Witse draagt geen autogordel en dat geeft een verkeerd beeld, een slecht voorbeeld om zo te zeggen, maar dat zeggen Vlaams-Brabants gouverneur Lodewijk De Witte en gedeputeerde Julien Dekeyser, bevoegd voor verkeer en mobiliteit zo niet. Neen ze zeggen:

dat de tv-serie hiermee de impliciete boodschap uitdraagt dat het dragen van de gordel niet hoeft.

Wel, ergens hebben we daar begrip voor, maar anderzijds, als je moet beginnen met alle handelingen die als voorbeeld moeten dienen weer te geven dan komen ze nooit aan de oplossing van hun moordzaak, aangezien ze maar een uur hebben.

Verder kan je met een gordel aan bepaalde abstracte dingen niet weergeven. Nu springt hij uit de auto en je ziet het meteen, hij heeft haast. Laat hem eens eerst een vijftal minuten aan die gordel zitten prullen en het effect is om zeep.

En Witse! Nog wat! Als ze je opbellen tijdens het eten omdat er weer ergens een lijk gevonden is, éérst voort eten, want wat jij doet is niet gezond en bovendien draag je hiermee de impliciete boodschap uit dat je zomaar van tafel mag weglopen en dat zonder je handen te wassen! Foei! Dat lijk? Dat gaat toch niet meer lopen!

Of, kort samengevat: hebben ze daar nu echt niks anders te doen? Opdracht geven om Witse te bekeuren bijvoorbeeld.

Als je een pozeke terug aan mske zou gevraagd hebben wat de woorden “waking the dead” voor haar betekenden, zou ze geantwoord hebben: “The Adams Family”.

Maar toen kwam het feuilleton op vrijdagavond dat “Waking the Dead” heet. Een goed in elkaar gestoken feuilleton dat handelt over het oplossen van onopgeloste moordzaken.

“Die Boyd” wist mske “die doet me aan Steve Stevaert denken”. En ze dacht erbij: “tiens, dat heb ik precies nog al eens gezegd”. Slow beweerde dat Boyd een baard diende te hebben, een soort ringbaardje. “Waar haal je dat nu uit?” vroeg mske.

Enkele weken terug, zat/lag/hing ze weer in haar favoriete positie in die zetel, tegen Slow aangeleund naar “Waking the Dead” te kijken, toen ze zei: “dit hebben wij al eerder gezien”. Niet dat ze wist wat er ging gebeuren, maar sommige fragmenten kwamen haar bekend voor. “Dat is juist” zei Slow “het zegt mij ook iets”.

De twee daarop volgende weken kwamen er weer bekende fragmenten in zonder dat ze zich het verhaal herinnerden. “Wij moeten dat vroeger al gezien hebben” zei mske en ze begon te denken, want mskes geheugen is normaliter van die aard dat het wel onthoudt wat het gezien heeft, behalve die periode van augustus 2004 tot april 2005. Daar zit een gat, een zwart gat, een gat zonder herinneringen. “Waarschijnlijk dateert het van toen” zei mske tegen Slow. “Had Boyd toen geen baardje?” dacht Slow luidop. “Euhm” dacht mske stillekes, want Boyd had ook in die bekend aandoende afleveringen geen baard.

Zaterdag keken ze naar de aflevering die ze op vrijdag opgenomen hadden. Deze keer waren er geen herkenningspunten. Compleet onbekend. Nooit eerder gezien dus … ware het niet dat Boyd met een baardje rondliep. Een ringbaardje.

Slow en mske hebben gisteren naar Sliding Doors gekeken omdat het hen wel wat leek afgaand om de uitleg in de humo.

Toen de omroepster de film aankondigde, dacht mske al: “owee! Ze gaan die twee mogelijkheden door mekaar laten zien en dat gaat onoverzichtelijk worden”. Ze had voor de helft gelijk. Ze lieten de twee mogelijkheden door mekaar zien, maar het werd niet onoverzichtelijk.

Welke mogelijkheden? Helen krijgt haar ontslag, ze wil terug naar huis maar mist de metro waardoor ze ander vervoer moet zoeken. Ze wordt overvallen en naar de kliniek gebracht. Thuis wordt ze getroost door haar vriend Gerry, die net eens sekssessie met zijn minnares Lydia achter de rug heeft.  Maar dan rijst de vraag wat er gebeurd zou zijn mocht Helen die metro niet gemist hebben.

De twee Helens -in feite één en dezelfde- worden stap voor stap gevolgd in beide situaties. Gelukkig besluit één van beide haar haar te veranderen, wat natuurlijk een stuk duidelijker maakt in welke situatie de film zich op dat moment bevindt.

Het geheel is een prettige romantische film. Lichtvoetig en soms grappig. Dat moet je maar eens aan Slow vragen. Die proestte het op zeker moment uit en bleef daarna nog na proesteren.

Dat grappen niet altijd om te lachen zijn, merkte mske gisteren op haar wekelijks TV-avondje ook weer op. Omdat de films op niks trokken, keken ze naar de laatste show.

Eerste gaste was Katia Retsin. Eigenlijk weet mske niet goed meer wat die vertelde, zowat losse flodderprietpraat waarschijnlijk.

Serge Simonart was een ander paar mouwen. Hij is niet het type man waar mske zich op haar gemak zou bij voelen. Wat enkel betekent dat zijn verdedigingsmechanisme klaar en duidelijk op scherp stond en mske altijd uiterst op haar hoede zou zijn als ze daar een babbelke zou moeten mee doen, als dat ooit al zou gebeuren.

Maar toen hij iets vertelde over incognito en vermommingen en o.a. zei dat hij er niet voor terugschrok zichzelf lelijk te maken, maakte Katia Retsin de flauwe opmerking dat dat niet moeilijk moest zijn. Waarop hij on-mid-del-lijk en blijkbaar zonder er over na te denken sneerde dat het niet was omdat Katia’s man en kind op een weerwolf leken … “Slik” dacht mske. En neen, het was dan wel gevat, maar ze vond niet dat die zat, want noch de man, noch het kind hadden de opmerking gemaakt.

Zoals gezegd, wat hij vertelde boeide mske wel en toen ze vanmorgen las dat hij ooit in de clinch ging met Marcel Vanthilt ging hij nog twee schuiven omhoog.

Serge Simonart is geen BV en wil dat ook niet zijn, hij is een journalist, een goeie journalist en geen pershaai. Eigenlijk kon je gisteren blij zijn dat je geen BV was. De manier waarop Serge Simonart over BV’s praatte liet vermoeden dat het over een uiterst belachelijk volkske ging, mening die mske volledig met hem deelt, maar van mskes mening zullen de BV’s niet wakker liggen zeker …

Nog eens over een Vlaamse film? Wel, enkele weken terug had Slow Confituur opgenomen. En vermits er dinsdagavond voetbal op TV was, besloten Slow en mske naar Confituur te kijken.

Ze keken en keken en keken nog. De film kabbelde rustig verder en hij werkte niet op hun zenuwen en ook niet op hun systeem. Al had mske zich wel enkele keren afgevraagd wanneer ze met de nodige handleiding gingen afkomen.

En toen was de film gedaan. Was die goed? Was die slecht? Eigenlijk dacht mske maar één ding na de film en dat was: “Waarom is die Tuur nu eigenlijk afgebold?” Want dat was het gegeven van de film: Tuur was het afgebold. De rest van de film draaide gewoon rond dat gegeven.

Nu ja, mske kennende, weten we dat ze dat zo niet zou laten. Ze zocht “Confituur” op tinternet en toen werd alles klaar en duidelijk. Jawel, want bij Wikipedia las ze:

Confituur 2004 is een Vlaamse film van Lieven Debrauwer, die ook al het emotionele Pauline & Paulette regisseerde. Het is een humoristische prent voor ouderen én de openingsfilm van het filmfestival van Venetië in 2004.

Dat wil gewoon zeggen dat mske nog te jong was om die film te snappen. Snapte?

De publiciteit op zich goed noemen is wat ver gezocht, maar toch hebben die alle drie iets waardoor mske die wel leuk vindt. De acteurs namelijk. Nu staat mske niet echt stil bij acteurs in publiciteitsfilmkes, maar ze had toch al gezegd dat die arrogante goed is, dat die getrouwde geweldig is en dat de erfenisjaagster subliem is.

Bij Witse vorige zondag zei Slow: “zie kijk, dat is die van de Spa Reine” waarop mske zich pas realiseerde dat het hier acteurs van bij ons betrof. “Dat zijn wel allemaal acteurs” zei Slow wijsgerig. “Du-uh” zei mske “ik zei: van bij ons”. Want die George Clooney loopt ook rond in van die spotjes en die trezen van l’Oréal-want-U-bent-het-waard”, wiens lippen andere dingen vertellen dan wat je hoort, ook.

In haar opzoekingen op google kwam mske die spotjes toch tegen op youtube. Weet je dat voor de Nederlandse kijkers die van die arrogante en ook die van de getrouwde nagesynchroniseerd werden? Wim Danckaert op zijn Hollands? Ineens vindt mske dat clipke helemaal zo goed niet meer, want het ganse natuurlijke is er uit. Ze zouden dààr beter eens Spa Reine over kappen.

Sjaans, van dat met Wanda Joosten zijn ze, voorlopig, afgebleven.

Ondanks de radio, iets voor de avant-première begon, aankondigde dat het hoofdpersonage van de film, het publiek rechtstreeks zou aanspreken en daardoor al een deel van het verrassingseffect was weggenomen, was het toch een frisse aanpak en konden wij ons eens verklaren met de term “renaissance van de Vlaamse film”.

Deze eer komt niet alleen deze film toe natuurlijk, de trend werd al eerder gezet, maar toch, als een film weet te boeien en te verrassen is de maker ervan toch in zijn opzet geslaagd.

Om nog maar eens het woord “fris” te gebruiken kunnen we zeggen dat de vertolking van Pepijn Caudenberg als Tom Naegels verfrissend was. Verder hebben we niks dan lof over de sterke prestatie die Koen De Graeve als Jonas neerzette. De vermelding van Pepijn Caudenberg en Koen De Graeve houdt niet in dat er ook maar enigszins commentaar zou te geven zijn op de acteerprestaties van de anderen, maar wij vinden dat de film toch door beide heren gedragen werd. En de meer bekende acteurs in de film hebben eerder al lauweren verdiend zodat we niet verwachten dat ze het ons kwalijk zullen nemen dat we hen niet expliciet vermelden.

Andere opmerkelijke verschijningen in de film zijn Sana Mouziane als Nadia en Youssef El Mousaoui als Ali. Ach eigenlijk zouden we gewoon de volledige cast kunnen vermelden.

Wat is nu het opmerkelijke aan deze film? Er worden enkele thema’s onder de loep genomen, thema’s waar we dagelijks mee te maken krijgen, maar er niet echt bij stilstaan dat we er misschien ooit eens persoonlijk mee zullen geconfronteerd worden en dan de dingen helemaal anders gaan ervaren. “Los” geen antwoord geeft op vragen, “Los” houdt geen zedenpreek. “Los” is gewoon een losse film die deze zaken met een gevoelige vinger beroert maar steeds langs de humoristische kant bekijkt.

Is “Los” een aanrader? Volgens ons wel. Al is het niet het klassieke soort film, we gaan er van uit dat de film, dankzij zijn aanpak, wel eens een groot publiek zou kunnen aanspreken.

Los – de film

Geruime tijd -al meerdere maanden toch- geleden, keken Slow en mske wekelijks naar “Missing without a trace” tot de dag er een aflevering kwam waar vermeld werd dat het vervolg nog moest komen. De week daarop kwam er een tweede deel maar dan een van lang geleden dat niet aansloot bij het eerste deel van de week er voor.

Sedertdien werd er bij “Missing without a trace” danig herhaald en Slow en mske keken niet meer. Herhalingen op TV is erger dan: “ik ga het geen twee keer zeggen, dat ik het geen twee keer ga zeggen”.

Vorige week las Slow in de humo dat ze aan een nieuw seizoen gingen beginnen en jawel! Gisteren was daar het nooit geziene vervolg.

De film die er op volgde heette “Chaos”. Toeval?

In elk geval vroeg Slow of ze daar gingen naar kijken. “Och waarom niet” dacht mske “als hij ons niet zint, zetten we gewoon af”.

Ze hebben hem niet af gezet. Hij was origineel en stak goed in mekaar. mske heeft een paar keer haar vingers in haar oren gestoken. Dat doet ze niet als ze goed kan zien dat er iets gaat gebeuren, maar wel als de muziek dat nog eens extra in de verf gaat zetten.

Jammer van de obligate achtervolging ergens halfweg. Zeker dat die achtervolging niet nodig was want na een drieste rit door steegjes en parkeergarages, zonder te weten of die achtervolgde niet elders gaat afslagen, kwam de achtervolger toch nog achter de achtervolgde uit. Gelukkig duurde het deze keer geen kwartier.

In elk geval zei mske geen drie maal: “ik vond hem niet slecht”, neen ze zei: “ik vond hem goed”. En Slow ging daarmee akkoord.

Het kan gebeuren dat Slow en mske in de zetel naar een film zitten kijken en mske zegt: “die heb ik al gezien”. En dat is dan een eigenaardig fenomeen, want noch de titel noch de uitleg van de humo laten een belletje rinkelen, maar wel iets in de begingeneriek of gewoon een wending ergens in het begin. Het leuke er aan is dat mske zich dan bepaalde fragmenten herinnert en andere niet. Die welke ze zich herinnert die komen dan pas terug naarmate de film vordert.

Zo waren er eerst “Heaven’s Prisoners” en “The Net” maar bij de laatste had mske al voor de film begon gezegd dat ze hem had gezien.

Toen kwam “Criminal Instinct: A Colder Kind of Death” waar Slow ergens halverwege zei: “ik precies ook”. Dan kon al niet veel anders aangezien de film van 2001 was en Slow en mske altijd samen TV kijken behalve die keer dat Slow met zijnen appandiciet in de kliniek lag, of beter zonder zijnen appandiciet.

Woensdag wou Slow “Road to Perdition” met Paul Newman en Tom Hanks opnemen en kreeg bijna iets toen hij bij Zoneke zag dat hij eigenlijk voetbal aan het opnemen was omdat die lorejassen het programma op het laatste moment hadden aangepast. Gisteren meldden ze dan toch dat die nu volgende woensdag komt, maar dan klopt de humo ook weeral niet.

In elk geval had hij de video laten doorlopen omdat er daarna ook nog “The Big Easy” kwam en mske daar ook een kruiske had bijgezet. Die kruiskes betekenen eigenlijk: “dat kan wat zijn”. En ja, toen ze er naar keken, zo na een goei vijf minuten, toen de corruptie van de agenten ter sprake kwam, zei mske: “ik heb hem gezien”. “Ik niet” wist Slow. mske heeft toch twee keer in Slow’s hand genepen toen ze ineens iets wist dat er ging volgen. Niet omdat ze bang is of zo, maar enkel als alternatief omdat ze de neiging om het te verraden moet onderdrukken omdat ze het niet wil verraden.

Het kan gebeuren dat Slow en mske in de zetel naar een film zitten kijken en mske zucht en Slow zegt: “gaat die daar nu van de ganse film niet uitkomen?” en “daar kijk ik niet naar”. Dat was gisteren het geval met “Phone Booth”. Toen kwam de eerste publiciteit er aan en was het eigenlijk het goeie moment om de film af te sluiten, maar mske bleef zitten. Want met een lijk in het midden van de straat moest er toch wel enige actie komen, al hadden ze toen al wel beiden door dat Colin Farrell voor de rest van de film in dat telefoonkotje ging blijven staan. Er kwam de nodige actie met als resultaat dat Slow en mske de film uitkeken en daarna akkoord waren dat hij toch niet zo slecht was, wat mske wel drie keer zei. Wat dat betekent zullen we sebiet wel eens uit de doeken doen.

Nog een paar goei van de voorbije week?

• Mercury Rising met Bruce Willis, al ging het daar eerder over het politiewerk dan over het vertrouwen van een autistisch jongetje winnen.
• The Unsaid, waarvan mske zeker drie keer wist te zeggen dat hij niet slecht was, wat meestal betekent dat ze iets goed vond.

Ondertussen is “Murder by Numbers” dan nog opgenomen maar aangezien ze die nog niet gezien hebben, kunnen ze daar nog niks over zeggen en kan ik niet zeggen wat zij daar gaan van vinden.

Als Slow en mske naar een film op TV willen kijken baseren ze zich voor hun keuze op de deskundige uitleg ter zake in de humo.

Eergisteren gingen ze naar “Gossip” kijken. Op een zeker moment kreeg mske de kriebels en zei: “dat houd ik hier niet langer vol, hoe lang zou hij nog duren?” “We hebben nog maar één keer reclame gehad” wist Slow, waarop Slow en mske de TV ontvlucht zijn met achterlating van hebben en houden.

Want ja, de omroepster -dat is de madam die komt vertellen wat er nog meer komt en die dikwijls al de ganse film vertelt- had het over “Broken Lullaby” gehad, die erna kwam en ze gingen een poging wagen om daar naar te kijken. We zeggen wel “een poging” want de deskundige uitleg ter zake in de humo was gene vette.

“Romantisch niemendalleke waar je niet te veel moet over nadenken” dacht mske na een minuut of tien, de reclame niet meegerekend. En toen die Nick Rostov op de proppen kwam zei mske: “lief gezicht heeft die wel, maar toch vind ik die om één of andere reden onsympathiek”.

Er waren veel onmogelijke zaken in de film, waar je je kon afvragen “hoe wist die dat” en “waarom doet die dat nu?” en zo meer, zoals zo dikwijls in romantische niemendallekes het geval is.

Er was ook de gehuurde kracht, die om het hoofdpersonage bang te maken zomaar drie andere mensen vermoordde en dan besliste dat hij haar beter ook kon vermoorden aangezien ze niet bang werd, ondanks dat zijn opdracht niet bleek te zijn. Op het ogenblik dat hij haar voor zijn loop -van zijne revolver- heeft, wordt hij vanachteren aangepakt door die Nick Rostov, die hij kan overmeesteren. En wat doet een prof -een professionele schrikaanjager alias huurmoordenaar- dan? Nick Rostov is overmeesterd en zijn slachtoffer staat nog steeds met haar rug tegen een muur? Dan gaat die toch lopen zeker! Slow bleef er bijna in.

Toen ze daarna in hun bed lagen hoorde ik Slow tot hier nog grinniken om “dieje prof” en hebben ze nog een hele poos antwoorden gezocht voor “hoe wist die dat” en “waarom doet die dat nu?” en zo meer.

Romantisch niemandalleke waar je niet te veel moet over nadenken?

Toen we die film opzochten en de cast bekeken en ook zagen waarin onze beste Nick Rostov alias Rob Stewart nog meespeelde, begreep mske snel haar antipathie tegen die knul. Die heeft ooit de hoofdrol gespeeld in “Tropical Heat”, een TV-serie waar Zus nogal gek op was. Dat was in die periode dat ze gek was op zwijmelend gewauwel. De reeks speelde in Hawaii of in de buurt. Hij droeg in elk geval een Hawaii-hemd, liefst open en vertolke daarin een pedante privé-detective, die op mskes systeem werkte.

Meestal zet ik hier geen prentjes over films, maar deze keer ga ik daar een uitzondering op maken, want het prentje dat we bij die film vonden, is zo klaar en duidelijk “zwijmelend gewauwel” dat we het eigenlijk al niet meer moesten zeggen.