Vorige week ergens wist Slow te vertellen de KRO terug Taggart uitgaf.

Ooit had mske eens ergens gelezen dat er al verschillende personages in Taggart gepasseerd waren maar ze had eigenlijk enkel en alleen de huidige rolbezetting gekend, al was ze bij ’t verhuizen van het blog wel een vroeger postje tegen gekomen waarin ze zich afvroeg of het fotootje wel de juiste Taggart was.

Ja, dat was hij en dan nog wel de enige echte want de naam Taggart is afkomstig van het karakter Detective Inspector Jim Taggart, gespeeld door Mark McManus, die in 1994 kwam te overlijden. De opvolger werd Mike Jardine, rol van James MacPherson, maar die hebben wij -denkelijk- niet gekend. In 2002 werd hij opgevolgd door DCI Matt Burke, acteur Alex Norton.

Dat staat allemaal heel uitgebreid te lezen op Wikipedia.

“Ze gaan toch niet eenmalig een episode uitzenden” dacht mske, want met Taggart en Waking the Dead had ze dan toch weer twee feuilletons om naar uit te kijken.

De Kro geeft die feuilletons echter niet op die manier. Dat wil zeggen dat je hun programmatie moet volgen om te weten wanneer de volgende aflevering er aan komt. De andere feuilletons hebben Slow en mske al minstens een keer gezien, soms meer en voor “Trial and Retribution” bedankt mske zeker want ze mag Walker niet.

Zaterdag hebben ze ook nog naar de opgenomen eerste aflevering van Deadwood gekeken, maar of dat wat wordt … dat zien we pas volgende week na de tweede aflevering.

Mel is niet meer. Mel is geen echt persoon, maar een personage uit “Waking the Dead“.

Toen Morse stierf eindigde de reeks, maar dat is hier niet zo. Neen, Mel verdwijnt aan het einde van het vierde seizoen en voor 2009 is het achtste seizoen voorzien. Als we bij Wikipedia gaan lezen, dan zijn wij hier uitgeklapt, want alles wat we nog wilden vertellen staat daar in. De uitleg waarom we bij het vergelijken van de foto’s zien dat Franky blijkbaar ook nog verdwijnt  en …

Nu had mske toch graag eerst het vijfde seizoen gezien maar wat doet KRO? Ze geven het zevende uit vanaf 28 maart.

Ergens vindt mske het niet kunnen dat personages uit langlopende series verdwijnen. Gaan en komen … dat is in het leven natuurlijk niet anders maar het is toch altijd wennen aan nieuwe gezichten en meestal valt het tegen. Niet omdat ze slecht zijn maar omdat je aan de eerste gewend was.

Zo vindt mske ook dat Agatha Christie Poirot niet had mogen laten sterven. Jawel, Poirot sterft in “Curtain: Poirot’s Last Case” en mske beklaagt zich dat ze het boek ooit las. Waarom? Het is enkel een gevoel en hoe leg je nu een gevoel uit.

Niet dat mske het verschil niet kan maken tussen fictie en realiteit maar niet iedereen leest die boeken in chronologische volgorde en chronologische volgorde en televisie … dat gaat niet samen.

“Hij geeft alles toe en ik moet altijd de strenge zijn” zei de moeder toen ze de vertroebelde verstandhouding met haar dochter uitlegde in de tweede aflevering van Varg Veum die Slow en mske gisteren hebben bekeken.

“En het pakt nog ook” zei mske.

Dank zijn die tweede aflevering mag Varg op zijn twee oren slapen. Die was zo goed dat Slow en mske besloten dat ze naar de vierde ook gaan kijken.

“Waking the dead” is terug en al is dat dan op Vitaya, mske is daar niet kwaad om, want op op Canvas hebben ze nu Varg Veum. Dat spreek je “Vorh Vee-um” uit en dat is geen wezen van een andere planeet maar een niet onknap specimen van het mensenras.

Na de eerste aflevering van Varg Veum dacht mske dat het toch ver gezocht was, maar omdat ze toch na de eerste aflevering geen oordeel wou vellen, namen ze de tweede aflevering op, want ze waren niet thuis.

Die hebben ze tot nu toe nog niet gezien maar keken gisteren wel naar de derde. Het was niet ver gezocht maar toch had mske zo haar bedenkingen.

Had die vrouw van in ’t begin de waarheid gezegd dan waren er twee niet dood, maar dan was de aflevering gedaan. En had Varg in het begin gedaan waarvoor hij meeging, namelijk getuige geweest bij een gesprek, dan hadden er zelfs drie niet dood geweest want dan was die vent niet over de balustrade gestuikt en hadden ze ’t ganse zaakske niet moeten filmen.

Maar zoals reeds gezegd, “Waking the Dead” is terug en die zijn van een iets ander kaliber.

mske had hem besteld, de DVD van Joseph en zijne gekleurde frak. Broer had haar een Britse url gegeven waar hij al het een en ander had gekocht en waar hij wreed content over was. Levertijd: een week.

Drie dagen later, vorige week donderdag, kwam de mail dat de DVD dan toch niet in stock was en mske heeft uit pure dwarserikkerij dan maar bij die anderen gaan bestellen. Daar moest hij van uit Amerika komen. En eigenlijk was die goedkoper maar door de transportkosten kwam hij even duur uit.

Alleen, als ze hem heel snel wou hebben dan moest ze meer transportkosten betalen, heel veel meer transportkosten. Nu was de levertijd voorzien voor 7 februari. “Ach” dacht mske “ik wacht er nu al zo een vijfendertig jaar op, op die drie weken zal ’t nu ook niet meer steken.

En ze keek zo elke dag naar de fragmentjes die op youtube stonden en dacht: “waarom koop ik die nu? Hij staat zo goed als volledig op youtube.”

Deze morgen haalde mske de post binnen en brulde heel luid: “jeuh!” Joseph is er al.

Efkes meegenieten van het verhaal van de Farao?

De kwaliteit van zowel beeld als klank kan natuurlijk niet tippen aan die van de DVD. En daar is dan direct het antwoord op mskes vraag.

“Het moeten niet altijd thrillers zijn” zei Slow en alhoewel mske er wat huiverig tegenover stond beaamde ze toch dat het niet altijd thrillers moesten zijn en gingen ze naar “The Magdalene Sisters¹” kijken.

Waarom mske daar huiverig tegenover staat? Omdat zulke films nogal vaak de sensatie zoeken en als ze dat doen gaat mske lopen. Dat was dus niet zo. De film was goed, huiveringwekkend in zijn eenvoud. Dat er in het verleden zaken gebeurden die niet en nooit goed te praten zijn dat wisten we al lang, maar dat het verleden zo kort bij zat dat konden we nooit denken.

De film bleef hangen en mske bleef met vragen zitten, maar tot nu toe heeft ze nergens op internet een antwoord op die vragen gevonden. We moeten eerlijkheidshalve toegeven dat ze het gisteren enorm druk had en dat ze misschien de juiste zoektermen niet ingaf. “Ik zal eens beter zoeken als ik meer tijd heb” zei ze. Maar dat ken ik.

Welke vragen?

• Op welke wettelijke basis kon dit gebeuren? Volwassen mensen opsluiten in een asiel kon blijkbaar zomaar zonder veroordeling, zonder medisch attest enkel en alleen op basis van een pastoor en een paar goedwillige familieleden. Dat er wel degelijk wettelijk geen ontkomen aan is blijkt uit het feit dat Rose naar Liverpool moest vluchten om niet terug opgepakt te worden. En dat in of na 1968!
• Wat had Margaret’s broer gedaan om de pastoor een brief te laten schrijven waardoor ze er weg kon? Welke redenen had die pastoor opgegeven? En wat op dat ogenblik met de vaderlijke macht? Of was het al voldoende dat een man van de familie besloot een einde te maken aan die toestand?
• Die laundrettes hebben nog tot 1996 bestaan. Dat vind je overal terug maar wat ze niet zeggen is of er toen nog van die slavinnen opgesloten waren. Zo ja, wat hebben ze dan met die mensen gedaan? Wereldvreemd als ze waren gewoon de maatschappij in gegooid en gehoopt dat ze hun mond hielden? Zo neen, wanneer zijn die dan allemaal ontslagen geweest en hoe? Wereldvreemd als ze waren gewoon de maatschappij in gegooid en gehoopt dat ze hun mond hielden?

Er zijn nog vragen maar dan meer algemeen en meer in de trant of ze er ooit wel bij stil gestaan hebben dat ze door hun celibaatsinstelling een bende seksueel gefrustreerden en hypocrieten gekweekt hebben. Uiteindelijk lijken religies enkel en alleen uit op het beperken van seks, iets wat God ons zelf gegeven heeft en nooit op het beperken van geldzucht, iets wat de mens heeft uitgevonden.

¹ IMDb

Ja lap, zie ons hier nu zitten. We gingen daar ook iets over schrijven, maar daar is niks over te schrijven. Of beter, als we al niet weten wat we er moeten van denken, hoe kunnen we er dan over schrijven?

Vorige week al, had mske gezegd: “ik weet het zo niet, ze spreken te stil, het kabbelt maar wat aan” maar echt slecht had ze het nu ook niet gevonden. En ze zei dat ze op de tweede aflevering ging wachten om te oordelen.

Dat is nu! En nu is ’t nog erger dan vorige week. Er zit wat in, dat wel, al is ’t gene schwung. Wat een tam tempo. En ze fezelen en mompelen nog altijd meer dan ze spreken.  Als ze in ’t heden zitten valt het nog te doen, dan voor wat het verhaal betreft, maar waarom is dat schaap van een dochter zo een schaap?

En dat Helena De Keyser wil weten wat er met haar lief gebeurd is … tot daar toe dat ze daarvoor zoveel jaren gewacht heeft, maar dat ze daarom de gansen tweede oorlog gaan verfilmen … och ja, mske heeft iets tegen verfilmde militairen. Hoe plezant vinden ze dat nu toch om te filmen dat de ene mens de andere zo graag vernedert. Net of ze er zelf op kicken. En mske wordt daar pisnijdig van.

De derde aflevering? Afwachten tot volgende zondag of de Helena van nu of de soldaat van toen de bovenhand haalt in mskes beslissing om te kijken of niet.

Maar een echt goei serie … zou dat er nog kunnen uitkomen?

“Wat hebben wij toch goeie acteurs de laatste jaren” dacht mske, terugdenkend aan vroeger toen een film betekende, zo theatraal mogelijk en stijf acteren en geaffecteerd spreken. Er liepen toen komedianten rond die het beter konden dan beroepsacteurs.

De ommekeer kwam er, voor mske dan, met “de zaak Alzheimer”, al begint ze zich stilaan af te vragen of het niet eerder aan de regisseurs te danken is, want enkele oudere acteurs hebben ook in van die draken meegespeeld.

Loft, die ze dan gisteren gingen bekijken, zet de nieuwe trend verder. Vlotte babbels, vloeiende acties én een verhaal. Loft is een schitterende film, al zijn er enkele puntjes … niets dat afdoet aan de waarde van de film en mske gaat ze ook niet noemen. Moest één van de heren makers tot haar vriendenkring behoren zou ze er misschien eens over beginnen. Maar aangezien dat niet zo is, gaat mske er maar van uit gaan dat ze haar daar een afdoend antwoord zouden kunnen op geven.

Loft is een geweldige aanrader en mske gaat nu toch eens werk maken van “Aanrijding in Moskou” die ze nog niet gezien heeft.

mske had een hekel aan het meisje. Al kan je van mske niet zeggen dat ze zomaar een hekel aan iemand kan hebben die ze niet kent had ze een gloeiende grondige hekel aan het meisje.

Bij iedere stap die het meisje zette werd het erger en mske begon zich te ergeren en werd boos. En bozer werd ze bij ieder woord van dat gehekelde wicht.

Toch bleef ze het meisje volgen want ze moest weten … tot ze opeens zo geërgerd was dat ze uitriep: “als dit verkeerd afloopt, kijk ik nooit nie meer!”

Volgen? Kijken? Jawel hoor, “Trial and retribution”, de aflevering “Curriculum Vitae” in twee delen. Het wicht is kindermeisje, vermoordt twee kindjes en tracht de schuld in de schoenen van de ouders te schuiven.

Achteraf dacht mske dat Sinead Matthews toch een schitterende actrice moest zijn om zo een echte wrevel op te wekken als personage in een gewone televisieserie.