Soms is het wel eens van lange duur, maar het komt uiteindelijk toch in orde.  En als we zeggen “lange duur” dan bedoelen we wel degelijk “lange duur” en niet het ophangen van de bel dat toch ook al een poos hangende was.

Neen, we hebben het over badeendjes.

Ondertussen waren die echt wel goed droog hoor Han, maar er was een ander probleem. Het probleem van de silicone namelijk. Hier stond wel een siliconebus maar dat vond mske eigenlijk zo zunne om die aan te breken voor enkele propkes in de badeendjes.

Maar nu was die bel ook daar. Zodoende zou Slow efkes die bel ophangen en de badeendjes soigneren. Maar die silicone die deed het niet.  Slow kwam binnen en toonde mske het etiketje dat er op gekleefd zat.  Niet moeilijk dat dat ding het niet deed. Op dat kleverke stond een naam van een winkel uit mskes vroegere dorp en dan te bedenken dat wij hier al zeven jaar wonen.  Slow heeft eens -gewoon om weten, die bus opengesneden en hield een rol wiebel in zijn handen.

Zodoende stapten ze de volgende dinsdag in Tienen aan de GB bricocenter af en kochten een nieuwe bus. En dan ja, veel werk en een klein beetje vergetelheid maakten dat die bel er voor het weekend nog niet hing. Tot mske ineens die badeenden in ’t oog kreeg en besloot dat het er moest van komen. Ah ja, als die badeenden met de auto mee naar huis konden moesten die niet achter op de fiets.

Zodoende heeft Slow zondag, terwijl Amke en Ella en mske met papjeemasjee aan het pasjteren waren, ook gepasjterd. De bel hangt en de eendjes zijn opgestopt.

Al bij al was het nog de moeite niet om een nieuwe bus silicone voor aan te spreken, maar ze kunnen uiteindelijk niet blijven wachten.

Amke en Ella zouden komen dit weekend. Van zaterdag namiddag tot zondagavond.

De weersvoorspellingen in gedachten hadden ze hier zo een allegaartje van een planning samengesteld dat voorzag in zowel droog als nat weer. Er stond een heleboel op het programma.

Zo hadden ze Zoneke gevraagd de fietskes toch maar mee te brengen en bovendien de nodige mutsjes en handschoentjes. Je kan nooit weten.

Sedert het brooddeeg hier vorig jaar zulk succes had gekend, had mske Slow gevraagd de reclameblaadjes die op krantenpapier waren gedrukt apart te bewaren voor als de gelegenheid zich ooit eens voordeed. Dan zouden ze knutselen met papier maché.

Zaterdag begonnen ze er aan. Ze snipperden en scheurden, maar toen mske er de papierversnipperaar bijhaalde vonden ze dat toch handiger. Ze keken naar de derde aflevering van Emil. Die mocht ook niet op het appel ontbreken.

Zondagmorgen was het droog. Zodoende lieten ze de emmer soppend krantenpapier maar voor hij was en stapten op de fiets. Slow wou eigenlijk met de fietsen aan de hand tot aan het veld gaan, maar dat was zo onhandig dat mske besloot toen ze de berg hiernaast opgestapt waren, aangezien er geen auto’s kwamen, toch maar het risico te nemen en de kindjes te laten fietsen. Het wou weer lukken. Ze waren nog niet weg en er waren er al drie. Gelukkig bleef het daarbij.

Het liep vlot. Op de bergaf diende niet afgestapt te worden. Op de bergop … owee, daar hadden de mannen van ’t gas toch een darm over de weg gelegd nét voor die bergop. Er zat zoveel druk op die darm dat, een grote fiets daar dan wel over kon fietsen, maar een kinderfietske kon dat niet. Dus hebben ze daar maar efkes hun koek op gegeten. Ah ja, sporters hebben nood op een opkikkertje hee. Daarna fietsten ze met alle gemak het bergske op.

Na het fietstochtje had Amke zadelpijn en Ella was moe.  Niet moeilijk te weten dat ze meer dan vier kilometers hebben gefietst en dat Amke een maand geleden nog niet kon fietsen en dat Ella die afstand aflegde op zo een dikkebandenveloke waar de kleine wieltjes afgehaald zijn.  Straf! Dag zegden ze hier alle vier, maar ze besloten er geen koek op te eten maar die te bewaren als dessert.

Zo was het dan nogmaals de beurt aan Emil, vierde aflevering, waarna ze alletwee Slow gingen helpen koken in de keuken. 

Daarna hebben ze gepapjeemasjeed.  Ze gingen halloweenspulletjes maken en het besef dat die spulletjes heel waarschijnlijk niet geverfd zullen geraken voor 31 oktober kon de pret niet drukken, dan waren ze goed voor volgend jaar.  Spoken, vleermuizen, pompoenen, zelfs katten, maar dan zonder heks, ze moeten geen heks. Amke heeft zelfs dat manneke met zijn zeis gemaakt.  Ojee!

Slow had het zich wel al eens luidop afgevraagd als hij overdacht hij hoe stevig hij Amke die keer had moeten vasthouden zodat ze niet zou vallen.  Dan vraagt hij zich af hoe Kamiel dat vorig jaar klaargespeeld heeft toen hij Ella leerde fietsen. Want, bedenkt Slow, Kamiel kan Ella nooit hebben rechtgehouden.

Wat wij weten en de lezers hier dus niet is dat Kamiel, ondanks ze van hetzelfde jaar zijn toch een dik half jaar jonger is dan Ella. Bovendien is hij ook nog een stuk kleiner.

mske lachte dat weg en zei dat hij waarschijnlijk heeft gezegd wat ze moest doen en Ella kennende is ze op dat fietske gestapt en deed het gewoon.

Dat kan Slow niet aannemen en hij blijft er over denken. “Volgende keer Ella aan een kruisverhoor onderwerpen” zegt hij.

Het is een feit dat kleine beebies een boerke moeten laten zodat ze geen luchtophopingen in hun maagske krijgen.

Tussen dat verplichte boerke van toen en het niet toegestane boeren voor volwassenen ligt een gans boerkesleven dat eigenlijk nooit besproken wordt.

Dat begint ermee dat je moeder op zekere dag zegt dat je wel een boerke mag laten maar dan heel discreet achter je hand en dat je bovenop nog pardon moet zeggen ook.

Later leer je je kinderen ook dat discrete aan al dring je niet echt aan op dat pardon aangezien je denkt dat je er daarmee maar eerst de aandacht op vestigt.

Als zij ouder worden hoor je ze bij elke ontsnapte tegen elkaar zeggen: “een boer verlaat zijn erf”.

Op een dag keert je puberzoon van een skivakantie terug, laat een knal de lucht in en zegt: “halloooo? Met de boerderij? Het zwijn zélf?” Dat blijft een pooske de uitdrukking bij uitstek om daarna in de vergeethoek te geraken.

Daarna komt Slow en die, die loopt op een zonnige dag in Antwerpen op de Groenplaats als hij per ongeluk het discrete boertje van je dochter opvangt. Hij neemt haar bij de arm en maakt een gebaar alsof hij iemand voorlaat en zegt: “pas op, laat de boeren passeren”.

Je hebt hem ook al wel: “geef die boer een stoel” horen zeggen.

En dan komt de dag dat je twee kleindochters aan de tafel zitten en als je een licht zuchtje hoort de andere hoort vragen: “hallooo? Met de boerderij?” Wat er met het zwijn gebeurde, dat weten we niet, mogelijk is het ook al grootvader, want het gegiecheld vervolg luidt: “het zwijntje zélf?”

Dus ja, soms, als er niemand in de buurt is, je je hand niet voor je mond moet houden noch pardon zeggen, als je maag een beetje tegenpruttelt en je een grote pint bruis drinkt … en dat zonder dat er iemand op je rug klopt en zegt: “nu nog een boerke laten”.

Wat een luxe kan het zijn niet op restaurant te zitten. Hoe zalig ongestoord je bruisend drankje zijn effect te laten hebben zonder te trachten discreet te zijn, zonder dat je moet rondkijken of iemand het hoorde en of het niemand stoorde.

Hoe heerlijk niet te moeten opletten voor kleine oren en de vraag: “hallo? Met de boerderij?

Kort gezegd, de natuur voluit zijn gang te laten gaan en te genieten van het bevrijdende gevoel.

We hadden het er zelf al over, over de publiciteit die zich aanpast aan de onderwerpen die je behandelt. Het kan straffer, dat lazen we gisteren, nadat we via de gazet bij ene  Jake Hird waren terechtgekomen. Wordt het geen tijd dat de publiciteit terug door een mens wordt gecoördineerd ?

Amke en Ella hebben dus vorige zaterdag kennis gemaakt met Emil. Zondag na de uitgeregende fietspoging hebben ze, op aanvraag, de tweede episode bekeken, die van de soepkom. Hij viel in de smaak. Emil! Niet de soepkom.

Het viel me op, of beter, het viel ons op, dat we bij het bekijken van de lijst van bijgewerkte skynetblogs, diegenen die in onze feedreader staan uitgezonderd natuurlijk, die blogs eerst gaan lezen waar een gravatar voor staat. Dus een goeie raad voor al diegenen die volk willen lokken: “het loont van er een beeleke voor te zetten  !

Hoe lang het nu precies geleden is weet mske niet meer. Maar het was vorig jaar toen Ella in het tweede kleuterklasje zat, dat ze op een keer fier verkondigde dat ze kon fietsen op twee wielen. Het tweede kleuterklasje van het schooltje waar Ella gaat heeft een klein koertje apart waar enkele fietsjes staan en Kamiel, die zelf ook al kon fietsen, had het dan maar aan Ella geleerd. Kamiel is Ella’s vriendje. De zijwieltjes van Ella’s fietsje waren er snel af.

Maar toen begon het. Amke wou dan ook wel kunnen fietsen. Maar er ligt dan wel een terras aan hun huis maar daar kan je aanzetten en dat is het. Zoneke ging met Amke naar een domein. Op zo een domein is het echter druk en het lukte niet erg.

Vorige keer toen Amke en Ella hier waren had mske dan ook gezegd dat er hier wel goeie wegen zijn om te leren. Blijkbaar had Amke dat goed in haar oortjes geknoopt en ze vroeg woensdag of ze dan de fietsjes konden meebrengen.

Het weer was niet erg te vertrouwen gisterenmorgen maar ze trokken toch richting veld. mske heeft even gedacht dat het nooit zou lukken. Maar toen bleek dat het stuurtje van Amke’s fiets was los geraakt is Slow snel naar huis het nodige gereedschap komen halen. Net toen de eerste druppels vielen, liet Slow Amke los en had ze niet door dat ze fietste. Nog enkele pogingen later zagen ze zich verplicht om huiswaarts te keren, want de eerste druppels hadden gezelschap gekregen van een heleboel druppels en Slow is heel snel Ella’s fietske thuis komen afzetten en paraplu’s komen halen.

Na het middageten vroeg Amke of ze nog gingen fietsen. De lucht was grijs. Wat later zei Amke dat ze zin had in fietsen. De lucht was donkergrijs. “Toch erg eigenlijk” vond mske “we zijn weg”. De lucht was nog steeds grijs. Amke’s regenjas was ondertussen droog. Die van Ella zo goed als en mske trok gewoon een andere aan. Maar ze namen wel voor alle veiligheid de paraplu’s mee.

Eigenlijk is het ganse verhaal te zien op alle kleine filmkes die ze in het veld maakten. Amke die alle perelaars van de boomgaard bezoekt. Amke die tegen Ella aan gaat. Amke die Slow’s benen aanvalt. Amke die over de veldweg zigzagt. Amke die recht over de veldweg rijdt. Amke die Ella voorbij gaat. Amke die zelf vertrekt. Kort gezegd: Amke die fietst.

Slow had afgesproken dat hij elke dinsdag vroeger naar huis zou komen en dat was geen probleem.

Maar deze keer werd de kinderwacht verschoven van dinsdag naar woensdag en woensdag was nu precies de eerste appeldag, zodat Slow besloot maar gewoon tot het einde te blijven. Hij besloot dan maar twee bussen later richting Amke en Ella te nemen.

Maar als ze de kinderwacht op woensdag valt zijn Slow en mske gewoonlijk vroeger thuis omdat Bollie en Zoneke dan ook vroeger thuis zijn. Slow en mske berekenden dan ook dat de kans er in zat dat Slow in Zonekes dorp van de bus stapte en nog net de tijd had om over te steken en de bus terug te nemen. Dat was pas belachelijk. Dus zou hij hier blijven en zou mske alleen gaan. Maar! Slow besloot in elk geval mske te komen opwachten aan de bushalte, gezien het donkere veld waar we ’t al over hadden.

De kindjes vonden het niet zo plezant dat Slow er niet bij was. En toen mske enkele foto’s wou maken en merkte dat het toestel nog op filmen stond … ohoh, een heel filmke met gras en mskes voeten die daar door lopen en Ella’s stemmeke dat vraagt of oma foto’s nam en mskes stem die dan zegt dat ze dat wel wou maar dat het blijkbaar nog op filmen stond en dat ze niet wist hoe ze dat moest afzetten …

Resultaat? Als oma dan toch kon filmen dan kon ze ook een filmke maken van Amke en Ella die de groetjes deden aan Slow. En ze dachten na wat ze zouden zeggen. Ze zouden zeggen dat het jammer was dat hij er niet was, ze zouden zeggen dat ze zaterdag hier komen slapen, ze zouden hem een kushandje toewerpen en Ella zou zeggen dat hij zaterdag een kus en een hele dikke knuffel zou krijgen.

De gepaste locatie werd gezocht en ze namen plaats. En mske begon te filmen. De eerste keer was de actrice haar tekst vergeten. De tweede keer hadden ze wat vergeten te zeggen. De derde keer was de goeie keer maar zegden ze niet meer wat ze de tweede keer wél hadden gezegd.

Dat zijn de leukste filmkes uit mskes filmcarrière. Daar is ze nu al zeker van. Dat zijn pas filmkes om bij te houden.

En Slow aan de bushalte, dat is ook iets om te onthouden, want het was tenslotte voetbalavond en hij heeft de match van de FC De Kwibussen dan wel opgenomen maar de bushalte ging toch voor.

Het derde incident gebeurde later. Amke en Ella en mske waren op de trap naar boven en ineens zette Ella toch een foute pas zodat ze met haar beentje tegen de trede stootte. Ze zette zich met haar poepke op die trede en de waterlanders waren daar al.

Vermits Ella niet echt was gevallen en er helemaal niets aan haar beentje te zien was geweest dacht mske dat het allemaal nog zo erg niet was. Maar Ella die huilt … mske legde haar armen op de leuning van de trap, haar hoofd op haar armen en deed: “boehoehoe … dat is hier niet meer mogelijk, eerst het accident waar we niet over klappen, dan de tube col ontploft en nu Ella op de trap gevallen, boehoehoe, straks verdrinkt hier nog iemand in ’t bad”.

Ella lachte door haar tranen, stond op en liep door naar haar kamertje. Maar Amke keek bedenkelijk. Ze zei niet meer als vroeger: “alsofferik” maar ze vroeg of dat nu geen komedie spelen was.

mske, op haar qui-vive, vermoedde dat dat ooit iemand tegen een wenend Amke zal gezegd hebben en legde uit dat dat wel deels komedie was maar dat het anderzijds uitgelegd kon worden door: “het doel heiligt de middelen”, wat Amke natuurlijk niet begreep en zei: “leg eens uit oma”.

En mske legde uit dat Ella had gehuild maar dat het waarschijnlijk eerder van het schrikken dan van pijn was geweest en dat mske dan wat onnozel had gedaan waardoor Ella terug lachte. Amke begreep het, waarop een fijn stemmetje uit Ella’s kamer kwam, dat zei: “maar het doet nog altijd wel een beetje pijn hoor!”

mske heeft dan maar eens over het beentje geaaid en gezegd: “maar natuurlijk prutsemie” maar er is niemand verdronken in bad, alleen veel gelachen en gespetterd.

Het was me het avondje wel gisteravond. mske was op haar eentje naar Amke en Ella getogen, waarover we ’t, misschien, later nog wel eens zullen hebben en daar was het één en ander gaande. We gaan het niet over het eerste incident hebben, op speciaal verzoek van Ella.

We gaan het wel over het tweede hebben, de lijm! Hier was de pattex op en mske had twee tubekes extra straffe -in één dooske voor 1€- meegebracht voor de poot van het houten paardje. Ze beloofde Amke dat ze die tube zou meenemen voor het aapke dat van zijn sokkel was gevallen.

Dat was echter naast die straffe gerekend want die zat verduurd in dat al geopende tubeke. De oplossing ligt voor de hand, de tweede tube dan maar.

Amke zocht het aapke en zijn sokkel, mske nam het tubeke lijm en Ella stond er bij en keek ernaar. mske draaide het dopke omgekeerd op dat tubeke, je weet wel om dat gaatje te boren en ineens, met een gesis spoot die lijm als een geiser uit die tube … op mske’s handen, op haar broek. Het dopke vloog als een raket door de lucht, draaide en viel in een pirouette neer op de tafel op 2cm van Bollie’s laptop.

Dat alles zag mske dan wel maar ze realiseerde zich dat niet op dat ogenblik. Het enige waar ze besef van had was van een brandend gevoel in haar handen en op haar knie. En ze stoof naar de keuken en stak haar handen onder het water.

Gelukkig leest mske altijd éérst bijsluiters, dus dat wist ze. Wat ze dacht? “Aiaiaiaiai, zoveel werk en nu mijn vingers naar de knoppen”. Dàt dacht ze. Haar vingers stonden stijf. Plooien kwam er niet aan te pas. Maar dat was, bleek bij nader inzien, omdat ze ingekapseld zaten in een cocon van lijm. Ze schuurde met het schuursponske en het minderde.

Uiteindelijk heeft ze haar handen gewassen en heeft ze iets gedaan dat tegen haar principes is. Ze is gaan neuzen in Bollie’s badkamerkast, op zoek naar dissolvant. En aangezien ze die niet vond is ze de ruwheid van haar vingertoppen nog wat gaan afschuren tegen de gevel, waar Ella haar ter hulp schoot en zei: “hier Oma, die bruine steen, die is nog scherper”.

De gepaste hulp, op de gepaste tijd, dat is werkelijk een serieuze steun. mske heeft Ella wel heel voorzichtigskes gezegd dat, als ze die bruine steen zou gebruiken, ze gewoon géén vel meer aan haar vingers zou gehad hebben.

En dan, dan heeft ze het aapke geplakt, ah ja, dat tubeke was nu toch open.

Achteraf bedacht ze luidop dat het dan wel jammer was van haar broek maar dat ze toch veel geluk hadden dat die dop niet op Bollie’s laptop was gevallen. “Ja” wist Ella “dan zou je wat meegemaakt hebben met mama”.

Quasi verontwaardigd, wees mske met haar geschrobde vinger op zichzelf en zei: “ik? Zou ik wat meegemaakt hebben met mama?” De kindjes knikten bevestigend waarop mske vervolgde: “en van wie was de aap?”

Raak! Ella keek bedenkelijk naar Amke, Amke keek naar mske, dacht efkes in stilte na en zei toen dat het allemaal de schuld van dat tubeke lijm was. En dat is waar. Want uiteindelijk stond er wel degelijk op die bijsluiter dat, bij contact met de huid, je een kwartier, jawel vijftien minuten, onder de douche moet gaan staan.

Dan vraagt mske zich af of die fabrikanten weten dat die dingen kunnen ontploffen.