Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Categorie: Za za, ze & zo (Page 3 of 959)

Uitlokking

Eigenlijk heb ik een beetje genoeg van die zelfscans. Ik ga nu niet zeggen dat ik elke keer prijs heb, ik ga ook niet zeggen dat ik de helft van de keren prijs heb, maar veel lager kan ik toch niet gaan.

En terwijl ze een profiel van een winkeldief opmaakten die, zoals de uitkomst was, een man is van ± 46, die op dinsdag na 15 uur boodschappen komt doen, lijk ik daar in de verste verte niet op.

Woensdag hadden we wéér prijs.

Eerst hadden ze het niet in het snotje en moesten we nog efkes teken doen. En dan vertellen ze, al lachend dat je een cadeautje krijgt als je een controle hebt.

We kregen een kaart met daarop een stempel en als je zo vijf stempels hebt krijg je een pakje koekjes. We waren afgeleid en lachten wat, liepen met onze aankopen naar buiten … of dat wilden we wel, maar we konden niet. We hadden ons ticket nodig.

En daar kwam ze al afgestoven. We hadden gewoonweg vergeten te betalen.

Weet je, volgende keer schuif ik gewoon aan de normale kassa aan. Dat is minder gedoe en gaat sneller dan een controle bij een zelfscan.

En hun koekjes zijn niet goed voor de cholesterol en ook niet voor de kcal.

Drôles de têtes

Kies ik ervoor om na bepaalde tentoonstellingen het bijhorende boek niet in de museumshop te kopen omdat ze daar nogal prijzig zijn, geef ik dan toch wel telkens aan dat ik het boek wel wil, mocht ik het ergens tweedehands op de kop kunnen tikken.

Het boek van “Ensors stoutste dromen” was daarop een uitzondering, omdat ik vreesde dat dat niet zo snel van de hand zou gedaan worden.

Ondertussen bleven er twee waar ik wel naar uitkeek bij boekenverkopen: dat van Anna Boch en dat van de “Krasse Koppen“.

En dan gingen we vorige vrijdag naar een boekenverkoop in Gent; een stockverkoop van Hannibal Books, Borgerhoff & Lamberigts, Pelckmans en Standaard Uitgeverij1 met tot 70% korting.

En Kleindochter? Die ging natuurlijk mee.

Hannibal Books die hebben zulke prachtige boeken, met een prachtige prijs ook, dat wel, maar je weet maar nooit en neen, ik wist niet wat ik kon verwachten.

Het boek riep me. Het zei: “Hier lig ik”. Ik ging af op de foto, nam het beet en dacht: “Jij gaat mee naar huis” nog vóór ik de prijs had gezien. Het waren de “Krasse Koppen” zij het dan in het Frans. Eigenlijk eigenaardig dat de Nederlands- en Engelstalige wel beter waren verkocht zodat ze niet in een stockverkoop terecht kwamen.

Ik was er toch geweldig blij mee: een nieuw boek, nog in de plastiekverpakking aan -75% en ik zou al huppelend naar de auto gelopen zijn, ware het niet dat dat nogal gek zou zijn, zo in Gent over de straat lopen huppelen.

____________________
1 Stockverkoop

Crit’Air

Ziezo! Het vignette Crit’Air zit waar het moet zitten: op de ruit gekleefd. Jammer genoeg moest het ouwe getrouwe Oostenrijkse snelwegvignet de plaats ruimen. Dat was daar een beetje ongelukkig terecht gekomen in een tijd waar we nu nog enkel kunnen van dromen: geen covid_19 en al wat volgde.

Nu pas? Ach ja, vorige donderdag heb ik de oude herinnering door een mogelijk onnodig vignette Crit’air vervangen.

Het was een maand onderweg geweest: aangevraagd op 24 januari was op dag op dag op 24 februari in de brievenbus beland en dan heb ik het nog laten bekomen van de reis tot ik het weer geschikt vond om klevers op ruiten te plakken.

Zoals gezegd, we zouden het niet nodig hebben, maar ook zoals gezegd, je weet maar nooit. Beter zeker dan onnodig gepakt.

Panamarenko85

We waren er … eindelijk! We gingen Panamarenko bekijken op vijf verschillende locaties. Het werd wat puzzelen maar we raakten er uit:

  • V1 Barada Jet in het Havenhuis1;
  • Pepto Bismo op het Sint-Jansplein2;
  • Oneindige Verbeelding in het Prentenkabinet van het KMSKA3;
  • Reis naar de sterren in het M HKA4;
  • Bing II op het Panamarenkoplein5.

Ik zou het me niet herinnerd hebben, mocht ik in één van de twee voornoemde TV-programma’s dat fragment van het vroegere “Echo6” niet gezien hebben. Want dat fragment herinnerde ik me. Broer en ik waren kinderen en keken en zagen een jonge Panamarenko die beweerde tegen het plafond te kunnen lopen. En dat deed hij … even. En toen viel hij. En Broer en ik hebben ons een breuk gelachen.

Maar ook de programmamakers namen het niet echt serieus. En die trend is een beetje blijven bestaan.

Door de jaren zagen we hier en daar wel eens een werk van Panamarenko zoals die “Bing of the Ferro Lusto” bij de Verbeke Foundation of de “Wuivende krabben” in Knokke-Heist of hier en daar bij een tentoonstelling uit een privé-collectie.

Het is gewoon een feit dat ik het werk van Panamarenko wél lijk te snappen, waar ik dat bij sommige hedendaagse kunst niet doe. Een wit doek met een zwarte rechte lijn, in welke richting dan ook, is niet bepaald mijn ding.

Ik vond het mooi verwoord, zoals ik het in “Een nacht in het museum” hoorde, al zou ik het programma eerst opnieuw moeten bekijken om het woordelijk juist te brengen. Het komt er op neer dat kunstenaars proberen wetenschap bij hun kunst te betrekken, terwijl Panamarenko emotie in de wetenschap wou brengen.

Is Panamarenko een kunstenaar? Een fantast? Een bizarre uitvinder?

Of zoals Panamarenko het zelf zei:


pske van mske:

    Wie meer foto’s wil zien, kan ze nu op “In Beeld” bekijken.

____________________
1 Havenhuis
2 Het Sint Jansplein
3 KMSKA
4 M HKA
5 BAS
6 Echo
____________________

Een beetje kritiek

Zoals telkens als er iets nieuw voorgesteld wordt, krijg je een hoop kritiek te hoen of te lezen. Dat is natuurlijk een beetje normaal, niet iedereen heeft dezelfde smaak.

Meestal doe ik er dus niet aan mee, met het idee dat mijn gedacht ook de absolute waarheid niet is.

Maar toen ik las:

Stortvloed aan kritiek op nieuwe plannen voor Antwerps museum M HKA1 (…)

en de bijhorende foto bekeek, ontsnapte het me gewoon spontaan:

“Dat is zjust het suikerfabriek van Tienen” zei ik. En Luc knikte bevestigend.

____________________
1 Het Nieuwsblad

Nog meer over censuur

Er zijn veel spreekwoorden. Soms vullen die elkaar aan, soms spreken ze elkaar tegen. Wat ik wel zeker weet is dat we de laatste tijd allerlei informatie naar ons hoofd krijgen gegooid en dat we misschien door de bomen het bos niet meer zien.

Nu krijg ik het eigenlijk ook wel een beetje van het gebruik van de woorden “links” en “rechts”. Deze termen gebruiken voor een zeker gedachtegoed vind ik absoluut onnozel. Ik ben rechts(handig) en je hebt dingen die zich links van mij bevinden en je hebt dingen die zich rechts van mij bevinden. Als ik mij omdraai …

En als je er goed over nadenkt zitten er ware zaken bij zowel de ene als bij de andere en dan krijg je weer te maken met die gulden middenweg. Dat is degene die ik verkies. Die waar ik zelf kan uitmaken wat ik ervan denk en wat ik ervan vind.

Maar eerlijk gezegd ligt die gulden middenweg heden ten dage een beetje in een brousse. Ik heb de indruk dat ik soms wel een kapmes nodig heb om hem te zien.

Wij hadden bij de jeugdbeweging een staprijmpje waar links en rechts ook wel aan te pas kwamen. Dat ging zo (excuses, het is in het dialect):

Links, rechts, kattevites
Stekt à tiënen in a tes,
Stekt ze niet te waaët,
Of ge zet ze kwaaët.

Wat heeft een kinderrijmpje nu met hedendaagse overwegingen te zien? Het krijgt pas zin als je “tenen” door “gezond verstand” vervangt.

Verder heb ik ook een eigen mening over dingen die gaande zijn in de wereld, ik heb daar enorm veel stress van gehad ten tijde van die Lipitor.

Het blog is de deken waar ik onder kruip als ik wil schuilen. Ik wil dat zo houden. Ik wil hier geen gedoe over die dingen die buiten mijn kleine wereldje vallen en ik zei het ooit al: die dingen centureer ik.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).



Censuur op het blog

Eigenlijk heb ik er een hekel aan als ik in raadselen ga schrijven. Er zijn de dingen die ik kan vertellen mits een paar weglatingen. Maar er zijn de overwegingen over hoever ik wil gaan met dingen vertellen.

Zo heb je het log van 17 december 2024 over iets dat hier gebeurde en dat nog steeds een impact heeft op ons dagelijks leven. Een verklarend log staat sedertdien al in de stijgers want ik dacht: “Binnen een maand zal het wel kunnen”. Dat deed het niet. Twee maand? Nog altijd niet.

Het probleem is dat ik het geen probleem zou vinden om het te vertellen aan diegenen die hier reageren. Maar er zijn de anderen, zij die niet reageren, waarvan ik niet weet wie ze zijn of waarom ze lezen.

Maar het gevolg is er wel en dat is er soms wel de oorzaak van dat ik in de vroege morgen, midden op straat, wat loop te mopperen, zo van: “Jaja, Bobonne zal ’t wel weer oplossen” terwijl ik anderzijds denk: “Wees blij dat je het nog kan”.

Wat is het probleem? De straat naast ons is gebarricadeerd met drie nadars. En onze auto staat vanachter op onzen hof. We mogen die nadars verzetten als we weg willen, als we ze maar terugzetten.

De eerste nacht dat die dingen er stonden, zijn die omgewaaid. Nu liggen er zes zandzakken op die poten en die wegen ook niet niks en zijn veschrikkelijk vuil.

Dag in – dag uit, week in – week uit, maanden … en niemand weet voor hoelang nog.

Zalig niks gedaan

Toen we te horen kregen dat we dan wel niet ziek waren maar dat we toch maar beter een mondmasker opzetten om tussen de mensen te komen dachten we: “Okee, een weekske zalig niksdoen derbij”.

Al mag je dat zalig niksdoen wel met een korreltje zout nemen.

We hebben het zo druk gehad met kijken hoe ik mijn boekenkast kon herinrichten, met plannen of we geen nieuwe kleerkast zouden kopen, of we misschien eens niet zouden kijken naar een mooiere bijverwarming voor de badkamer, en wie weet nog allemaal meer.

Die boekenkast is niet in orde, er zat een obstakel in het denken. Dat van die kleerkast staat ter overweging op de planning en die mooiere bijverwarming is verschoven naar september, de winter is toch bijna gedaan.

Daar kwam nog bij dat je van zalig nietsdoen geen bloginspiratie op doet. En dat was ook telkens zwaar werk om iets te bedenken.

Maar “zalig” nietsdoen? Gisterenmorgen heb ik van pure frustratie de startblokken naar beneden gegooid en ze afgekuist zodat ze blinken om er in te vliegen. De week is goed gevuld.

De maandag begint met een Colruytbezoek zodat Luc zijn broodje niet moest bakken. Verder komt er ook nog een ritje naar de patattenboer. Patatten kan Luc enkel bakken als ze voorradig zijn.

Woensdag en donderdag zijn er om te bekomen van dinsdag en dan komt een zwaar weekend met de daaropvolgende maandag promo’s pakken in een supermarkt.

Gelukkig is er nog de agenda, eens mens zou het zowaar niet allemaal kunnen onthouden.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).



De maandelijkse eerste

Net zoals alle dagen sta ik ’s morgens op, jawel, doe de dingen die ik elke ochtend doe, waarbij ik uiteindelijk ook op de toets voor mijn Firefox duw en de zes vensters van mijn startpagina zich openen.

Het zesde venster is de agenda. En ik zie de rode lettertjes die wijzen op een paar taken. Dat zijn de terugkerende zaken, die ik in de agenda heb gezet en die élke eerste van élke maand opduiken.

En ik zie staan: “cookies wissen”. Als dat niet regelmatig gebeurt, kom je met een nest cookies te zitten dat uiteindelijk over datum zal gaan en verdoeft is. Alles wat ouder is dan een maand moet weg.

Er staat ook “kapper”. Nu niet dat ik naar de kapper ga maar ik verwittig Luc dat hij de tondeuse klaar mag leggen zodat ik zijn haar kan fatsoeneren. Het is moeilijk te geloven hoeveel zo een kort kapsel op een maand kan groeien. En al is het inmiddels meer dan vier jaar geleden, ik heb nog steeds een beetje vrees voor een mogelijk nieuwe verstrooidheid.

Er staat ook “Last Minutes”. Dat is om niet te vergeten dat we soms wel eens een meevaller kunnen tegenkomen bij die aanbiedingen. Nu, gisteren, bekeek ik ze niet. We gaan in maart sowieso al een paar dagen weg. En die aanbiedingen zijn pas prettig voor maanden waar we ons niet kunnen verheugen op een komend verblijf.

Wat me opvalt is dat die eerstes van de maand elkaar steeds sneller opvolgen.

Ik heb echter nog niet overwogen om van die maandelijks terugkerende taken tweemaandelijks terugkerende taken te maken omdat ik het risico niet wil lopen dat de tondeuse zou oververhitten.

Over de drie linken met lijstjes van komende tentoonstellingen, die ik nog uit de media heb geplukt en op de agenda had gezet om ze even uit te sorteren, zal ik het maar even niet hebben. Ik heb die gemakkelijkheidshalve wat voor me uit geschoven. Er staan er nu al een paar (genoeg) in de file.

Vriezeman is nog niet weg

Het zou blijkbaar weer gaan vriezen
Om de moed niet te verliezen
De vrieskou wordt verwacht
Gedurende de nacht
Dus geen reden om te kniezen

[© ms – 28 februari 2025]

Ja, ik weet dat het nog vroeg is om te denken dat we die vrieskou kwijt zijn. Die kan nog terugkomen tot in mei de ijsheiligen gepasseerd zijn.

Eigenlijk zou het meer geleidelijk mogen gaan, want van dat op en af gaat een mens valse hoop koesteren. Deze mens dan toch.

Page 3 of 959

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén