Zo! De punten en de truien zijn verdeeld. De Tour is ten einde. Vive le Vélo had gisteren de laatste aflevering voor deze zomer.

Wat blijft er over? Een tour om bij te zetten bij de herinneringen van vroeger toen ik de TdF alle jaren spannend vond tot die ene Amerikaan er een saaie bedoening van maakte. Dit jaar was anders. Deze was spannend, deze was een plezier om te volgen.

Ze kunnen weer allemaal naar huis en wij kunnen ons weer gewennen aan de andere programmatie op TV.

Gelukkig begint de Vuelta bijna.

Luc heeft het snel te warm. Luc kan niet goed tegen de zon.

We hebben dan ook een airco voor in de warme zomermaanden.

Als de zomerzon op haar hoogste punt staat en de ruiten aan de zuidzijde koestert, kan de weerkaatsing van die zon in het TV-scherm een probleem zijn als hij of wij naar de Tour de France willen kijken.

Maar nu, nu met de aankomende winter staat die zon niet op haar hoogste punt. Integendeel, ze staat laag, te laag. Want de voormiddagzon kan nu tot bij zijn pc geraken.

En wat doet Luc dan? Hij doet de overgordijnen toe, waarop ik soms verzucht: “wij zijn geen mollen”.

Wanneer zou ik eventueel overwegen om de overgordijnen in de dag dicht te laten?

Op dagen zoals gisteren: grijs, regenachtig en neerslachtig. Daarbij dan nog een kaarsje -waarop Luc dan vraagt: “Hé Vronsky, wat ga je doen?- of een lichtje aansteken om het toch wat gezellig te maken.

Nu was ik me toch niet bewust van het feit dat dit blijkbaar een écht probleem was, ik vond het alleen maar een beetje grappig. Tot ik op zoek ging naar de gepaste afbeelding en merkte dat er meerdere fora over het onderwerp bestonden, handelend over wat elk van de forumleden gepast vindt qua gordijnengebruik. Daar ga ik me dus zeker en vast niet in verdiepen aangezien dat een beslissing betreft waar buitenstaanders zich niet mee te moeien hebben al lijken ze dat wel te denken.

Onze gulden middenweg: op zonnige dagen kan je aan de stand van onze overgordijnen bepalen wààr de zon zit, op grijze dagen kunnen -grote of hooggeplaatste- voorbijgangers zich warmen aan het zicht op de kaarsjes.

Na een ellendig begin van juni -die eerste week lag mijn maag overhoop, ziek ben ik er niet van maar op en top ook niet- kregen we de hittegolf. Beide waren oorzaak van heel wat minder wandeluitstappen.

De Runtastic stond op eind juni op 109,180km. Niet slecht? In vergelijking met de 212,240km van mei is dat gewoon triestig. Waarom ik daar zoveel belang aan hecht? Hoe meer je wandelt hoe meer je in staat bent om een extraatje te doen, zoals een langere wandeling of een bergwandeling.

Juli? Zaterdag regende het en zondag hadden we een rommelmarkt. Tot en met volgende zondag staan er al drie dagen ingepland, maar niet met een wandeling.

Gisteren lag mijn maag overhoop. We hebben wel naar een groot aantal kilometers Tour de France gekeken. Over een efforke gesproken.

We zijn weer goed begonnen.

Iedereen die dit blog al langer volgt, weet dat ik nogal atletiekgezind ben en dat ik me voor de televisie kan ploffen voor een koers.

Als we onderweg zijn met de auto staat de radio aan. Dat was zo bij de Ronde van Vlaanderen en bij Parijs-Roubaix.

Het is vele jaren geleden dat ik tot het besef kwam dat ik wel van wielrennen hield en dat dankzij de verslaggeving van de Tour de France op de Belgische radio.

Nu? Man man man. Ik vraag me af of er van sportjournalisten echt verlangd word dat ze hun adempauzes tijden het praten verkeerd leggen. Zoals in: “Al die mannen willen hier … meerijden”. Net of ze zich verslikken in hun woorden.

Het is nog moeilijk om volgen ook. En dat om beschrijvingen te geven van achterwerken, kuiten en haartooi. Dat laatste was een vermelding voor de vrouwelijke fans.

En dan was er ook nog wat anders. Ze willen die renners steeds interviewen als ze net van hun fiets stappen. Een douche voor die mensen kan er eerst niet af, want dan gaat de spontane reactie verloren.

Dan vraag ik me af waarom Lotte Kopecky zich excuseerde omdat ze “shit” zei. Dat betekent dat er ook ergens voorschriften zijn voor interviews? Voor zover het spontane.

Hier werd geen koers … gereden anders zou het gras … plat zijn.

Ondanks Landen in Brabant ligt, komt de Ster van Zuid-Limburg hier ook wat toeren en is er ook nog een aankomst voorzien hierboven op de berg. Maar, zoals Luc zegt, zelfs de Tour de France gaat zijn grenzen te buiten.

Luc had voorgesteld om de lokale ronde tegen de richting in te wandelen, dat is zoiets van een 11,1 kilometer. Onderweg zouden we de renners dan zien. Ik vreesde wel dat we de renners vier keer kort na elkaar zouden kruisen -11,1 km is echt niks voor die mannen- en dat we dan verder gewoon wat over de straat zouden lopen.

Ik houd niet van wandelen over de straat of in een dorp of een stad. Daar moest toch wat op gevonden worden.

Bovendien was er ook nog de Amstel Gold Race op TV.

Luc wou hoe dan ook naar de start. Ik niet. Dat is te druk. We kwamen er uit. Ik liep gewoon hier even door de zijstraat en zo de berg -die meetelt voor voor bergprijs- op om foto’s te nemen. Na drie plaatselijke rondes hield ik het voor bekeken en kwam nog op tijd om de laatste 8 km en de aankomst van de Amstel Gold Race te zien.

Meer foto’s

Het heeft al meer bij mijn concepten gestaan. Maar telkens weer gooide ik het weg met de achterliggende gedachte: “stel dat je iemand kwetst”. Maar nu ga ik het er toch maar even over hebben.

Want waar je ook bent kom je ze tegen. De mensen op wielen. Maar een poos, nog niet zo lang geleden als je enkele jaren niet zo lang geleden vindt, viel het me op dat mensen met hun brommobiel de winkel in reden, het ding parkeerden en dan afstapten om te bekijken wat ze wilden bekijken. Ik maakte daar niets van. “Minder mobiel” wil helemaal niet zeggen: “niet mobiel”, waar of niet waar?

Maar nu komt het meer en meer voor en wat meer is, die brommobielen kan je zo kopen. Nog tot daar toe. Maar dat ze daarmee aan snelheden door gangpaden racen en van hun oren maken als je niet snel genoeg uit de weg bent, dàt vind ik er over. Want “wel mobiel” wil daarom ook niet zeggen: “uit de weg mobiel”.

Bij bepaalde voetbalmatchen mogen de rolstoelgebruikers vóór de tribunes plaatsnemen. Dat vind ik een goed initiatief. Alleen vraag ik me dan af waarom één rolstoelgebruiker vier begeleiders moet meenemen. Met vier man kan je de minder mobiele persoon gemakkelijk dragen en op een zitje op de tribune plaatsnemen. Indertijd met de jeugdbeweging konden we dat zelfs met twee. En dan zou er niet meer geklaagd moeten worden dat ze bij regen niet ver genoeg onder de oversteek van de tribune zitten.

Het zij gezegd, ik vind al bij al dat het goed is dat rolstoelers meer en meer mobiel geraken door allerlei zaken waar men vroeger gewoon niet aan dacht, zoals de drempels bij officiële en andere gebouwen of zoals we nu zien, aangepaste wandelpaden.

Maar sinds iedereen zomaar een rolstoel of ander rollend materiaal kan aanschaffen denk ik dat het echt niet meer alleen gaat om mensen die het nodig hebben.

Ik zei het al, ik heb al meerdere keren het onderwerp vermeden omdat ik niet de -verkeerde- indruk wil wekken dat alle rolstoelgebruikers op mijn zenuwen werken. Maar het zijn net die anderen, diegenen die zich gemakshalve gaan motoriseren, die het in de hand werken dat we toch een ietsiepietsie minder ruimdenkend gaan zijn.

Waarom ik dan nu vind dat het wél kan? Omwille van een foto die ik donderdag zag, genomen bij de tour de France.

En dan is me ooit verteld dat ze in Lourdes ook de mobiele ouderen en zieken in een rolstoel zetten om de processie niet op te houden.

En toen, toen ging Luc even vermelden dat hij ergens, tijdens een zapbeurt een fragment had zien passeren dat het over het scooterprobleem in de UK had, maar welk programma was dat ook weer geweest? Hij dacht -verkeerdelijk- aan Panorama. En toen ik even -met lichte aandrang- vroeg om zijn geheugen te contacteren, kwam hij met een link naar “Koppen” op de proppen.

Zaken die veel mensen interessant vinden, zijn nog interessanter voor diegenen die een boodschap willen verkondigen. Zo worden wielerwedstrijden de laatste maanden wel meer gebruikt door landbouwers die hun gal willen spuwen.

Laatst dreigden de Franse boeren nog met een stilleggen van de Tdf. Stoort het me? Ja en neen. Ja, omdat ze daarmee niet raken aan diegenen die het kunnen verhelpen. Neen, omdat er echt wel belangrijker dingen zijn dan een jaarlijks terugkerend gebeuren, waar ik -eerlijk gezegd- ook echt wel plezier aan beleef.

Ik kijk dagelijks met graagte naar: “Vive le vélo”. Dat Karl Vannieuwkerke mijn favoriete sportverslaggever is, heb ik ook nog nooit onder stoelen of banken gestoken.

Maar wat krijgen we nu? Zo goed als dagelijks krijgen we een boodschap van algemeen nut voorgeschoteld nét voor Vive le vélo. Van Gaia, jawel! Over de manier waarop men in Argentinië paarden behandelt. Schrijnend inderdaad. Maar hoe komt dat? Als er geen vraag is naar dat vlees, is er ook geen nood meer aan het slachten van paarden. Het is dus geen boodschap van algemeen nut maar een poging tot bewustmaking van diegenen die paardenvlees eten en hoogst waarschijnlijk bij aanvang van het clipke nog snel de keuken induiken.

Ik eet geen paardenvlees, al jaren niet, ook geen lam of kalf trouwens. En nu word ik dag na dag geconfronteerd met harde beelden van iets waar ik niets kan aan doen en dat, gewoon omdat er -momenteel- maar één programma is waarvoor ik me voor de TV installeer.

Dat ze dat eens op Ketnet geven! Die kijkers zijn nog niet verstard en kunnen voor de toekomst misschien enig verschil maken. Maar diegenen die al jaren zweren bij hun paardenbiefstuk, die zullen die nu, omwille van dat spotje, toch niet afzweren.