Was het de vorige keer dat de kindjes hier waren? Of was het de keer daarvoor? Dat Amke vroeg: “oma wanneer gaan we nog eens profiteroles bakken?”

mske dacht even na, ze beloofde dat ze er zouden maken als het weer minder goed weer zou zijn, als ze niet naar buiten konden.

Gisteren gingen ze, Slow en mske naar de grote rommelmarkt, gewoon eens om een kijkje te nemen, toen mske de slagroomspuit zag liggen. Maar ze liep door want ze had dat nu toch niet nodig.

Maar toen bedacht ze dat het met de spuitzak toch altijd zo een gepasjter is en ze bedacht dat ze daarmee ook de profiteroles konden maken en ze bedacht dat de spuit nog in de verpakking zat en ze bedacht zich en keerde op haar stappen terug.

De profiteroles zullen voor volgende keer niet zijn, dat is volgende week al, maar in oktober. Dan komen Amke en Ella het weekend vóór Amke’s verjaardag. En dan gaan ze profiteroles bakken.

Amke en Ella zijn naar huis. Het is hier stil. Het is hier rustig.

Slow had hen ermee geplaagd. Hij had gezegd: “straks eindelijk rust” waarop hij het natuurlijk efkes helemaal niet erg rustig kreeg.

Het kan ook té rustig zijn. Dat heeft mske telkens een dag of twee als de kindjes weg zijn, dat ze zo haar draai niet vindt.

En dan komt er vandaag nog bezoek … en dat zonder draai! Amaai!

Ella laat een stuk van haar korst vallen. “Raap maar op” zegt Slow.

Ella raapt het stukje brood op en weet niet goed waar ze er mee moet blijven.

“Laat maar liggen” zegt Slow.

“Laten liggen?” vraagt Ella, terwijl ze zich bukt om het korstje terug op de grond te leggen.

Op zaterdag rijden ze 10km heen en 10km terug om, met hun vieren, twee uur in een zwembad te hangen.

Op zondag zeggen ze dat het gaat regenen en houden ze zich hier thuis in stilte bezig omdat het buiten te nat is.

Rare wezens … die mensen van mij!

Gisterennamiddag zijn ze aangekomen en ze blijven een week.

Slow en mske hebben dus al druk gepland.

Vandaag staat er zelfs zoveel op de planning dat ik niet weet of ze het wel allemaal kunnen gedaan krijgen.

Wie er weer hier zijn? Dat moet je toch niet vragen … Amke en Ella natuurlijk.

Zoneke heeft hen gebracht. Net op tijd om naar de rommelmarkt hier in het dorpke achter de berg te gaan.

Amke en Ella zijn gewone eters.

Ze schoffelen geen ganse aardappeloogst naar binnen. Ze verorberen geen hele lappen vlees of eten geen hele groentenhof kaal.

Amke en Ella eten ook geen muizenhapjes. Je moet wel meer eten voorzien als ze er zijn.

Maar als Ella zegt dat ze genoeg heeft, dan bedoelt Ella echt wel dat ze genoeg heeft.

Zo stopte ze vrijdag ochtend met haar ochtendboterham. Slow keek naar de boterham. mske keek naar de boterham. “Echt niet” zei Ella.

Straf zé, van de week hé, gelle laagt allemaal te slapen, en ik had geen pleuts!

mske had languit op de zetel naar de koers gekeken, ahum, en Amke en Ella hadden een kneurreke gedaan.

Hij had het inderdaad gefilmd, Amke en Ella wel te verstaan. Had hij mske gefilmd, het was zijn beste dag niet geweest.