Wikken en wegen tot de n-de macht, zo omschreef ik het. Maar het is nu eenmaal iets waar ik moet mee leven en al lach ik het weg met mijn sterrenbeeld en zeg ik: “eeuwige weegschaal”, wat zoveel inhoudt als altijd dubben en eeuwig twijfelen, het is vervelend. Méér dan vervelend zelfs.

Het begon een hele poos geleden, toen ik, wat ontgoocheld, merkte dat ik wel plezier beleefde aan mijn foto’s maar ze toch eigenlijk op bepaalde gebieden niet voldeden.

Ik begon de voor- en nadelen van een ander fototoestel af te wegen. Uiteindelijk kwam ik tot de bevinding dat mijn eigen toestel, ondanks alles, toch maar mijn voorkeur had.

En toen zag ik de lens. Een lens die op haar eentje mijn drie lenzen kon vervangen, die wel zwaarder woog maar wat ik kon negeren omdat ik dan de twee andere niet meer moest meezeulen -de derde zeulde ik sowieso nooit mee, die hoort op een statief- met een zichtbaar beter bereik. Dat moest ik allemaal afwegen tegen mijn aangeleerde ingesteldheid dat ik voor mezelf zoveel geld niet moet uitgeven.

En toen kwam het fiasco met die heup het nog wat moeilijker maken. Wat als … wat als ik niet meer zou kunnen gaan wandelen? Wat als ik enkel en alleen nog maar in een vogelkijkhut kon gaan zitten en wachten tot iets voor die lens wou lopen, vliegen of zwemmen? Moest ik niet afwachten en kijken wat het werd? Vogelkijkhutten vergen namelijk een groter kanon.

De zwaluwen brachten weer evenwicht, zeker daar de heup zienderogen beterde. Luc verwoordde het als: “Ik hoorde in de wandelgangen …”

Maar toen overwoog ik, weeral, of het niet beter zou zijn nog voor de volledige opening van de winkels, toch maar een afspraak te maken. Je weet niet wat de grote sloef gaat doen als er geen limiet meer op het winkelen staat.

Zodoende haalde ik mijn nieuwe speelgoed vorige maandag.

Eigenlijk diende dit log over het winkelen op afspraak te gaan, maar dat ga ik voor morgen bewaren. Ik had het al te uitgebreid over al dat twijfelen dat er geen twijfel aan bestaat dat dit log al lang genoeg is.

Als motivatie kon het tellen, de verschillende zaken die ik mezelf had beloofd als ik ooit binnen mijn bmi zou geraken. Ik geraakte er, maar toen was er al corona.

En al weet ik dat corona niet enkel mij treft en al weet ik dat er mensen zijn die écht leed hebben door corona, dacht ik toch: “Lap!”

Want van het beloofde zomerkleed, de stoere botjes en het nieuwe zwempak kwam ineens niets meer in huis.

Of toch wel?

Het zomerkleed schreef ik af, ik had namelijk terug zin gekregen in het (ver)maken van kledingstukken.

Maar daarna begon het.

Het idee van stoere botjes op dat -de zachtere kleur, een erg vrouwelijke uitstraling en een soepelheid om bij weg te dromen, weet je wel– zomerkleed had ik al lang, idee dat ik jaren geleden afkeek van Farrah Fawcett¹ in “Criminal Behavior²“, een romantisch politiefilmke waar mijn dochter en ik wel meerdere keren naar keken.

“Ik wil cowboybotten” whatsappte ik Zoneke en zocht cowboybotten op het internet. Oesj, dat viel tegen en geen klein beetje. De prijzen daarvan zijn belachelijk hoog, ook geen klein beetje.

Ik vond andere stoere enkellaarsjes maar er was corona, er was verbod op winkelen en toen dat weer kon was er … de zomer. Botten, bottinnekes, stoere stappers, … vind ze maar als alle winkels vol sandalen en linnen sloefen staan. Ik ondernam zelfs geen poging, wetende dat het faliekant zou aflopen.

Bestellen op internet? Schoenen? Ikke? Nooit vanzeleven. Echt niet. Dat doe ik niet en zal ik dus ook nooit doen, zelfs niet met de mogelijkheid om ze terug te sturen als ze niet passen.

Luc zocht stiekem en stillekes mee. Tot de dag dat hij de oplossing vond. “Bij Torfs kan je reserveren, in de winkel gaan passen en dan pas beslissen” zei hij. Toen moest ik enkel de winkels zoeken waar ze wel degelijk de twee mogelijke maten in voorraad staan hadden …

Voilà! Ondertussen kan ik mijn stoere botjes ook aan onder het rokje dat ik vorig jaar kocht, nooit droeg omdat het sneller te groot was dan verwacht maar nu, na mijn eerste vermaakopdracht, als gegoten zit.

Het zwempak moet wachten. Ik kan toch niet gaan zwemmen. Eigenlijk kan dat wel. Maar weet je, ik houd niet van een stok achter de deur. Als ik moet gaan reserveren voor een zwembeurt is dat is nu precies het gevoel dat ik krijg.

Zoals ik al schreef in een reactie: ik houd van spontane opwellingen.

¹ Farrah Fawcett
² Criminal Behavior

Ik heb het al meer gezegd, telkens we de routine van het zwemmen weer krijgen, komt er iets tussen. Daarna kan je weer opnieuw beginnen opbouwen.

Het was weer zover.

Met wandelen gaat het al net zo. Zijn we weer goed bezig, worden er stokken in de wielen gestoken.

Het word namelijk weer zo verschrikkelijk warm en in hitte gaan we niet wandelen. Ik zie me Luc al naar huis moeten dragen. Die kan daar echt niet tegen. Dus gaan we zo vroeg mogelijk om voor de grote warmte terug in de beschutting van ons kot te zitten. Ooit stonden we er zelfs wel eens vroeger voor op, dat doen we niet meer.

Nu moeten we toch uitgerekend én vandaag én morgen voormiddag ergens zijn.

Wandelpauze!

Verwonderd las ik de laatste dagen het nieuws: over lockdownfeestjes, over lastig om met kinderen thuis te zitten, over gebrek aan contact, over sociale levens die op nul kwamen te staan, …

En ik bedacht dat ons leven eigenlijk niet zo veel veranderde na de maatregelen. Ik noemde ons ooit al oma en opa saai, maar eigenlijk is het nog veel erger dan dat.

Want wat is ons contact met de buitenwereld? Naar de Colruyt gaan waar we soms wel eens een praatje kunnen maken, de Kringwinkel waar we meestal geen praatje maken maar snuisteren, ons inschrijven voor één of ander waar we meestal niet voor in aanmerking blijken te komen, gaan wandelen en/of zwemmen waar we dan ook geen mensen ontmoeten, af en toe eens naar een sportevenement gaan kijken waar we kijken en geen contact met anderen hebben, …

Buiten de Colruyt zijn alle dingen weggevallen en dat praatje in de Colruyt … vergeet het maar.

Dat we Amke en Ella niet gaan zien voor pakweg nog meer dan een maand? Dat we met Zonekes en Ella’s verjaardag enkel contact hadden via whatsapp? Dat we -zelfs de uiterst zeldzame- familiebezoekjes moeten opschorten? Daar is deze Belg nuchter genoeg voor om te beseffen dat het voor ieders goed is.

Dat anderen dat nuchter besef niet hebben maakt het er voor ons niet moeilijker maar ook niet makkelijker op. De zaak gaat enkel langer duren. Zelfs daar zegt mijn nuchter besef dat zoiets des mensen eigen is.

Dat ik al eens iets wilde doen aan dat gebrek aan contacten, die keren dat het begint te knagen, is altijd afgeknapt op argumenten tegen en dat zijn dan geen nepargumenten, meestal mijn gehoor. Het lijkt me voor het meeste wel aangewezen dat je de mensen verstaat.

Ons sociaal leven? Dat is iets dat dus niet bestaat.

Telkens wij een zekere routine in het zwemmen inbouwen, wordt die op de kortste keren verstoord. Nu ook weer. We waren herbegonnen. We planden het 2x per week zwemmen en na de eerste week gaat het al fout.

Vandaag hadden we andere verplichtingen, we kunnen dan wel uitwijken naar een andere dag maar omwille van de uren en nog een en ander vinden we dat niet zo aanlokkelijk.

Het zij zo. We zullen morgen met de gepensioneerden moeten gaan zwemmen. En al ben ik dan wel gepensioneerd, ik houd niet van dat hokjesdenken. Bovendien wil ik zwemmen als het mij past. Maar omdat ik toch wil doorzetten zal er niets anders opzitten.

Ik bouw namelijk langzaamaan terug op wat verloren ging omdat ik niets wil forceren maar ik wil terug mijn 60+ lengtes kunnen zwemmen. 60+ betekent dat ik niet weet hoeveel ik er eigenlijk kan doen omdat ik steeds bij 60 stop(te).

Zwemmen is een solitaire sport, zie je.