Zo per toeval kwam ik nog eens op een ouder logje uit, dat van die puzzelring. En ik dacht: “dat is toch origineel, waarom heb ik die toen niet genomen?”

Het antwoord is simpel. Omdat ik toen wat anders in mijn gedachten had. Maar geen nood. Het euvel is opgelost. Ik ben nog maar eens binnen gestapt in het winkeltje waar ik hem indertijd zag. En jawel, ik heb nu een puzzelring.

Maar ik moest toch even weten vanwaar het kwam, waarom iemand op het idee kwam om een puzzelring te maken. Er zat een argwanende geest achter. Ene die zijn vrouw een trouwring schonk die ze niet af kon nemen. Deed ze het wél, dan was ze ontrouw.

Nu ja, ik kocht hem gewoon omdat ik hem mooi vind.

Bovendien zag ik in dat winkeltje ook nog Keltische sieraden. Ik zal er toch nog eens moeten langsgaan.

Aanslagen in Kopenhagen. En over wie hebben ze het in de pers?

Over diegene die niet gedood werd. De slachtoffers bleven naamloos.

Heb ik dat nu alleen? Dat gevoel dat de gewone mens er niet toe doet? Ze zijn gewoon een cijfer meer in een statistiek.

Ze zeggen dat we afgestompt geraken. Maar cijfers zeggen me inderdaad ook niets. Mensen wel. Geef slachtoffers een gezicht, zoals met Malaysia Airlines-vlucht MH17.

Ik weet wel dat er zijn die dat dan weer spektakelzucht vinden, maar wat vind ik dan van die ene die het overleefde en in de pers gaat vertellen: “ik denk dat ik het doelwit van de aanslag was”. Aan welke zucht lijdt die?

Arme beschaving, waar de waarde van een mens wordt bepaald door de prentjes die hij al dan niet kan/wil tekenen.

We vertrokken een dag vroeger naar de evenementen. Dat doen we zo goed als altijd. Ik heb mijn slaap nodig en op die manier moet ik niet zo vroeg op en hebben we toch nog een mooi uitstapje in één of andere Belgische of Nederlandse stad.

We hadden geboekt in het hotel waar we twee jaar geleden ook al waren. En gezien het gure weer zouden we in het restaurant zelf iets gaan eten.

Nu liep ik braaf achter Luc aan -ik loop niet graag als eerste een restaurant of café binnen- toen ik ineens onderuit werd gehaald door iets dat voor mijn voeten wegschoot. Ik schrok. Het gehele restaurant bekeek me en net daarom wil ik niet als eerste lopen.

Wat gebeurde er toch daar beneden aan mijn voeten. Ik keek naar beneden en zag de automatische stofzuiger zijn weg vervolgen.

Ik hield de verwensing achter mijn kiezen. Hier kan ik nu wel zeggen dat ik: “idioten” heb gedacht.

De maître die ons onze plaats kwam toewijzen bekeek het ding, hield ook iets achter zijn tanden, greep de pootjelapper en gooide hem ergens achterin. Aan de manier waarop hij gooide, ben ik er zeker van dat hij ook “idioten” heeft gedacht.

“Jullie koplamp werkt niet” zei de collega. “Lap!” dacht ik, maar “we zullen ze straks even vervangen” zei ik.

Nogmaals lap! De set reserve lampjes die we in de auto hadden was onvolledig en wat ontbrak er? Ja! Precies!

Luc ging dan maar op stap naar het dichtstbijgelegen tankstation. En wéér lap! Er bestaan meerdere varianten voor dat ras van auto. Begin er maar aan. “Ik haal ze er uit” zei Luc om even later tot de conclusie te komen dat er geen uithalen aan was.

R., die wel één en ander van auto’s kent, wilde het wel proberen, maar ook hij kon niet bij die lamp geraken. Hij informeerde bij een vriend van hem die hem wist te vertellen dat je dat bij die auto niet kon. Of wel kon, mits je wist wat je moest demonteren. Lap zeg!

Nog anderhalve week in Nederland en dat met maar één koplamp, zut zeg. En ja, we bedachten dat de vervanging van het remlicht toch ook de nodige moeite had gekost.

“Waarom staat jullie auto binnen?” vroeg een tijdelijke medewerker. “De koplamp doet het niet” zei ik en legde de situatie uit. “Hebben jullie dan geen bijstand?” vroeg hij.

Ik kon me voor het hoofd slaan. Natuurlijk hebben we bijstand. Wij zijn aangesloten bij Touring Wegenhulp voor zowel binnen- als buitenland.

Even dacht ik dat ze me vierkant zouden uitlachen toen ik opbelde om het euvel te melden. Maar niets daarvan. En een goed halfuurtje later stonden de mensen van de ANWB al bij de auto.

Kan een mens nu echt zo van zijn stokken geblazen worden dat zijn hersenen uit de kom raken?

Ze hadden het erover gehad, over de superbe douche van het luxehotel waar we verbleven.

En daar stond ik onder dat straaltje van niets, niet in staat het ding boven mijn hoofd te bevestigen en ook niet om het ergens, waar dan ook, te leggen.

Ik had geprobeerd om het tussen mijn knieën te houden, maar daarvoor was het te glad. Onder mijn oksels lukte ook al niet als ik mijn haar wou wassen.

Ik zag me genoodzaakt de kraan dan maar dicht te draaien tijdens het inzepen.

“Snertdouche” dacht ik. Na veel gehannes om dat water weer op de gewenste temperatuur te krijgen en me af te spoelen, draaide ik de kraan definitief dicht en greep de handdoek. Ik droogde mijn haren en roefelde het water uit mijn ogen …

Daar in die hoek, zo halvelings frontaal voor mij, was de douche en ik, ik stond in de badkuip.

We onderbreken even het geplande vervolg op het logje van gisteren voor een uiterst belangrijk bericht.

Precies vier maanden na aanvraag zat het papier in onze brievenbus. Over een snelle spoeddienst gesproken.

We hadden in januari de ombudsman nog niet ingeschakeld omdat ik had gelezen dat je eerst bij de betrokkene zelf een klacht moest indienen en dat die klacht binnen het jaar -slik- behandeld zou worden. We zouden geen jaar wachten, neen, hoogstens één maand en precies gisteren wilden we dan de ombudsman inschakelen.

Het was niet nodig. Halleluja!

Er zijn dingen in het leven, die maken dat je niet helemaal je eigenste zelf bent. En we gaan niet uitleggen wat die dingen in het leven dan wel zijn. Feit is dat mijn wereld even op zijn grondvesten daverde.

Dat ik mijn eigen niet was staat als een paal boven water. Ik werd bloedserieus. Ikke? Jawel. Ik had het leven als een avontuur opgevat, maar dat avontuur een foute afloop zou kunnen hebben, dat had ik niet ingecalculeerd.

Of beter gezegd: ik dacht dat ik het ergste in maart 2006 had gehad, maar deze had ik niet zien aankomen.

En al is het dan uiteindelijk toch niet zo ver gekomen, de wetenschap dat het kan heeft mijn hele zijn overhoop gegooid.

Verdomme! Of beter: “VERDOMME! Zo voelde het aanvankelijk.

Ik dacht zelfs even dat het nooit beter zou worden maar dat doet het wel. En dat is precies het erge er aan, het went.

Hoe het zich uit? Dingen die je normaal over je kant laat gaan, die laat je dan niet over je kant gaan. Ik ging dus eens de puntjes op de “i” zetten. En diegenen die dat niet gewend zijn kijken dan wel een beetje op hun neus. Persoonlijk houd ik ook meer van mijn vriendelijke zelf. Tant pis voor mijn imago.

Ik zal nog een paar logjes wijden aan het feit dat ik niet mijn eigen zelf was, maar die zullen dan wel van het meer humoristische soort zijn. Een mens moet ook met zichzelf kunnen lachen.