Die boekenverkoop werd niks, we waren er wel maar het was de moeite van de verplaatsing niet waard.

Maar aangezien de auto daar nu toch geparkeerd stond, het MAS¹ op wandelafstand was, besloten we daar eens een kijkje te gaan nemen. Het panoramadak bezochten we lang geleden al eens maar in het museum waren we toen niet.

Er zijn meerdere tentoonstellingen maar we kozen voor “Kunst uit Precolumbiaans Amerika”, verzameling van P. & D. Janssen-Arts.

Werkelijk … de beste keuze, achteraf gezien, waarbij ik me dan weer de vraag stel waarom er ooit gedacht werd dat men deze civilisatie moest gaan civiliseren …

Deze keer nam ik het fototoestel niet mee, toch niet naar -oorspronkelijk- een boekenverkoop. Maar nu stond ik daar aan en in het MAS zonder. We zijn toch maar het panoramadak opgegaan, met de bedenking: “volgende keer”.

En een volgende keer komt er zeker aangezien we, na het langer dan voorziene bezoek aan het KMSKA, nogal snel door deze tentoonstelling zijn gegaan, terwijl ze een veel uitgebreider bezoek verdient.

Straks zouden we beter in Antwerpen gaan wonen.

Op de dag dat we naar Aarschot wilden, moesten we nog even ons bestelde brood afhalen. Terwijl Luc dat deed en ik nog snel een paar briefjes in de ziekenkasbus duwde zag ik Pepijn van Landen.

Iemand had blijkbaar schrik gekregen dat Pepijn, die toch ook in regen en in wind buiten leeft, het koud zou krijgen. Getuige: deze foto.

Onderweg naar Aarschot reed er een auto voor ons, een auto met een missie. Het bericht is niet voor ons bedoeld maar we staan er wel ten volle achter. Getuige: deze foto.

Eens in Aarschot hadden we mooi prijs. Bij de bibliotheekverkoop vonden we nog enkele boeken waar we wel erg blij meer waren. We vonden o.a. een roman van Herbjørg Wassmo die ik nog niet had/las en een roman van Jo Claes voor Bollie, die zij nog niet had noch las. De andere vondsten waren kleinere toegiften.

Wat er daarna nog te beleven viel stond een poosje op de agenda in afwachting van deze boekenverkoop.

Luc had namelijk een artikel gelezen over de oude windmolen van Betekom¹ die uitkijktoren werd.

Moesten wij dat niet eens gaan bekijken. Natuurlijk moesten wij dat eens gaan bekijken. Ik zocht en vond een wandeling van 9km die die molen aandeed. En daar, daar ga ik niet te veel over vertellen. Daarvoor zijn er foto’s.

De wandeling? Veel bomen, veel stilte, veel paddestoelen, veel stappen en een bankske om te picknicken … precies wat een wandeling moet zijn.

Na het klein beetje weg van deze morgen, waren Slow en mske daarna wel echt weg. Ze waren naar Antwerpen. Een boekenverkoop op een plein, daarna wat rondhangen, een hapje eten -Slow en mske noemen dat een stukske eten- op één van mskes favoriete pleintjes in Antwerpen en daarna naar de sinksenfoor.

Zijn die attracties nu echt zo mottig geworden of zijn ze nu te oud geworden voor de foor? Ze hebben alleen maar hun hart opgehaald met een partijtje schieten en verder hebben ze gewoon een desserreke genomen.

In Tienen merkten ze nattigheid op de baan en ze stonden stom, want zij hadden van de ganse dag geen druppel gezien, maar het was hier al wel over.

En door dat voorvalleke van die handtekening, denkt mske ineens nog aan andere handtekeningen.

Ooit kwam, ter ere van een boekenverkoop in het parochiecentrum, Ernest Claes, zijn eigen boeken signeren. En moe stuurde mske op. Ze moest het boek kopen en dan door Ernest Claes laten signeren. Maar mske heeft dat niet gedaan. Waarom niet? Ze weet het zelf niet. Ze vond dat zo belachelijk en liet het buurmeisje dat maar doen.

Dat ze dan later wel handtekeningen aan een renner ging vragen … tja daar zit de hedendaagse mske toch zelf wat raar op te kijken.

Verschillende jaren later, liepen ze met de school op het voedingssalon en mske zag Nand Buyl en Chris Lomme en ja, weer ging ze een handtekening vragen.

Nog jaren later, zat een volwassen mske in de kliniek naast Rik Andries en ze zei niets.

Nu ze haar poëzieboekje -jaja dat heeft ze nog- openslaat ziet ze dat daarin verschillende handtekeningen staan. Die heeft ze niet zelf gevraagd. Maar moe, in naam van mske. Want mske mocht niet uitgaan en dus ging moe maar op handtekeningenpad.

En mske kan er zo soms de hippentrip van krijgen als ze naar de fandag van de FC De Kwibussen gaat dat die jongens daar een halve dag schoon weer zitten te verknoeien achter een tafel terwijl een staag voortschuivende menigte aanschuift voor een handtekeningske.

Eigenlijk vind ze dat die mensen ook recht op leven hebben zonder constant gestoord te worden. Dus bij deze Nand en Chris, onze welgemeende excuses voor de storing van jullie uitstapje zoveel jaren terug. En jullie mogen er van overtuigd zijn, het zal niet meer gebeuren.