Vorige zondag, heel vroeg, word ik gewekt door een geluid. Ik vraag me af welke onverlaat er om half zeven in de ochtend met een hamer op een ijzeren plaat staat te slaan.

Als Luc plots uit bed stapt en door het venster gaat kijken vraag ik hem of hij kan zien wat het is. “Dat” zegt hij “dat is een hond”.

Mja, ik weet dat door mijn slecht gehoor geluiden niet klinken zoals ze zouden moeten klinken. Zo klinken meer zaken wel eens wat metalig. Maar de gedachte die ik prompt krijg is niks metalig. Het komt er op neer dat ik, die niet met mijn hoorapparaat slaap, die hond wél hoor terwijl ik de ochtendgezangen van de vogeltjes niet meer hoor. Die hond moest dus wel luid blaffen of erg dichtbij zitten.

Op maandagmorgen, jawel, half zeven, blaffende hond, zelfde scenario.

Maar ook zelfde scenario als in februari 2007, maar toen blafte de hond al om half zes en had ik mijn slaap nodig, ik had toen nog zelf een zaak en kon het me niet permitteren om als een zombie aan het werk te gaan.

Het heeft toen in 2007 geduurd tot ik mijn stoute schoenen aantrok en de eigenaar wat ging aanporren om er wat aan te doen.

Maandag blafte en blafte en blafte de hond de hele dag aan één stuk door tot vijf uur in de namiddag toen de eigenaar thuis kwam. Die man was in 2007 zelfstandige, iets wat hij toen een goed excuus had gevonden voor de eenzaam blaffende hond.

In 2007, dertien jaar geleden en ik vraag me af: “Is het nog de hond van toen? Of is het zijn opvolger? Lawijtmaker-II?”

Dinsdagmorgen, half zeven …

Aan het ontbijt vraagt Luc: “Wat nu?” Ik zeg dat een ander het nu maar moet oplossen. Ik trek geen stoute schoenen meer aan, ik zal wel met het venster dicht en de deur open slapen. Dat kan blijkbaar ook niet, want ook op de overloop en zelfs aan het achtervenster horen we het geblaf.

Slapen met het venster dicht is geen optie, dan hebben we allebei een wattig gevoel bij het opstaan.

We besluiten dan maar dat diegene van ons twee die net iets voor het ochtendgloren over de palier waggelt, ineens het venster kan sluiten.

Dinsdag op de noen zien we het koppel dat verhaal gaat halen, niet bij de eigenaar maar bij de buurman van de eigenaar, want de eigenaar is uit werken. En die komt pas om vijf uur thuis. De keuze is niet optimaal: of we horen een hele dag een blaffende hond, of we sluiten alle vensters en sluiten ons op met deze warmte.

Natuurlijk komt er geen oplossing, de buurman kan het eigenlijk ook niet helpen.

Woensdagmorgen, om vijf uur sluit Luc het venster en slapen wij door. Als hij opstaat, staat hij vijf minuten later terug naast het bed met de aankondiging: “Hij doet het nog”.

Op de noen zien we de man uit de zijstraat komen, de man die quasi geïnteresseerd naar de waterstand van de beek komt kijken maar eigenlijk zijn oren volgt.

De hond blafte tot vijf uur in de namiddag.

Er staat wat te gebeuren, zoveel is zeker, maar deze keer zal ik enkel toeschouwer zijn. Want als ik het zo bekijk heb ik in 2007 het hele dorp al een dienst bewezen met die stoute schoenen.

Dat we geen overgordijn aan de achtervenster hebben omdat de straatverlichting onze overloop verlicht, vertelde ik al.

Dat we soms ’s nachts eens over die overloop lopen, vertelde ik al.

Dat we slapen zonder slaapkledij, vertelde ik al.

Of we nu aangekleed of niet over die overloop lopen vertelde ik nog niet en dat ben ik ook niet zinnens. Feit is dat Luc sedert een bepaald voorval wel sloefen aanheeft en ik een badjas heb in de kleur van een blonde labrador waardoor ik me sommige ochtenden, bij het open trekken van de overgordijnen, afvraag of de overbuurvrouw niet zou denken dat … soit.

Ergens deze week, op een vroege morgen om 5u slenter ik, labradorblond, over de palier en zie door het achtervenster een fietser de berg afstuiven, volledig in het zwart gekleed, inclusief zwart masker en muts.

Om 5u steek ik het licht niet meer aan en mijn fantasie ging op de loop.

Stel dat die fietser mijn schim heeft gezien in het ochtendlijk vroeglicht. Stel dat die denkt dat in coronatijden iedereen blijkbaar in zijn blootje in huis ronddwaalt, zou die dan de flikken niet durven sturen wegens exhibitionisme?

Stel dat de flikken zouden komen en ik zou zeggen: “oh maar dat was mijn labradorblonde badjas”?

Stel dat de flikken zouden zeggen: “Dat is die van u niet, want gij kunt daar twee keer in” … wat ook weer waar is. De zoom komt tot halfweg mijn kuiten en om mijn zakdoek te pakken moet ik mijn arm strekken.

Zouden ze me geloven als ik zeg dat ik die verkies boven de meer passende mauve, die ik ook nog heb, omdat hij mij het gevoel geeft dat ik met beddegoed en al over de overloop waggel.

Gelukkig ging mijn fantasie terug in slaapstand eens mijn hoofd mijn kopkussen raakte.