Slow had afgesproken dat hij elke dinsdag vroeger naar huis zou komen en dat was geen probleem.

Maar deze keer werd de kinderwacht verschoven van dinsdag naar woensdag en woensdag was nu precies de eerste appeldag, zodat Slow besloot maar gewoon tot het einde te blijven. Hij besloot dan maar twee bussen later richting Amke en Ella te nemen.

Maar als ze de kinderwacht op woensdag valt zijn Slow en mske gewoonlijk vroeger thuis omdat Bollie en Zoneke dan ook vroeger thuis zijn. Slow en mske berekenden dan ook dat de kans er in zat dat Slow in Zonekes dorp van de bus stapte en nog net de tijd had om over te steken en de bus terug te nemen. Dat was pas belachelijk. Dus zou hij hier blijven en zou mske alleen gaan. Maar! Slow besloot in elk geval mske te komen opwachten aan de bushalte, gezien het donkere veld waar we ’t al over hadden.

De kindjes vonden het niet zo plezant dat Slow er niet bij was. En toen mske enkele foto’s wou maken en merkte dat het toestel nog op filmen stond … ohoh, een heel filmke met gras en mskes voeten die daar door lopen en Ella’s stemmeke dat vraagt of oma foto’s nam en mskes stem die dan zegt dat ze dat wel wou maar dat het blijkbaar nog op filmen stond en dat ze niet wist hoe ze dat moest afzetten …

Resultaat? Als oma dan toch kon filmen dan kon ze ook een filmke maken van Amke en Ella die de groetjes deden aan Slow. En ze dachten na wat ze zouden zeggen. Ze zouden zeggen dat het jammer was dat hij er niet was, ze zouden zeggen dat ze zaterdag hier komen slapen, ze zouden hem een kushandje toewerpen en Ella zou zeggen dat hij zaterdag een kus en een hele dikke knuffel zou krijgen.

De gepaste locatie werd gezocht en ze namen plaats. En mske begon te filmen. De eerste keer was de actrice haar tekst vergeten. De tweede keer hadden ze wat vergeten te zeggen. De derde keer was de goeie keer maar zegden ze niet meer wat ze de tweede keer wél hadden gezegd.

Dat zijn de leukste filmkes uit mskes filmcarrière. Daar is ze nu al zeker van. Dat zijn pas filmkes om bij te houden.

En Slow aan de bushalte, dat is ook iets om te onthouden, want het was tenslotte voetbalavond en hij heeft de match van de FC De Kwibussen dan wel opgenomen maar de bushalte ging toch voor.

Het derde incident gebeurde later. Amke en Ella en mske waren op de trap naar boven en ineens zette Ella toch een foute pas zodat ze met haar beentje tegen de trede stootte. Ze zette zich met haar poepke op die trede en de waterlanders waren daar al.

Vermits Ella niet echt was gevallen en er helemaal niets aan haar beentje te zien was geweest dacht mske dat het allemaal nog zo erg niet was. Maar Ella die huilt … mske legde haar armen op de leuning van de trap, haar hoofd op haar armen en deed: “boehoehoe … dat is hier niet meer mogelijk, eerst het accident waar we niet over klappen, dan de tube col ontploft en nu Ella op de trap gevallen, boehoehoe, straks verdrinkt hier nog iemand in ’t bad”.

Ella lachte door haar tranen, stond op en liep door naar haar kamertje. Maar Amke keek bedenkelijk. Ze zei niet meer als vroeger: “alsofferik” maar ze vroeg of dat nu geen komedie spelen was.

mske, op haar qui-vive, vermoedde dat dat ooit iemand tegen een wenend Amke zal gezegd hebben en legde uit dat dat wel deels komedie was maar dat het anderzijds uitgelegd kon worden door: “het doel heiligt de middelen”, wat Amke natuurlijk niet begreep en zei: “leg eens uit oma”.

En mske legde uit dat Ella had gehuild maar dat het waarschijnlijk eerder van het schrikken dan van pijn was geweest en dat mske dan wat onnozel had gedaan waardoor Ella terug lachte. Amke begreep het, waarop een fijn stemmetje uit Ella’s kamer kwam, dat zei: “maar het doet nog altijd wel een beetje pijn hoor!”

mske heeft dan maar eens over het beentje geaaid en gezegd: “maar natuurlijk prutsemie” maar er is niemand verdronken in bad, alleen veel gelachen en gespetterd.

Het was me het avondje wel gisteravond. mske was op haar eentje naar Amke en Ella getogen, waarover we ’t, misschien, later nog wel eens zullen hebben en daar was het één en ander gaande. We gaan het niet over het eerste incident hebben, op speciaal verzoek van Ella.

We gaan het wel over het tweede hebben, de lijm! Hier was de pattex op en mske had twee tubekes extra straffe -in één dooske voor 1€- meegebracht voor de poot van het houten paardje. Ze beloofde Amke dat ze die tube zou meenemen voor het aapke dat van zijn sokkel was gevallen.

Dat was echter naast die straffe gerekend want die zat verduurd in dat al geopende tubeke. De oplossing ligt voor de hand, de tweede tube dan maar.

Amke zocht het aapke en zijn sokkel, mske nam het tubeke lijm en Ella stond er bij en keek ernaar. mske draaide het dopke omgekeerd op dat tubeke, je weet wel om dat gaatje te boren en ineens, met een gesis spoot die lijm als een geiser uit die tube … op mske’s handen, op haar broek. Het dopke vloog als een raket door de lucht, draaide en viel in een pirouette neer op de tafel op 2cm van Bollie’s laptop.

Dat alles zag mske dan wel maar ze realiseerde zich dat niet op dat ogenblik. Het enige waar ze besef van had was van een brandend gevoel in haar handen en op haar knie. En ze stoof naar de keuken en stak haar handen onder het water.

Gelukkig leest mske altijd éérst bijsluiters, dus dat wist ze. Wat ze dacht? “Aiaiaiaiai, zoveel werk en nu mijn vingers naar de knoppen”. Dàt dacht ze. Haar vingers stonden stijf. Plooien kwam er niet aan te pas. Maar dat was, bleek bij nader inzien, omdat ze ingekapseld zaten in een cocon van lijm. Ze schuurde met het schuursponske en het minderde.

Uiteindelijk heeft ze haar handen gewassen en heeft ze iets gedaan dat tegen haar principes is. Ze is gaan neuzen in Bollie’s badkamerkast, op zoek naar dissolvant. En aangezien ze die niet vond is ze de ruwheid van haar vingertoppen nog wat gaan afschuren tegen de gevel, waar Ella haar ter hulp schoot en zei: “hier Oma, die bruine steen, die is nog scherper”.

De gepaste hulp, op de gepaste tijd, dat is werkelijk een serieuze steun. mske heeft Ella wel heel voorzichtigskes gezegd dat, als ze die bruine steen zou gebruiken, ze gewoon géén vel meer aan haar vingers zou gehad hebben.

En dan, dan heeft ze het aapke geplakt, ah ja, dat tubeke was nu toch open.

Achteraf bedacht ze luidop dat het dan wel jammer was van haar broek maar dat ze toch veel geluk hadden dat die dop niet op Bollie’s laptop was gevallen. “Ja” wist Ella “dan zou je wat meegemaakt hebben met mama”.

Quasi verontwaardigd, wees mske met haar geschrobde vinger op zichzelf en zei: “ik? Zou ik wat meegemaakt hebben met mama?” De kindjes knikten bevestigend waarop mske vervolgde: “en van wie was de aap?”

Raak! Ella keek bedenkelijk naar Amke, Amke keek naar mske, dacht efkes in stilte na en zei toen dat het allemaal de schuld van dat tubeke lijm was. En dat is waar. Want uiteindelijk stond er wel degelijk op die bijsluiter dat, bij contact met de huid, je een kwartier, jawel vijftien minuten, onder de douche moet gaan staan.

Dan vraagt mske zich af of die fabrikanten weten dat die dingen kunnen ontploffen.

In deze moeilijke tijden is een werk een werk. Maar toen mske bij Amke en Ella de kriebels kreeg van Pretman bedacht ze dat die toch op de vraag: “en wat doede gij zoal in ’t leven” niet zou antwoorden met: “ik ben Pretman”. Ze dacht zelfs dat hij zijn eigen identiteit achter zijn masker zou verborgen houden.

Mis mske, die jongen heet, als hij niet in de pries heeft gestoken, Kevin Bellemans.

De bedoeling van het personage is blijkbaar een mislukte versie van Mega Mindy neerzetten.

Volgens mske is hij gewoon een mislukte versie van wat dan ook. Want origineel zijn die afleveringskes niet. Telkens wel met een andere vraag maar de uitwerking is steeds en altijd hetzelfde.

Of kinderen het interessant vinden? Dat weet mske zo nog niet, want toen ze, tijdens de Pretroulette aan Amke en Ella vroeg of ze geen zin hadden om met de aapjes te spelen kon die hele prettoestand, Pretman incluus, hen gestolen worden.

Tafeltafereel.

“Ah” zegt Slow “wat is dat hier?” terwijl hij een zak tussen het brood uithaalt “twee koffiekoeken!” “Ah” zegt ook Ella “die zal papa voor ons laten liggen hebben”. mske, die bedenkt dat ze straks nog die suikerwafels zelf zal kunnen opeten vermeldt terloops dat ze die bijheeft. “Eerst een koffiekoek” zegt Ella en eet met plezier de ganse koek op. Amke heeft liever nog een boterhammeke met choco en Slow en mske delen de tweede koffiekoek.

Natuurlijk kon Ella geen wafel meer op. Maar dat was niet erg. Ze zou die vandaag wel meenemen naar de school voor onder de speeltijd.

mske wikkelde die wafel in aluminiumfolie en toen Zoneke en Bollie thuis kwamen toonde mske de wafel aan Bollie en legde uit dat Ella die niet had kunnen opeten omwille van de koffiekoek.

Zoneke keek onmiddellijk richting brood terwijl hij vroeg: “welke koffiekoek?” Slow legde het voorgaande even uit. “Mijn koffiekoeken!” zei Zoneke en begon toen wat te grinniken. “Ons Ella, dat is toch …” begon Bollie maar toen lachte ze ook.

Blijkbaar was het niet de eerste keer. Vorige keer had Zoneke een koffiekoek over gehad en toen had Ella ook gevraagd wat het was en hoeveel er waren en toen ze hoorde dat er maar één meer was wou ze eens proeven en toen ja, toen vond ze dat zo heel lekker … en toen had papa ook maar de koffiekoek aan Ella gegeven.

“Och” zei mske “troost je, er zijn nog twee suikerwafels”.

“Amke heeft vlees gegeten” zegt Ella “pauwenvlees”. Slow kijkt naar mske, mske kijkt naar Slow en dan naar Amke, Amke kijkt naar mske. “Wélk vlees heb jij gegeten?” vraagt mske. “Wit vlees” antwoordt Amke.

Dat is allemaal nogal normaal als je weet dat Amke eigenlijk niet vleesgezind is en ze wel wit vlees zal eten maar dan moeten ze ’t niet moeilijker maken door er nog vlees met een kleurke bij te lappen.

“Was het geen kalkoenvlees?” vraagt mske die zo af en toe ook wel eens een lapje kalkoenfilet meebrengt als Amke blijft eten en ondertussen even verwijlend bij heel lang geleden toen zij, als klein mske, ook het verschil niet kende tussen beide vogels ondanks hun schier onbestaande overeenkomsten.

“Pauwenvlees” zegt Ella.

Slow zegt: “soms noemen mensen wel eens iets anders”.  Ella kijkt hem met grote ogen aan. “Zoals jij” gaat Slow verder “jij eet opavlees, maar als we dat bij de beenhouwer gaan bestellen, dan weet die niet wat dat is …”

“En dan denkt die: oei een kannibaal” vervolgt mske.  “Dan zegt die dat we die moeten gaan aanpakken” gaat Slow weer verder “en dan moeten wij zeggen: “daarvoor moet je bij Ella zijn, die kan dat goed“.

Ella kijkt iedereen om beurten aan. “Amke heeft echt pauwenvlees gegeten” zegt ze weer. “Daarvoor hebben ze een stuk uit een pauw gesneden, maar die was wel dood”.

Soms vraagt een mens zich af waar ze zulke zaken haalt.  Al zou het wel kunnen natuurlijk. Maar dan Amke alleen?

Er werd ooit wel pauw gegeten, maar zo courant is dat nu ook weer niet.  En bovendien vinden we nergens een vermelding van de kleur van dat vlees.

Eerst wou ik nog iets schrijven over Amke en Ella maar mske had daarnet ineens schoon genoeg van het nieuws op de radio zodat ik nu eerst ga vertellen waarom mske ineens schoon genoeg had van het nieuws op de radio.

Het is eigenlijk triest dat kindermisbruik door die zogezegde heiligaards zo lang werd getolereerd, neen het is niet triest, het is schandalig. Maar het was wel algemeen geweten. Iedereen kende zo wel een verhaal. Zelfs op dit blog hebben we al verteld over die ene die zijn fikken, en de rest, niet thuis kon houden maar er wel nog promotie bij kreeg.

Maar nu is het hek van de dam. Nu het uitgebracht werd wordt het ganse zaakske uitgemolken. Dat ze het onderzoeken tot op het bot vinden we maar normaal. Maar al dat sensatiezuchtige er rond, moet dat nu echt?

Vanmorgen ook, mske komt uit bed, zet zich voor haar ochtendboterhammekes en Slow had de radio op gezet. Mr. Danneels heeft mea culpa geslagen. In het lang en het breed wordt daarover uitgeweid. We gaan nog altijd akkoord, het is hun job het nieuws te verslaan en de ene heeft al meer woorden nodig dan de andere om iets te zeggen en de ene heeft al meer uitleg nodig dan de andere om iets te verstaan. Maar na het nieuws van gisteravond op TV, de internetgazetten van vannacht en het nieuws van zeven van deze morgen hebben wij het wel degelijk begrepen. Dank U.

Stoppen ze daar? Neen, ze gaan er nog een tekeningske bijmaken. Ze gaan er de woordvoerder van Mr. Danneels bijhalen die eigenlijk niet meer en niet minder doet dan nog eens hetzelfde te vertellen. En dat gaat dan over iemand die -enkel- de verkeerde reactie heeft gehad.

Bovendien begint het er nu stilaan op te lijken of er aan de touwtjes getrokken wordt. Hoe moet ik nu uitleggen wat ik bedoel, liefst met weinig woorden en nog minder uitleg. Kort en bondig gezegd, het lijkt of er een dam is gebroken. Alle vuile viezigheid stroomt nu vrij de radio door en iedereen is ontzet en iedereen is verbolgen, maar ze/we wisten het toch? Niet op die grote schaal maar het was geweten dat het bestond.

Was de algemene wetenschap niet voldoende om te onderzoeken?  Moesten ze daar echt eerst een commissie voor in het leven roepen? Van dat met modder gooien, wordt daar één slachtoffer beter van?

Ze zouden beter terug de schandpaal invoeren. Daar kon je nog een straatje om lopen en ontwijken als je wou. Maar of je ’t nu wil of niet, op deze manier rammen ze het je gewoon door je strot!

Slow heeft schrammen op zijn armen. Dat komt van tussen de takken te hangen. “Ik heb met een tijger gevochten” vertelt hij Ella die naar de schrammen wijst. “Hebben de tijgers dan niets?” vraagt Ella. “Eén tijger is wel genoeg” zegt Slow. Ella vraagt hoe het dan afliep en waar de tijger naartoe is. “Ik ben snel op de bus gesprongen” zegt Slow, op die manier vermijdend dat hij zou moeten uitleggen wat die tijger verder deed.

“Slow heeft met een tijger gevochten” vertelt Ella even later aan Amke. Amke kijkt naar mske zoals Amke in zulk geval altijd naar mske kijkt, met een vraag en het antwoord tegelijk in haar oogskes.

Wat later zitten ze allen samen op de zetel als mske zegt: “maar allee Amke, nu is die school nog maar een week bezig en nu staan je beentjes al weer vol blauwe plekken, hoe doe je dat toch?” “Zie je” zegt Slow tegen Ella “Amke heeft met een trein gevochten”. Maar dàt geloofde ook Ella niet.

mske denkt dat Ella goed weet dat Slow niet met een tijger vocht maar dat ze het net zoals met die kannibaal een geweldig verhaal vindt.

Zoneke woont niet in een grootstad. Zoneke woont ook niet in een gebied waar agressie hoogtij viert. Zoneke woont in een gewoon Vlaams dorp. En zo gaat Zoneke op die mooie dinsdagavond Bollie afhalen op haar werk, in een ander gewoon Vlaams dorp.

Zoneke neemt zijn voorrang van rechts en ziet de van links aankomende brommer ineens volgas geven en dan begint die te toeteren, maar te toeteren zodat Zoneke denkt dat die brommer de auto geraakt heeft. Hij stopt. Bollie begint stilaan het raam naar beneden te laten om te horen wat er de man scheelt als ze ziet dat die uithaalt en snel draait ze het raampje terug dicht en de vuist van de man raakt vol de ruit.

De kerel gaat volledig door het lint en attakeert de auto als een wilde. Natuurlijk heeft Bollie op dat ogenblik de deur ook al vergrendeld en Zoneke wil eigenlijk uitstappen om te horen wat die vent bezielt, als daar toch -alle geluk- twee wagens achter hen een politiewagen de straat uitkomt. De agente maant de kerel tot kalmte aan. Die schrikt zich een hoedje, wil op zijn brommerke springen en er vandoor gaan maar de agente verhindert dat, waarop hij ook tegen haar agressief wordt, verbaal dan toch.

Er wordt een mobiele ploeg bij geroepen, de man wordt meegenomen en Zoneke legt klacht neer want de ganse passagierskant van de auto ziet er nogal gehavend uit. De man verblijft al tien jaar illegaal in ons land, de brommer is niet verzekerd, de man ook niet. Gelukkig heeft Zoneke een omnium.

Zonekes auto heeft de brommer niet gehinderd, de brommer heeft op geen enkel ogenblik de auto geraakt. Het is niet duidelijk waarom die vent de kolder in zijn hoofd kreeg aangezien Zoneke op die plaats wel degelijk voorrang van rechts had.

En dan denkt mske dat het nog een geluk is dat Amke en Ella niet in die auto zaten. Ze konden een schrik gepakt hebben voor de rest van hun leven of misschien hadden ook zij leren haten.

Kijk, we hebben een hekel aan de predikers van de haat, maar we hebben even goed een hekel aan de voeders van de haat. Je land ontvluchten en een beter leven willen is één ding en je goed recht. Je land ontvluchten omwille van terreur en dan de terreur zelf op een ander beginnen uitoefenen is wat anders.