Judith McNaught is een Amerikaanse schrijfster …

… wiens boek: “Echo van de Eenzaamheid” ik ooit, héél -maar dan héél erg- lang geleden eens op een tombola gewonnen heb én gelezen heb. Ha! Nu dacht iedereen verkeerdelijk dat ik hier een biografie van Judith McNaught ging neerzetten zeker? Maar dat is verkeerd gedacht.

Het boek belandde op mijn boekenrek, later in een verhuisdoos en nog later in een doos voor de boekenmarkt.

Het was niet écht mijn stijl, zo over stinkendrijke mensen en met een hoop gekonkel en bedrog om te eindigen met een algemene verzoening in plaats van dat één van hen in de beerput verzopen werd.

De laatste tijd zie ik dat boek vaker in Kringwinkels opduiken – in de laatste Kringwinkel die ik bezocht zelfs vier exemplaren. Maar ook zag ik al een ander boek van Judith McNaught in de rekken staan. Het interesseerde me niet.

Tijdens een omwisseling -ja, wij wisselen soms de boeken en/of zelfs hele dozen om tussen boekenmarkten in, om niet altijd hetzelfde aanbod te hebben- kwam ik in één van die dozen een boek van Judith McNaught tegen: “Verscheurd door het verleden”.

En wij hebben dat nooit gekocht, hebben geen herinnering dat we het kregen en kunnen dan ook niet zeggen hoe het in ons bezit is gekomen. Maar het is er wel.

Nu ja, nu ik dat boek tóch in handen had, ging ik het even lezen. Dat ging vlotter dan normaal omdat ik bepaalde passages gewoon oversloeg. Dat kan bij sommige boeken zonder dat je ook maar iets van een hiaat in het verhaal opmerkt.

Eigenlijk is het zowat hetzelfde als het vorige, maar dan anders

Maar! Nu wou ik toch dat eerste boek terugvinden zeker, om er hier ook een foto van te plaatsen. Ik heb àlle dozen met romans open gehad, ik heb het boekenrek boven aan een grondig onderzoek onderworpen en heb zelfs tussen de boeken voor de rommelmarkt gekeken.

Dat boek is niet te vinden. En ook dat is een raadsel, want voor zover ik me herinner hebben we het nooit verkocht of weggegeven.

De enige -absurde- mogelijkheid is dat het in een doos geraakt is die we aan een boekenverkoop voor een goed doel wilden geven. Maar dat geloof ik -mezelf kennende- eigenlijk niet.

Twee raadsels voor één schrijfster? Judith McNaught houdt het wel mysterieus.

Veel geld heb ik niet over voor diamanten en goud, maar ik houd wel van juwelen. In mijn geval beperkt het zich wel tot zilver of koper. Heb ik een voorliefde? Iets met halfedelstenen bijvoorbeeld? Ja, ook. Maar dat moet niet.

Andere voorkeuren? Als ik zo mijn juwelenkist bekijk zou ik denken van niet, maar ik weet dat ik wel een zwak heb voor oorbellen. Zelfs in Kringwinkels vind ik soms iets origineel.

En dan komt de dag dat je dat origineel in je oren heb en er met je zilveren ring in blijft hangen en pas in de auto merkt dat het extra origineel aanhangsel er niet meer aanhangt. En je denkt: “ze hebben niet veel gekost, tot daar aan toe”, maar het wringt.

Het wringt tijdens het boodschappen doen. Het wringt in de bank en je kan thuis niet snel genoeg binnen zijn om te kijken op de plaats van ongeval. Het ligt er niet … het ligt een goeie meter verder.

En dat, dat is wat ik een klein gelukje noem. De regenachtige maandag fleurt er van op.

We liepen genoeglijk te wandelen in de bossen van de Merode toen mijn telefoon ging. Het was een nummer uit Nederland, beginnend met: +31 6…

Een Nederlands nummer dat mij belt verwondert me, maar misschien is het wel … en mijn wijsvinger begint te kriebelen om op te nemen, maar mijn nuchtere ik denkt: “Dat ze me dan een bericht sturen” en mijn nuchtere ik verplicht mijn kriebelende wijsvinger om in te haken.

Onmiddellijk, maar dan écht onmiddellijk begint die telefoon terug te blèren en deze keer reageert mijn wijsvinger onmiddellijk en haakt in. En onmiddellijk, maar dan écht onmiddellijk … vijf keer op rij. En van genoeglijk was geen sprake meer, van kriebelend ook niet meer, eerder wat geërgerd.

Ik heb het nummer achteraf gegoogeld. Ik vond uitleg over oplichters. Wat had je anders gedacht.

Ergens de voorbije week krijst Lucs telefoon: een nummer uit België, beginnend met: +32 11 46… maar Luc is niet hier, die staat in de keuken en ik vraag me af en overdenk, maar kan ook niet zo direct denken wie hem zou kunnen bellen. Luc zegt: “Dat ze me dan een bericht sturen”.

Een paar dagen later was er opnieuw opgebeld met een nummer dat met dezelfde cijfers begint, maar met twee andere eindigt. Maar waar die telefoon toen lag en waar Luc toen was, dat weet ik niet. Hij heeft enkel de melding van gemiste oproep gezien en gezegd: “Dat ze me dan een bericht sturen”.

Maandag ging Lucs telefoon, zelfde begincijfers, nog andere eindcijfers. Hij haakte in en onmiddellijk, maar dan écht onmiddellijk ging die telefoon opnieuw. Gelukkig herbegon die niet meer toen hij inhaakte en zei … Ondertussen weet iedereen wel al wat hij zei.

We hebben die drie nummers ook gegoogeld. We vonden uitleg over oplichters. Wat had je anders gedacht.

Maar wat je ook leest, hoe ze ook verwittigen en welke uitleg ze er ook aan geven, de beste manier -volgens mij dan toch- is gewoon geen enkel onbekend nummer beantwoorden.

Als het inderdaad iemand is die je moet hebben, die je moet spreken of iets moet vragen zal die -inderdaad- wel een whatsapp of een bericht zenden of een e-mail sturen.

Het is gewoon een kwestie om niet automatisch direct en overhaast te reageren en je kriebelende wijsvinger in bedwang te houden.