Zetel klaar? Fleeceke voor over mijn benen? Vooruit dan maar. We gaan naar “Vive le Vélo” kijken, nu ze dat, deze week, speciaal uitgeven voor “De Ronde van Vlaanderen” volgende zondag, kortweg: “De Ronde” genoemd.

En dan komt er ineens: “Wij verontschuldigen ons voor het ontbreken van de ondertiteling”. En daar moet je het mee doen.

Doen ze het expres? Neen toch. Technische mankementen kunnen altijd, maar ik herinner me vooral het aantal keren dat er geen ondertiteling was en ik me er -maar weer eens- voor spek en bonen voelde bijzitten. Het voelt aan alsof ze vinden dat je het maar moet nemen dat je van minder belang bent.

En daar krijg je dan als resultaat een hekel aan verontschuldigingen van. Lossen die iets op? Neen. Enkel diegene die zich zou moeten verontschuldigen denkt dat daarmee alle problemen van de baan en opgelost zijn.

Gelukkig waren we er niet voor op gebleven, het programma komt nogal laat op de avond. We nemen het op en kijken de daaropvolgende dag.

En … mag ik me ook even verontschuldigen? Jullie verafgoden van de “grote drie” hangt mijnen hoebel uit en ik hoop dat jullie er flagrant naast zitten. Zo! Nah!

Maar ach, professioneel als jullie zijn, zullen jullie er dan wel een gepaste draai aan geven, die ik dan de dag daarop kan beluisteren. Tot zolang zal ik maar geloven dat jullie gelijk zullen hebben. Jullie kennen de koers namelijk toch door en door.

Als er niets op TV is dan moeten we maar kijken naar wat er wel is. Dat we de Repair Shop wel zien zitten en First Dates hooglijk belachelijk vinden zegden we al.

Sedert een poos, ik denk dat het met “Grand Tours of Scotland’s Lochs¹” begon, kijken we eens meer naar een documentaire en gingen dan maar met Joanna Lumley door Britain², waren zo al in Borneo³, bij de Mont Saint- Michel⁴ en de Chinese Muur⁵, … en we neusden mee in het leven van Agatha Christie⁶.

Misschien waren er meer, maar deze zijn die welke zo uit mijn hoofd via het toetsenbord het blog op liepen.

En toen kwam Toetanchamon … Het eerste deel van “Lost worlds and hidden treasures” en dat heette: “Tutankhamun’s secrets”.

Nu vond ik het algemeen genomen wel een vorm van grafschennis, maar uiteindelijk, als ik dat programma bekeek bleek wel dat grafrovers al vroeger in die graven hun gading vonden. Zodoende was het misschien toch maar beter de zaken in veiligheid te brengen. Er is nu al genoeg in privéhanden over gegaan.

Nu laten in al die programma’s wel deskundigen, experts, kenners en mensen met lokale bekendheid aan het woord. Je steekt er altijd wel wat van op, al was het de wetenschap dat er meerdere soorten Schotse tweed bestaan.

Dat deden ze ook bij Toetanchamon, al ging het meer over de levensloop van Howard Carter.

Ergens werd ineens de opmerking gemaakt dat enkel de Westerse mensen, in dit geval Howard Carter en Lord Carnarvon, genoemd werden in de verslagen terwijl er toch lokale mensen ook hadden ingestaan voor de ontdekking van het graf.

En dan vind ik het bizar dat men het, op het einde van het programma, heeft over het verhaal dat iets meer dan een eeuw geleden begon.

Toetanchamon werd meer dan 3.000 jaar geleden geboren. En ik denk dat hij toch een belangrijke rol speelt in dat eigenste verhaal.

Ergens de voorbije week, opent Luc de deur van de eetplaats, komt binnen en zegt zomaar, uit het niets:

En waar ik het van krijg, is dat die TV-zenders allemaal altijd maar het zelfde mogen blijven herhalen en dat is alleen maar om er publiciteit tussen te kunnen pompen. Wie kijkt daar nu naar?

Waarop hij plaats neemt aan tafel.

Ik zeg nog iets over Netflix en het onderwerp was afgedaan.

Al bij al was ik wat verrast, het is niet Luc zijn stijl om te mopperen vóór mijn koffie.

Heeft er iemand vorige maandag de Vlaamse versie van “The Repair Shop” op één gezien? Wij wel. Spijtig genoeg. Ik vond het maar een flauw afkooksel, gekunsteld en geacteerd en zelfs de geste van verwondering werd bij de Engelsen afgekeken.

Ik bedank voor de rest … al zal ik wellicht nog wel eens kijken wie de beren gaat herstellen.

Achteraf waren Jim en ik toch akkoord dat we gelijk hadden toen we indertijd zo argwanend waren en we beslisten er niet in mee te gaan.

Om naar “Vive le Vélo” te kijken moeten we alle weekdagen geduld hebben tot na de zoveelste herhaling van “De Kampioenen”.

Op de Nationale Feestdag begon dat vroeger, dan was het feest.

Gisteravond was “Vive le Vélo” zelfs al om tien vóór acht omdat de Red Flames om 21.00u een kwartfinale moesten spelen tegen Zweden en ja, daar moest “Vive le Vélo” niet op wachten want de Red Flames of de Zweden zijn -nog- geen kampioen.

Koerskampioenen zijn gelukkig flexibel … alleen was de ondertiteling dat niet. Die liep achter. Op die manier hoefde het dan al helemaal niet meer voor mij.

Er is nu eens niks op die TV. Daarover zijn Luc en ik het eens. Behalve een nieuw seizoen op vrijdag en een herhaling van een nog niet eerder herhaald seizoen van Vera op zaterdag viel er de laatste tijd niet veel te beleven.

Luc neemt nochtans film na film op, die we film na film, zonder bekijken, na het lezen van de samenvatting, weer van de geprogrammeerde lijst gooien.

Meestal hebben we die al -soms zelfs meerdere keren- gezien en veelal betreft het een soort kerstfilms zonder kerst, zoetsappig, met de nodige misverstanden en afgezaagd tot en met.

Toch keken we naar: “Love, Romance & Chocolate¹“. Gefilmd in Brugge en niet zo enerverend als de andere aangezien er niks in gebeurde behalve een verhaal zonder al te veel -gebruikelijke- misverstanden en vooral veel zichten van -en publiciteit voor- Brugge.

Dat herinnerde wat aan een film van een hoopje jaren terug: “In Bruges²” die niet zo “love-achtig romantisch was en ook niet zo chocolade-geladen maar eerder wat de criminele toer op ging.

Toeval? Of zit er uitgekiende promotie achter? Nu ja, de Bruggelingen kunnen er maar wel bij varen.

Maar herinner ik me nu niet dat er net vóór corona een artikel in de krant stond waarin men het had over maatregels om de toestroom aan buitenlandse dagjestoeristen in te perken³? Ja toch!

Een goed geslaagde boekenmarkt
Een WOW-gevoel van binnen
De televisie gaat niet aan
Wat gaan we nu beginnen

Beeld in vlammen en in frullen
Was dat niet een beetje raar
Wilden we naar Giro kijken
Weet je wat, vergeet dàt maar

En ineens in een reactie
Grijpt Luc naar de telefoon
Hoort gemompel over technisch
Doet die teevee weer gewoon

[© ms – 8 mei 2022]

Er was een tijd, lang geleden, dat we met plezier naar Midsomer Murders¹ keken.

Maar toen begonnen ze herhalingen te herhalen en haakten we af. Zo af en toe keken we nog wel eens naar een nieuwe aflevering maar we vonden het allemaal wat vergezocht en keken niet meer.

Het programmeren van de reeks werd ook stopgezet.

Nu las ik vrijdag morgen dat er een aflevering kwam van een gloednieuwe jaargang die ze zelfs in de U.K. nog niet zagen².

We gingen er voor zitten. We zagen wel dat Betty ondertussen al flink opgegroeid was en we zagen ook dat inspecteur Barnaby veel te hard geschminkt was.

Na een goed kwartier hielden we het voor bekeken.

Smaak en goesting zijn niet enkel persoonlijk, ze zijn ook veranderlijk met de jaren.