Ze klagen. Nu is dat op zich niet bepaald iets nieuws. Ze klagen namelijk haast altijd.

Welke klachten hebben we al niet allemaal gehoord van de horeca? Tegenvallend weer, frigoboxtoeristen, tafelschuimers, kassa’s wit of zwart, … Het lijkt wel of zij van alles de pineut zijn, een beetje of ze altijd de zwarte piet toegeschoven krijgen.

Nu hebben ze weer wat nieuws, de gratis wifi. De klanten nemen een koffie en zitten uren op wifi. En wie offreert deze wifi?

Wat zeggen wij daarover? De okkazie maakt de dief. Meer valt daar niet over te zeggen. Ze hebben die gratis wifi in hun pakket om klanten te lokken. Hadden ze nu écht gedacht dat die wifi hun omzet ten goede zou komen?

Persoonlijk vind ik dat je dat niet doet. Ik zal mogelijk ook wel eens kijken of er geen smske binnen gekomen is, maar daarvoor is er geen internet vereist. Iets gaan eten of iets gaan drinken, daar heb ik die telefoon niet bij nodig.

Uitzondering! Op Arran, toen we in de steek waren gelaten door onze provider, heb ik dat wél gedaan. We stapten binnen omwille van het internet en bestelden daar een koffie bij maar ik heb eerst en vooral bij het bestellen verteld hoe de zaak in elkaar zat en zij vonden dat geen probleem. Later zijn Luc en ik er nog een aantal keren teruggegaan voor een degustatie zonder internet.

Natuurlijk is het verleidelijk om ook maar die telefoon boven te halen als iedereen meer interesse heeft voor de telefoon dan voor de aanwezigen en je je zo een beetje overbodig gaat voelen.

Terug naar de klagende cafés. Wat een ander doet kan me in feite niets schelen. Zoals gezegd, ze bieden het zelf aan. En in het pre-wifi tijdperk zag je ook al mensen hele namiddagen op een terrasje hangen met één drankje.

Het eerste wat ik me van oxo herinner -niet het spelletje natuurlijk- is het rood rond plastic potje met dekseltje dat in bij ons thuis in de keukenkast stond.

Later, rond mijn zeventiende, dronken mijn vader en ik ’s avonds een kom oxo voor de gezelligheid. Het is te zeggen op die dagen dat ik voor school naar duidingsprogramma’s moest kijken en mijn moeder met de kippen op stok ging en hij niet moest werken.

Daarna herinner ik me de oxo-mokken die ik eens kocht, niet voor mij, maar voor bij mijn ouders.

Toen ik echter nog eens oxo kocht, was dat in glazen flessen, later plastic flessen. Bouillonblokjes waren er ondertussen van allerhande merken en soorten.

Nu kan het dus op kille avonden gebeuren dat Luc en ik een oxo drinken.

Die keer dat we in Arran zo nat waren geworden, zijn we in de Coop oxo gaan kopen. Dat zag er niet alleen anders uit dan hier, het smaakte ook anders: minder lekker, meer gravy. Maar we hadden niet de gewoonte om een fles oxo mee te zeulen op reis. Daar gaan we verandering in brengen. We stoppen voortaan altijd oxo in de reismand.

Nu, met die grave verkoudheid -bronchitis af- van Luc drinken wij al enkele avonden een oxo. Met ons tweetjes, voor de gezelligheid.

Maar we zitten nog wel een drietal dagen vast aan dat Brits dozeke.

De commercial -duwke op de afbeelding- zagen wij talloze keren tijdens onze vakantie.

(Lees verder onder de foto)

Bij ons werkt dat ook … maar in het oranje.

In een gekke bui kocht ik me een stylus pen voor het bedienen van het schermmenu van het fototoestel, een pen die én schreef én styluste. Eigenlijk wou ik die omdat die zo mooi tartan gedecoreerd was. Dat ik achteraf besefte dat ik die niet nodig had, doet niets ter zake. Die styluspen hoorde bij mijn foto-uitrusting.

In die Library op Arran lag een gastenboek. Ik wou daar wat in schrijven maar vond geen pen. Ineens bedacht ik dat ik wel de fototas had verkocht op de rommelmarkt -ik had me namelijk een sling rugzak gekocht, met het oog op die ellendige schouderhistorie- en dat ik me wel herinnerde de papieren uit de tas te hebben gehaald, maar het werd donker in mijn geheugen toen ik me probeerde voor te stellen wat er met die tartan stylus was gebeurd. Mezelf kennende zou ik ze dan toch samen met het fotomateriaal in die sling hebben gestoken. Ik heb daar dan met een aanwezig potlood geschreven.

Maar nu, ondanks dat ik ze niet echt nodig had, wou ik toch zo een nieuwe tartan stylus pen kopen. Maar daar waar ik ze kocht, waren ze op. Meer nog, de leverancier stopte er ook mee.

Toch bleef het hangen. Ik had ze niet nodig, maar vond het wel jammer dat ik ze kwijt was, alhoewel ik niet kon geloven dat ik die tas niet volledig zou hebben nagekeken. Ik ging thuis nog eens alle mogelijke penverblijven grondig checken. Waardeloos!

Tot ik besloot ook maar de sling nog eens aan een grondig nazicht te onderwerpen. Hm ja, in het vervolg zal ik beter moeten kijken -lees: tasten- want ze zat inderdaad bij het fotomateriaal, al was het dan nogal onderin.

En niet nodig? Dat hangt ervan af! Of er al dan niet zwervende potloden zijn als je iets wil schrijven.