Het begon al vroeg. mske had de wekker gezet. Ze had gedacht: “aankleden, eten en wegwezen”. Dat aankleden had wat voeten in de aarde. Eén iemand verstond het zelfs om nog in zijn slippen rond te lopen als mske al zo goed als klaar stond.

mske zei: “zeg mannen! Ik wil nog twee buskaarten kopen, mijn Win-for-Life omwisselen en geld afhalen hoor”. Ze zag zich al full speed door die hitte naar het station haasten.

Afin, ze kwamen goed op tijd aan het station aan. mske had nog tijd om twee buskaarten te kopen, haar Win-for-Life om te wisselen en geld af te halen. Maar Slow was wel zijn gsm vergeten.

Toen liepen ze de trap naar het perron op en zei Slow geschrokken: “Ella! Wat heb jij aan je voet?” Ella mankte en het bloed liep in haar schoen. “Ik ben van mijn pedaal geschoven” zei Ella.

mske heeft normaal altijd pleisters bij, maar door al diegenen die er geen bijhebben en dan aan mske vragen: “ms, heb jij pleisters bij je?” had mske er nu geen meer. De stationschef had er ook geen en gaf maar een ganse zwachtel en een stuk kleefband aan Slow die daar over het perron mee aan kwam wapperen.

Verder verliep de reis rustig en vlot. Alleen had Ella haar fototoestel bij haar mama thuis vergeten. mske en Slow hadden het hunne wel bij, al gebruiken ze dat niet meer. Ze besloten het aan Amke te geven die zaterdag omdat ze samen met Ella en Bollie op vakantie vertrekt.

Planckendael! Daar gingen ze naartoe. Dat zei ik nog niet hé. Amke fotografeerde er lustig op los. En iedereen had plezier en alles was plezant.

Tot ze bijna naar huis gingen en Slow voorstelde een foto van Amke te maken voor de in zand gezakte jeep. Daar knotste het fototoestel tegen de grond. Kaduuk natuurlijk. Amke beteuterd natuurlijk.

En dan besloten ze maar een spaghetti te gaan eten als ze terug in Landen kwamen. Die verdemmeling was dicht! Ze zijn elders geweest. Het was lekker, daar niet van. Dat zei Amke ook, maar ze vond die porties ook al zo klein.

Raar hé, dat tegenslagen vertellen langer uitvalt dan de plezante dingen.

En toen mske de 288 foto’s zag die Amke had gemaakt, gelukkig kon ze die nog van de kaart halen, vond ze het pas écht spijtig dat het ding stuk was. Gewone buitenfoto’s nemen lukte er wel goed mee, het ging pas fout als je binnen wou fotograferen of close-ups maken.

Gelukkig was op die foto’s ook te zien hoeveel pret ze hadden gehad.

Foto: Amke [Babygiraf, geboren op 9 juli 2013 ’s middags]

Het begon allemaal toen oma Ella en mij vertelde over een kasteel dat verdwijnt en weer tevoorschijn komt.

Ella en ik vroegen hoe dat kwam. Maar oma zei dat wij na moesten denken over dat raadsel en dat ze het in de zomer ging zeggen. Wij dachten na over het raadsel maar vonden de oplossing niet.

Nu heeft oma eindelijk de oplossing getoond. Het bleek heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel simpel te zijn.

Zo simpel was het dat je het niet eens ziet!!!

Wat was dat voor een volksverhuizing gisteren?

Slow en mske stapten in Leuven af en daar zat, lag en hing alles vol. Daar was een heel kampement neergestreken. “Die komen van Werchter” zei Slow ten overvloede.

En die jonge gasten die staan dus niet, maar gooien hun spullen tegen de grond en zichzelve er boven op. Bovendien was dat daar een echt stort op die enkele vierkante meters waar er juist zo een groepke op een trein was gestapt. Leeggoed allerhande, papieren en rommel. Wat een bende onopgevoeden!

De politie was in grote getale aanwezig om alles in goede banen te leiden en ook de veiligheid van het spoor.

Tot buiten toe, waar de massa blijkbaar van bussen werd gelost en zo naar het station werd geloodst.

mske hoopte maar dat het zou opgelost zijn tegen dat zij daar terug waren met Amke en Ella. Niet dus.

Slow zag en zei: “pakken we de volgende trein niet?” mske zei dat het nog helemaal niet ten einde was en de volgende trein dus even eivol zou zitten.

De veiligheidsmensen zegden waar ze moesten opstappen, maar geen van hen zei dat ze in eerste klas mochten gaan zitten, dus hebben ze met hun vieren maar het ganse traject gestaan in een oververhitte trein. Bovendien moeten diegenen die dan wel konden zitten constant naar die wc en keken nogal arrogant naar de koffertjes van Amke en Ella met een air van: “wij willen hier door en dat staat hier in mijn weg” mske had zin om te zeggen: “spring er dan over”.

In Tienen opende Slow de buitendeuren al moest er niemand af, maar er kwam toch wat lucht binnen op die manier. Hij leek daar ter plaatse te staan douchen. Tja, Slow en warmte, dat gaat niet goed.

mske kreeg daar nog een koffer tegen haar kuit en een rugzak in haar oog van ene die toch in eerste klas ging zitten.

Ze waren alle vier blij toen ze uit die heksenketel konden ontsnappen. mske had alleen maar spijt dat ze haar K-cards had ingevuld. De volle pot betalen voor zo een rit? Hoe onnozel kan je zijn?

Nu de zomervakantie van start is gegaan, de evenementen ook hun tijdelijke rustpauze hebben, gaan Slow en mske de dossiers ook even op een lager pitje zetten.

Straks halen ze Amke en Ella. Die komen dan tot vrijdag zodat ze zaterdag met Bollie op vakantie kunnen vertrekken.

Op een laag pitje betekent echter niet dat er niets te beleven zal vallen. De planning staat vol … maar dan wel met toffer dingen dan dossiers.

De puzzel stond netjes in zijn verpakking als enige van zijn soort. mske bedacht dat ze toch telkens wat nieuw moest bedenken voor Amke en Ella en pakte de puzzel op. Er stond vermeld “vanaf 12 jaar”. “Met een beetje hulp lukt het wel” dacht mske en nam hem mee.

De vorige keer toen Amke en Ella hier waren, haalde mske de puzzel te voorschijn nadat Amke en Ella hun armbandjes hadden geknoopt.

Eerst liep het wat moeizaam, maar eens de rand klaar was werd er gesorteerd op kleur en op motief en al wat sorteerbaar was. Amke vond wat stukjes, mske vond wat stukjes en Ella dirigeerde.

Tot op zondagmorgen, mske nog even ging douchen en ze onder hun beidjes alleen voort deden. Toen mske beneden kwam zei Amke: “kijk eens oma, de ganse rand van het kleed is klaar”.

mske besloot niet meer te helpen, 12 jaar of niet 12 jaar. De puzzel raakte niet klaar. En al had Amke eerst gezegd dat mske die mocht voort afwerken, veranderde ze van gedacht.

De puzzel bleef onafgewerkt op Amke en Ella liggen wachten tot vorige zaterdag. Er werd nog druk voort gepuzzeld, dit maal waren de vogels aan de beurt. En nu ligt hij weer onder het doek, tot de volgende keer.

Gisteren was het feest. Ella deed haar eerste communie. We gaan hier de ganse dag niet vertellen, dat is niet nodig. We gaan het menu niet opdissen, dat is ook niet nodig.

Wat wel? Het was een geslaagde dag. Vraag maar aan de kindjes.

Zelfs de zon was van de partij.

Als je op een regenachtige vrijdag laat in de namiddag op je eentje de belbus neemt, op je eentje op de trein stapt en op je eentje met de bus naar je bestemming rijdt en je komt met drie terug, dan lijkt het net of het nooit anders was.

Je hebt geen last met aanpassingen omdat je ineens de badkamer moet gaan delen, dat je ineens voor het dubbel aantal mensen moet eten voorzien, dat de stilte in huis verandert in vrolijk gebabbel en dat je voor het nodige entertainment moet zorgen.

Als je dezelfde tocht op zondagavond maakt, maar dan met vier, hoe eigenaardig toch dat, op het ogenblik dat Bollie de deur achter je sluit en je met twee aan de de terugreis begint, het gemis je mee naar huis vergezelt.

In de school was wat te doen geweest met kraampjes en spulletjes en Ella had zich een vriendschapsarmbandje gekocht … dat ze kort daarna verloor. Ella had verdriet.

Amke en Ella’s andere oma haalde het nodige materiaal en de kindjes brachten het mee naar hier.

Ze maakten zich elk een armbandje. En met al dat materiaal dat er nog is kunnen ze er nog wel honderd maken, schat ik, voor zover een kat kan schatten.

Ella heeft nu geen verdriet meer, want ze vindt haar zelfgemaakte armbandje mooier dan het andere.

Wat ooit begon met de benaming spookbos en daarna omgevormd werd tot sprookjesbos omwille van Amke en Ella zou nu weer terug gewoon “De Beemden” kunnen heten. De kindjes worden namelijk groter.

Maar het raadsel blijft. Nu is het Amke die er haar hoofd over breekt hoe het kan dat het kasteel kan verdwijnen en terug verschijnen. Ze bekeek het probleem van alle kanten, observeerde bomen maar zag de oplossing over het hoofd.

mske zal haar dat eens uitleggen … één van de volgende keren dat ze daar langskomen.

“Ik blijf het toch het sprookjesbos noemen” zegt Amke en ze glimlacht als ze de vijver met de waterlelies passeert.