Hij zat samen met ons op de ferry. En we hadden een beetje veelzeggend naar elkaar gekeken, hij en ik, toen een paar mensen met kinderen op het bankje waar we zaten, kwamen plaats nemen, waarbij één van de kinderen haast op zijn schoot kwam te zitten, waardoor hij met een ruk opschoof en haast op mijn schoot kwam te zitten.

Zoals gezegd, we hadden elkaar eens veelbetekenend aangekeken, waarop we aan de praat geraakten. Hij was oorspronkelijk van de Macrae Clan, zei hij. Hij had geen kilt maar wel de plaid met hun kleuren. Die droeg hij trouwens ook niet op die boot. Hij droeg een jeans met een jeansvestje, had wel lange haren, waar hij een bandana, eveneens in jeans, over geknoopt had.

Hij wou ook wel eens naar Brugge. Dat had hij zichzelf al lang beloofd. Hij woonde wel op Arran, al kwam hij uit de echte Highlands, maar Arran … “Arran is scenery” wist hij te vertellen.

Wat ik van Brugge dacht, heb ik maar wijselijk voor mezelf gehouden.

“Jullie zijn Belgen” zei hij toen hij onze ID’s bekeek. Natuurlijk zei hij niet: “jullie zijn Belgen”, hij zei dat in het Frans.

En toen boog hij zich wat naar voor en vroeg of hij wat mocht vragen. Want zie je, hij zou binnenkort een tocht maken naar Brussel en nu vroeg hij zich toch af, met alles wat je hoorde over die taalperikelen, of hij daar als Fransman, zich wel verstaanbaar kon maken.

Ik heb hem maar een korte versie van de feiten gegeven. Hij was gerust gesteld.

Waarom ik daar nu een blijkbaar nietszeggende foto nam? Om dat arm takje vlinderstruik dat daar eenzaam en verlaten de boel trachtte op te fleuren.

Kermis een gezellige bedoening?

Dat vonden wij niet bepaald toen we in Calais even over de kermis liepen. Haast het hele plein stond vol met open geklapte aanhangwagens -aan één hing de vrachtwagen nog aan- met geautomatiseerde lunaparken. Bij één ervan was een man de voorraad aan het aanvullen.

Niets gemoedelijk, alleen maar voor het binnenrijven van de poen!

In Calais hebben we niet meer de overrompeling van asielzoekers gezien.

Wat we wel ervoeren was de opvoering van de controle. ID-kaarten afgeven aan de Internationale politie, aan de UK border-loketten én het openen van de koffer bij P&0 ferries zelf. Mogelijk was dit laatste om te verhinderen dat zij zware boetes zouden krijgen als er toch mensen via hun ferries de overkant zouden bereiken.

Die overvaart is voor ons het begin van een vakantie, voor die mensen is dat het begin van wat zij van hun leven verwachten.

Het is al vele jaren geleden dat ik besloot dat ik niet met een vliegtuig op vakantie zou gaan en dat omdat die van Zaventem altijd precies die tijd van het jaar gebruikten om te gaan staken. Jaar na jaar deed het zich voor. Vandaar dat ik hen niet verder wou irriteren en hen in de toekomst zou vermijden.

Wat doet zich nu voor? Vorig jaar gingen we naar Schotland via Calais en we zagen de asielzoekers en we vonden het maar eigenaardig dat men daar liet betijen.

Dit jaar bij het boeken van de boot zat het nog snor, pas daarna begon het. Ze gingen staken in Calais, ze legden blokkades op de autosnelwegen, ineens wordt dat asielzoekersprobleem onder de loep genomen.

Het rommelde wat in mijn bovenkamer, we rijden nu niet met een vrachtwagen, maar stakingen en blokkades? Zodoende vraag ik me nu af: “moeten we in de toekomst ook Calais gaan mijden?”

Want ja, Schotland zie je niet zomaar op twee weken tijd, zeker dat Edinburgh en Loch Ness ook weer uit de boot zijn gevallen.

Toen we thuis kwamen met onze Whisky uit Arran, wist Broer te vertellen dat hij bij hem in de buurt die whisky kon kopen, goedkoper dan in Arran Distellery zelf. Broer zei dat niet om af te doen aan ons geschenk, want hij vervolgde met te zeggen dat Whisky die je van ginds meebrengt nog altijd dat tikkeltje meer heeft.

Hoe dat zo komt? Blijkbaar zijn de Schotse accijnzen duurder dan uitvoerrechten en kan je op deze manier hier goedkopere whisky vinden.

Laatst kwam Luc thuis, hij keek heel eigenaardig en hij zei: “weet je, in het winkeltje over de berg? Daar hebben ze Arran whisky van 12 jaar oud”.

Goed om weten, dan halen we daar een fles als we whisky willen schenken en dan houden we de fles die we meebrachten. Want inderdaad, die heeft dan wel net dat ietsje méér.

Er was eens een roodborstje, een Schots roodborstje dat leefde bij een mooi kasteel.

Er kwamen veel mensen naar dat kasteel en het roodborstje en zijn vele gevederde vriendjes waren helemaal niet bang van die vele mensen. Ze hupten tot aan de voeten van de mensen in de hoop dat er iets van de tafel zou vallen.

Op een dag kwam er een man met een camera. Die man filmde de vogelkes. Maar het enige wat die man at was een ijsje. Nu verwachtte dat roodborstje natuurlijk niet dat die man zijn ijsje zou laten vallen.

Wat deed nu die man? Hij liet een klein stukje van het horentje vallen, vlak voor de voetjes van dat roodborstje en hij filmde.

Het roodborstje, ocharm, hapte en hapte, maar owee!

Uiteindelijk heeft het roodborstje de man eens heel vernietigend aangekeken.

pske: filmke onder de foto.

In de mate van het mogelijke had ik de ferry’s geboekt zodat we niet al te veel tijd zouden moeten wachten. Allemaal goed en wel, maar als je op een dag nog kilometers en kilometers moet rijden, weet je niet wanneer je aan die haven aankomt.

Voor de heenreis van Calais naar Dover sliepen we in Calais en boekte ik de vroege ferry.

Die van Ardrossan? Een late van twintig voor vijf. Je weet maar nooit. In tegenstelling met Calais waar ik enkel de bevestigingsmail moest tonen om door te mogen, moesten we in Ardrossan nog even die bevestigingsmail gaan omruilen tegen de nodige tickets.

We waren te vroeg, veel te vroeg en de dame aan het loket vroeg of we soms een vroegere ferry wilden nemen. Natuurlijk wilden we dat. We konden mogelijk die van tien voor twee nog halen of anders die van kwart na drie. Die van tien voor twee? Er stond nog één auto voor ons toen ze het laden stopten. De boot was vol.

We konden daar ter plaatse nog wel iets gaan drinken zodat we niet de ganse tijd in die auto zaten te koekeloeren. En terwijl we daar zo wachtende waren begon het te druppelen, begon het te regenen, begon het te gieten, zodat we blij waren dat we om kwart na drie toch die ferry op konden.

De terugreis verliep eigenlijk gelijkaardig. Vertrokken met de eerste vanuit Brodick.

En in Dover waren we te vroeg. We mochten met de eerstvolgende mee, mits bijbetalen. Dat kon me niet schelen, al was die boot niet volledig vol. We zouden normaal pas om 21u in Calais aankomen en moesten dan nog het hele eind naar huis rijden. Nu waren we om 21u thuis.