Dag 1:

Het muffin tijdperk is over zijn hoogtepunt heen. Daar waren Helena en mske het over eens. Het was nu aan de cupcake.

“Lekker!” zei Helena.
“Ik heb er nog nooit ene gegeten” zei mske.
“Jammer” zei Helena.

 
Dag 2:

“Ik heb cupcakes gebakken” zei Helena “en omdat jij er nog nooit ene hebt gegeten heb ik er eentje voor jou en eentje voor Luc meegebracht”.

“Ik eet hem straks op” zei mske “want nu kan dat echt niet. Ik weet je morgen wat te zeggen”.

 
Dag 3:

“Erg lekker” zei mske.
Heel erg lekker” zei Luc.

 
Misschien smaakten de cupcakes wel extra lekker omwille van de attentie.

“Zet maar iets kort” zei ze “een oneliner of zoiets”.

Ik begreep wel wat ze bedoelde maar ze vertelde geen verhaaltjes die ik in één zin kon vatten.

Goed, we wisten het al, maar nu is het bevestigd, vaak verhuizen in je kinderjaren kan nefaste gevolgen hebben. mske wist dat al. Ze heeft het zelf ondervonden.

Toen ze rond haar dertiende nog maar eens gingen verhuizen besloot ze dat ze geen vrienden meer wou.

Jaren later realiseerde zich dat het ook niet meer kon, vriendschappen dan. Op de plaatsen waar ze kwam te wonen hadden de meesten hun vriendschapsrelaties al gevormd en dan gaat mske zich daar niet tussen wurmen. Deed ze niet, doet ze nog niet. Ze had gewoon het gevoel dat ze overal te laat kwam.

Ze zitten hier niet helemaal zonder vrienden hoor! Dat niet, maar een grote schare is het ook niet.

Het is nu eenmaal zo en niet anders, maar of ze dat aan haar hart laat komen? Ik weet het niet.

En wat stuurde Luc onlangs aan mske per mail? Met als onderwerp: “uw vriendinneke”? Awel dit!

Weet je nog dat we het er over hadden? Dat mske daar een beetje van op de zenuwen kreeg? Awel, je moet dat eens 20× na mekaar beluisteren en je inbeelden dat je naar de juiste trein aan het zoeken bent.

Alhoewel mske peist dat ze daar ons blog lezen, want de laatste keer was er een mannenstem ook … ter afwisseling zeker.

Toen mske las dat honderden euro’s geblokkeerd konden worden bij een tankbeurt dan had ze een déjà vu.

Ze hadden dat hier namelijk ook al meegemaakt maar toen werd dat afgedaan als een eenmalige fout.

Als mske daar nu nog boos om wordt, is dat dan uitgesteld relais?

En waarom doen ze daar nu zo verontwaardigd over als dat haast tien jaar geleden ook al gebeurde?

Nog even terug de begrafenissfeer in. We lazen onlangs dat het stadsbestuur van Landen de kleine kerkhoven rond de kerkjes wil weghalen. Ze willen grotere groene parkkerkhoven.

Dat is nu één van de dingen waar mske nog niet over dacht, ze dacht dat ze nog tijd had, maar ze begint daar nu wat aan te twijfelen, aan die tijd.

Vorige week zei ze het nog tegen Broer dat ze niet wéér in een kaske wou gestopt worden. Ze wil uitgestrooid worden. En ze vertelde dat ze ooit, lang geleden aan die verre locatie had gedacht. Maar Broer zei dat hij zich nog niet naar daar zag reizen met mske in zijn bagage.

Die locatie is inderdaad passé. Eigenlijk zou ze liefst samen met Luc, maar dat zou inhouden dat één van hen beiden op de andere moet wachten.

Wat mske betreft moet dat kunnen.

Nog niet zo lang geleden hadden we het over het groeiend aantal grootste en laatste wensen, waarbij het toch dikwijls gebeurt dat een ander, liefst een beroemdheid, haast voor het voldongen feit wordt gesteld dat hij of zij die wens moet inwilligen.

Maar nu lazen we toch over een laatste wens, één waar we ons achter kunnen scharen. Het meisje kreeg pas rond kerst te horen dat ze maar enkele maanden meer had en dat ze dus mogelijk haar schoolbal niet zou halen.

Ouders en vriendje organiseerden een vervroegde versie, in besloten kring, dachten ze, maar zoveel mensen wilden komen dat het kind wel een écht bal kreeg.

En dat zonder hulp van televisiepersonages of zangers.

Het is niet de eerste keer dat Luc en mske in een Nederlands restaurant te maken kregen met een kapsalon op de kaart, het is wel de eerste keer dat ik er wat ga over vertellen. De, jaja, kapsalon is dus een gerecht.

En Luc en mske nemen dat niet. Het lijkt wel lekker, het klinkt wel lekker, maar volgens mske is het vreed slecht voor Baskuul. En Baskuul zijn gezondheid gaan we toch niet op de weegschaal gooien zeker.

Sedert die storm in november, waarbij de pannen van het dak waren verschoven, leek het wel of alle stormen hier absoluut wilden passeren als Luc en mske niet thuis waren.

Als mske dan op de evenementen aan het meiske dat pas later komt en hier zo een 7 km vandaan woont, vroeg: “hoe was het bij ons?” kreeg ze telkens als antwoord: “het waaide wat harder dan normaal”. En telkens als de belbus of de taxi de straat indraaide keek mske naar het dak.

Ze begon al te denken dat de stormen het er om deden, dat wachten tot ze weg waren.

Maar nu vrijdag was er ook storm blijkbaar, als ze de gazetten mochten geloven. Mja, het was geen prettig weertje toen ze terug kwamen van de begrafenis. Maar eigenlijk waaide het wat harder dan normaal.

Dat wil niet zeggen dat wij die stormen gaan minimaliseren. Luc kon er niet echt mee lachen toen hij per fiets naar de winkel was gereden. “Ik heb een stuk te voet gedaan” zei hij.

Dat die stormen maar wegblijven of ze nu thuis zijn of niet.

“Prins William en prins Harry helpen slachtoffers overstromingen” vertelde de krant. mske ging dat artikel niet lezen, ze is niet echt nieuwsgierig wat prinsen en aanverwanten uitvoeren.

Zelfs het feit dat dat bericht in de krant verschijnt is mogelijk niet eens hun eigen schuld.

Maar de titel echter bracht mske een vroegere overstroming in herinnering, namelijk die van Ruisbroek in 1976.

mske werkte voor een firma die ook waterpompen in het gamma had. En dus gingen ze de slachtoffers helpen. Met veel vertoon vertrok er ’s morgens een delegatie van dikke koppen. Ze hadden hun rubberlaarzen bij. Ze stapten ginder in een bootje, namen foto’s en kwamen terug.

In 1976 was mske nog jong genoeg om daardoor gechoqueerd te zijn.