Mijn angst was gegrond. Het ging om héél veel mensen samen. Gelukkig is er ruimte genoeg bij de EMI.

De brandweermannen liepen de langere afstand (twee maal de toer) in brandweerkostuum en mochten eerst vertrekken, daarna kwamen de sportievelingen die de langere afstand zouden lopen, daarna de lopers voor de korte afstand en als laatsten de wandelaars -héél veel wandelaars- en Luc wilde liever bij de laatsten startten, maar uiteindelijk vertrokken we ergens in het midden.

Gelukkig viel die grote groep al snel uiteen in vele kleinere groepjes en merkten we snel dat we dan niet de snelste wandelaars waren maar toch ook niet de traagste. Zo hebben we lange tijd met vier gewandeld. Later veranderde dat en op het laatste was het helemaal versnipperd.

Urban walk, een stadswandeling dus, maar niet altijd over de gekende paden. Achteraf gezien denk ik dat ik er ooit al over hoorde, las of zag op televisie. Maar het meemaken was verrassend.

Ik had wel al meegekregen dat we door de Aveve winkel zouden lopen en ook door de sporthal, maar verder konden we enkel afwachten wat we voor de zouden voeten krijgen.

Maar waar we overal gezeten hebben is onvoorstelbaar. We liepen door straten maar ook langs de voordeur ergens binnen en langs de achterdeur weer naar buiten om dan bij een andere via de achterdeur binnen te lopen en langs de voordeur naar buiten.

Behalve de Aveve en de sporthal liepen we ook door de kinderopvang, door alle scholen van Landen -vermoed ik- al waren we niet in al hun gebouwen, de brandweerkazerne, het OCMW, het Stadhuis, de Scouts, meerdere winkels en horecazaken, …

In de parken zagen we licht- en vuurshows en binnen waren er wel verwijzingen naar Halloween, wat niet zo verwonderlijk is in winkels en scholen.

Op het Marktplein stond een drietal muzikanten te drummen. Zij waren ook verkleed.

In de kinderopvang sierden geknutselde spinnen (uit wc-rol en crèpepapier) de deurlijsten.

In de scholen waren telkens kinderen, niet veel, maar toch. Die waren verkleed en achter elke deur en hoek school het gevaar. Natuurlijk schrokken we daarvan … ze verwachtten dat.

Eén keer heb ik wel een sprong opzij gemaakt en tegen Luc gezegd: “Pas op”. De kleine heks lag op haar buik op de grond en greep met een afvalgrijper naar je benen. Wat verder lag een bleke Toetanchamon in zijn sarcofaag te zuchten en te kreunen.

Het centrum van Landen was volledig verkeersvrij en op de twee doorgangswegen, die niet afgezet konden worden, stond politie. We liepen aan één kant van de Hannuitsesteenweg, zagen de massa, die al bij de Aveve buiten kwam, aan de andere kant van de Hannuitsesteenweg de andere richting oplopen en we zagen de file auto’s, die aan het zebrapad werd tegengehouden, aangroeien. Dat was wel indrukwekkend.

De voetbaltraining in het parkske van Rufferdinge ging gewoon door, in de sporthal waren ze ook al druk doende en in het cafeetje moesten we op één rij tussen de tafels door. En de aanwezigen applaudisseerden en hadden plezier op hun manier. Ik voelde me er lichtjes ongemakkelijk.

Er waren geen wegwijzers voorzien, er stonden mensen. Op elke hoek, elke afslag, elk deur die we binnen moesten, stond iemand met een fluorescerende sabel.

Over hoeveel mensen het ging, die daar overal doende waren om het te laten slagen? Ik kan er geen getal op plakken. Maar de organisatie was “af“.

Wat niet klopte, was de afstand. Die was geen 5,5km. Runtastic gaf 7,2km aan. En als ik dan de twee keer de afstand tussen EMI en de auto erbij telde, kwam ik op een totaal van 9,7m. Ik was er niet boos om, integendeel. Ik vond deze afstand beter dan de 5,5 vooropgestelde. Maar ocharm die lopers die twee keer dat parcours deden, ocharm die brandweermannen in hun pakken.

Ik weet het, ik vertel in superlatieven, ik denk in superlatieven en mogelijk, heel misschien zal ik binnen een paar dagen aan een minuscuul minpuntje denken, maar dat denk ik niet.

Het enige minpuntje waar ik nu kan aan denken is dat ik geen foto’s nam. Echt. Eerst was er te veel volk rond mij. Daarna dacht ik: “Luc zal wel filmen”. Al zei Luc dat het bij het stappen ook niet zo simpel was om iets deftig in beeld te brengen.

De fragmenten die hij zelf goed genoeg vond heeft hij in dit filmke samen gezet.

En hieronder de paar foto’s die ik wél nam: