De laatste tijd had mske wat last van een slapend been. Ze weet dat dan ook aan het zitten op dat taboeretje. “Dat zal ook ver een jaar gaan zijn” dacht ze en “tijd dat ik eens naar een burostoel uitkijk”.

Wat bleek toen ze het opzocht op het blog? Dat is al meer dan twee jaar.

Tja, dat geduld van ons mske … maar eens ze het verliest … ho maar. Ik durf wedden dat hier volgende week een andere burostoel staat.

Eerst las mske ergens dat er nieuwe briefjes van 5€ zouden gemaakt worden. Dan las ze dat die briefkes niet overal aanvaard werden.

Daarna kwam de vrouw met zo een briefje in haar hand aan mske vragen of dat wel echt geld was dat ze had teruggekregen. “Ik denk dat dat één van die nieuwe briefjes van 5€ is” zei mske en ze vertelde over de problemen die het nieuwe betaalmiddel leek te ondervinden.

Daarna zag ze de ticketautomaat in Antwerpen met de vermelding dat je er met nieuwe briefjes van 5€ niet terecht kon.

En toen kreeg ze er zelf eentje terug dat ze nu niet durft uit te geven. Er zijn situaties die ze niet wil herbeleven.

De moemoe van de evenementenfamilie had iets aan haar schouder waar ze toch al een poos mee sukkelde. De naam moemoe werd haar niet gegeven omwille van haar leeftijd maar omwille van haar jarenlange aanwezigheid op de evenementen, want eigenlijk is ze jonger dan mske.

Goed, ze werd geopereerd aan haar schouder en kwam enthousiast vertellen hoe goed de operatie was geslaagd en dat ze hen zou bezoeken op het volgende evenement en die zondag stortte ze in elkaar.

De dinsdag er op opnieuw. Ze werd naar spoed gebracht en daar is ze sedert 19 februari niet meer weggekomen.

Onderzoek wees uit dat haar bloed de boosdoener was. Het maakte geen witte bloedcellen meer aan.

Ze mag er haar kamer niet verlaten want elk contact met wat dan ook kan gevaarlijk zijn. Bezoek moet een masker op en de handen ontsmetten.

Nu zou er een beendermergtransplantatie moeten gebeuren, maar tot ze de gepaste donor vinden moet ze drie maal per week granulocyten krijgen van bloeddonoren.

Die moeten natuurlijk de juiste bloedgroep hebben. Bloedgroep O dus, dat is positief, want het is niet zoals mske verkeerdelijk dacht een zeldzame bloedgroep. Negatief is dan weer dat de perfecte beenmergdonor niet zo direct gevonden wordt. Indien dat niet lukt moeten de dokters opteren voor een iets minder passende. En ook negatief is dat één bloeddonor maximum 3 keer mag geven op een jaar tijd.

Dat betekent dat er bloeddonoren te kort zullen zijn. En die moeten zij, de patiënte en familie dus, zelf zoeken. Hoe het juist in elkaar zit, of er geen lijst bestaat of waarom er geen lijst bestaat, dat weet mske niet.

mske heeft O negatief. mske ging gisteren. mske leeft nog. Het is dus niet dodelijk, niet gevaarlijk en je wordt er ook niet slechter van. Je maakt ze zelf wel weer aan. mske zal nog twee keer gaan.

Al wie zich geroepen voelt en ergens in het Antwerpse woont kan hier reageren … anderen die de mogelijkheid zien mogen ook.

mske keek bedenkelijk en ze zei: “amaai, die sukkelaar op de radio heeft precies ook buikpijn”.

Oei! Dat was een flater blijkbaar want de knul keek bepaald onthutst toen hij zei: “maar … maar dat is Muse.

“Wat dan nog?” dacht mske en ze zei: “ons kat kan het beter”.

Nu ja, blijkbaar gebruikt die kerel zijn stem als instrument. Maar dat doe ik inderdaad ook …

Het weer op zich is niet bij machte om mskes humeur te beïnvloeden, maar nu moest het toch even van het hart.

Ze zei: “één lentedag … vandaag! En net nu kan ik er niet van profiteren”.

Afin, ze gaat wel winkelen.

Ooit hebben ze de stationsomgeving van Leuven vernieuwd. Daarna mocht je er met de auto niet meer door, enkel om iemand af te zetten aan het station.

Slow kreeg er toen bijna een boete.

Nu moet je eens proberen, uit het centrum van Leuven komend, die weg over te steken om een bus te halen.

Je kan best al de hemel aanroepen nog voor je er aan begint.

Aan de voordeur stonden de ballonnen die hoorden bij de aankondiging die daarbuiten aan de gevel hing.

Slow en mske hadden honger gekregen en wachtten toch maar op de trein en ze togen dus richting pizzeria.

De pizza was lekker. En voor ze zich terug richting station repten ruimden ze toch maar eerst even de rommel op. Slow nam de dozen en mske de lege fleskes.

En toen klonk een luide knal. Slow schrok zo erg dat hij tot tegen het plafond sprong terwijl hij probeerde de dozen onder controle te houden.

mske zag Slow schrikken en daarom daardóór schrok ze ook. Eén van de ballonnen had er de geest aan gegeven.

De pizzaman lachte en lachte omdat Slow zo geschrokken was. Maar hij vertelde wel dat hij dat ook was geweest toen het de eerste keer was gebeurd.

Ze waren verwittigd geweest. Dat wel. Over mensen die hun dialect zouden praten en niets anders. Maar dat gebeurde niet. Iedereen praatte gewoon.

Tot die ene dag! De man kwam naar mske toe en vroeg: “Heurjiebie?” Toen mske vroeg wat hij zei, herhaalde hij gewoon: “Heurjiebie?”

mske antwoordde: “Jawel hoor meneer”.

Nou dat viel haar nogal mee wat dat dialect betreft.

Sommige mensen gaan er van uit dat bepaalde handelingen altijd in de smaak gaan vallen. Dat is niet zo. Integendeel!

Zo kan het gebeuren dat iedereen samen in het restaurant zit en de kelner komt vertellen dat het omwille van de leverancier niet echt mogelijk is dat de groep van de kaart kan kiezen. Ze stellen wel ter compensatie een gans diner voor met inbegrip van voorgerecht, soep, hoofdgerecht en dessert en dat voor een prijsje …

Tegen dat het hoofdmenu er aan komt geeft mskes maag al aan dat het al lang volstaat. Ze geeft haar eten dan maar aan Slow en het dessert, dat vond ze ook maar niks.

Wat ze ook niks vond, was dat het intussen al half elf was terwijl ze de volgende ochtend zo vroeg uit de veren moesten.

Die dinsdag avond, het zelfde scenario met een kleine doch belangrijke nuance. De kelner is niet de vriendelijke kelner van de dag ervoor maar een knulleke dat zich blijkbaar van eigen belang bewust is en doet of hij: “grote cola” niet begrijpt want hij brengt nog maar eens een vingerhoedje.

De keer daarop zegt hij arrogant: “nog groter dan dit?” Waarop ze met zijn allen maar een pint van een halve liter maar gevuld met cola zijn gaan bestellen, maar dan wel bij de Maître d’Hôtel die toegaf dat de kelner gestresseerd was door hun afwijkende vragen.

Tegen dat het hoofdmenu er aan komt geeft mskes maag al aan dat het al lang volstaat. Ze geeft haar eten dan maar aan Gert-Jan en het dessert, dat vond ze ook maar niks. Er was een sabayon voorgesteld maar er waren ook niet genoeg ingrediënten dus werd het maar een luxueus ijsje, maar mske is geen ijseter en ging onmiddellijk haar brein bevriezen.

Het werd deze keer elf uur.

Woensdagavond zei mske dat ze niet meer meedeed met dat circus, dat ze in de stad wel iets zou gaan eten en eens op tijd in bed zou liggen. Ze was die maandag verdorie om 5 u op gestaan en de tijd dat ze het nachtje door kon is al lang voorbij. Bobonnekes hebben hun slaap nodig.

mske weet wel dat ze het deden om hen goed te stemmen. mske weet wel dat het de bedoeling is om hen volgend jaar terug te laten komen, maar zoals ze tegen haar aardige collegaatje zei: er zijn momenten waarop een mens nogal primitief is in zijn wensen, namelijk eten en slapen.