Op maandag en woensdag kijken Slow en mske naar Cold Case. En waar mske normaal niet zo gek is op Amerikaanse politiefeuilletons is Cold Case daar toch maar een uitzondering op. Beter nog, het is een uitzondering op de meeste andere politiefeuilletons want de baas vormt één geheel met zijn team en is geen arrogante beterweter, die onder druk van de één of de andere, af en toe eens komt zeggen dat ze die of die gerust moeten laten en als ze iemand ondervragen, dan ondervragen ze en worden niet constant aan gestoord door één of andere die net dan iets moet zeggen, iets moet tonen of iets moet vragen.

Bovendien zijn hun zaken altijd nogal pakkend en net iets anders dan andere.

Toen mske jaren geleden de laatste versie van toen van “The last of the Mohicans” ging bekijken, dan was dat verhaal zo verkracht dat het practisch onherkenbaar was. En mske dacht: “noem dat dan niet zo”.

Toen mske ook jaren geleden de verfilming zag van “Mission Impossible” dan ergerde ze zich over het einde want Jim Phelps dat was de goeie! En mske dacht: “noem dat dan niet zo”.

Vorige week en gisteren keken Slow en mske naar “Hercule Poirot – The Mystery of the Blue Train”. Wel, mske dacht: “noem dat dan niet zo!

Dat ze er naar verwijzen, tot daar toe, als bron van inspiratie. Maar op deze manier gebruiken ze gewoon de reputatie van iets of iemand anders om er zelf beter van te worden.

We weten wel dat dat bij de meeste reeksen ook zo is, maar daar heeft de schrijver of schrijfster ervan toch nog iets in de pap te brokken gehad.

Begint Witse nu niet wat veel op een soap te lijken?

Och waarschijnlijk zijn daar liefhebbers voor, maar mske dus niet. Ik ook niet. Ik zou niet weten waarom, maar als mske daar niet voor is, ik dus ook niet.

Daarna hebben ze naar de eerste episode van “Terug naar Oosterdonk” gekeken. Met een bon bij Humo kon je die reeks kopen voor iets van een 9.90€, om niet te zeggen 10€.

Na de eerste godverdoeme dacht mske dat ze weer vertrokken waren met hun stereotiepe oude tijd = vloektijd, maar het viel mee, al gaat het traag.

Of het goed is, dat zullen we nog moeten afwachten.

Aangezien mske niet veel van zeg is momenteel, zal ik dan maar eens vertellen dat ze daarnet tegen Slow zei, dat, als Lynley zó afloopt, ze hun tijd verdoen voor de TV. Het zal dan wel de realiteit weergeven, maar om die te zien moeten ze niet naar TV kijken, dat maken ze nog dagelijks mee.

En deze week had mske ook al iets over “Danslararens aterkomst” gezegd. Ze zei dat dat goed was tót een kwartiertje voor het eind. En dat het er toen op leek of de makers hadden gedacht van: “oei, de tijd is bijna om, rap een einde aan breien”. En dan kwam er zo een rommelig einde dat het ganse ding verknoeide.

Televisie … mske kijkt nu wel terug meer. Maar op deze manier had het altijd moeten zijn, er wordt gekeken naar iets dat afgesproken is en als er niks te kijken is, kijken ze niet.

Er zijn dan wel programma’s die Slow bekijkt maar mske niet. Zoals die slimste mens en aanverwanten, dat interesseert mske niet.

“Wel, ik heb spijt dat we die film niet hebben opgenomen” zegt Slow “ik zou die nog wel eens willen terug zien”.

Natuurlijk heeft mske gelijk als ze zegt dat ze hem dan beter kunnen gaan huren. Dan hebben ze geen last van de publiciteit ertussen. Het is niet bepaald een film van 12 in een dozijn. Het was wel degelijk een goeie keuze.

Vroeger had mske dat dikwijls, dat een film bleef hangen. De laatste tijd was dat minder. In elk geval, deze dus wel. En die Kevin Spacey ook. De man acteert met zijn gezicht. Ja zie, dat zegt mske, ik denk dat ik weet wat ze bedoelt en als je dat niet begrijpt moet je dat maar eens aan mske vragen.

Misschien geen slecht gedacht om eens wat meer films met die man te bekijken.

We gaan hier de trailer eens bij zetten zie.

Gisteren vroeg Slow welke film mske wou zien en aangezien ze nog maar pas recent naar de drie andere gekeken hebben, werd het dan maar “The usual Suspects“.

Ergens in die film realiseerde mske zich dat ze in slaap aan het vallen was of dat ze dwaalde of wat dan ook, want ze realiseerde zich ineens dat ze iets gemist had.

Na de film zei ze dat ze binnenkort die film nog eens wou bekijken omwille van een paar vraagskes die ze er nog over heeft.

Vandaag leest ze over de film, dat je die film niet maar één keer kan zien.

Wààr!