Twee nachten op rij

By ms

On 1 augustus 2024

’t Was nacht, ’t was nacht, toen hoorde ik een vreselijke slag¹ …

Ik wíst … er was een donkergroene auto in onze gevel gereden. Ik stak mijn benen uit bed, trok mijn labradorblonde aan en keek door het venster.

Ik zag niks -de straatverlichting is hier ’s nachts nog altijd uit- want het was daarbuiten pikkezwart.

Het rare was wel dat ik dus ook niet kón gezien hebben dat het een donkergroene auto was geweest.

Toch liep ik naar de gastenkamer -nu hobbykamer- om daar door het venster te kijken. Maar daar was het even donker daarbuiten.

En toch, ondanks dat ik wíst dat ik het moest gedroomd hebben, heb ik overwogen om Luc te wekken om samen eens een kijkje te gaan nemen.

Ik deed het niet. Ik ging terug in bed maar het bleef spoken.

***

Luc en ik waren ergens en zaten te wachten tot het onze beurt was. Waar? Ik zou het niet weten, maar het leek wel normaal.

Toen werd mijn naam afgeroepen en ik stond op, ging mee en toen bleek dat ik er niks kon komen doen.

Ik was namelijk mijn paard vergeten. Dat stond nog bij mijn grootmoeder in de boomgaard.

Ik kon mezelf wel voor de kop slaan, waarvan ik wakker werd en het een hele poos duurde eer ik besefte dat ik nooit ofte nooit een paard heb gehad.

***

Beide bovenstaande dromen had ik deze week, al waren het weer niet de eersten in het rijtje van rare dingen. Ergens de voorbije week, schudde Luc aan mijn arm en fluisterde in mijn oor: “Er zit hier ene binnen” en al was de boodschap nogal verontrustend, ik was moe en wou slapen. Dat deed ik.

Goed van mij, want ’s morgens wist Luc van niks.

…

Ik zou niet weten waar die auto vandaan kwam, ik had onlangs niks gelezen over maar weer een auto in een gevel. Maar het zou hier best wel eens kunnen.

…

Het paard in de boomgaard? Daar kunnen de ruiters op de OS voor iets tussen zitten maar bovendien zag ik ooit een foto van mijn vader op een paard in de boomgaard van mijn grootmoeder. Waarom dàt zich moest roeren is eveneens een mysterie.

____________________
¹ Beginregel: “De zeven vlooien

En actie

By ms

On 29 juli 2024

In Za za, ze & zo

Gisteren was het druk. Druk op de TV met de Olympische Spelen. Niet dat ik alles moest zien. Maar terwijl ik keek werd ik vaak afgeleid door de gebeurtenissen daar buiten.

Waar men het had over weinig vlinders door het slechte weer, is het nu wel duidelijk dat het beter wordt. De vlinders fladderden dat het een lieve lust was. De vlinderstruiken werden druk bezocht.

De mussen fladderen ook. Die hebben toch wat af te fladderen op een dag, die kleine druktemakers

En de duif die nu alle dagen uit het vogelbadje komt drinken, deed dat weer op haar typische duivige manier. Ze landt en kijkt onmiddellijk naar binnen om te zien of we daar wel zitten.

Naar de TV kijkt ze niet … niet geïnteresseerd in sport.

Overtreffendste trap

By ms

On 28 juli 2024

In Za za, ze & zo

Volgens de Dikke van ~~Van Dale~~ ms:

Saai

Saaier

Saaist

Openingsceremonie

Kleine bedenking tussendoor

By ms

On 22 juli 2024

In Za za, ze & zo

Het EK-voetbal overlapte de Ronde van Frankrijk waardoor die ineens veel korter ging lijken.

Ook het feit dat die Ronde van Frankrijk vroeger kwam dan anders omdat de Olympische Spelen er zitten aan te komen versterkt dat gevoel.

En voor wie nu denkt dat ik het weer over sport wil hebben, dat is niet zo.

Ik denk er dan eerder aan dat, eens die Olympische Spelen voorbij, wij al in augustus zitten en dat september al om de hoek komt loeren.

Enerzijds denk ik dan: “Is Nieuwjaar dan al zo lang geleden?”

Anderzijds kijk ik uit naar onze herfstvakantie(s).

In de zomer blijven wij liever thuis, behalve de daguitstappen dan, maar ik mis die kleine vakantietjes wel.

Ieder met zijn vlag

By ms

On 5 juli 2024

In Za za, ze & zo

Net als alle vorige keren, bij de oproep om de Belgische driekleur uit te hangen voor één of ander voetbaltornooi, zuchtte ik.

Maar toen ik zei dat er wel meer te beleven viel dit jaar, niet enkel die voetbal, en dat er wel meer sporten waren en sportevenementen waarin landgenoten hun beste beentje voorzetten, wist Luc me te vertellen dat ze dat in Landen ook hadden gedacht en toestemming kregen van het Belgisch Olympisch Comité. Daarom hangen er in Landen dan ook vlagjes met het Team Belgium logo aan de bloempotten in het centrum¹.

Ik weet het, het is een slechte foto. We konden niet even halt houden, er kwam een bus van de Lijn en die heeft een tijdschema dat hij moet volgen.

Het is niet de enige vorm van favoritisme die ik merk. “Vive le Vélo” wordt pas vanaf volgende zondag -na al een volledige week Tour- uitgezonden. De uitleg van de VRT vind ik een lachertje. Ze noemen het “te veel sport²“, ik zeg “te veel voetbal”.

Maar wakker lig ik er niet van, want Vive le Vélo is ook niet meer wat het geweest is en bovendien komt hun ondertiteling voor slechthorenden nogal dikwijls op een holletje achterop gelopen. Ik keek vorig jaar al haast niet meer. Dit jaar zal dat -denkelijk- helemaal noppes worden.

En ik denk ineens spontaan aan een liedje van lang geleden …

____________________
¹ Het Nieuwsblad
² Het Nieuwsblad

Sportief bezig

By ms

On 14 juni 2024

In Za za, ze & zo

De dagen atletiek in Rome zitten er op sedert woensdagavond. Daar hebben we echt wel met plezier naar gekeken, zowel de ochtend- als de avondsessie.

Al wil “met plezier naar kijken” daarom niet zeggen dat ik dat vanuit mijn zetel deed, ik stapte ’s morgens op mijn fietske, ik stapte in de namiddag op mijn fietske en ik stapte ’s avonds op mijn fietske. Ik stapte er niet alleen op, ik reed ook.

Want ja, niet wandelen moet gecompenseerd worden. Al bij al vond ik het drie maal daags fietsen wel geslaagd en ben ik zinnens om dat zo -in de mate van het mogelijke- door te zetten.

Dus toen het EK afgelopen is, was het weer tijd voor andere dingen. Even aan de wolken tasten leerde me dat het het gisteren de beste dag van de week was om op stap te gaan. En dat deden we. Het relaas ervan volgt nog wel. Ten vroegste morgen, misschien overmorgen, of -wie weet- nog later.

Er komt nog wel een hele sportzomer aan met de Ronde van Frankrijk en zo en we -ik in elk geval- kijken al uit naar de Olympische Spelen. Ik zal tegen dan mijn fietske eens moeten smeren.

Nachtelijk gsm-gebruik

By ms

On 8 november 2022

In Za za, ze & zo

Wat ooit begon tijdens de Olympische Spelen werd op het laatste wel een erg vervelende en overdreven gewoonte.

Want tijdens de Olympische Spelen was er het tijdsverschil met Tokyo en waren de sportproeven -voor ons dan toch- ’s nachts.

Zodoende checkten wij onze telefoon ’s nachts als we wakker werden om te kijken hoe de Belgen het ervan af brachten.

Maar na de Olympische Spelen stopten we daar niet mee.

Tot we ons op een zeker moment afvroegen of we nu helemaal gek werden. Dat kwam toen ik eens gewekt werd door Luc’s gsm en hij dat wel al vaker had gehad door de mijne.

We hebben er toen per direct een einde aan gemaakt. De gsm mag mee naar boven -dat is mijn klok en mijn wekker- maar hij moet zich gedeisd houden.

Wij willen niet gestoord worden dus staat hij op “niet storen” en dan moet hij dat zelf ook niet doen.

Veldrijden

By ms

On 1 februari 2022

In Za za, ze & zo

Dat is echt een sport die niet aan mij besteed is, hoe raar het ook mag klinken omdat ik toch graag naar de koers kijk.

Nu met het veldritseizoen, het WK en Luc die er wel naar kijkt, vang ik natuurlijk hier en daar wat op.

Ik word tureluurs in hun plaats: veel draaien en bochten die tussen nadars en ajuinenzakken en linten en spandoeken gevangen zitten, zelf geplaatste balkskes om over te joepen of over te floepen, trappen in plaats van hellingen, … De vergelijking die ik soms maak ga ik hier niet zetten. Ieder zijne meug.

Toch ga ik een bedenking zetten over dat parcours in Fayetteville, Arkansas. Die hebben daar zeker nog niet van ver of van dichtbij een veld gezien?

Dat parcours was een autostrade, een BMX-parcours zo je wil, voorzien van veel draaien en bochten die tussen nadars en ajuinenzakken en linten en spandoeken gevangen zitten, zelf gemaakte bulten om over te joepen of over te floepen, trappen in plaats van hellingen, … Oeps! Er was wel een helling.

Gelukkig zijn die van de Lage Landen van alle markten thuis.

En nu dat ook weer achter de rug is kunnen we uitkijken naar de Olympische Winterspelen 2022 in Peking … waar ik -waarschijnlijk- ook niet ga naar kijken. Dat zal ervan afhangen hoe mijn muts staat.

Paralympics

By ms

On 14 augustus 2021

In Za za, ze & zo

De Tour de France is voorbij. “Vive le Vélo” ook.

De Vuelta zit er binnen enkele uren aan te komen. Zouden ze een “Larga vida a la bici” programma voorzien?

Het WK-wielrennen wordt in België gereden. “Vive le Vélo” keert in september al terug¹.

De Olympische Spelen zijn gedaan. “Van hier tot in Tokio” ook.

Ah … neen … nog niet gedaan. Er zijn nog de Paralympics. Zouden ze daar ook een dagelijks praatprogramma over maken?

Ik hoop van wél. Ik houd namelijk van zo goed als alle soorten sport … van de ene tak al meer dan de andere en enkele uitzonderingen daargelaten.

Karl Vannieuwkerke meldde wel, bij de laatste “Van hier tot in Tokio” dat Sporza “met uitgebreide verslaggeving” over die paralympische spelen zou handelen. Zou het? Of blijft het maar weer bij een opsomming van resultaten?

Hopelijk voorziet de website² daarin. Het zou spijtig zijn indien niet.

Ik hoop dat iedereen begrijpt dat ik bij het begin van het log wat aan het zeveren was. Maar anderzijds zou de VRT/Sporza de minder commerciële sporttakken ook meer aan bod kunnen en mogen laten komen.

¹ Het Nieuwsblad
² Paralympic

Zo kan het ook …

By ms

On 11 augustus 2021

In Za za, ze & zo

Zoals al eerder gezegd waren atleten vroeger amateur. Neen, niet wééral sport. Het gaat over de mensen achter de atleten. Want ze zijn er nog steeds. De atleten die nog steeds amateur zijn. Ook in Tokio waren ze.

Een lerares in het beroepsleven met een paar hobby’s, waaronder lopen. Wie kent Mieke Gorissen … nog niet?

Tot ze na een marathon te horen krijgt dat ze het olympisch minimum haalde, dus mee kan naar Tokio en dat ook nog doet.

Ze haalt de eindmeet en is overdonderend blij.

En na zo een prestatie wil je dat toch delen, met je man, je familie, je vrienden en kennissen. Alleen zijn die man, die familie, die vrienden en kennissen niet in Tokio.

Gelukkig is er Sammy Neyrinck¹. Dan vertel je het daar toch tegen zeker. En dan? Wel zo heeft Mieke Gorissen haar fantastisch verhaal met heel Vlaanderen gedeeld². (Doorscrollen tot: “Bekijk het volledige interview met Mieke Gorissen”)

Wat zeg ik? Ze heeft dat verhaal met de hele Lage Landen gedeeld³.

Het is niet elke atleet gegeven om een marathon te lopen. Het is niet elke journalist gegeven om te weten wanneer hij moet zwijgen en luisteren en wanneer hij een aanzetje mag geven.

Op de 59ste plaats eindigde nog een Vlaamse atlete: Hanne Verbruggen. Om haar deelname aan de spelen te bekostigen heeft ze mattentaarten verkocht.

Over mensen gesproken die iets voor de sport over hebben … en onze bewondering verdienen.

pske van mske:

Ik weet dat er ook mooie verhalen te halen zijn bij de mensen die een medaille behaalden maar die kregen hun aandacht al. Ik wilde het hier nu echt enkel over amateursporters hebben.