Bij het thuiskomen dinsdag middag zag ik iets fel gekleurd tegen onze poort.
Naderend veranderde mijn mening bij elke stap van toeval, naar een stukje papier, een sticker, een wat is het in ’s hemelsnaam, een …
(Lees verder onder de foto)
Het was een nachtvlinder -te mooi om het een mot te noemen- meer bepaald een Spaanse Vlag, een dagactieve nachtvlinder die eerder zeldzaam blijkt te zijn maar toch al meer werd waargenomen.
Uitgelichte afbeelding:
Soms kan het gebeuren dat een nieuwe standhouder op de boekenmarkt opduikt. Soms vertellen die nieuwe standhouders dat het hen enkel te doen is om van eigen boeken af te geraken. Soms gebeurt het dan ook dat die eenmalige standhouders, tegen het sluiten aan, een karton bij de stand zet. Soms vermeldt dat karton dan een minimum prijs per boek.
Daar gaan we dan met zijn allen de boeken eens grondiger bekijken. Niet dat wij er op uit zijn om boeken bij te kopen, maar je weet maar nooit dat er geen boek tussen zit waarvoor je niet de volle pot wilde betalen, maar die misschien toch wel interessant is.
Ik haalde er een kunstboek uit: Jeroen Krabbé – Schilder. En ik dacht: “Hé, schilderde die ook?” Want Jeroen Krabbé kende ik wel als acteur. Efkes googelen en ik wist dat Jeroen Krabbé het schilderen in de genen had. Zijn grootvader –Hendrik Maarten Krabbé– schilderde, zijn vader –Maarten Krabbé– schilderde en dus is het niet zo verwonderlijk dat Jeoen Krabbé ook schildert.
“Ha! Dat dacht ik wel” zei onze –al eerder vernoemde– buurvrouw op de boekenmarkt, die mijn interesse in kunst, schilders, schilderaars en verfkladderaars kent.
“Krabbé?” vroeg Luc. Blijkbaar kende Luc Jeroen Krabbé niet. “The Prince of Tides”, “Jumpin’ Jack Flash” probeer ik. Die kent Luc niet. Maar Luc ken wel Martijn Krabbé van op de Nederlandse TV en ik google verder en vind Martijn Krabbé, Jakob Krabbé en Jasper Krabbé, zonen van … en deze laatste schildert ook.
Luc kent ook Tim Krabbé, broer van …
Eenmaal thuis heb ik het boek bekeken, herbekeken en heb ik uiteindelijk besloten dat ik nog niks ga besluiten. Het boek is te goed, de schilder ook, om het zomaar te lezen en het weer te verkopen. Maar is het goed genoeg om het te houden? Het ligt nu op de plank van de twijfelgevallen.
Jeroen Krabbé lag niet in mijn bovenste schuif als acteur. Maar eigenlijk zou hij dat wel moeten doen. Hij vertolkte nogal vaak de rol van de slechterik en hij moet zeker een goed acteur zijn om dat zo overtuigend te doen.
Terug naar de boekenmarkt: één van de keren stond er gewoon één prijs voor alle boeken. Die werden dan door een mede-standhouder over genomen.
Daar beginnen wij niet aan, zolang we boeken genoeg hebben om onze stand vol te leggen, hebben we daar geen nood aan.
Als de realiteit de fantasie inhaalt, kan het gebeuren dat een reisbus met Italiaanse toeristen ineens gaat beslissen dat hij niet meer wil remmen en dus zeker niet stoppen.
Ze waren onderweg van Brussel naar Amsterdam, toen de chauffeur ter hoogte van Mechelen ineens problemen met de cruisecontrol vaststelde en ze dus verplicht aan 80km over die snelweg gingen razen.
Hij verwittigde de noodcentrale en overal gingen de alarmbellen af. De politie kwam en zette opritten af om de helse bus voorrang te geven en onder politiebegeleiding werd het rijdend gevaar over de Antwerpse ring richting Nederland geleid.
In Loenhout lonkte de val. Een zware takelwagen ging voor de bus uitrijden en remde bruusk. De bus had de keuze: hij maakte een automatische noodstop of hij reed er tegen. Het werkte. De bus remde abrupt.
De reizigers werden met een Lijnbus in veiligheid gebracht en er kwam een andere reisbus zodat ze hun reis verder konden zetten.
Zo een voorval in Amerika en ze maken er een film van.
____________________
Denkbeeldige Reporter (DR) interviewt -niet zo denkbeeldige- ms:
DR: kan je me vertellen wie je favoriete wielrenner is?
ms: Lotte Kopecky.
DR: Euhm … ja … ik dacht eigenlijk euhm … bij de mannen.
ms: Alle Belgen en halve Belgen behalve M.V.G.1
En de realiteit:
Mocht om één of andere reden iemand zich afvragen waarom, wel ik zag de kopstoot en ook de elleboog en was dus niet verwonderd over de sancties.
En ja, ik zag ook het interview achteraf2.
Ik ben er absoluut zeker van dat ik niet zat te slapen en zeker niet naar één of andere mooie dame in het publiek zat te kijken … naar een man ook niet trouwens.
____________________
Het thuisblijven en slechte weersvoorspellingen beu, besloten we vorige vrijdag ons maar aan de planning te houden en de twee stockverkopen, die op de agenda stonden, te gaan bezoeken.
We vertrokken in een grijze regenbui, maar volgens het KMI zou die niet zo lang duren, in Landen dan toch niet, maar in Limburg, waar we naartoe reden, ging die bui een trage pirouette maken, zodat ze daar tot zeker na de middag zou duren.
Op ons eerste adres aangekomen, parkeerde Luc de auto zodat ik niet in een plas moest uitstappen en hij ook niet. We waren er een hele poos binnen, vonden minder dan gehoopt maar wat we hadden gevonden was dan weer beter dan verwacht.
De plas was gegroeid en we hadden beiden wel botten kunnen verdragen om erdoor te waden.
Volgens Google Maps kleurde de N71 volledig rood en ik waarschuwde Luc al nog voor we de brandweerwagens zagen en de nadars die verhinderden dat we die zouden oprijden. Ik gaf snel de alternatieve route in. “Aan die plassen op die parking te zien zal er waarschijnlijk wateroverlast zijn op die N71” opperde Luc.
We reden via een omweggetje langs Mol waar we efkes de omleidingen trotseerden om in de Kringwinkel binnen te stappen om er onverrichter zake terug buiten te komen. Die winkels hebben echt niks -of toch zo goed als niks- meer te bieden. Jammer voor de moeite.
Bij de tweede stockverkoop gingen we enkel eens een kijkje nemen, zo gewoon efkes het aanbod bekijken. Gelooft ge dat? Ze hadden echt wel toffe zaken en we kwamen er buiten met een -voor de helft- gevuld plastic zakske en met de intentie om hun website in het oog te houden.
En dan kwam de verleiding. Het was al na de middag en we hadden de meegenomen boterhammen nog niet op, toen Luc zei: “Bij Ikea kan je een driegangenmenu eten voor minder dan 10€ per persoon”.
En al hadden we wel al voorzien wat we die avond zouden eten, we reden de parking van Ikea op, die nogal vol stond en aan de vensters van het restaurant te zien zat daar ook wel wat volk bijeen.
“Als er een wachtrij staat, rijden we door” besloten we. Dat is eigenlijk een besluit dat voor altijd en overal geldt.
Er stond geen wachtrij, niet bij het bestellen, niet aan de kassa. Er zat wel veel volk in het restaurant, maar kijk, daar was een tafel vrij. En we zaten en we aten. Het leek wel een stoelendans, het vele volk leek druppelsgewijs op te stappen terwijl hun plaats werd ingenomen door nieuwkomers.
Eens thuis had Luc het over het avondeten, waartegen ik mijn veto stelde -Baskuul spitste zijn oren al- en hielden we het kcal-arm waarna Luc verkondigde dat hij het toch een prettig dagske had gevonden.
Dat was nog vóór we de Media hadden gezien:
Aanhoudende regen zorgt voor wateroverlast in Limburg1en
Enorme ravage en twee zwaargewonden na ongeval in Lommel: bestelwagen breekt in tweeën2
Dat eerste wisten we dus al, maar dat bericht over dat zware ongeval kwam toch efkes hevig binnen.
____________________
“I prefer to read in English. This is Flemish.” zei ze tegen de vrouw die haar vergezelde.
Ze had het boek bij manier van spreken al half uitgelezen terwijl ze er stond. En ik bedacht dat ik ook liefst boeken lees in de oorspronkelijke taal van de schrijver/schrijfster. Als ik de taal machtig ben, tenminste.
Het was een boek van Charlotte Link. Charlotte Link is een Duitse schrijfster.
…“Ik heb hier twee kunstboeken gekocht én betaald en gevraagd om ze bij te houden” zei ze -met zéér veel decibels- van in het midden van de straat. Ik werd er ambetantig van. Ze had bij ons geen boeken gekocht.
“Eerst roepen en dan pas praten” zei de dame die in een boek van onze stand aan het kijken was. En: “Ze heeft die boeken ergens achtergelaten en weet niet meer waar” zei ze.
“Plezant is anders” zei ik.
Later bleek dat ze het toneeltje ook al bij andere standhouders had opgevoerd, maar dat hadden mijn half dove oren dan weer niet gehoord.
Plezant is inderdaad anders.
Een poos later paradeerde ze -als een grande dame- voorbij met een grote tas met twee grote boeken er in. Ze liep in het midden van de straat en gunde het gepeupel geen blik.
Een kindje van een jaar of zeven liep op de stoep met daar neven een hondje aan de lijn, stijl pluche op pootjes.
Het beestje wou niet verder en plofte neer op zijn buikje, met twee korte pootjes vooruit en twee korte pootjes achteruit. Het kindje stapte verder.
En ik dacht: “Ocharme zijn klootjes”.
…We zaten in de auto, reden voorbij, maar ik zag toch dat ze stilstond, zich omdraaide en tegen het hondje praatte, hem probeerde te overreden waarschijnlijk.
Het was grappig, het kon zo uit een komische film komen en ik heb nog napret gehad tot na de boodschappen.
Jammer genoeg is het vertellen nooit zo grappig als het zien en ook kan hier geen foto bij van het tweetal. Ik gebruik dan maar een foto van een ander hondje dat vorig jaar mijn dag goedmaakte.
Vandaag zouden we normaal gezien naar het MSK in Gent gaan, voor een tijdelijke tentoonstelling.
We zouden ook normaal gezien een wandeling maken in de buurt van Gent.
Ook zouden we normaal gezien, om het Viaduct van Vilvoorde te mijden, over Sint-Niklaas en Willebroek doorsteken naar Mechelen om daar de E19 te nemen.
Het onweer van dinsdag stak stokken in de wielen. Want welke streek heeft er, volgens de media, fel te lijden gehad? De streek waar we door zouden moeten gereden zijn als we zouden geweest zijn.
De tentoonstelling loopt -nog- niet weg, het water hopelijk wel.
Het is al meerdere jaren geleden maar ik weet wel nog dat het me verwonderde toen ik mensen zag met skistokken maar zonder ski’s maar ook zonder sneeuw. Later doken die ook in onze contreien op en probeerden enkele van deze wandelaars er me van te overtuigen dat het gemakkelijker wandelen was.
Ik vond ze niet nodig en zei dat ook, maar -owee- zij ook niet, wat dacht ik wel. Het was beter voor het evenwicht en ook om over rotsen te lopen. Ik vond ze nog steeds niet nodig.
Het geraakte ingeburgerd en werd Nordic Walking genoemd. Ik vond het niks voor mij en vroeg -en vraag- me -nog steeds- af waarom iedereen me toch wil overtuigen over het nut ervan.
Nu kwam het zelfs in de media te staan en weer voelde ik -bij het lezen- die zachte duw om ertoe over te gaan. Het zou beter zijn voor je kniegewrichten1 maar weer denk ik dat het vooral beter is voor de verkopers van die stokken.
En bovendien … waar moet ik mijn fototoestel dan laten?
____________________
Er was een tijd dat toeristen met open armen onthaald werden. Ze brachten geld in het laatje en werden in de watten gelegd.
Er was een tijd dat we jaarlijks lazen dat bewoners zich ergerden omdat toeristen de schoonheid kwamen bewonderen maar er niks spendeerden.
Nu is er de tijd dat toeristen niet welkom zijn omdat daardoor alles -van voeding tot wonen- voor de lokale bevolking te duur geworden is.
Ik snap het wel, maar er is een keerzijde. En zoals altijd ligt de gulden middenweg waar hij hoort, in het midden.
Je zal maar eens als brave toerist ergens buiten Barcelona gaan logeren, braaf het openbaar vervoer naar de stad nemen om ze te bezoeken en nat gespoten1 te worden. Zo joeg men vroeger de straathonden ook weg.
Over een koude douche gesproken.
Ik heb Barcelona in elk geval van mijn lijstje geschrapt … al stond het er nog niet op.
____________________
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
