ms – Pagina 3 – Wizzewasjes

Vijf jaar

By ms

On 13 maart 2025

Nadat ik las in de media -net of ik dat niet meer wist- dat corona vijf jaar geleden is en ik bepaalde reacties en overdenkingen en overwegingen las, ging mijn haar net niet meer rechtop staan. Dat zou het nu niet meer kunnen, het is er te lang voor.

Ik las namelijk dingen zoals dat er voor jongeren langer gevolgen waren, dat er boven ons hoofd werd beslist en dat meerderen spijt hebben dat ze zich lieten vaccineren.

Eigenlijk vind ik dat dat écht niet aanvoelt als vijf jaar geleden. Ik heb zelfs sedertdien de subtitel van het blog niet veranderd.

Maar zijn er mensen die daar géén gevolgen van hebben gevoeld? Wij wel. De kleindochters kwamen voor die periode nog alle maanden een weekendje hier. Erna niet meer. Soms vind ik dat ook jammer, maar kleine meisjes worden nu eenmaal groot. We gaan dan niet meer naar Plopsa om maar iets te noemen, maar we gaan er wel nog mee op stap.

Heb ik gelijk of heb ik ongelijk als ik denk dat ik na die vaccinatie last kreeg van een soort vergetelheid die ik voordien niet had? En neen, het heeft niks te zien met de verstrooidheid waar ik al mijn hele leven zo bij tijd en wijle mee te maken heb. Maar vergeten deed ik vroeger niet.

Maar eigenlijk, al bij al, ben ik tevreden over de manier waarop het toen is aangepakt. Zij die aan het roer stonden kregen óók te maken met iets dat ze niet kenden, ze moesten óók hopen dat ze de goeie beslissingen namen. En ik heb toen wél respect gekregen voor diegenen die hun kop uitstaken en beslissingen namen waar ze later op afgerekend werden.

Nog wat? Als de spoken van vroeger weer opduiken en ik die kwijt wil, krijg ik als antwoord dat ik geen ouwe koeien uit de gracht moet halen.

Dat er toekomstgericht geëvalueerd wordt is aannemelijk en zelfs aan te raden. Maar met scherp schieten naar vijf jaar geleden lost niks op.

Die koe is nog niet oud. Leer ze zwemmen.

Uitgelichte afbeelding:

Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).

Een moeilijke vraag om te beantwoorden

By ms

On 12 maart 2025

In Za za, ze & zo

Nog op de boekenmarkt, twee maanden geleden vroeg een jonge vrouw me welke boeken ik haar zou aanraden. Ze las dit graag en ze las dat graag en ik zei dat ik dat eigenlijk moeilijk vond om iemand iets aan te raden. Maar ze drong aan en vroeg wat ik goed zou vinden. En ik haalde een boek boven en ze nam het mee.

Vorige maand kwam ze terug aan onze stand en zei dat ze het boek toch zo goed niet vond en ik zei dat dat jammer was. Wat kón ik meer zeggen?

Vorige zondag kwam ze binnen, liep naar de stand rechtover ons en keek -het leek bewust- zelfs niet onze kant op en zei dus zelfs geen goeiedag.

En ik overweeg wat ik volgende keer ga antwoorden als iemand aandringt op een aanbeveling.

“De dikke vandalen” misschien.

Zoete zondag

By ms

On 11 maart 2025

In Za za, ze & zo

Zondag op de boekenmarkt, kreeg ik vieze goesting in zo een lange krentenkoek van de lokale bakker. Dat was màànden -als het al geen twee jaar is- geleden dat we er nog haalden. En dat moet ik tegen Luc geen twee keer zeggen.

En toen bestelde ik me een koffie voor bij die krentenkoek en kreeg er een sneetje cake bij en eentje voor Luc ook, want de boekenmarkt van Aarschot bestaat tien jaar.

En toen werd er met een drankje getrakteerd. Ik drink geen fruitsap -ik vind dat écht vies- en nam een glaasje bubbels.

En toen werd er met een koffiekoek getrakteerd. Al had ik zin in die Berlijnse bol, heb ik toch maar een kleine acht genomen. Ik zag me al zitten sukkelen met dat Berlijns gedoe.

En toen ik nog een tas koffie voor bij die acht ging halen kreeg ik er terug een sneetje cake bij en eentje voor Luc ook.

En toen we naar huis kwamen hebben we ons gepland bezoek aan de Quick maar overgeslagen.

Uitlokking

By ms

On 10 maart 2025

In Za za, ze & zo

Eigenlijk heb ik een beetje genoeg van die zelfscans. Ik ga nu niet zeggen dat ik elke keer prijs heb, ik ga ook niet zeggen dat ik de helft van de keren prijs heb, maar veel lager kan ik toch niet gaan.

En terwijl ze een profiel van een winkeldief opmaakten die, zoals de uitkomst was, een man is van ± 46, die op dinsdag na 15 uur boodschappen komt doen, lijk ik daar in de verste verte niet op.

Woensdag hadden we wéér prijs.

Eerst hadden ze het niet in het snotje en moesten we nog efkes teken doen. En dan vertellen ze, al lachend dat je een cadeautje krijgt als je een controle hebt.

We kregen een kaart met daarop een stempel en als je zo vijf stempels hebt krijg je een pakje koekjes. We waren afgeleid en lachten wat, liepen met onze aankopen naar buiten … of dat wilden we wel, maar we konden niet. We hadden ons ticket nodig.

En daar kwam ze al afgestoven. We hadden gewoonweg vergeten te betalen.

Weet je, volgende keer schuif ik gewoon aan de normale kassa aan. Dat is minder gedoe en gaat sneller dan een controle bij een zelfscan.

En hun koekjes zijn niet goed voor de cholesterol en ook niet voor de kcal.

Drôles de têtes

By ms

On 9 maart 2025

In Za za, ze & zo

Kies ik ervoor om na bepaalde tentoonstellingen het bijhorende boek niet in de museumshop te kopen omdat ze daar nogal prijzig zijn, geef ik dan toch wel telkens aan dat ik het boek wel wil, mocht ik het ergens tweedehands op de kop kunnen tikken.

Het boek van “Ensors stoutste dromen” was daarop een uitzondering, omdat ik vreesde dat dat niet zo snel van de hand zou gedaan worden.

Ondertussen bleven er twee waar ik wel naar uitkeek bij boekenverkopen: dat van Anna Boch en dat van de “Krasse Koppen“.

En dan gingen we vorige vrijdag naar een boekenverkoop in Gent; een stockverkoop van Hannibal Books, Borgerhoff & Lamberigts, Pelckmans en Standaard Uitgeverij¹ met tot 70% korting.

En Kleindochter? Die ging natuurlijk mee.

Hannibal Books die hebben zulke prachtige boeken, met een prachtige prijs ook, dat wel, maar je weet maar nooit en neen, ik wist niet wat ik kon verwachten.

Het boek riep me. Het zei: “Hier lig ik”. Ik ging af op de foto, nam het beet en dacht: “Jij gaat mee naar huis” nog vóór ik de prijs had gezien. Het waren de “Krasse Koppen” zij het dan in het Frans. Eigenlijk eigenaardig dat de Nederlands- en Engelstalige wel beter waren verkocht zodat ze niet in een stockverkoop terecht kwamen.

Ik was er toch geweldig blij mee: een nieuw boek, nog in de plastiekverpakking aan -75% en ik zou al huppelend naar de auto gelopen zijn, ware het niet dat dat nogal gek zou zijn, zo in Gent over de straat lopen huppelen.

____________________
¹ Stockverkoop

Crit’Air

By ms

On 8 maart 2025

In Za za, ze & zo

Ziezo! Het vignette Crit’Air zit waar het moet zitten: op de ruit gekleefd. Jammer genoeg moest het ouwe getrouwe Oostenrijkse snelwegvignet de plaats ruimen. Dat was daar een beetje ongelukkig terecht gekomen in een tijd waar we nu nog enkel kunnen van dromen: geen covid_19 en al wat volgde.

Nu pas? Ach ja, vorige donderdag heb ik de oude herinnering door een mogelijk onnodig vignette Crit’air vervangen.

Het was een maand onderweg geweest: aangevraagd op 24 januari was op dag op dag op 24 februari in de brievenbus beland en dan heb ik het nog laten bekomen van de reis tot ik het weer geschikt vond om klevers op ruiten te plakken.

Zoals gezegd, we zouden het niet nodig hebben, maar ook zoals gezegd, je weet maar nooit. Beter zeker dan onnodig gepakt.

Panamarenko85

By ms

On 7 maart 2025

In Za za, ze & zo

We waren er … eindelijk! We gingen Panamarenko bekijken op vijf verschillende locaties. Het werd wat puzzelen maar we raakten er uit:

V1 Barada Jet in het Havenhuis¹;
Pepto Bismo op het Sint-Jansplein²;
Oneindige Verbeelding in het Prentenkabinet van het KMSKA³;
Reis naar de sterren in het M HKA⁴;
Bing II op het Panamarenkoplein⁵.

Ik zou het me niet herinnerd hebben, mocht ik in één van de twee voornoemde TV-programma’s dat fragment van het vroegere “Echo⁶” niet gezien hebben. Want dat fragment herinnerde ik me. Broer en ik waren kinderen en keken en zagen een jonge Panamarenko die beweerde tegen het plafond te kunnen lopen. En dat deed hij … even. En toen viel hij. En Broer en ik hebben ons een breuk gelachen.

Maar ook de programmamakers namen het niet echt serieus. En die trend is een beetje blijven bestaan.

Door de jaren zagen we hier en daar wel eens een werk van Panamarenko zoals die “Bing of the Ferro Lusto” bij de Verbeke Foundation of de “Wuivende krabben” in Knokke-Heist of hier en daar bij een tentoonstelling uit een privé-collectie.

Het is gewoon een feit dat ik het werk van Panamarenko wél lijk te snappen, waar ik dat bij sommige hedendaagse kunst niet doe. Een wit doek met een zwarte rechte lijn, in welke richting dan ook, is niet bepaald mijn ding.

Ik vond het mooi verwoord, zoals ik het in “Een nacht in het museum” hoorde, al zou ik het programma eerst opnieuw moeten bekijken om het woordelijk juist te brengen. Het komt er op neer dat kunstenaars proberen wetenschap bij hun kunst te betrekken, terwijl Panamarenko emotie in de wetenschap wou brengen.

Is Panamarenko een kunstenaar? Een fantast? Een bizarre uitvinder?

Of zoals Panamarenko het zelf zei:

pske van mske:

Wie meer foto’s wil zien, kan ze nu op “In Beeld” bekijken.

____________________
¹ Havenhuis
² Het Sint Jansplein
³ KMSKA
⁴ M HKA
⁵ BAS
⁶ Echo
____________________

Een beetje kritiek

By ms

On 6 maart 2025

In Za za, ze & zo

Zoals telkens als er iets nieuw voorgesteld wordt, krijg je een hoop kritiek te hoen of te lezen. Dat is natuurlijk een beetje normaal, niet iedereen heeft dezelfde smaak.

Meestal doe ik er dus niet aan mee, met het idee dat mijn gedacht ook de absolute waarheid niet is.

Maar toen ik las:

Stortvloed aan kritiek op nieuwe plannen voor Antwerps museum M HKA¹ (…)

en de bijhorende foto bekeek, ontsnapte het me gewoon spontaan:

“Dat is zjust het suikerfabriek van Tienen” zei ik. En Luc knikte bevestigend.

____________________
¹ Het Nieuwsblad

Nog meer over censuur

By ms

On 5 maart 2025

In Za za, ze & zo

Er zijn veel spreekwoorden. Soms vullen die elkaar aan, soms spreken ze elkaar tegen. Wat ik wel zeker weet is dat we de laatste tijd allerlei informatie naar ons hoofd krijgen gegooid en dat we misschien door de bomen het bos niet meer zien.

Nu krijg ik het eigenlijk ook wel een beetje van het gebruik van de woorden “links” en “rechts”. Deze termen gebruiken voor een zeker gedachtegoed vind ik absoluut onnozel. Ik ben rechts(handig) en je hebt dingen die zich links van mij bevinden en je hebt dingen die zich rechts van mij bevinden. Als ik mij omdraai …

En als je er goed over nadenkt zitten er ware zaken bij zowel de ene als bij de andere en dan krijg je weer te maken met die gulden middenweg. Dat is degene die ik verkies. Die waar ik zelf kan uitmaken wat ik ervan denk en wat ik ervan vind.

Maar eerlijk gezegd ligt die gulden middenweg heden ten dage een beetje in een brousse. Ik heb de indruk dat ik soms wel een kapmes nodig heb om hem te zien.

Wij hadden bij de jeugdbeweging een staprijmpje waar links en rechts ook wel aan te pas kwamen. Dat ging zo (excuses, het is in het dialect):

Links, rechts, kattevites
Stekt à tiënen in a tes,
Stekt ze niet te waaët,
Of ge zet ze kwaaët.

Wat heeft een kinderrijmpje nu met hedendaagse overwegingen te zien? Het krijgt pas zin als je “tenen” door “gezond verstand” vervangt.

Verder heb ik ook een eigen mening over dingen die gaande zijn in de wereld, ik heb daar enorm veel stress van gehad ten tijde van die Lipitor.

Het blog is de deken waar ik onder kruip als ik wil schuilen. Ik wil dat zo houden. Ik wil hier geen gedoe over die dingen die buiten mijn kleine wereldje vallen en ik zei het ooit al: die dingen centureer ik.

Uitgelichte afbeelding:

Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).

Censuur op het blog

By ms

On 4 maart 2025

In Za za, ze & zo

Eigenlijk heb ik er een hekel aan als ik in raadselen ga schrijven. Er zijn de dingen die ik kan vertellen mits een paar weglatingen. Maar er zijn de overwegingen over hoever ik wil gaan met dingen vertellen.

Zo heb je het log van 17 december 2024 over iets dat hier gebeurde en dat nog steeds een impact heeft op ons dagelijks leven. Een verklarend log staat sedertdien al in de stijgers want ik dacht: “Binnen een maand zal het wel kunnen”. Dat deed het niet. Twee maand? Nog altijd niet.

Het probleem is dat ik het geen probleem zou vinden om het te vertellen aan diegenen die hier reageren. Maar er zijn de anderen, zij die niet reageren, waarvan ik niet weet wie ze zijn of waarom ze lezen.

Maar het gevolg is er wel en dat is er soms wel de oorzaak van dat ik in de vroege morgen, midden op straat, wat loop te mopperen, zo van: “Jaja, Bobonne zal ’t wel weer oplossen” terwijl ik anderzijds denk: “Wees blij dat je het nog kan”.

Wat is het probleem? De straat naast ons is gebarricadeerd met drie nadars. En onze auto staat vanachter op onzen hof. We mogen die nadars verzetten als we weg willen, als we ze maar terugzetten.

De eerste nacht dat die dingen er stonden, zijn die omgewaaid. Nu liggen er zes zandzakken op die poten en die wegen ook niet niks en zijn veschrikkelijk vuil.

Dag in – dag uit, week in – week uit, maanden … en niemand weet voor hoelang nog.