Dat klinkt wat serieuzer dan een maagontsteking natuurlijk. Daarom dat we dat zo zeggen.

Het kwam, net zoals het jaren geleden ook gekomen was. De oorzaak? Wie zal het zeggen? Het meest voor de hand liggend bij mske is stress.

En ja, stress was er wel omwille van de klant die met drie aan dikke dossiers werken en dan verwacht dat mske dat in haar eentje gaat klaren en dat met een onderaannemer die verstek laat gaan.

Dus hebben Slow en mske hier gewerkt als ratelende typmachienen tot mske die flitsen voor haar ogen begon te zien.

En ja, boenk, de nacht van zaterdag op zondag acht dagen werd mske wakker van een helse pijn. Ze wachtte tot het voorbij zou gaan, maar dat deed het niet. Dus heeft ze Slow wakker gemaakt. Die is in putteke nacht komen googelen wat ze in huis hadden dat eventueel soelaas kon geven.

Paracetamol. En kalmeren. Dat moet je nu eens tegen die lorejas van een klant zeggen die, uit puur frustratie, denkt mske, de factuur niet betaalt.

Vannacht kwamen ze naar huis. Niets zo goed als de evenementen. Werken maar dan zonder stress en dat is nu precies wat die klant ambetant haar wil afpakken.

mske is nochtans geen stresskip niet meer.

In het begin van de voorbereidingen zit iedereen maar hier of daar op de opgestapelde planken of op klaar staande tafels.

Naar gelang het verloop vordert, komt Slow hier of daar een container met stoelen tegen. Dan neemt hij er twee, één voor hem en één voor mske. En hij zegt de anderen waar de container zich juist bevindt.

Zo krijg je snel een halfrond met mensen die op een stoel hun boterhammekes zitten te eten.

Nu kan het gebeuren dat het meisje met de Afrikaanse naam, een mooi meisje, dat vorige keer bij hem werkte, zich ineens met een plof toch maar op de grond naast die stoelen laat vallen en zegt dat het niet meer loont om nog een stoel te halen.

En dan komt hijzelf, ploft zich ook naast het meisje en opent de debatten. mske heeft al dikwijls medelijden gehad met de mooie meisjes die naar zijn monologen en uiteenzettingen mogen luisteren want daar is geen ontsnappen aan.

De volgende keer komen Slow en mske bij hun stoelen en die zijn bezet. Hij is gezeten, te tam om voor zichzelf een stoel te halen.

De anderen kijken schuldbewust maar hij niet. Hij dramt door. Slow en mske gaan dan maar op de opeengestapelde planken zitten en iedereen zegt dat ze zich toch een stoel kunnen halen.

“Dat loont niet meer” zegt mske dan en gniffelt wat in haar binnenste want zij zal niet, voor hun goed gevoel, nog eens een stoel uit die container gaan halen.

No way!

Waarom een lijmklem bij ons een sergeant heet, dat hadden ze daar in het noorden wel eens willen weten. Wij ook trouwens, al ligt de uitleg voor de hand. Wij met onze woorden uit het Frans. Daar heet het ding namelijk een serre-joint wat direct de verbastering tot sergeant verklaart.

De benaming is hier wel algemeen gekend én gebruikt en blijkbaar ook erkend.

Dat open schoenen gevaarlijk waren stond als een paal boven water. R’s verwittiging aangaande heeft enkel uitgelokt dat het ding naar beneden totterde, niet op mskes voet, want mske had geen open schoenen aan, maar op haar scheenbeen. Ze was gekrast van onder haar knie, schuinweg naar beneden, naar haar binnenenkel toe.

Dat de dingen verkeerd stapelen gevaarlijk was, stond ook als een paal boven water. mskes verwittiging aangaande heeft enkel uitgelokt dat het ding naar beneden totterde, niet op de voet van de stapelaar, maar op mskes kuit.

mske hield een boos woord binnen, het kind keek al zo verschrikt, beet haar tanden op elkaar en liet haar adem in kleine beetjes ontsnappen. “Nu moet ik toch efkes gaan zitten” zei ze.

Die nacht kon mske zelfs het laken niet verdragen op die plek. We zijn nu enkele weken later en mskes kuit ziet er uit als het blozen van een overrijpe peer.

mske vindt dat eigenlijk niet zo een goed gedacht om ons gedacht te zeggen over iets dat in de gazet staat of stond.

Maar ze is wel akkoord dat tees hier wel een goeie is.

Mja, dat “in crime” is best met een korrelke zout te nemen, maar ze hangen mske haren hoebel een beetje uit.

Want wat doen die nu? Die zagen! Die zagen mske haar oren van haar kop omdat ze willen dat mske één naam zou gebruiken voor zowel Google als Youtube.

En dat kan niet! Ah neen. mske gebruikt Google voor de zaak en Youtube om Slow zijn filmkes op Wizzewasjes te laten zien.

En zeg nu zelf, wat moeten ons klanten nu naar Slow zijn filmkes zitten kijken. En aan de andere kant, wat avance dat ik mske mske noem als iedereen op Youtube haar echte naam zou zien staan? Dat kan toch niet hé …

Dat zei deze keer niet Bredero maar mske.

Aanleiding was een voorvalleke van enkele maanden geleden en een recent voorvalleke van vorige vrijdag.

Ooit had mske zo halvelings een vergelijkingske gemaakt tussen de loketten van Tienen en die van Landen. De loketten in het station, wel te verstaan.

In die tijd waren de mensen in het station van Landen de crème de la crème, als het op vriendelijkheid aankomt. Behulpzaam tot en met waren ze ook.

mske schrok dan ook toen ze in februari naar het station telefoneerde, uit gewoonte eigenlijk, met een vraag over de verbinding omwille van die trein die in Muizen op zijn zij was gaan liggen. mske was direct haar neus kwijt. Amaai! Zei dat mens aan de telefoon: “hoe kannekik dat nu weten, ik zit niet in Muizen hé”.

“Oei” dacht mske en ze vroeg dan maar braaf naar het telefoonnummer voor de nationale reizen. Maar dat was buiten de boze bui gerekend, want het antwoord kwam even brutaal: “ge zijt hier wel in ’t station van Landen hé! Van Landen! Ik ben geen inlichtingendienst”.

mske bedankte de vrouw vriendelijk en zei dat ze het zelf wel zou opzoeken.

Per toeval kwamen ze daar diezelfde dag aan het station langs en dus ging mske maar eens kijken wie er achter dat loket zat. Het was een onbekend gezicht. Geen van de vriendelijke heren die ons station rijk is, ook niet de brave madam die er soms zittende is.

Nu ging mske iets later ook nog eens een rail pass kopen en aan het loket zat een krollekeskop. Bij dat bezoek is er niets abnormaals gebeurd, maar vrijdag had mske een key-card nodig. Er hing een bordje zeggende dat ze er niet waren maar dat ze dat binnen enkele minuten wel zouden zijn.

Die enkele minuten waren er een stuk of zes, maar mske had tijd, Slow ook, dus …

Hij kwam … de krollekeskop. Een goedemorgen kon er niet af. mske bestelde haar key-card en ze vroeg maar ineens hoe dat nu zat met die werken in Waremme, want die trein had vorige week al enkele keren vertraging gehad. Die vertraging kon hen niet deren maar één van de komende dagen moesten ze naar Liège-Guillemins en daar zou de tijd wél belangrijk zijn omwille van een aansluiting van een kwartierke.

Was het bedoeld dat mske dat zou horen? Hij zei dat hij niet kon afrekenen en kijken tegelijkertijd. mske, niet meer zinnens zich te laten afsnauwen, zei dat ze dat ook niet had gevraagd. “Wat?” vroeg hij. “Dat je afrekent en kijkt tegelijkertijd” zei mske alsof er geen vuiltje aan de lucht was. “Ik bedoelde daar niets mee” zei hij. “Ik ook niet” zei mske “maar die opmerkingen moeten geen gewoonte worden”. “Ik heb je nog nooit aan mijn loket gezien” zei hij. mske vond het niet meer de moeite om te antwoorden.

Hij zei: “de treinen van Luik hébben geen vertraging en er zíjn geen werken in Waremme”, waarna de trein van uit Luik met zes minuten vertraging het station in reed.

Maar als mske iets wil weten, dan wil ze dat weten. Ze belde het nationale nummer. En wat blijkt? Er zijn inderdaad werken in Waremme waar de treinen via één spoor door moeten met een geschatte vertraging van minstens vijf minuten per trein.

En vermits ze daar dan wel vriendelijk zijn raadde de man aan de telefoon mske aan toch maar voor alle veiligheid een vroegere trein te nemen al beginnen die werken pas rond 9u in de ochtend.

Als je met de trein wil rijden en je kiest voor een goedkopere manier dan kan je of een Rail Pass of een Key-card nemen. Die vul je netjes in, vóór je op de trein stapt. Of dat zou je moeten doen als je niet wil overhoop liggen met een veel te snel passerende conducteur. Maar onder ons gezegd en gezwegen, wat gebeurt er als dat regelke geschreven is en die trein komt niet?

mske schrijft het dus ook niet thuis. Ze schrijft het op het perron, als ze de borden heeft gecheckt en geen meldingen ziet van afgelastingen of andere onaangenaamheden.

Op zulke momenten heeft ze ook al wel eens gedacht: “straks waait dat hier weg”. Wat het gelukkig nog niet deed.

Maar deze week zagen ze het wel vliegen. Dat van iemand anders natuurlijk. Slow stootte mske aan terwijl hij zei: “haar ticket ligt op de rails”. En dat vijf minuten voor die trein moest komen.

De jongste van de twee vrouwen zette het op een lopen, dook de catacomben van Tienen in en vloog de wachtzaal in.

mske zei: “ik zou toch direct naar de stationschef gerend zijn”. Maar die kwam er al aan, verwittigd waarschijnlijk door iemand van het loket.

Ondertussen werd de trein van Slow en mske al aangekondigd. Beide treinen, die naar Landen en die vanuit Landen, zouden samen in dat station moeten aankomen, maar die vanuit Landen heeft de laatste week chronisch vertraging blijkbaar.

mske dacht al dat ze met een tweede verhaleke met een open einde ging moeten op de proppen komen. Maar met een sprong alsof hij nog 20 was, hupte de stationschef van het perron op de sporen en stapte richting betonblok dat blijkbaar dienst doet als opstapje … en dat met de trein richting Landen al in de bocht.

Zelf van dat perron springen om dat stuk papier met zelfmoordneigingen te gaan redden zou sneller geweest zijn, maar dat mag dan weeral niet.