Dat logske van gisteren was iets dat ik vorige vrijdagavond schreef.

De dip begon toen met een smsje. Nog maar eens een smsje dat aangaf dat ik er eigenlijk niet zo toe deed. En boef! De hele zwik ging zich nog maar eens afspelen. En de hele zaterdag zat ik er midden in.

Er is een gezegde dat stelt dat zulke dingen als stenen zijn op de bodem van een vijver en als je niet oppast bij het zwemmen je er tegen stoot. Ik kan er in komen.

Er zijn manieren om er mee om te gaan. Ik kan dan een boek gaan lezen. Ik deed wat anders. Ik heb de tien afleveringen van “The Five” na elkaar herbekeken. Lekker vluchten in fantasie.

Of schrijven. Dat doe ik meestal als er iets niet snor zit. Meestal halen die schrijfsels het blog niet. Het was nu ook kantje boordje, want de dip was weg voor het postje verscheen.

Hoe dat kwam? Luc had me de hele zaterdag met rust gelaten. Nu ja, slim van hem, want meestal ben ik dan niet erg aanspreekbaar buiten: “kom je eten?”

Maar op zondag! Ik stond op en vond de briefjes, overal briefjes: op de pc, op de ontbijttafel, op de wastafel, … Briefjes die me deden lachen.

En lachen? Dat is als de stop die je uit een vat vol vieze drab trekt. Zodra dat vat begint door te lopen, trekt de dip ook weg.

Zoals gezegd, meestal halen zulke schrijfsels het blog niet. Deze keer wel. Stel dat iemand zou denken dat ik compleet zorgeloos door het leven huppel.

Wat zei ik? Beter?

Na één week thuis was het onhoudbaar. Ik kon zelfs niet meer slapen van de pijn.

We hadden al besloten om nieuwe hoofdkussens te kopen. Ik sliep al jarenlang zonder, maar door die schouder was ik toch maar de oude kussens -jawel twee- terug gaan gebruiken omdat ik dan niet zo op die schouder rustte.

Nu moet ik ook zeggen dat het zoveel verbeterd was, dat ik stopte met pijnstillers.

En ik had ook al een grafiek gevonden waaruit bleek dat er nog niets abnormaals aan de hand was.

Maar hoe dan ook, op nieuwjaarsdag vond ik het voldoende. Ik maakte een afspraak bij de dokter. Die was gisteren om acht uur ’s morgens.

Daarna zouden we dan wel hoofdkussens halen. Slaap ik binnenkort weer zonder hoofdkussen, zou ik toch gemakkelijker zitten om te lezen in bed. Die ouwe zijn echt wel afgeleefd.

De dokter wou toch maar liever een echo van die schouder laten nemen. Dat kan hier vlot. Op het plein aan de ene kant van de straat zetelt de dokter en op het plein aan de andere kant van de straat huist de plaatjesmaker. En jawel, er zit een scheurtje in de pees. Een maand niets doen dat pijn doet, maar ook niet zwemmen.

En wat met de evenementen? Waar ik me wel voorhoud niets te forceren, maar het toch niet kan laten als ik weer iets vanzelfsprekends moet laten staan tot iemand anders dat voor mij kan doen.

Mijn goesting om kussens te gaan kopen was van de slag over.

Bovendien is Luc dan ook nog de rest van de dag in bed gaan liggen. Zijn maag van slag? Hopelijk is het dat maar.