Ettertjes? Etters ja …

Vele jaren geleden, toen Broer en ik nog kind waren, kwamen er zo af en toe circusvertoningen op TV. Ik was daar, als kind al, niet bepaald fan van.

Alleen de clowns bekeken we want daar konden Broer en ik nog wel eens om lachen. Indertijd waren dat misschien wel nog onnozeler fratsen dan nu. Veelal betrof het vallen op gekke manieren of sjotten onder konten waarbij de geschopte dan een halve meter de hoogte in vloog.

Op zeker ogenblik kwam daar een nieuw personage bij, een August. Noemde men dat soort wit geschminkte met zijn punthoed nu een August of heette die eerste August, ik weet het niet, maar ik vond het wel een ambetanterik, zo betuttelend -al kende ik het woord “betuttelend” toen nog niet- en voor mij hoefde het hele gedoe al niet meer.

Zeker niet toen ze ook nog met taarten gingen gooien. Dat vond ik niet grappig, dat heb ik nooit grappig gevonden en dat zal ik nooit grappig vinden. Ik weet het, ik steek raar in elkaar.

Hoogst verwonderlijk vond ik het dan ook, toen ik, eens getrouwd, een volwassen man tranen met tuiten zag lachen bij Comedy Capers, waar er zo meer dan eens met taarten gegooid werd.

Terug naar de clowns …

Ondertussen kwamen er af en toe meldingen over clowns die over de straten liepen om mensen aan het schrikken te maken, bang te maken, af te dreigen, … Clowns horen niet op straat. Clowns horen in een circus waar iedereen weet wat ze er aan hebben.

Ben ik bang van clowns? Neen. Maar als ik er op straat ene zou tegenkomen zou ik toch op mijn qui vive zijn.

Wat lees ik nu in de media? In een artikel zeggen de clowns dat je zó kan zien wie de ettertjes zijn1 om verder te gaan over kindjes die wenen, die niet op een podium willen komen, … en dies meer.

Als een kind “neen” zegt, is het dan een ettertje? Of is de man die er uitziet als een geschilderde pancarte een gemene doerak als hij een kind tegen zijn/haar zin op een podium wil krijgen?

Waren en zijn alle kindjes die huilden en huilen bij Sinterklaas ettertjes?

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het artikel me een nog grotere antipathie tegen clowns heeft bezorgd dan ik al had. Ik denk zoals mijn moeder het verwoordde: “Meet je met iemand van je eigen force”.

De clowns hadden het beter bij kontenschopperij gehouden.

Uitgelichte afbeelding:

    Gegenereerd met Artificiële Intelligentie – Image Creator in Bing (aangepast voor uitgelichte afbeeldingen).

____________________
1 Het Nieuwsblad

Allen daarheen … maar ik niet

De vorige week had ik de affiches al zien hangen. Er kwam een circus op ons af.

(Lees verder onder de foto)

Nu ben ik nog nooit in mijn leven naar een circus gaan kijken, behalve die ene keer, lang geleden, naar Cirque du Soleil en dan nog omdat mijn ex-man tickets had gekregen.

Ooit had er in mijn kinderdorp een circus gestaan en had ik wel gevraagd om te gaan omdat ik het niet kende. We gingen niet.

Maar er kwamen wel circusvoorstellingen op TV en ik leerde gaandeweg dat het me niet zinde. Ik hield er niet van en dat is nog licht uitgedrukt.

Welke gek gaat nu met messen gooien naar een mens en dan soms nog op een ronddraaiend rad. De koorddansers vond ik wel iets hebben maar enkel als er een net onder gespannen was. Paardenshows en wilde dieren vond ik zielig.

Broer kon liggen schokken -en zijn buik vasthouden- van het lachen met die clowns. Ik vond dat maar onnozel en kinderachtig. Zeker als ze met taarten gingen gooien dacht ik er het mijne van. En nog meer moeite had ik het met dat betweterig personage -Pierrot- dat daar soms los liep.

Er zijn mensen met Coulrofobie. Dat had en heb ik niet, ik vond en vind ze eigenlijk gewoon te onnozel voor woorden.

Dus ja, er komt een circus naar de stad en ik vraag niet om er naartoe te gaan maar het stoort me ook niet.

Dinsdag, tijdens het wandelen, zagen we de trage stoet op de weg van Velm naar Landen rijden.