Net als je beslist dat je een week in quarantaine gaat, is er rustdag in de Tour de France, is er sedert lange tijd geen koers in de namiddag, is de televisie leeg, is het elf juli én Vlaamse feestdag en brengt de postbode enkel het folderke van de Makro.
Gelukkig is er Herbjørg Wassmo1.
____________________
De voorbije week heb ik een thriller van normaal formaat op twee dagen uit gelezen, een dunner boek op één dag, een even dun boek op twee dagen … het volgende -weer een thriller van normaal formaat- had ik gisteravond -na drie dagen- pas uit.
Het eerste en het vierde boek zijn van dezelfde -bekende- schrijver waar ik al veel van las.
Het tweede en het derde -dunnere- boek zijn ook van dezelfde -zij het mij voorheen niet bekende- schrijver.
Maar het boek dat ik eigenlijk aan het lezen was voordien ligt al een paar weken onaangeroerd op het tafeltje naast de laptop.
Het gaat zo echt in golven en dan vraag ik me af of dat aan mij ligt of aan de boeken.
Eigenlijk heb ik -zo goed als- mijn hele leven gelezen. Maar even eigenlijk heb ik -zo goed als- mijn hele leven tegen niemand verteld wat ik las. Ik wou gewoon geen commentaren.
Ter verduidelijking:
Dat begon toen mijn moeder uithaalde naar het boek dat ik bij de prijsuitreiking op school had gekregen. Ze vond het niet kunnen dat een school zulk oppervlakkig, middelmatig boek aan tienermeisjes gaf. Ik zou de titel kunnen geven maar het boek zit momenteel in een doos voor de boekenmarkt. En ik heb geen zin om die dozen nog eens na te gaan kijken voor een jeugdboek over een meisje op internaat, wat trouwens maar één titel uit een reeks was.
Van de weeromstuit kreeg ik boeken waar je de stempel “stichtelijk” kon op plakken … maar dan voor kinderen vanaf 10 jaar.
De school deed dat echter jaar na jaar. De twee laatste waren ook uit een reeks, de Hilde-reeks van Karin Kramer, waarop ik van school veranderde en het boek “Hilde” van Anne de Vries kreeg, dat mijn moeder eerst als censuur even zelf ging lezen.
Niet dat ik me aan er iets aan gelegen liet liggen, ik las sowieso wat ik wou en ik besliste wat ik zou en wou lezen en/of wat niet.
Het kon en kan me niet schelen wat een ander daarover dacht en denkt maar ze moeten vooral hun oordeel voor zichzelf houden. Net zoals Luc voor een bepaalde ploeg supportert maar ook nooit zal zeggen dewelke. Hij houdt ook niet van belachelijke discussies daaromtrent.
Nu ja, ik ben misschien een beetje in een rebelse bui, vooral een dwarse dan, maar vrees niet, ik ga niet vertellen welke weinig hoogstaande boeken ik al las. Ik ga wél vertellen welke schrijfster nù bij de hometrainer ligt. Niet dat ze er gaat mee rijden, maar ze gaat wel méé rijden.
Weeral het zelfde verhaal, ik weet niet waarom ik het kocht. Dat overkomt me de laatste tijd wel meer. Het zag er wat uit als een Nora Roberts boek maar was het niet. En terwijl ik dat boek las, vond ik nog een boek van de zelfde schrijfster. En zonder te weten of ik de boeken al dan niet goed zou vinden bracht ik het tweede mee.
Ondertussen ben ik er uit want het eerste boek is uit. Maar wat ik er van vind, houd ik wel voor mezelf.
Oh ja, ter informatie, de schrijfster is Kristin Hannah en het boek …
Waarom trok het mijn aandacht? Ik weet het zo niet. De boeken stonden in een boekenkast met schuiven. En in die schuiven lagen nog boeken en om één of andere rede pakte ik dat boek er uit. Normaal gezien zou mijn geest onmiddellijk het visuele aspect omzetten in “gemakkelijk romanneke”. Maar dat deed hij niet. Last van een slapende geest?
(Lees verder onder de foto)
De achterflap leerde me dat het eigenlijk verhalen van vrouwen betrof, over dingen die vrouwen bezig houden. En ik nam het mee. Voor de prijs moest ik het niet laten. En zinde het me niet kon het wel naar de boeken- en/of rommelmarkt, afhankelijk van het al dan niet lage romangehalte.
Het boek is een blijver. Het is een beetje overdreven in de verhaallijnen -op zijn Amerikaans dan- maar al bij al heb ik het in één ruk -eigenlijk een tweetal- uitgelezen.
De recepten van de koekjes die er in staan, staan genoteerd in mijn Google Drive in het mapje: “Nog te maken”.
Zoals gezegd in een reactie op een vorig log heb ik twee boekjes: “Speuren en Ontdekken”, auteur: A. Boschmans. Ik had al wel eens gegoogeld maar zonder gevolg.
(Lees verder onder de foto)
Door die reactie echter begon het toch te kriebelen om meer te weten over -de mij onbekende- A. Boschmans. Het werd een tocht door googelland.
Eerst vond ik informatie op een blog1 dat ook beide boekjes vermeldde. Blijkbaar stond de A. voor August, afgekort naar Gust. Het log was geschreven naar aanleiding van het benoemen van Gust Boschmans tot ereburger van Holsbeek.
De Standaard leerde me dat er een Gust Boschmansprijs2 bestaat.
Uiteindelijk vonden we nog een volledig curriculum vitae3.
Gust Boschmans werd 103 jaar oud (9 februari 1902-23 september 2005). Als ik lees wat hij verwezenlijkte begrijp ik niet dat hij niet meer bekendheid genoot. Ik vind hem -zonder hem te kennen- een zeer interessant mens.
Waarom het me interesseert? Ooit had ik het hier al over “Bewustwording” en de dingen die je op school niet leert.
Misschien moet ik maar eens een lijstje gaan maken van mensen die voor mij ooit belangrijk zijn geweest zonder dat ik ze persoonlijk kende en zonder dat zij ook maar het minste besef hadden hoeveel goed zij betekend hebben.
1 A. “Gust” Boschmans
Ik las een boek. Niet dat dat eigenaardig is, ik las er al zo veel. Maar sedert corona had ik daar blijkbaar wel een probleem mee. Ik was te snel afgeleid, ik verzonk niet in een boek, ging er niet in mee en ze gingen me meestal tegen.
In de doos die van bij Bollie kwam, zat ook “Ritueel” van Mo Hayder1. Ik kneep ze wel een beetje toen ik las dat haar boeken wel gekenmerkt worden door een fascinatie voor gruweldaden1.
En toch begon ik er in. En het was een beetje een verademing. Eens geen ontvoerde jonge vrouwen, geen verkrachtte en vermoordde jonge vrouwen maar wel twee handen op hun eentje. De lugubere feiten werden niet zo expliciet beschreven. Het werd wat aan de eigen inbeelding over gelaten.
Wat ik zei: ik las. Niet in één ruk door, maar met kleine stukjes, altijd een stapje verder. Op een avond stopte ik zelfs omdat ik vermoedde dat wat volgde me wel eens parten kon spelen in mijn dromen.
De volgende ochtend gaf me gelijk. Maar diezelfde namiddag kwam het fiasco. Het verhaal blokkeerde, het klopte niet, het volgde niet … En jawel, de paginanummering sprong van 288 naar 305 en dat zonder merkbare verwijderde bladen. Net toen inspecteur Jack Caffery en ik op een cruciaal punt waren aangekomen? Wat nu? Verder lezen? Een stuk missen en gissen wat er was gebeurd …
(Lees verder onder de foto)
We stapten na de wandeling een Kringwinkel binnen, je kon nooit weten dat … hahahaha … noppes natuurlijk.
Ik bracht er wel een ander mee van Mo Hayder: “Gone”. Luguber of niet luguber. Lezen is lezen.
De eerste keer -of was dat de tweede- dat ik over Nicholas Sparks hoorde, was toen iedereen zwijmelde over de film: “The Notebook”.
Later, toen ik zowel het boek had gelezen als de film had gezien vond ik er het mijne van. Het boek gaat over een dementerende oudere vrouw waarin verwezen wordt naar vroeger. De film gaat over een vroeger jong koppel waarin verwezen wordt naar een dementerende vrouw in het heden.
De jonge kerel in de film is onuitstaanbaar opdringerig. Dat type man zou bij mij nooit een kans hebben gehad, aangezien mijn “neen” ook “neen” betekent.
Maar soit, blijkbaar is dat het type om over te dromen en bij te zwijmelen, gezien het succes van de Nora Roberts boeken ook.
De tweede keer -of was dat nu de eerste- was toen ik een TV-film “The Wedding” zag waarin trouwbeloften werden hernieuwd en ik me afvroeg waarom dat nodig was. Waren ze van elkaar niet meer zeker?
Trouwbeloften hernieuwen is nu wel ingeburgerd, maar ik vraag me nog steeds af of ze van elkaar niet zeker zijn. Het is zo een beetje als ’s morgens bij het ontbijt zeggen: “vergeet je afspraak van 16u niet”. Komaan hé …
Ik las wel meer boeken van Nicholas Sparks tot de dag dat ze me tegenstonden. Dat zweverige en flirten met de dood ging me niet meer af, al waren er dan wel weer die me wel konden bekoren. Zo is die van de foto er één van, zowel boek als film.
De meeste van mijn boeken van Nicholas Sparks zitten echter in de dozen voor de boekenmarkt.
Nu zijn ze op TV toch begonnen met een reeks Nicholas Sparks-films zeker. Na de zoetsappige Hallmarks krijgen we nu de, lang uitgebreide hopeloze pseudo-romantische, films van Nicholas Sparks à la “Message in a bottle” en “The best of me” in één week tijd.
Het is te veel van het goed(j)e. Ik bedank of …
misschien moet ik in het vervolg eerst maar eens grondig de korte inhoud bestuderen.
Ik heb -zoals gezegd- problemen met lezen momenteel. Ik kan mijn gedachten er niet bij houden. Toch blijf ik het proberen en neus wat tussen de boeken die we nog moeten uitzoeken.
Daar vind ik een boek: “Beroemde zaken van Scotland Yard”, deel 1, door Luc eens meegebracht uit de Kringwinkel … en terzijde gelegd.
(Lees verder onder de foto)
Wat lees ik in de eerste zaak, eerste hoofdstuk, eerste alinea?
…
Ah neen, dat mag niet, want:
…
In de eerste aanhaling zou een zin moeten staan die vertelt dat alle passagiers die besmet waren geweest met ziektes uit die tijd in quarantaine moesten tot het gevaar geweken was.In de tweede aanhaling zou moeten staan dat ik die eerste niet mocht overnemen omdat ik niks uit het boek -door hen “de uitgave” genoemd- mag verveelvoudigen. En daarom mocht ik die beperking hier natuurlijk ook niet zetten.
Afin, als afleiding kon dat tellen. Ik las het fragment aan Luc voor, sloeg het boek dicht en zo ligt het er nog.
Ik zal het nog wel eens vastpakken … maar of ik het ga lezen?
Ergens halfweg tussen toen en nu kwam de mail. Er werd een boek uitgebracht over de “Omloop van de Slagvelden”.
En omdat we toen interesse hadden getoond wilden ze weten of we wilden intekenen. Dat wilden we. Dat deden we. We konden kiezen voor afhaling bij de persvoorstelling op 29 augustus 2020 of we konden het laten opsturen.
We kozen voor de persvoorstelling. Tegen 29 augustus zou corona toch al geweken -of tenminste toch geluwd- zijn. Zo dachten we.
In de aanloop naar 29 augustus kwam de volgende mail. De persvoorstelling werd uitgesteld tot 26 september. Mochten we het alsnog willen laten opsturen …
Dat wilden we niet. Zeker dat we op die fameuze 26ste september in de buurt op vakantie zouden zijn. Waar in de buurt? Zou ik dàt zeggen? Het verleden leerde me dat het geen goed idee is om dat kond te doen en al zeker niet het verblijf te bestoefen.
Uiteindelijk ging ook déze persvoorstelling niet door maar konden we het boek de 26ste gewoon afhalen.
(Lees verder onder de foto)
Of we het verblijf zouden kúnnen bestoefen? Heh … dit is een voorgeprogrammeerd log. Als ik dit schrijf, weet zelfs ik dat nog niet.
Het enige wat nog aanpassing vergde was de foto van het boek. Die heb ik er gisteren nog bij geplakt.
Een tweetal weken geleden liep ik in een kringwinkel en zag een reisgids voor Slovenië. Ik nam hem mee.
Waarom nam ik die mee? Dat vraag ik mezelf ook wel af. Ik die nooit reisgidsen gebruik, ik die alles opzoek en uitvlooi met internet. Ik hoef eigenlijk geen reisgids. Ik zoek dan ook geen reisgids.
En dan vraag ik me ook af, als dat zo is waarom ik dan tussen de reisgidsen en toeristische boeken ging kijken.
Vandaag, één jaar geleden zat onze vakantie aan het meer van Bled er zo goed als op en zo ongeveer twee weken daarvoor waren we druk doende met de regelingen voor ons vertrek.
Een vorm van compensatie?
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
