“Zondagmiddag macaroni” had mske aangekondigd. “Lekker!” hadden Amke en Ella gezegd. Maar dat zeggen ze bij frietjes, spaghetti, pizza en patatjes met spinazie ook.

Deze middag echter viel het op. mske keek naar Slow. Slow keek naar mske. mske keek naar Ella, die was er nog. mske keek naar Amke, die was er ook nog. En ze aten.

Normaal beginnen Amke en Ella ’s ochtends bij het ontwaken te babbelen om pas te stoppen als je hen ’s avonds onderstopt. Dat gaat onder het eten ook door, al praten ze niet met hun mondjes vol. Deze keer niet. Helemaal niets. Stilte.

Logische gevolgtrekking? Macaroni met hesp en kaassaus heeft een hogere graad van “lekker” dan al het andere.

Wat te doen met twee kleine meisjes als ze regen geven. Geen probleem. Slow en mske hadden hun voorraad ingedaan, een doos waterverf, een doos plakkaatverf en een aantal penselen. Bloem en zout hadden ze al.

Vanmorgen mengde mske de bloem, het zout en de olie door mekaar en goot er water op. Amke en Ella mochten kneden. “Bah vies” zei Amke. “Gaat dat daar nog af” vroeg Ella terwijl ze naar haar handjes keek. “We gaan toch straks onze handen wassen?” vroeg Amke.  En “jakkes” zei Amke.

Toen het deeg klaar was en ze aan het kneden en vormen gingen, vlogen de uren voorbij. Toen Slow kwam kijken of ze nog geen honger gekregen hadden was er nog een groot deel deeg over. Zodoende was het al een flink stuk in de namiddag eer alles de oven in kom.

Alles? Jawel, ook het kunstwerk van Ella, waarvan ze zegt dat het een meisje is maar dat Slow een “massagraf” noemt. mske denkt bij het zien ervan aan de tekenfilmkes waarbij één of ander personage tegen de muur loopt en er afglijdt en Amke zegt niks en lacht alleen maar. Maar het geheel is eigenlijk mooi. We kunnen er geen foto van tonen aangezien de batterijen van ons toestel naar de vaantjes zijn. Maar niet getreurd, maandag komen er nieuwe en als mskes muts goed staat, maakt ze er, eens het volledig af is, wel een foto van. Daarvoor moet er eerst ook nog een gepast plankje gevonden worden om het op te plakken aangezien het kunstwerk niet volledig aan elkaar hangt. Geduld dus!

Deze avond zaten ze allen samen uit te rusten van gedane arbeid en mske zei: “dat was leuk” en wat zei Amke daar nu op? “Ja hé … en vooral dat gepasjter van vanmorgen”.

Zou je nu niet …

Zo, klanten aan de kant want straks komen Amke en Ella en die blijven tot zondagavond.

In het weekend zal hier deze keer niet gewerkt worden maar staan er heel andere dingen op het programma. Dat gaan we ook niet te luid zeggen want meerdere van onze klanten mailen wel in het weekend terwijl er zelfs ene durft te telefoneren.  Zoals gezegd, laten bellen is geen optie want dan laat hij de telefoon een kwartier aan een stuk rinkelen, legt af en herbegint.

Dus mondjes dicht en klanten aan de kant want het is tijd voor Amke en Ella!

Zoneke zegt: “mama, je moet geen lotto invullen voor vrijdag de dertiende. Dat is sowieso verloren, want Ella heeft de onze ingevuld”.

Als ze nu maar wil delen.

Amke kreeg voor haar verjaardag een Amikaspel, voor kindjes vanaf 6 jaar. Ze bracht dat vorige week mee en ze gingen dat hier met hun viertjes eens spelen.

Het betreft een spelbord, zowat stijl ganzenbord maar je moet met allerlei bijkomstigheden rekening houden.

Zo zijn er de hindernissen. Op elke hindernis liggen drie balken. Elk van die balken telt voor een vak. Als een deelnemer een balk afspringt moet hij de desbetreffende balk voor zich leggen en moeten de andere deelnemers een balk minder nemen. Het is een heel secuur werkske om al die kartonnen balken op die kartonnen hindernissen te krijgen.

Zo zijn er de bekers. Iedere deelnemer heeft recht op een beker. Als een deelnemer een balk afspringt moet die beker een vakje achteruit zodat de deelnemer een vakje verder moet.

Zo zijn er de kaartjes, zowat stijl monopoly. Op die kaartjes staat een opdracht. Die moet je uitvoeren bij elke beurt tot je op een vakje komt waar je een ander kaartje moet noemen.

Zo is er de dobbelsteen. Je moet je paard telkens het aantal geworpen ogen vooruitzetten, met uitzondering van de “+” of “-” of “beurt overslaan” of wat dan ook dat op die kaartjes vermeld staat.

Rekening houdend met het feit dat het de eerste keer was dat Slow en mske het spel speelden kan men zich gemakkelijk indenken dat het eigenlijk een boekhoudkundige oefening was, of niet?

Waar heb je geen rekening mee gehouden? Met een vierjarige die met één worp van die dobbelsteen dat ganse bord met hindernissen omkegelt.

“Ella zegt dat ik een grote mond hebt” zegt Slow en hij knipoogt.

Ella gaat druk in de weer om zich te verdedigen. “Ik heb dat niet zo bedoeld” zegt ze.

“Je hebt het toch gezegd” zegt Slow.

“Dat was omdat je zei dat ik muizenbeetjes nam” kaatst Ella terug.

“En daarom zeg jij dat ik een grote mond heb?” doet Slow verontwaardigd.

“Dat was omdat jij zulke grote happen neemt” zegt Ella en knabbelt rustig verder.

“Wat gaan we hier nu de ganse dag doen?” vroeg mske zich af, want het was pas van vorig jaar kerstvakantie geleden dat ze hier waren. Amke en Ella maakten zich geen zorgen. Ze gingen op de draaimolen, Slow en mske gingen mee. Ze gingen op de slingermolen, Slow ging mee en mske werd mottig in hun plaats.

Daarna de eendjes en de kikkertjes, de piratenbaan. Maar die viel tegen. Amke had die vorig jaar al eng gevonden en wou het nu nog eens proberen, maar neen … ’t en is niet aan haar besteed. Ella, die die piratenbaan vorig jaar wel zag zitten, moest er ook niets meer van hebben.

De grote glijbaan dan maar. Slow met Ella. Slow met Amke. “Dat is niet leuk” zei Amke. “Ze wordt te groot om mee te nemen” zei Slow. “Wil je eens alleen?” vroeg hij aan Amke. Ze schudde “neen”. Ella huppelde het ballenbad in. “Gaan wij op de glijbaan?” vroeg mske “elk apart?” Amke keek eens bedenkelijk, dacht efkes na en zei: “ja”. Ze namen elk een patattenzak en trokken naar boven. “Geef je me een hand?” vroeg Amke. “Neen” zei mske “dat is pas gevaarlijk want de ene glijdt al sneller dan de andere”. Ze zetten samen af. “Dat was leuk” riep Amke “gaan we nog eens?”

Dat deden ze niet, “straks nog eens” zei mske. Ze kwamen aan de woeste zee. “Doen?” vroeg mske. “Neen!” riepen Amke en Ella. “Jawel!” zei mske. “Neen!” gilden Amke en Ella. “Dat is veel minder erg dan de slingermolen” zei Slow. Ze begonnen aan te schuiven. “Ik ben een beetje bang” zei Amke. “Dat is eng” zei Ella. Even later zaten ze met hun vieren op een bank van het schip. Slow op zijn Slow’s, Ella met een donderwolk, Amke een beetje sip en mske haar maag en hersenen bezwerend om toch maar op de juiste plaats te blijven zitten.

Twee knullekes en hun mama kwamen rechtover hen zitten. “Trek eens een ander gezicht” zei mske “straks denken die nog dat jullie bang zijn en dat meisjes flauw zijn”. Oeps … dat was pas een metamorfose. Amke en Ella straalden ineens en toen het schip zich in beweging zette, gooide Ella haar armen in de lucht en riep: “Joehoe!” Amke deed mee.

“Dat was leuk!” zei Amke “gaan we nog eens?”

Kikkertjes en eendjes kwamen er niet meer aan te pas. Van de glijbaan naar de woeste zee en terug.  Ze zijn nog wel eens op de paardenmolen geweest en op de slingermolen ook en buiten op de nieuwe vliegende fietsen van MegaMindy en het autootjespark maar ze konden niet genoeg krijgen van die glijbaan en die woeste zee.

En toen ze ’s avonds vertrokken vroeg mske zich af waar ze het idee had gehaald dat ze de dag niet vol zouden krijgen.

“Dat was leuk” zei Amke “komen we nog eens?”

Zo, klanten aan de kant want straks komen Amke en Ella en zij blijven tot woensdagavond.

In het weekend werd hier dus gewerkt om geen achterstand op te lopen en zodoende zeggen we nu: “klanten aan de kant”. Niet luidop natuurlijk want als één van de klanten weet dat mske eens een dagske niet werkt heeft hij haar nodig en telefoneert hij. Laten bellen is geen optie want dan laat hij de telefoon een kwartier aan een stuk rinkelen, legt af en herbegint.

Dus mondjes dicht en klanten aan de kant want het is tijd voor Amke en Ella!

Klein mske had een potje rijstpap. Die rijstpap was veel te heet in het potje geschept en dat potje was dan nog uit plastic. Zo kwam het dat klein mske bij va kwam staan, het potje rijstpap onder zijn neus duwde en zei: “vake puuftesvan”. Va keek op en vroeg waarom, waarop klein mske aandrong met een nadrukkelijker: “puuftesvan”. Toen va een klein schepje van de rijstpap nam en vroeg: “wat is er mee, manneke?” trok klein mske één van de vieste totekes ooit en zei hartsgrondig: “slécht!”

Sedert die dag in het verre verleden heeft mske leren nuanceren. Ze lust het ene al liever dan het andere en witloof en prei lust ze al helemaal niet in bepaalde bereidingswijzen en ze is gek van rijstpap maar niet in plastic potjes, maar ze heeft nooit nog iets “slecht” genoemd.

Daar is nu een einde aan gekomen. Enkele weken terug liep ze met Slow in Antwerpen en kregen ze elk een taske waar een blikske Red Bull cola in zat. Daarnet dacht ze er aan, ze wou die taskes leegmaken voor Amke en Ella en ja, dat blikske …  mske trok het open en dronk. “Amaai” zei ze “dat is slecht”.

Slow had haar nochtans verwittigd.