De voorbije week heb ik een thriller van normaal formaat op twee dagen uit gelezen, een dunner boek op één dag, een even dun boek op twee dagen … het volgende -weer een thriller van normaal formaat- had ik gisteravond -na drie dagen- pas uit.

Het eerste en het vierde boek zijn van dezelfde -bekende- schrijver waar ik al veel van las.

Het tweede en het derde -dunnere- boek zijn ook van dezelfde -zij het mij voorheen niet bekende- schrijver.

Maar het boek dat ik eigenlijk aan het lezen was voordien ligt al een paar weken onaangeroerd op het tafeltje naast de laptop.

Het gaat zo echt in golven en dan vraag ik me af of dat aan mij ligt of aan de boeken.

Eigenlijk heb ik -zo goed als- mijn hele leven gelezen. Maar even eigenlijk heb ik -zo goed als- mijn hele leven tegen niemand verteld wat ik las. Ik wou gewoon geen commentaren.

Ter verduidelijking:

Dat begon toen mijn moeder uithaalde naar het boek dat ik bij de prijsuitreiking op school had gekregen. Ze vond het niet kunnen dat een school zulk oppervlakkig, middelmatig boek aan tienermeisjes gaf. Ik zou de titel kunnen geven maar het boek zit momenteel in een doos voor de boekenmarkt. En ik heb geen zin om die dozen nog eens na te gaan kijken voor een jeugdboek over een meisje op internaat, wat trouwens maar één titel uit een reeks was.

Van de weeromstuit kreeg ik boeken waar je de stempel “stichtelijk” kon op plakken … maar dan voor kinderen vanaf 10 jaar.

De school deed dat echter jaar na jaar. De twee laatste waren ook uit een reeks, de Hilde-reeks van Karin Kramer, waarop ik van school veranderde en het boek “Hilde” van Anne de Vries kreeg, dat mijn moeder eerst als censuur even zelf ging lezen.

Niet dat ik me aan er iets aan gelegen liet liggen, ik las sowieso wat ik wou en ik besliste wat ik zou en wou lezen en/of wat niet.

Het kon en kan me niet schelen wat een ander daarover dacht en denkt maar ze moeten vooral hun oordeel voor zichzelf houden. Net zoals Luc voor een bepaalde ploeg supportert maar ook nooit zal zeggen dewelke. Hij houdt ook niet van belachelijke discussies daaromtrent.

Nu ja, ik ben misschien een beetje in een rebelse bui, vooral een dwarse dan, maar vrees niet, ik ga niet vertellen welke weinig hoogstaande boeken ik al las. Ik ga wél vertellen welke schrijfster nù bij de hometrainer ligt. Niet dat ze er gaat mee rijden, maar ze gaat wel méé rijden.

Weeral het zelfde verhaal, ik weet niet waarom ik het kocht. Dat overkomt me de laatste tijd wel meer. Het zag er wat uit als een Nora Roberts boek maar was het niet. En terwijl ik dat boek las, vond ik nog een boek van de zelfde schrijfster. En zonder te weten of ik de boeken al dan niet goed zou vinden bracht ik het tweede mee.

Ondertussen ben ik er uit want het eerste boek is uit. Maar wat ik er van vind, houd ik wel voor mezelf.

Oh ja, ter informatie, de schrijfster is Kristin Hannah en het boek …

Waarom trok het mijn aandacht? Ik weet het zo niet. De boeken stonden in een boekenkast met schuiven. En in die schuiven lagen nog boeken en om één of andere rede pakte ik dat boek er uit. Normaal gezien zou mijn geest onmiddellijk het visuele aspect omzetten in “gemakkelijk romanneke”. Maar dat deed hij niet. Last van een slapende geest?

De achterflap leerde me dat het eigenlijk verhalen van vrouwen betrof, over dingen die vrouwen bezig houden. En ik nam het mee. Voor de prijs moest ik het niet laten. En zinde het me niet kon het wel naar de boeken- en/of rommelmarkt, afhankelijk van het al dan niet lage romangehalte.

Het boek is een blijver. Het is een beetje overdreven in de verhaallijnen -op zijn Amerikaans dan- maar al bij al heb ik het in één ruk -eigenlijk een tweetal- uitgelezen.

De recepten van de koekjes die er in staan, staan genoteerd in mijn Google Drive in het mapje: “Nog te maken”.

Zoals gezegd in een reactie op een vorig log heb ik twee boekjes: “Speuren en Ontdekken”, auteur: A. Boschmans. Ik had al wel eens gegoogeld maar zonder gevolg.

Door die reactie echter begon het toch te kriebelen om meer te weten over -de mij onbekende- A. Boschmans. Het werd een tocht door googelland.

Eerst vond ik informatie op een blog¹ dat ook beide boekjes vermeldde. Blijkbaar stond de A. voor August, afgekort naar Gust. Het log was geschreven naar aanleiding van het benoemen van Gust Boschmans tot ereburger van Holsbeek.

De Standaard leerde me dat er een Gust Boschmansprijs² bestaat.

Uiteindelijk vonden we nog een volledig curriculum vitae³.

Gust Boschmans werd 103 jaar oud (9 februari 1902-23 september 2005). Als ik lees wat hij verwezenlijkte begrijp ik niet dat hij niet meer bekendheid genoot. Ik vind hem -zonder hem te kennen- een zeer interessant mens.

Waarom het me interesseert? Ooit had ik het hier al over “Bewustwording” en de dingen die je op school niet leert.

Misschien moet ik maar eens een lijstje gaan maken van mensen die voor mij ooit belangrijk zijn geweest zonder dat ik ze persoonlijk kende en zonder dat zij ook maar het minste besef hadden hoeveel goed zij betekend hebben.

Ik las een boek. Niet dat dat eigenaardig is, ik las er al zo veel. Maar sedert corona had ik daar blijkbaar wel een probleem mee. Ik was te snel afgeleid, ik verzonk niet in een boek, ging er niet in mee en ze gingen me meestal tegen.

In de doos die van bij Bollie kwam, zat ook “Ritueel” van Mo Hayder¹. Ik kneep ze wel een beetje toen ik las dat haar boeken wel gekenmerkt worden door een fascinatie voor gruweldaden¹.

En toch begon ik er in. En het was een beetje een verademing. Eens geen ontvoerde jonge vrouwen, geen verkrachtte en vermoordde jonge vrouwen maar wel twee handen op hun eentje. De lugubere feiten werden niet zo expliciet beschreven. Het werd wat aan de eigen inbeelding over gelaten.

Wat ik zei: ik las. Niet in één ruk door, maar met kleine stukjes, altijd een stapje verder. Op een avond stopte ik zelfs omdat ik vermoedde dat wat volgde me wel eens parten kon spelen in mijn dromen.

De volgende ochtend gaf me gelijk. Maar diezelfde namiddag kwam het fiasco. Het verhaal blokkeerde, het klopte niet, het volgde niet … En jawel, de paginanummering sprong van 288 naar 305 en dat zonder merkbare verwijderde bladen. Net toen inspecteur Jack Caffery en ik op een cruciaal punt waren aangekomen? Wat nu? Verder lezen? Een stuk missen en gissen wat er was gebeurd …

We stapten na de wandeling een Kringwinkel binnen, je kon nooit weten dat … hahahaha … noppes natuurlijk.

Ik bracht er wel een ander mee van Mo Hayder: “Gone”. Luguber of niet luguber. Lezen is lezen.

¹ Mo Hayder

Ik heb -zoals gezegd- problemen met lezen momenteel. Ik kan mijn gedachten er niet bij houden. Toch blijf ik het proberen en neus wat tussen de boeken die we nog moeten uitzoeken.

Daar vind ik een boek: “Beroemde zaken van Scotland Yard”, deel 1, door Luc eens meegebracht uit de Kringwinkel … en terzijde gelegd.

Wat lees ik in de eerste zaak, eerste hoofdstuk, eerste alinea?

…

Ah neen, dat mag niet, want:

…

In de eerste aanhaling zou een zin moeten staan die vertelt dat alle passagiers die besmet waren geweest met ziektes uit die tijd in quarantaine moesten tot het gevaar geweken was.In de tweede aanhaling zou moeten staan dat ik die eerste niet mocht overnemen omdat ik niks uit het boek -door hen “de uitgave” genoemd- mag verveelvoudigen. En daarom mocht ik die beperking hier natuurlijk ook niet zetten.

Afin, as afleiding kon dat tellen. Ik las het fragment aan Luc voor, sloeg het boek dicht en zo ligt het er nog.

Ik zal het nog wel eens vastpakken … maar of ik het ga lezen?