Hoe de krokodil ter sprake kwam … wie weet dat nog, maar in elk geval, ze kwam ter sprake. En iemand zong:
Weet je wat ik wil
een opblaaskrokodil
om in de zee te drijven
tussen de lekkere wijven
Iets later zong Ella. Eén lijntje zong ze. Jawel, het laatste! Niemand zei iets. En toch … toch is dat zinneke blijven hangen en stond dat op het repertorium van Ella. “Och” zei Bollie “ik heb een ganse paasvakantie om haar dat af te leren”.
Veel succes hoor Bollie!
“Kijk eens hoe hoog ik kan springen” zegt Ella.
“Jij kan erg hoog springen” beamen Bollie, Slow en mske.
“Je moet opletten dat je geen blutsen in het plafond maakt”zegt Zoneke.
“Ik zal me bukken” zegt Ella.
Ze trekt haar hoofdje tussen haar schouders en springt.
Vraag is of haar tippen van de vloer komen.
Soms kijken Slow en/of mske zo eens rond, wat er misschien nog eens te beleven valt met Amke en Ella en dan ontspint zich volgend gesprek.
We hebben het er in oktober al eens over gehad. Over verjaren in de school!
Nu bleek dat het in de school van Amke en Ella de gewoonte is dat de jarige speelgoed meebrengt voor de klas. Dus een kadootje koopt voor de school. Dat was een nieuwke.
“Daar doen wij niet aan mee” zei Zoneke. “Oh jawel” antwoordde Bollie “al was het maar om te verhinderen dat de kindjes er de dupe van worden”.
mskes eerste reactie zou net hetzelfde zijn als die van Zoneke, maar mske zou ook wel meedoen omwille van de kindjes, maar ze zou het wel op de vlooienmarkt gaan kopen! Lekker goedkoop en lekker veel.
Zulke zaken zijn toch ingeburgerd geraakt omdat mouwvegers ooit eens een eerste keer zoiets gedaan hebben en dan de volgende het altijd beter en grootser zagen.
En dan vertelde Slow dat er jaren geleden, in het schooltje van Boeke een verbod was op tracteren op de verjaardag, net omdat iedereen altijd de anderen de loef wilde afsteken.
Over straffe stoten gesproken!
mske ging voorlezen en dan haalt Amke haar ganse bibliotheek, of zo goed als, uit de kast. Ella komt niet mee luisteren maar neemt haar eigen boekjes en gaat tegenover hen zitten en leest zelf voor.
Ergens bijna op het einde van Amke’s laatste boek, haalt Ella nog een nieuwe lading boekjes, waarop mske zegt: “straks ga je die toch opruimen, want als dit boekje uit is, is het slapenstijd”. “Ja” zegt Ella want voor Ella is opruimen geen probleem. Voor Amke daarentegen … die wordt dan tegen dat het zo ver is zo verschrikkelijk moe … “Weet je” stelt mske voor “jij doet de kast open en ik leg de boekjes er in”. Amke is akkoord.
“Ella” vraagt mske “ruim je nu je boekjes op?” “Ik doe de kast open” stelt Ella voor.
Na het raadsel van Sportacus opgelost te hebben, deed er zich eigenlijk al snel een ander voor.
Het begon ergens vorige week woensdag, toen Slow en Ella mekaar aan het plagen waren. Op een zeker moment was er sprake van “buiten” waarop Ella repliceerde: “Ha! Daar zit Pablo. Dat is een spook en die roept “BOE”. Amke en Ella vertelden dat Pablo blauw was en dat die rode bollen in blauwe kon veranderen of vice versa. Bollie kende Pablo niet.
Vorige zaterdag vroeg mske dan maar wat meer uitleg aan Amke en Ella. Pablo is blauw en de anderen zijn roos, geel en nog zo ’t één en ’t ander. “Klinkt dat niet wat Power Ranger-achtig?” vroeg mske aan Bollie, bij wie nog steeds geen belletje ging rinkelen. Op mskes vraag waar ze Pablo gezien hadden antwoordden ze: “bij oma”. Dus Pablo was al zeker geen kindje uit de klas.
Dinsdagavond, een mens moet zich met iets bezig houden, zette mske google open en zocht. Na verschillende zoektermen ingevoerd te hebben zonder gevolg, kreeg ze ineens iets over Nickelodeon. En Slow wist te vertellen dat dat een televisiepost was. En op Nickelodeon kwamen “The Backyardigans”. De reeks gaat over personages die in hun achtertuin allerlei avonturen beleven terwijl die achtertuin telkens iets anders voorstelde. “Aha!” dacht mske “zou het …?” Ze klikte “afbeeldingen”. Ze waren met vijf, effectief blauw, roos, geel en nog zo ’t één en ’t ander, maar het waren geen Power Rangers … bijlange na nog niet! De tekst erbij luidde:
“Slow” zei mske “het zijn beestekes”. “Als die blauwe pinguin nu Pablo heet … ” dacht mske luidop, wat hij dus wel degelijk deed. Slow kwam mee kijken en zei “wij zijn toch ouwe knarren, dat we dat allemaal niet weten”. “Maar neen” zei mske “je ziet dat verkeerd. “Wij weten het wel! Dank zij Amke en Ella zijn we geen ouwe knarren”.
“Amke! Ella!” zei mske gisteren “kom eens mee op papa’s pc kijken” en ze toonde “The Backyardigans”. “Dat is Pablo” wees Ella op de blauwe pinguin en ze wees verder: “dat is Austin, dat is Uniqua, dat is Tasha … en die heeft een moeilijke naam”.
Maar als je nu wil weten wie wie is, moet je ’t aan Ella vragen, want zo jong is mske nu ook niet meer.
Gisteren bij het binnenkomen werden Slow en mske onmiddellijk verwelkomd en voorgesteld aan Jules. Jules was bij Ella op bezoek omdat ze jarig was. Bollie had Jules’ verslag voor het dagboek al geschreven en er waren wat probleemkes met de printer en het fototoestel éér de nodige foto’s met Jules een feit waren.
Het lollige is dat Jules voor hij gaat slapen óók het bad in moet en zijn tanden poetsen én zijn pyjama aantrekken.
En daar gingen ze dan. mske trok zijn pulleke en zijn broeken uit -jaja Jules heeft een onderbroek. “Zijn schoenen ook” zei Ella. “Foeter foeter” dacht mske want die schoenen zijn prutsdingen. “Hij kan toch niet met zijn schoenen aan gaan slapen” vervolgde Ella. Ze waste Jules met droog water met het washandje dat hij had meegebracht in zijn valies. Amke ging Jules afdrogen. Ze greep hem in zijn schabbernak, gooide de handdoek ertegen en maakte een wringbeweging. “Zo toch niet” zei mske “zo maak je de ganse keuken nat”. “Mijn mama doet dat ook zo” zei Amke. Gelukkig kent mske Bollie iets beter dan dat. mske legde de handdoek open, Jules daarop en sloeg de handdoek dicht. “Zo kan ik zijn haar niet afdrogen” zuchtte Amke.
Jules is zonder schoenen, met pyjama, gewassen en tanden gepoetst naast Ella in bed beland.
Drie kwartier later toen Amke riep omdat ze moest hoesten, lagen Jules en Ella nog steeds te vertellen.
“Jules ziet er toch maar een beetje smoezelig uit” zei mske later tegen Bollie. “Ik zou hem wassen moesten ze hem in ’t weekend meegeven” zei Bollie “maar op een woensdag …” “Je moet hem morgen vroeg wel zijn zelfde onderbroek aantrekken” zei mske “want hij heeft geen propere bij”. “Oh ja” zei mske verder nog “zijn schoenen zijn ook uit”. “Foeter foeter” zei Bollie en vervolgde “ik denk dat die in pyjama mee kan naar ons moeder”.
“Gaan we nu het K3 spel spelen?” vroeg Amke na de taart. Er was tijd genoeg en Bollie zou alles klaar zetten (lees op de grond leggen), zodoende zou er geen stress aan te pas komen. De spelers, als daar zijn Ella, Amke, Slow en mske moesten maar plaats nemen. Dat op de grond zitten is niet zo erg maar dat steunen op je arm om niet om te gaan. Gelukkig was er geen rivaliteit zodat diegene die aan de kant zat waar de K3 poppekes passeerden, die dan het juiste aantal plaatsen vooruit schoof. Dat veld is reusachtig, die teerling is reusachtig, die mannekes zijn 10cm groot en die kaartjes hebben bijna het formaat van een echte postkaart. Moesten ze dat nu al ¼ kleiner maken hé … Swat!
Het spel was gespeeld en mske zette zich recht, probeerde haar arm terug in beweging te krijgen toen Zoneke riep: “Moeder! Sportacus!” Daar wastie dan! Die rare blauwe die nog raarder was dan zijn foto liet vermoeden. Die kerel is gewoon kierewiet.
En je zag dat Ella ouder werd, want zowel Amke als Ella aten meer dan hun normale portie en terwijl Bollie een beetje van haar deel afgaf zei ze: “Zoneke, we moeten grotere porties voor ons dochters kopen!”
Het feestje, samen met Slow en mske,
ging zaterdag al door
Morgen in de school,
want vandaag is ’t medisch onderzoek
“Stop!” riep mske en Ella bleef stokstijf staan. Ella bleef stokstijf staan met haar stoeltje in haar handjes en ze keek mske wat verbolgen aan met een klaar en duidelijk “wat misdoe ik nu?” in haar oogskes. Wat Ella niet zag, maar mske wel, was de draad die zich rond de poot van dat stoeltje gewikkeld had en die draad kwam uit de richting van de teevee.
mske was opgelucht. Ella is niet zo modern dat ze eerst de uitleg behoeft. Dat is nu “in” namelijk. Moderne kinderen doen gewoon verder met wat ze bezig zijn tot je hebt uitgelegd waarom je iets verbiedt of verlangt. Op die tijd ligt die teevee al lang de grond op.
Het is veel gemakkelijker op deze manier. Minder stress. En Ella? Die heeft de draaduitleg toch nog gekregen en nog een dikke pakkerd ook.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
