Toen ik voor de Lotto Zesdaagse in ’t Kuipke² wou boeken, omdat ik de heel erg sterke indruk had dat Luc daar wel graag eens zou bij zijn, waren er al bijna geen goeie plaatsen meer beschikbaar. We waren toen 17 april. Rap bij zijn is dus de boodschap.

Maar ach, het was maar voor ene keer, ge weet wel, om eens te kijken wat en hoe het was.

Hoe dichter de datum naderde hoe stommer ik het idee vond en alle nadelen worstelden om de eerste plaats:

• het is duur;
• ’s nachts in ’t donker is het in een stad niet veilig en parking Ledeberg is dan maar iets meer dan een kilometer afstand, maar de omgeving noodt niet tot een wandelingske;
• er werd veel regen aangekondigd, ook in Gent.

Echt? Moesten we niet geboekt hebben, we waren ik was niet vertrokken geweest. Maar ach, we gingen er maar een uitstap van maken met eerst een bezoekje aan het MSK, daarna aan het S.M.A.K. om tegen half zeven naar ’t Kuipke af te zakken.

Gelukkig had ik het luid genoeg over die parking gehad en was Luc in actie geschoten. Hij vond een parking dichterbij, wel duurder, maar soit. Een veilig(er) gevoel is veel waard. Normaal zouden we die parking nooit kiezen, aan die Overpoort in Gent. Goe zot!

De dag begon niet goed, hij begon écht niet goed. De regen viel met bakken uit de lucht. Op sommige plaatsen konden we geen hand voor ogen zien. We lazen dat er ter hoogte van Koekelberg een vrachtwagen op zijn zijde lag. Zover moesten we niet door de afslag naar Gent. Maar de kleine auto die op zijn kop lag zagen we wel.

We picknickten in de regen, in de auto weliswaar, op de parking van Wetteren waar we toch gehoopt hadden van tegen de middag in Gent te zijn.

In het MSK waren enkele zalen afgesloten voor een komende tentoonstelling en daardoor -en mede door een kleine anekdote, die ik voor een later log houd- waren we daar sneller klaar dan voorzien, maar er valt altijd wel iets nieuw te ontdekken en we waren er wel lang genoeg gebleven zodat Lucs vest terug droog was.

De tentoonstelling van Jan Van Imschoot “The End is Never Near” in het S.M.A.K. kon Luc niet bekoren. “Dan liever Rubens” zuchtte hij. Ik was niet echt akkoord al was de eerste zaal mij ook niet bevallen -gelukkig hadden we tijd te veel anders had ik misschien afgehaakt- maar de andere zalen vond ik wel de moeite waard.

’t Kuipke? Eerst ging de oplaadkabel van mijn powerbank/telefoon kapot (waarover ook later meer) en kon ik die niet opladen.

Daarna vernamen we dat de deuren pas om 18u zouden openen. Zodoende liepen we maar efkes terug naar de auto om powerbank en kabel op te bergen, want die zaten in de zakken van mijn overgrote vest en wegen toch wel wat.

Toen we stonden te wachten om binnen te gaan zei ik tegen Luc dat het zeker vast stond dat het een éénmalig gebeuren was. Ik houd niet van massa’s volkeren die ergens door een smalle doorgang moeten. Het viel mee. Het was echt wel goed georganiseerd. Daar was echt niks op aan te merken.

En toen begon de pret. Er is geen vergelijk mogelijk tussen wat daar in ’t Kuipke gebeurde en BK’s en andere mogelijke kampioenschappen. Ik kan het verschil gaan uitleggen maar ik zou het zelf ook niet graag lezen.

Feit is dat we daar zeven uur naar een spektakel hebben gekeken zonder ons een minuut te vervelen.

Het verrassende is dat ik de mogelijkheid overweeg om terug te gaan, maar dan nóg sneller te boeken zodat we een nóg betere plaats kunnen bemachtigen al viel deze hoge plaats enorm, maar dan echt enorm mee. Waarom ik die mogelijkheid overweeg? Het is te gek voor woorden -je moet er zelf bij zijn- maar er was ambiance, heel veel ambiance zelfs. En als Luc dit leest …

En ik hoop dat Luc de Mexican Wave en het aansluitend “We will Rock you” van Queen op film heeft.

Is dat nu zo speciaal? Wél als elf koereurs dat doen op hun koersfiets op een wielerpiste .