Het volgende begon zo een anderhalf jaar geleden, toen sinterklaas voor Amke een leercompunter bracht, waarop ook met een soort spelletje het tienvingertypen kon aangeleerd worden.

Zoals daarin te lezen is, heeft mske dat toen wat afgeremd aangezien Amke nog niet alle lettertjes kende. Ergens gedurende dat anderhalf jaar heeft Amke dan wel eens de bovenste rij lettertjes letterlijk onder handen, of beter vingertjes, genomen. Maar toen viel het stil.

En toen begon Amke hier zo af en toe eens eens stukje te schrijven … met haar twee wijsvingertjes.

Twee weken geleden dacht ze aan de leercomputer, haalde hem te voorschijn en oefende de twee rijen. mske vond dat ze die eerst goed moest kennen eer ze naar de onderste ging. Amke ging akkoord.

Vorige zaterdag zat mske hier net een mail te typen toen Amke binnen kwam en naar mskes vingers keek en zei: “dat gaat rap!” En toen ging Amke haar stukje schrijven. Ze zette haar vingertjes in de goeie starthouding en ze typte haar stukje met haar tien vingertjes. Ze keek wel naar de onderste rij en toen moest mske er het schema van het leerboek bijhalen, want mskes vingers weten dan wel wie de “B” moet zetten, maar mskes hoofd weet dat blijkbaar niet.

Zo. Echt blindtypen kan je het nog niet noemen, maar het ging met tien vingertjes en het ging sneller. En mske heeft voor Amke het schema mogen kopiëren. Dan kan ze oefenen.

Wat dacht je? Dat deze dag de geschiedenis zou ingaan als de dag waar op hier niets geschreven werd? Zo niet hoor.

Maar we hadden een ideetje over iets dat we konden vertellen maar dat was niet goed omdat je geen gezichtsuitdrukkingen noch intonaties kan weergeven in een geschreven tekst.

Wat viel er dan vandaag te beleven? Een zwempartijtje met Amke en Ella en een rommelmarkt met hoofdzakelijk babyspullen. En die zijn niet meer aan Slow en mske besteed.

Maar net toen ze de rommelmarkt verlieten kwam er een man die van een autokoffer vol boeken afwou en die hij gratis weg deed. De helft er van zijn naar hier verhuisd. mske heeft leesvoer voor een pozeke, al betreft het niet één van haar favoriete schrijvers.

Ik ga een beetje bij haar zitten, want een lezend mske, die zit tenminste stil.

Mama riep tegen mij dat ik naar beneden moest komen om mijn haar te kammen.

Ella ging naar beneden en kwam terug naar boven. Ze zei dat mama wel naar boven zou komen.

Ella en ik wachtten.

Mama riep: “Amke en Ella, waar blijven jullie?”

Papa zei: “maar die staan hier boven op jou te wachten”.