Rugpijn – Wizzewasjes

Als een koning

By ms

On 15 maart 2024

Sedert het begin van vorig jaar, toen Luc met zijn rug begon te sukkelen, hangen we niet meer op onze gemoedelijke manier samen op de zetel om TV te kijken.

Neen, ik ~~hang~~ zit in de driezit, benen er ook in, en daar een zacht fleeceke over, terwijl Luc wisselt. Hij zit ofwel op de fauteuil ofwel op de barkruk. Bij elke publiciteitsonderbreking verandert hij van zitje. Vroeger wandelde hij dan nog eens heen en weer tussen fauteuil en TV maar dat doet hij nu minder.

Dat was de simpele versie.

Tot hij op een dag vond dat die fauteuil toch wat aan de lage kant was om er uit te komen en hij er een kussen in legde …

Tot hij op een dag vond dat dat kussen toch nog dàt niet was en er een tweede bijlegde …

Tot de dag dat ik de winterdecoratie wou opbergen en ik in de kast achter die fauteuil moest zijn en die berg kussen zag. Vandaar dat ik zeg dat hij “op” de zetel zit en niet er in.

Zal hij wel lachen met mijn ton beddegoed, jà.

pske van mske:

Mijn gedacht over de tussen-n in bepaalde woorden kan je op deze pagina vinden.

Samenloop

By ms

On 28 februari 2024

In Za za, ze & zo

Vorige vrijdag reden we naar Antwerpen. We hadden gelezen over het schilderij van James Ensor -De Vertroostende Maagd¹– dat nieuw aangekocht werd en tijdelijk te zien was in het MAS, alvorens langdurig naar het MSK verhuisd te worden.

We konden er dan een daguitstap van maken en ook nog eens binnenlopen in het KMSKA. Ik wou deze keer nog eens een bezoekje brengen aan de Madonna omringd door serafijnen en cherubijnen” van Jean Fouquet.

We parkeerden de auto ergens langs de straat -want op vrijdag is er markt op de parking van de PIDPA- en namen de tram. Geloof het of geloof het niet, van het Kiel naar het MAS zit je haast een uur op die tram, met overstap.

Na het MAS namen we de tram naar het KMSKA. En na het KMSKA namen we de tram terug naar het Kiel.

Daarna reden we naar een boekenverkoop voor het goede doel een half uurke verder. Daar zouden we ook een paar boekendozen afgeven. En ondanks dat ik het karreke had meegenomen heeft straffe Luc toch maar een doos van de auto tot onder de luifel gedragen.

Op zaterdag is hij te voet naar de Rally van Haspengouw gestapt, niet langs de veldwegen binnendoor omdat je daar niet overal door mag tijdens de rally, je moet er op sommige plaatsen zelfs inkom betalen, maar langs de straat, wat natuurlijk een heel eindeke om is.

Op zondag stonden we om kwart voor zeven ’s morgens op de carpoolparking op Bollie en kleindochter te wachten om samen verder naar het sportevenement te rijden. Kleindochter stopte haar spullen in de koffer en Luc klapte het deksel dicht.

We komen aan de sporthal, ik stap uit, Bollie stapt uit, kleindochter stapt uit en haalt haar spullen uit de auto.

Tot hier is het verhaal nogal saai. Niet soms?

Maar waar is Luc? Die komt met alle moeite ter wereld uit die auto en staat krom gebogen te proberen om recht te geraken, zet met moeite een paar strompelstappen en zegt dat er iets in zijn rug zit.

In januari pas waren de twee sessies bij de kinesiste afgelopen. Hij doet nog dagelijks meermaals zijn oefeningen en toch had ik de laatste weken al gemerkt dat hij soms eens naar zijn rug tastte.

Eens hij zondag recht was ging het verder vlotter. Maar maandag was het weer koekenbak. Zitten en dan rechtstaan blijkt nu weer een probleem. Gisteren vond ik hem toch een ietsje eleganter opstaan.

Wat is de oorzaak? Een samenloop van omstandigheden?

____________________
¹ MAS

De -niet zo grappige- limerick

By ms

On 28 maart 2023

In Gerijmd, Za za, ze & zo

Over alles kan je blijkbaar rijmen. Soms helemaal zonder moeite te doen rolt het zomaar naar binnen en slaan je vingers het op je toetsenbord.

En al is een limerick dan bedoeld om geestig te zijn, de invallende muze stoort zich daar niet aan:

Er was eens de voorbije week
Die, als je ze nadien bekeek,
Geschrapt mocht zijn
Veel zeer en pijn
Zodat het wel op pesten leek

[© ms – 26 maart 2023]

Wat was er gebeurd? Weten wij dat? Neen, dat weten we niet.

Na een geslaagde zondag in Antwerpen, kwam Luc op maandag uit bed en voelde iets in zijn rug schieten. Na een poosje ging het beter. Volgens de kinesiste had het waarschijnlijk toch iets met zijn spieren te maken. Hij bracht wel een bal met gewicht mee, om te oefenen.

Op woensdag heeft hij de hele dag last gehad en op donderdag heeft hij de hele dag op de zetel gelegen, niet wetend welke houding aannemen van de pijn.

Donderdagavond hebben we, samen, de marathon van de woonplaats geschuifeld. Gewoon stappen lukte niet echt, maar op het laatst kon hij wel al kleine stapjes zetten zonder op mijn schouder te steunen.

Vrijdag? Niks meer. Of jawel, maar die zware crisis was bezworen zodat we konden gaan zwemmen.

Zaterdag deden we het rustig aan en zondag waren we op stap.

Ik kon dit gisteren al posten, maar dan kwam het veel te kort na al die andere krakkemikkige verhalen en bovendien wilde ik eerst wel de mening van de kinesiste weten.

Dat met die bal gewicht? Daar is hij na twee keer mee gestopt. Het ging niet.

Wat ik niet begrijp is dat men wel zegt dat je door je knieën moet gaat om iets op te heffen maar dat hij die bal gewicht wél met gebogen rug moest omhoog halen en laten zakken.