Vermits het al lang geleden is dat ik het hier nog eens over een film had, gaan we daar even een mouw aanpassen.

De laatste tijd ergerde ik me een beetje aan het gros van de Amerikaanse films. Wat verhaal betreft, is dat gene vette. Ze noemen dat actiefilms wat er in feite op neer komt dat de film begint, het gegeven uit de doeken wordt gedaan om daarna los te gaan met achtervolgingen met zo veel mogelijk schade, vecht- en schietpartijen over en weer en met mensen die blijkbaar maar één uitweg zien: het dak op.

“Kijk dan niet” zouden de meesten zeggen. Dat zeg ik dus ook en kijk niet meer.

The Green Hornet heb ik uitgezeten. Die kerel is een soort superman. Mijn bedenking is echter: als ik ooit in de miserie zit dan hoop ik dat die Green Hornet het niet in zijn hoofd krijgt om te komen helpen. Want als die passeert staat er niets meer recht.

We weten al wel langer dat ik een beetje raar in elkaar zit. Sommige mensen zeggen het dan ook zo, andere zeggen wat anders en nog anderen doen er hatelijk over. Er zijn er die me voorhielden dat ik de anderen moest begrijpen maar nooit ofte nooit heb ik één iemand horen zeggen dat ze mij moesten begrijpen.

Raar dus. Niet meer, niet minder.

Tot iemand me vroeg of ik al laten onderzoeken of ik … Verder gaan we niet uitweiden. Dat is namelijk ook één van die rare bevindingen van mij. Telkens ik iets vertel over mezelf is er altijd iemand die dat in het belachelijke trekt of die het nog veel erger heeft.

Tja, ik heb dus “iets” of beter: ik ben “iets” en men noemt dat een gave. Jammer genoeg zit er geen teruggave op die gave want ik vind het een vloek.

Tweede zaak!

Toen ik daar twee nachten problemen had bij het inslapen, zocht ik dat even op internet. En ik kwam iets tegen waar ik ook kan over meeklappen. Maar toen ik er indertijd wat van zei heeft men me ook bekeken alsof ik compleet gaga was.

Het betreft namelijk het Exploding Head Syndrome. Wat houdt dat in? Wel je slaapt en je hoort effectief een geluid, alsof iemand net naast je oor op een gong slaat of een bons of gelijk wat. Het is er niet maar je hoort het wel.

Ik ben dus ook op dat vlak niet kierewiet, al ben ik blij dat ik daar maar af en toe last van heb.

En verder heb ik natuurlijk ook nog mijn karakter, maar dat is wat anders. Dat is van mij en ik zou het niet anders willen, al heb ik dan een rare kronkel.

Die van de gazetten kunnen er wat van. En diegenen die dat tegen de gazetten gaan vertellen ook natuurlijk.

Ik las dat de Belgische vrouwen te vaak naar de gynaecoloog gaan. Net of de Belgische vrouwen dat voor hun plezier doen.

Ooit, na de geboorte van Zoneke raadde de arts me aan alle jaren te gaan. Toen we verhuisden, lachte de huisarts me haast uit en vroeg inderdaad of ik er voor mijn plezier naar toe ging. Eén keer per drie jaar was ruim voldoende.

En toen ik dan ik 2004 die miserie kreeg, kreeg ik net het omgekeerde. Die gynaecoloog ging me haast de les lezen, dat dat een verregaande verwaarlozing was geweest.

Hoe moet “de Belgische vrouw” het nu weten, als ze het zelf niet weten. En toppunt van al, wat weten die gazetten daar nu van?

Het begon me op te vallen. Telkens de politie een opsporingsbericht verspreidt heeft de persoon in kwestie nood aan medische zorgen.

Toen ik er iets over wou bloggen, verdween er net iemand die geen medische zorgen nodig had of waar het toch niet werd vermeld. Zodoende gingen Luc en ik er even speciaal op letten.

Er zijn dus uitzonderingen die de regel bevestigen.

Ik zou me afvragen of er inderdaad meer mensen die verzorging nodig hebben vertrekken en wat dat dan wil zeggen over die verzorging of denken ze dat anderen sneller gaan reageren bij het al dan niet vermelden van medische nood? Of is dat om eventuele ontvoerders tot inzicht te brengen?

Ik zou me afvragen? Inderdaad! Als ik van de bevoegde instanties moest zijn. Ik ben dat niet. Waarom post ik er dan over? Evenemententijd is komkommertijd op het blog. De vermeldenswaardige zaken die tijdens de evenementen gebeuren halen het blog pas achteraf.

Toen ik een klein mske was gingen we nieuwjaar wensen bij de grootouders. Bij mijn grootmoeder langs moederskant trok grootmoeder met haar drie kinderen dan zo ergens in de namiddag naar boven.

De rest van het gezelschap deed net of dat de gewoonste zaak van de wereld was. Nu ja, mysterieus was het niet, zeker niet nadat ik die ene keer gezien heb dat mijn moeder een omslag in haar handtas stak. Maar een omslag geven kon toch gewoon ook zonder naar boven te gaan en dat moest ook zo lang niet duren. Dat waren mijn kinderoverpeinzingen.

Maar toen ging ik trouwen en mijn grootmoeder overleed. Ik heb er nooit meer aan gedacht tot nu, deze nieuwjaar. Mijn moeder heeft de traditie dus niet voortgezet en zodoende zal ik nooit weten wat er daarboven zo speciaal te bespreken is geweest.

Spam is niet onschuldig, spam is ook niet zo prettig om krijgen. Allerlei trucjes komen er aan te pas om toch maar te trachten de gespamde te laten doen wat de spammer zou willen dat die doet.

Maar af en toe staat er zoiets tussen. Dan denk ik wel: “weeral spam” maar toch …

Wat de bedoeling van die teksten is, ik heb er het raden naar.

Today, I went to the beachfront with my kids. I found a sea shell and gave it to my 4 year old daughter and said “You can hear the ocean if you put this to your ear.” She put the shell to her ear and screamed. There was a hermit crab inside and it pinched her ear. She never wants to go back! LoL I know this is totally off topic but I had to tell someone!

Het is niet gemakkelijk, ik denk zelfs dat het voor niemand gemakkelijk is om met de feestdagen alle gewensten aan tafel te krijgen.

Er zijn de zaken die niet meezitten en er zijn werkschema’s, waarop Luc al enkele keren had geopperd om voor ons beidjes een weekje Niet-Thuis te organiseren.

Toen het bij aanvang van 2014 ook fout ging, vond ik dat hij misschien wel gelijk had. Nu weet ik het zeker!

Volgend jaar houden we kerstfeest vóór kerst, nieuwjaarsfeest nà nieuwjaar en tussenin zijn wij ribbedebie.