eigenaars enige art deco huis van Landen zetten deuren open1“.

Bij het lezen van het artikel viel mijn nikkel en ik zei: “Ik weet dat huis staan” want ik had die huizenrij op de Hannuitsesteenweg wel al gezien en ze waren me opgevallen. Maar had ik het juist voor? Ik wist het niet.

Wat ik me nu afvraag is of de man bij het vertellen verkeerdelijk heeft verteld dat er meerdere Art Deco huizen in Landen stonden of hebben wij dat verkeerd begrepen, want het is er maar één -volgens het artikel- maar er staan wél meerdere huizen van die architect -René Vanvaek- in Landen.

____________________
Het Nieuwsblad

Page 12 of 430

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén