“Kijk” zegt Luc “drie reeën”. Ik spring op, grijp mijn fototoestel en op een sakker en een vloek sta ik aan het venster en zie nog net twee achterwerken in het bos verdwijnen.

De derde ree? Die staat en kijkt. Kijkt ze naar mij? Zo lijkt het wel, maar doet ze niet. Ze kijkt uitdagend richting paddock, naar het witte paard dat haar verontwaardigd observeert.

Vorig jaar hadden we nog een historietje met het -echt oude- witte paard. Ik dacht dat ik het vertelde, maar vind het niet terug. Kort verteld: paard ontsnapt na buikrol over draad van de paddock in de wei.

Over de bijhorende stampede en modderdouche ga ik het niet -meer- hebben.

Je ziet haar denken: “Waarom mag die op ons wei en wij niet?” want dat is het probleem, ze mogen niet in de wei omwille van de zwaar verzopen ondergrond en de nadelige gevolgen voor het gras dat in betere tijden hun voer uitmaakt.

Ik heb geprobeerd foto’s te nemen zonder paarden er op, maar de afstand van waar ik stond tot aan het bos is niet bepaald gemakkelijk te overbruggen zonder obstakels -zoals verontwaardigde paarden- er op.

Achteraf heb ik gedacht dat ik eigenlijk voor de foto op het blog wel wat meer paard had mogen voorzien.

Mag ik nog eens? Ik weet het, het wordt bijna een vervolgverhaal.

Lopen Luc en ik voorbij een haag die zo hoog is als ik, als Luc zegt: “Kijk eens over de haag”. Hij heeft gemakkelijk praten met zijn 1.92m. Ik ga dan maar op mijn tenen op het talud staan en zie …

Ik blijf stokkestijf staan want ik denk: “Ze kan twee kanten uit: terug het veld in of ze kan de betonweg op”. Ze loopt de betonweg op.

Van het ogenblik dat ze besluit het andere veld in te gaan en de voren te volgen heb ik wel meerdere foto’s. Die ga ik niet allemaal tonen. Aan het achterste van een ree is nu ook niet zoveel te zien.

Maar dan helpt het toeval dat ze, net als ik nogmaals afdruk, …

… over de afspanning van een boomgaard joept.

Er is opvallend minder volk in het veld, deze laatste dagen. Tja, corona is ver weg blijkbaar en dus is hier weer niks te zien.

We laten hen maar in hun gedacht.

Ik zei het voorheen al. Als ik iets zoek en denk dat ik het nog eens wil tegenkomen, dan lijkt het wel of ik op mijn wenken bediend word.

Nu ook weer.

“Kijk” zegt Luc “daar tussen het kreupelhout, ze kwam zomaar de weg over gelopen”.

Ik weet het, de foto’s zijn niet scherp. Om zulke actie scherp in beeld te krijgen moest het toestel eigenlijk op “sport” staan. Maar daar heb je bij zoiets de tijd niet voor.

Als ik nu beweer dat ik eigenlijk de beweging van haar ranke lijf wilde vastleggen …

In elk geval zijn er de laatste tijd meer reeën te zien in Landen, in die mate dat de stad ook wildreflectoren heeft geplaatst op de gevaarlijkste oversteekplaatsen^1.

Terwijl we dan toch in De Beemden waren konden we ook de troostplek met kunstwerk² bekijken.

Ergens op een rechte weg, nog een heel stuk -een paar honderden meters- voor de andere rechte weg die hem kruist, zag ik de auto die daar op dat rechtse rechte stuk reed, plotseling vertragen.

Nieuwsgierig wat de chauffeur bezielde hield ik die in het oog. Tot Luc -een paar tientallen meters achter mij lopend- mijn aandacht trok door een geluid dat je eerder in een savanne zou verwachten dan in een Vlaams Brabants open veld.

Ik keek om en zag zijn beweging die me wees op dat linkse stuk van het kruispunt, of beter, een paar tientallen meters àchter dat linkse stuk.

Ze liepen er met vier op een rij. En dààrom vertraagde die auto… en reed hij stapvoets verder … en stopte hij uiteindelijk aan de bovenste rand van de boomgaard.

En dààrom namen wij uiteindelijk de rechtse zijtak niet die ons huiswaarts zou voeren, maar gingen we rechtdoor waardoor we een paar kilometers meer aan de wandeling aanbreiden. Gewoon om tussen de rijen van de boomgaard te kunnen kijken of wij ze niet meer zouden zien.

Het vergde achteraf nog wat bijwerken om in de hoofding om te laten zien dat de stipjes in de verte wel degelijk reeën waren.

Een paar weken terug, toen we zo goed als dagelijks de torenvalk op de boomgaardstaken zagen zitten, zei Luc op zeker moment: “Ssshhhttt”.

Als ik dat hoor, dan horen alle andere aanwezigen dat natuurlijk ook en ik zag nog enkel twee reeënreetjes tussen de staken verdwijnen.

Sedert die dag passeer ik geen boomgaard meer. Neen, ik sluip er voorbij. Eerst even van aan de staak de doorgang inspecteren en dan -hop- naar de volgende staak.

Geduld wordt beloond? Maar dan toch niet al te snel. Want ik heb sedertdien geen reetjes meer tussen de staken zien verdwijnen.

“Een Vlaamse Gaai?” vroeg Zoneke. “Die beesten zitten hier met massa’s bij ons. Je zal wel zien”.

Wat zagen wij niet, die dagen bij Zoneke? Of beter: “Wie zagen wij niet, die dagen bij Zoneke?

Wat had je gedacht? Reeën waren er wel gepasseerd … op het ogenblik dat ik de paarden aan het uitlaten was. Ook geen foto van …

Deze week stuurt Zoneke me een whatsappke of twee …

Rotbeesten zijn het! Die willen me wat uitlachen en dan gaat Zoneke dat nog grappig vinden ook!

“Bosanemonen!” zei Luc. “Ik weet waar er ook bosanemonen staan … in het Heibos”. Ja, dat is waar, maar er staan er ook in Nieuwenhoven. Maar Nieuwenhoven is te parkachtig en daardoor te druk bezocht.

(Lees verder onder de foto)

Er staan er nog wel op andere locaties ook maar ja, het Heibos, dat had nog een pluspunt. Want de laatste keer, vorige maand, hadden we daar zeker een 20-tal reeën de bosweg zien oversteken maar dat was wat tegengevallen omdat er vier andere wandelaars die reeën ook hadden gezien en bleven kijken en wij, corona in het achterhoofd, daar niet wilden bij gaan staan.

Aangezien ook “Dwars door Vlaanderen” aangestipt stond op de agenda vertrokken we gisterenmorgen na het ontbijt, haalden een pakje af, passeerden bij de appel- en perenboer en gingen wandelen …

Het pad lag er oneffen bij. Dat was veroorzaakt door meerdere passages van een galopperend paar of door de passage van de voltallige “Wild Bunch¹“.

Heel voorzichtig, goed uitkijkend waar ik liep, stapke voor stapke, zette ik mijn voeten neer toen Luc met een sissend geluid mijn aandacht trok.

Het was niet luid maar wel te luid. Ik zag ze vertrekken. Twee reeën. Eén van beide hinkte. De foto’s waren noppes, wazig en toonden enkel nog de witte vlagjes van hun Q.

We veranderden het parcours een beetje zodat de lus sneller terug aan de andere zijde van dat stuk terugliep. Ik hield het stuk rechts in de gaten want het stuk links was afgespannen met spandraad. Gelukkig waren daar geen paarden gepasseerd en lag de bosweg er effen bij.

En Luc siste weer. Ze stonden links natuurlijk. Maar deze keer liepen ze niet weg. Ze vonden de vluchtafstand waarschijnlijk meer dan voldoende. Ik nam foto’s door de bomen, verwenste af en toe het fototoestel dat zich scherp ging stellen op in de weg lopende takken, maar uiteindelijk ben ik toch blij met wat ik wel heb.

En gelieve mij nu te excuseren, ik ga googelen op camouflagenetten, want om dat meer mee te maken wil ik wel eens de wekker zetten. Liefst zonder hinken natuurlijk.

¹ Wikipedia

Zoneke is verhuisd.

Hij zocht een huis dat beter bij hun wensen paste, vond het en de zaak ging aan het rollen, kwam in een versnelling terecht bij het afschaffen van de woonbonus met als gevolg dat zijn huis eigen op één dag verkocht was.

Het nadeel was de hectische voorbije week. Alle nodige formaliteiten, ontvangen van de sleutels en afleveren van de andere sleutels en tussendoor nog efkes verhuizen, alles ging in één ruk door.

Hoe jammer ik het ook vond voor het mooie uitzicht, dit is ook niet te versmaden. Meer nog, bij dit nieuwe uitzicht hoort animatie.

Tijdens beide verhuisdagen zagen we namelijk de reeën die hun nieuwe buren eens kwamen bekijken.