Luc ging gisterenmorgen maar terug naar de dokter. Want ja, zijn bloeddruk moet toch echt wat in het oog gehouden worden.

Wat bleek? Die 24-uurs bloeddrukmeter van de vorige keer was echt wel stuk en was naar de hersteldienst opgestuurd.

Nu moet hij gedurende twee weken, drie keer per dag, zelf zijn bloeddruk opnemen en opschrijven.

Dat is een sjaans, het is namelijk meer zijn ding om dokterke te spelen dan patiënt.

“Jaja Luc” zegt Jeffrey.

“Jaja Luc wat?” vraag ik.

“Neen” zegt Jeffrey.

Dat zal iedereen wel moeten doen, denk ik. Persoonlijk vind ik dat maar en rotkarweitje. Ik houd liefst al wat op die rekeningen staat voor mij. Wie niet, maar ja, in de praktijk is dat niet mogelijk.

Ik ga er dus even rustig bij zitten en open de pagina van de bank. Oei, wat nu? De pagina van de bank is veranderd, een hele nieuwe opmaak. Dat is al net in de Colruyt. Net als je je weg weet gaan ze alles wat van plaats veranderen.

Nu hoop ik echt dat die aanpassingen gebeuren in functie van de veiligheid, want voor het gebruiksgemak moesten ze het echt niet doen.

Want zie je, het vak om in te vullen staat niet meer volledig op het scherm. Erboven staat namelijk een zeer belangrijke verwittiging tegen allerlei soorten bedrog, fraude, phising en dies meer. Wegklikken kan je die niet.

Scrollen dus. Maar eerst moet je het nr. van de bankkaart ingeven. Ik neem mijn bankkaart in mijn rechterhand, ik klik met de muis -nog steeds met mijn linkerhand– in het eerste vakje, ik typ met de linkerhand de vier cijfers in -rechts kan ook maar dan moet die kaart nog eens wisselen van hand- en ik wissel toch maar de kaart om met de muis aan de linkerzijde het tweede vakje aan te klikken en weer de ganse poespas te herbeginnen en nog te herbeginnen tot het volledige nummer is ingevuld.

Dit gaat ook zo voor het te betalen bedrag dat niet automatisch naar de cijfers na de komma springt en de gestructureerde mededeling die ook al uit drie vakken bestaat.

Goed, uiteindelijk zijn de persoonlijke betalingen gedaan en kan ik aan die van de zaak beginnen. Dat gaat heel wat vlotter, want daar is al dat links, rechts, links, rechts niet nodig. Die cursor springt automatisch naar het volgende vak.

Nu vraag ik me af of ze, als ze toch willen aanpassen, niet kunnen voorzien dat het ook voor de klant iets handiger wordt. Als het bij de ene bank lukt, moet het bij de andere toch ook kunnen?

De volgende dag dienden de abonnementen te worden ingeleverd.

“Gaan we die straks halen, zodat we ze niet vergeten?” vroeg ik Luc.

Ik weet dat het een klassiek grapje is om van mannen de underdog te maken. Het verbaasde me dan ook niet toen er gezegd werd dat Luc ook “neen” mocht zeggen.

Later, voor het naar bed gaan, zei ik dat ik het abonnement alvast uit de auto ging halen, waarop Luc “neen” zei.

Hij zei: “jij blijft hier en ik ga het halen.

Hij durft dus wel degelijk “neen” te zeggen al denk ik niet dat dit was wat de zegger bedoelde.

De man keek wat hulpeloos. Maar toen ik hem aansprak leek hij niet zozeer hulpeloos maar eerder gelaten.

Hij zei: “Ik vroeg naar astronomie en ze sturen me naar astrologie. Dat is niet hetzelfde”.

Dat had ik al eerder gehoord en niet zolang geleden. Ik moest even nadenken. En ja, ineens wist ik het. Het kwam uit een kerstfilm die we de week ervoor hadden bekeken. Zoals gezegd, programmeert Luc films, die we dan wel eens bekijken als we zin hebben. Een kerstfilm begin maart behoort dus tot de mogelijkheden.

Die film dus, zoetsappig tot en met, heette: “One Starry Christmas” en het hoofdpersonage was een astronome die zich ook bekloeg over het feit dat ze soms verkeerdelijk voor een astrologe werd gehouden.

Ik heb de man op het juiste spoor gezet en me afgevraagd of zulke flaters nu uit onoplettendheid of uit onwetendheid gebeuren.

In het hotel lagen twee koetjesrepen. We zijn niet bepaald snoepers, maar ze moeten het ook niet onder onze neus komen duwen. Zodoende lagen er in het hotel geen twee koetjesrepen meer.

De volgende dag begon één van de collega’s erover. En ik herinnerde me van in de beginperiode van de blogs, dat er eens een oproep in de zijkolom van het oorspronkelijke blog stond, iets om de koetjesreep te redden. Ik deed dat toen, maar ja, bij het verhuizen van het blog heb ik dat niet meegenomen. De koetjesrepen lagen nog steeds in de winkels.

Ik ben maar eens gaan zoeken naar die reddingsactie en vond dit:

Op zich is dit gegeven helemaal niet de moeite waard om er een log over te schrijven, ware het niet dat …

“Koetjesreep maakt ons nostalgisch” las ik en dat is nu precies een waarheid als een koe!

Mensen gaan al glimlachen bij de herinnering alleen al. En ja, persoonlijk vind ik de koetjesreep niet de lekkerste chocolade die je je kan indenken, maar toch, als ik al eens in de snoephoek van een winkel passeer en ze liggen daar zo verlokkelijk te lachen …

Nostalgisch? Natuurlijk!

Van tijd tot tijd vraagt Luc of we “naar iets gaan kijken op de TV”. En dan maken we een keuze uit de lijst van de dingen die hij opnam. Zo zaten we een poos terug naar een nogal bizarre film: “Illuminated” te kijken.

Niet dat ik het over die film wil hebben, daar niet van. Het was meer iets in die film waar ik me een bedenking over maakte. De grootvader van het hoofdpersonage was als jonge man van Oekraïne naar Amerika geëmigreerd maar had zijn jonge zwangere vrouw achtergelaten en dat tijdens de wereldoorlog. Ze waren Joods en woonden in een Joods dorp.

Het vervolg laat zich raden, het dorp werd uitgemoord en volledig verwoest.

Wat ik niet begrijp is dat een man alleen emigreert omdat het te gevaarlijk zou zijn voor een zwangere vrouw – zwanger zijn is geen ziekte – maar dat zij wel mag achterblijven in een land waar de nazi’s Joden opjagen.

Dan stelt men dat voor alsof hij haar komst wilde voorbereiden. Vroeger was vroeger natuurlijk, toen moest een vrouw volgzaam zijn, maar zelfs die term gaat in dit verband niet op.

Misschien ben ik gewoon te zelfstandig om dat te snappen. Maar voor mij geldt: “samen” is “alles” samen.

Ik heb altijd brood gegeten, van kindsbeen af. Ik heb daar nooit last van gehad.

Een jaar of drie terug kreeg ik pijn in mijn maag. Nu is mijn maag altijd al mijn zwak punt geweest, bij manier van spreken. Die kent wat van rebelleren tegen wat haar niet zint. Maar dat had ze nooit op brood gehad.

Het was me dan ook in den beginne niet duidelijk waar die pijn vandaan kwam, tot ik noteerde dat ze op kwam zetten na een broodmaaltijd, waar brood toch één van de weinige constanten is.

Ik at geen brood meer en had geen last meer.

In het hotel in Leeuwarden at ik brood -ja zie een mens kan daar toch zo eens een ongelooflijke goesting naar krijgen- en dat zonder problemen. Ik dacht dat het misschien een tijdelijke stoornis was. En het heeft niets te zien met België vs. Nederland, het was enkel in Leeuwarden.

Eens thuis gekomen … Geen tijdelijke stoornis dus.

Wat voor brol stoppen ze de laatste tijd eigenlijk in ons brood?

Dat zegt men toch dat je je geluk moet maken. Nu heb ik daar vroeger nooit problemen mee gehad. Eigenlijk nog niet, al kunnen sommige zaken ineens een hap uit dat geluk nemen.

Dat zat ik zo wat te overdenken, toen ik me afvroeg waarom ik me liet raken door mensen die er absoluut niet toe doen. Misschien net omdat ik tijdelijk dacht dat die mensen die er eigenlijk niet toe doen, er toch iets of wat toe deden. Dat moet dus uit zijn!

Ik ga me dus niets meer aantrekken van wat idioten zeggen noch denken.

Maar dan? Doen alsof het niet gebeurd is? Ik denk het niet. Mijn grenzen bewaken is ook mijn geluk beschermen en is bovendien ook een duidelijk signaal geven.

Wat dan wel te doen? Doen wat ik deed en me realiseren dat vrienden niet aan mij besteed zijn. Anderen hebben problemen met relaties, ik met vriendschappen. Oftewel worden ze net kleine drenzerige zus oftewel zijn ze bemoeiziek, betuttelend en bazig.

En die reactie die ik kreeg op ander blog zeggend dat ik vriendschap een kans moet geven? Tsss tsss tsss

Je eigen geluk maken is ook jezelf beschermen.