Al jaren geleden had ik een Dropbox waarmee ik grote bestanden ontving en doorstuurde. Het werkte altijd feilloos.

Met de intrede van de apps op Windows, kwam OneDrive op de proppen en omdat ik OneNote ging gebruiken om mijn boekenlijsten na te zien, kwam ik ook automatisch op OneDrive terecht. Er was ook nog “the Cloud” van Belgacom Proximus.

Miserie dat ik met die dingen had. Ik kreeg meer meldingen dat ze vol stonden dan dat ze iets deftigs voortbrachten.

The Cloud was zo snel verdwenen als hij er had op gestaan.

Die OneNote heeft het twee keer verstaan om mijn boekenlijst gewoon te verwijderen. De eerste keer was dat een bittere pil want ik kon een groot deel van boeken terug gaan inventariseren.

De tweede keer blijkbaar een wraak van OneDrive. Aangezien in instelde dat er niet meer automatisch foto’s mochten opgeslagen worden en er verder een hoop afgooide waar ze geen zaken mee hadden, besliste dat ding maar om dan maar ineens die boekenlijst ook buiten te gooien, waarop ik nu OneNote én OneDrive buiten gooide. Dat kan je niet echt, maar ik heb ze op non-actief gezet.

Mijn boekenlijsten staan nu op Dropbox en ik heb daar een beter en veiliger gevoel bij.

Op de admin pagina van dit blog staat dat ik tot en met gisteren 9.200 berichten heb geplaatst. Dat zijn die logjes die dus effectief op dit blog staan.

Maar bij het verhuizen van het blog in 2008 heb ik de meest nietszeggende logs -waarvan ik soms zelf niet meer wist waar Sloef het over had- verwijderd.

Dertien jaar geleden, op 7 juli, begon ik dit blog om de dingen van toen van me af te schrijven. Dat betekent dat ik schreef om niet te moeten denken. Achteraf gezien was het eigenlijk meer een denken op het blog zelf.

9.200 berichten op dertien jaar tijd? Dat zijn er genoeg voor meer dan 25 jaar.

Gelukkig is het blog nu meer een vriend dan een uitlaatklep.

Kijk! Kijk! De regelmaat doorbroken.

De reden? De evenementen natuurlijk! Een dag later naar huis en een logske te weinig bij de geplande.

Vannacht geen zin om te schrijven maar wel als een blok in slaap gevallen. Twee blokken dan.

Nu, op de snelweg, bij het geschommel van de auto, dit schrijfselke.

Een afbeelding? Even proberen en anders zal het voor straks zijn, thuis.

Is het nu de nasleep van mijn mailconversatie met Jetpack? Ik zou het niet weten. Feit is dat ik ergens daarna een mail kreeg met een verwijzing naar een blog van hen met daarin een aanwijzing om dagelijks te bloggen. Ze geven zelfs onderwerpen aan.

Nu heb ik dat eigenlijk niet nodig, maar zoals gezegd, mijn logs voor tijdens de evenementen probeer ik toch wel op voorhand te plannen. En als er dan zo een onverwacht evenement tussen komt vallen, tja, dan is mijn voorraadje concepten wel uitgedund.

Of ik gebruik ga maken van de Jetpack prompts? Ik weet het nog zo niet. Ik houd niet van opgelegde taken als het over het blog gaat. We zien wel wat de toekomst brengt.

Sedert de laatste update van WordPress staat mijn reactieformulier half in het Engels. Het staat ook zo in de broncode: “lang=en”. Nergens vind ik achter de coulissen die vermelding terug om ze aan te passen.

Sedert een week voer ik een dagelijkse e-mailconversatie met de helpdesk van jetpack die me allerlei lieten uittesten om nu de cirkel rond te maken door te zeggen dat wat ze als oorspronkelijke oplossing voorstelden nu de oorzaak zou zijn. Een week om terug bij hetzelfde punt uit te komen.

Maar ze doen hun best.

Sedert Luc zijn smartphone heeft willen we wat oorspronkelijk mijn agenda was, onze agenda maken. Hij kreeg mijn agenda niet te zien. Ik riep de Microsoft community te hulp. Ik kreeg wel een antwoord zeggende dat hij eens in zijn spambox moest kijken. Was het maar zo simpel!

Uiteindelijk vond ik de oplossing zelf … gedeeltelijk. Want die agenda komt nu wel door op zijn laptop maar niet op zijn telefoon. Gedurende onze week afwezigheid krijg ik een e-mail om te vragen of het nu opgelost is. Neen dus! Zodoende heb ik de e-mailconversatie maar weer hervat.

Sedert vorige vrijdag heb ik nu windows10 op mijn telefoon en daar ben ik erg blij mee. Ze synchroniseren nu ook de e-mailaccounts zodat je maar één mailbox nodig hebt. Alléén krijg ik één e-mailaccount niet geregeld. Ik krijg daar telkens de melding:

Er is iets foutgegaan

Er is een probleem met de manier waarop “dat mailaccount” is ingesteld. Neem contact op met ondersteuning of uw mobiele provider.
Foutcode 0x85010004.

Na het hele internet te hebben afgeschuimd mailde ik weer naar de community aangezien dat me werd aangeraden. Toen ik merkte dat mijn wachtwoord, dat ik correct invoer, telkens met twee tekens verlengd wordt, mailde ik maar ineens naar die bepaalde e-mailprovider ook. De enige waar ik nog niet naar mailde is Proximus, zijnde mijn mobiele provider. Die bewaar ik voor het laatste, aangezien ik veronderstel dat zij er voor niets tussen zitten.

Ik heb in mijn jeugd erg genoten van het corresponderen met mensen van over de hele wereld, maar het ging toen wel over leutiger onderwerpen dan dit.

Ik heb een boek over bloggen. Het heet: “How blogs work – Tips & tricks voor beginnende en ervaren bloggers”. Het is van Stephanie Duval.

Ik heb het nog niet gelezen en ik weet niet of ik dat ga doen. Ik heb er wel al in gebladerd, wat mij de indruk gaf dat het vooral gaat over het lokken van lezers -waar op zich niets mis mee is- en over het geld verdienen met je blog -waar ook niets mis mee is- waar bij mij toch het schoentje wringt.

Want ergens zag ik: “je kan het ook voor je plezier doen”. En dat was het.

Ik doe het dus voor mijn plezier. Heb ik lezers? Ja! Zoveel te beter. Heb ik een blogkring? Neen. Dat hoeft ook niet. De blogs die ik bezoek lees ik graag en ik hoop van mijn bezoekers hetzelfde. Dat niet al die mensen die lezen hier reageren kan me niets schelen.

Misschien is het een wat infantiel blog. Of zoals iemand eens zei: “je schrijft altijd over Luc”. Daar kan ik enkel op antwoorden: “waar het hart van vol is loopt het blog van over”.

Maar ik wil niet de beste blogger zijn, ik wil er plezier aan beleven. Ik wil enkel het beste zijn in wat ik het beste wil zijn.

Ik wil gewoon mezelf zijn en mijn eigen goesting doen en dat is al moeilijk genoeg.

In de leeslijst van WordPress staat een titeltje: “Aanbevelingen”. Als ik daar op klik krijg ik een lijst van blogs, die ik niet volg, maar waarvan WordPress denkt dat ze me gaan bekoren. Velen daarvan worden gevolgd door mensen die hier lezen of die ik zelf volg.

Ik heb daartussen gesnuisterd in de hoop nog blogs toe te voegen aan mijn leeslijst. Ik heb er geen gevonden. Ze zijn nochtans goed. En toch, toch is de klik er niet.

Ze hebben allemaal één ding gemeen: ze zijn goed geschreven. Daar is geen speld tussen te krijgen. Ze zijn zo goed geschreven dat alle leven er uit verdwenen is. Alle zinnen zijn afgestoft en opgepoetst en het woordgebruik is zo variërend gekozen dat je snakt naar iets eenvoudiger. Bovendien lijkt het wel een wedstrijd van om ter meest van wat dan ook bijeen te scharen.

Kort gezegd? Ik mis karakter in die logs.

Ondertussen heb ik wel al een paar blogs op een andere manier gevonden. Ik vertel aan sommige mensen -mensen die ik aardig vind dus- dat ik een blog heb. Soms hebben die mensen dan zelf ook een blog.

Kleine bijkomstigheid! Mijn lichtjes verouderd boekske moet mee met de tijd.

Na de like- en beantwoordenknop toegevoegd te hebben, vroeg nu LL Rigby of er geen volg-knop op het blog staat. Dat heb ik ook maar snel even verholpen.