De vrouw stak haar hoofd ergens waar het niet moest zijn en riep: “Meneer! Meneer!”

Nu ja, ik was verwonderd want ik ben namelijk wel degelijk voorzien het één en ander dat meneren gewoonlijk niet hebben.

Anderzijds was ik niet zo heel erg verwonderd want wie steekt nu zijn hoofd ergens waar het niet moet steken? Juist, ja!

Ik vertelde het voorval aan Luc.

“Misschien toch eens best naar de kapper gaan?” opperde hij.

Eerst vertel ik over de illegalen in Calais.

Dan vertelt een vrachtwagenchauffeur over de illegalen in Calais.

Daardoor krijgt het nieuws ook lucht van de illegalen in Calais.

De burgemeester van Calais heeft ineens ook wat te zeggen over de illegalen in Calais.

De Britten reageren en schenken een extra omheining voor het tegenhouden van de illegalen in Calais.

En dan springt de grote massa, nu ja, 150, ook op de kar van de illegalen in Calais.

Ik heb weer wat in gang gestoken …

Het heeft een poos geduurd eer ik er over dacht, maar hoe langer ik dacht, hoe langer het werd natuurlijk. Mijn haar dan.

Na mijn laatste kappersbezoek had ik er hoe langer hoe minder zin in.

Op vakantie ergerde ik me aan mijn haar, dus moest het er af.

Thuis nam ik Lucs tondeuse, zette die op de hoogste stand en ging aan de slag. Eerst efkes proberen natuurlijk. Geleidelijk aan verminderde ik de stand.

Het resultaat trok op niets. Het was vanboven te lang gebleven tegenover de zijkanten die ik dan wel goed vond. Ik zou het de volgende dag wel fatsoeneren. Ik moest enkel onthouden dat ik het op de hoogste stand moest zetten.

De volgende dag nam ik de tondeuse, zette die op de hoogste stand en … stond verbaasd naar de ultra lange lok in mijn hand te kijken.

Had ik toch vergeten van dat hulpstuk daar op te zetten zeker! En ja, wat doe je dan? Alles kort natuurlijk. Ik kon toch niet rondlopen met zo een hap uit mijn haar.

Ergens de week na Arran stopte er een auto. Ergens in een dorp zoals dit en gezien de hoeveelheid bezoek wij over de vloer krijgen, werd die auto een noemenswaardig feit.

Er stapte iemand uit. Die kwam richting onze deur. Nu werd het pas echt eigenaardig. En ja, de bel ging.

Hij had een foto bij, een foto van ons huis, genomen van uit een helikopter. Zo een kans krijg je maar om de 25 jaar, wist hij te vertellen. Die foto kon hij ons verkopen voor 125 € met kader, 95 € zonder kader. De kleine foto konden we hebben voor 20 € maar die was nat geregend.

Een koopje? Ik weet zo niet. Ik weet dat er in veel huizen zo een foto hangt. Ik had er ooit zo ene van het wat-was-huis. Dat was zo een kleine. En ja, dat zal zo een 25 jaar geleden geweest zijn.

Wat hinderde mij dan? Eigenlijk had alles wat die man zei om me te overtuigen net het omgekeerde resultaat.

Hij had het over photoshop, dat is nu erg “in”, zei hij. Hij zou het huis van de buurman wegshoppen en dat van Buurboer ook, dan hadden we een mooie foto van ons huis met de straat ernaast. En dan zou hij het gras ook groener maken, want groen gras is toch mooier …

Ik was overtuigd! Ik wou die foto niet. Ik keek naar Luc. Die zei neen met zijn ogen.

Zeg nu zelf! 125 € voor een ding dat niet bestaat, gezien vanuit een oogpunt dat ik niet kan zien. Dan liever een foto van ons huis zoals het nu is. Bloemekes aan de vensters kan ik er zelf wel bij shoppen.

Het was 15 augustus 2014. Buiten was het geen zomer. Binnen hing een klamme kilheid in de lucht.

Wij hebben in volle zomer de stoof aangestoken.

Landen is niet Limburg. Landen is Vlaams Brabant, de grens weliswaar maar Vlaams Brabant.

Dit zeg ik niet omdat, zoals ooit iemand opperde, ik me zou schamen om in Limburg te wonen. Je vraagt je soms af waar ze het halen. Feit is dat het aardrijkskundig nu eenmaal zo is.

Waarom zeg ik dat nu? Omdat ze blijkbaar in de nieuwsberichten, reporters weten alles, het al enkele keren over Landen in Limburg hadden.

Laatst was het een goeie! In welke Limburgse dorpen ging het licht niet uit? In Landen. Maar, wisten ze er nog bij te vermelden, dat was nog niet helemaal zeker want de gouverneur, van Limburg?, zou daar op 3 oktober uitsluitsel over geven.

Dat heet dan nuttige informatie voor de bevolking. Ondertussen hebben ze die fout wel recht gezet.

En dan is er nog de vraag of Landen nu bij het Hageland of bij Haspengouw hoort? Dat is een moeilijke. Ik weet het, maar ik ga het niet zeggen. Ziede, wat je zelf opzoekt, onthoud je langer.

Ik ben gedegouteerd. Niet meer, niet minder. Ik ben misschien naïef, maar denken dat je in een hotel als gast behandeld wordt, vind ik persoonlijk niet zo naïef, maar eerder iets wat je vanzelfsprekend zou mogen vinden.

Blijkbaar is dat niet zo.

Ik heb er nooit bij stil gestaan, maar blijkbaar zijn er van die mensen die denken het recht te hebben in andermans spullen te snuisteren. Ben ik blij dat ik meestal niet uitpak, behalve de kleren die ik beter ophang. Ben ik blij dat ik mijn valies altijd afsluit, als ik het niet vergeet.

Ik vertelde al dat ik nooit handdoeken op de grond gooi, zelfs niet als ik zou mogen.

Maakt mij dat immuun tegen pesterijen zoals in het artikel vermeld? Zelfs als ik die mensen niet als decor beschouw en hen een goede morgen wens in de lift? Ik denk het niet.

Ik moet mijn gehele attitude, waar het hotels betreft, herbekijken. Ik moet in het vervolg ook nog mijn tandenborstel en verzorgingsproducten opbergen en ik moet telkens nieuwe bekertjes claimen bij de receptie. Want die vergeten ze nogal dikwijls.

Aha! Maar dan kan ik weer represailles verwachten.

Uiteindelijk is het opletten geblazen dat je niet paranoia wordt want dan kom je in een straatje zonder eind terecht waarin je niets anders dan verliezers vindt.

Je hebt geen auto, je rijdt met de trein. En dan zie je iets eigenaardigs. Je ziet een klein kerkske uit het treinraam in een dorp dat Fexhe-le-Haut-Clocher heet.

Het laat je niet los, niet dat je er met ganse dagen loopt aan te denken of er met ganse nachten ligt van te dromen, neen dat niet. Maar bij elke treinreis kijk je weer naar dat kerkske en je denkt iedere keer opnieuw dat je verbeelding je misschien parten heeft gespeeld.

Wat gebeurt er dan als je wel een auto hebt? Neen, dan spring je niet stante pede in die auto om naar Fexhe-le-Haut-Clocher te rijden, dat doe je niet. Ah neen, want je loopt er toch niet de ganse dag mee in je hoofd.

Maar op de dag dat je besluit om eens naar de Makro in Liège te karren om die eens te verkennen, omdat die dichterbij is dan die van Machelen en dat terwijl je twee dagen ervoor nog in die van Machelen was, vraagt je lief zich af of je dat Makrobezoek niet kan combineren.

Je denkt wat smalend: “Waremme” maar dan daagt het. Vermits Fexhe-le-Haut-Clocher zichtbaar is vanaf de trein, moet dat ergens dicht bij die autosnelweg liggen ook. En dan doe je dat maar. Je rijdt de autosnelweg af, rijdt een dorpke binnen waar de tijd heeft stil gestaan en je vraagt je steeds meer af vanwaar die benaming komt.

Je lief filmt wat en dan … stopt er een auto, pal achter die van jou. Een erg joviale man ziet je naar een gedenksteen kijken en begint uit te leggen.

Hij heeft het over La paix de Fexhe en over Le mal Saint-Martin. Hij toont je alle mooie oude stenen en zegt dat je eigenlijk nog eens moet terugkomen als de kerk open is. Hij weet je te vertellen dat de kerktoren oorspronkelijk geen kerktoren was maar een “tour de refuge”.

Maar waarom een dorp met zo een klein kerkske gezegend is met zo een naam, neen, dat weet hij niet.

In 2016 zal die Paix de Fexhe herdacht worden, misschien gaan we wel mee herdenken, misschien bekijken we dan de binnenkant van de kerk en misschien weet ons dan iemand te vertellen vanwaar die benaming komt.

Ondertussen zal het kerkske niet meer opdoemen door het treinraam. Misschien vergeten we het wel tegen 2016. Misschien …

pske: het filmke is zoals altijd te bekijken onder de foto.