Zoek
Amke, Ella, Slow en mske zaten zo een twee weken terug in de trein, plannetjes te maken, waarop Slow plagerig: “saai!” zei.
“In dat geval ” zei mske “gaan we morgen naar de markt en kopen roze onderbroeken voor jou”.
“Met hàrtjes” vulde Amke aan.
Categorie: Amke en Ella (Page 17 of 72)
En Slow en mske hadden al gezegd dat ze terug meer moesten gaan stappen, de dagen dat ze thuis zijn. Een kwestie van de kilometers in de benen niet te verliezen.
Donderdag moest mske naar de kapper. Slow ging mee, even wat inkopen doen ondertussen. Ze bekeken het weer en besloten te voet te gaan. Vier kilometer naar Landen. Vier kilometer terug van Landen.
Vrijdag gingen ze Amke en Ella halen. Ze gingen de bus nemen in het dorpke over de berg. Ze vertrokken goed op tijd en wandelden al keuvelend over de berg. Maar ze wandelden wat te veel en ze keuvelden wat te veel. Want ineens zagen ze op de kerktoren dat ze maar vijf minuten meer hadden voor die bus er aan kwam. Ze zetten er stevig de pas in.
En wat deed de bus? Die deed wat bussen durven doen als Slow en mske geen kwartier te vroeg aan de halte staan. Die kwam te vroeg. Twee hele minuten! Vier kilometer naar Landen.
Die vrijdagavond stapten Amke en Ella en Slow en mske van de trein. De bus was al weg. Amke zag het niet zitten om een uur op de volgende bus te wachten. Zeker dat ze na die bus nog 1.4 km over die berg moesten. Slow stelde voor om even een frietje te gaan eten.
Maar dat liep ook al verkeerd. Er stond maar één man in voor het opnemen van de bestellingen en het bakken en het bedienen. Zodoende stond er, telkens het haast aan Slow was, iemand anders recht die al zittend zijn toer had afgewacht.
Als mske dat zo bekeek zouden ze die frietjes moeten binnen schrokken om ook de volgende bus niet te missen. Ze zouden tot aan de volgende halte wandelen en daar de bus opwachten. Maar ze hadden honger en wilden naar huis. Ook moesten ze na die bus nog die 1.4 km over die berg. Vier kilometer terug van Landen.
Zaterdag gingen ze zwemmen. Met de fiets? Het regende niet maar het zou regenen. Dat hadden ze toch in het weerbericht gezegd. De kindjes wilden niet met de fiets in de regen en te voet konden ze nog eens langs het geheime paadje. Vier kilometer naar Landen.
De bus terug nemen? Dan moesten ze eerst naar het station. Ze zouden eigenlijk de bus terug nemen maar dat is al zoals langs Parijs naar Brussel rijden. Ook moesten ze na die bus nog die 1.4 km over die berg. Vier kilometer terug van Landen.
Zondag belden ze de belbus. Want toen was het nat en om redenen die Amke, Ella, Slow en mske wel kennen was het niet aan te raden om naar Landen te gaan stappen.
Die avond, de kindjes waren terug bij Bollie. Slow en mske waren 40 minuten te vroeg voor de bus. Ze hadden in Leuven al een hapje gaan eten. Ze waren in Leuven al een koffietje gaan drinken. En als ze dat in Landen nog eens deden en ze moesten sowieso die 1.4 km nog te voet …
mske zei: “het was niet gepland maar hier staan wachten is ook zo zot. Zeker dat we na die bus nog 1.4 km over die berg moeten”. Vier kilometer terug van Landen.
En dan zeggen ze dat ze meer gaan stappen en dan kijken ze ocharme op die 1.4 km over die berg …
Hm! Ik heb de indruk dat er ergens een fout in mijn redenering zit.
Dit berichteke hebben we vandaag acht jaar geleden gepost.
En ondanks dat we al een volledig feestweekend voor de jarige Ella achter de rug hebben, waarover nog wel gerelaasd zal worden, gaan we dat hier nog eens extra in de verf zetten.
Het liep een beetje in het honderd. Amke en Ella zouden twee weken geleden komen maar toen had Slow bronchitis en mske een verkoudheid.
Dit weekend zou normaal het neefke bij hen op bezoek komen, dus besloten Slow en mske maar een dagske vroeger te vertrekken. Nu ja, neefke kwam niet, Amke en Ella deden dat wel.
Dat houdt in dat Zoneke Amke en Ella zondag in Leuven zou afhalen tijdens de overstap die Slow en mske daar moesten maken.
De trein besliste er anders over. Meer bepaald de trein die vorige dinsdag in het station van Muizen op zijn kant gaan liggen is.
Eerst was er sprake van een gedeeltelijke herstelling maar later werd het treinverkeer er onmogelijk tot en met zondagavond.
Slow en mske moeten op die trein blijven zitten tot in Brussel. In Leuven echter wordt het een kunststukje om Amke en Ella van die trein te krijgen recht in de armen van Zoneke.
Het mag toch nooit simpel zijn hoor, een mens zou gemakzuchtig kunnen worden.
mske kan zich niet herinneren dat ze de kinderen vroeger hoorde. Het is nochtans nog niet zo lang geleden.
Maar nu, na de kerstvakantie is ze alle ochtenden al gewekt door snaterende kinderen aan een bushalte, die er niet is. Zo een twintig voor acht en dat terwijl mske opstaat tussen 8 en 8.30u.
Op zich dus niet erg veel te vroeg maar het probleem zit hem in het gewekt worden. Dat werkt niet goed meer bij mske.
Niet dat ze zich ergert aan die kinderen, aan het gesnater te horen zijn die nog niet erg groot, maar ze bedenkt dan wel dat, als zij met Amke en Ella door het vroege dorp richting station trekken, mske steevast zegt: “niet praten tussen de huizen, de andere mensen moeten niet naar het station”.
Vanmorgen lag mske wakker om half acht en ze bleef liggen want ze ging eens kijken waar die geïmproviseerde bushalte zich zou bevinden. Ze heeft geen kinderen gehoord. Is ze terug in slaap gevallen? Of zijn ze gewoon niet gekomen? Of heeft hun begeleider gezegd: “niet praten tussen de huizen, de andere mensen moeten niet naar school”?
Zelfs al wonen Amke en Ella hier niet en komen ze zomaar voor een weekend of zo, toch lijkt het altijd moeilijker om te wennen aan hun afwezigheid. Als ze aankomen heeft dat nooit geen gewenning vandoen.
Gisteren brachten Slow en mske Amke en Ella naar huis en toen ze in Leuven waren en bedachten dat er hier thuis niemand op hen zat te wachten hebben ze er van geprofiteerd om eens in Leuven rond te wandelen.
Ze hebben zich elk een badkostuum gepast en vonden alle twee dat hun oud hen beter gegoten zat. Ze zullen volgende week nog maar eens naar St. Truiden bussen.
Terwijl ze daar dan waren zijn zij maar bij Domus een retro spaghetti gaan eten. mske nam er een donkere Grimbergen bij, Slow een cola light.
Een cola light en een koffie later, wandelden ze op hun gemakske naar het station en zijn richting Landen gespoord.
Daar hebben ze een bezoekske gebracht aan de ZjeeBee want er was geen broodbeleg meer. Slow kan echt wel overdrijven, want hier staat nog choco, die ze kopen voor de kindjes, en confituur ook nog. Ooh! En ook nog paté!
Maar neen, als er hier niet minstens vijf verschillende soorten beleg zijn vindt Slow dat al hongersnood. Nu ja, hij mag content zijn, Zwarte Woudham en kip met curry en platte kaas en smeerkaas en euh … mske zegt dat ik hun aankopen niet moet gaan inventariseren.
En omdat ze moesten kiezen tussen zich haasten of de bus missen hebben ze maar gekozen om de winkelstraat van Landen nog eens door te wandelen. Ze zouden die volgende bus dan wel aan het stadhuis nemen.
Natuurlijk is die winkelstraat van Landen geen uur wandelen lang. Natuurlijk zijn ze niet in de kou aan die halte gaan zitten. Ze zijn respectievelijk nog maar een donkere Grimbergen en een Lindemans kriek gaan drinken.
En ja, thuis vonden ze zo precies hun draai niet goed. “Wat gaan we doen?” vroeg Slow. “Niks” zei mske.
Maar dat was toch wat ze al de ganse dag hadden gedaan?
Volgens de traditie zou je met driekoningen een boon in een koningentaart moeten stoppen en diegene die de boon in zijn stuk heeft is die dag koning.
Eerstens vindt mske het niet nodig om nog maar eens taart te gaan zitten eten zo kort na kerst en nieuwjaar. Vervolgens is het een beetje eigenaardig dat men op driekoningen maar één koning zou kiezen.
Uiteindelijk valt driekoningen op zes januari maar aangezien de jonkheid van deze familie vandaag huiswaarts keert hebben ze hier gisteren al driekoningen gevierd met een stapel pannekoeken en twee koninginnen.
mske had ooit voor elk een kroon meegebracht en die konden ze dan gisteren opzetten. Ella had haar kroon mee naar huis genomen, dus hebben Amke en Ella maar een papieren exemplaar geknutseld, waardoor er een koningin met een scheve kroon aan de tafel zat. Dat kon de pret niet drukken … integendeel!
Omdat Amke en Ella vandaag naar huis gaan en gezien ze nogal vroeg de bus moeten nemen, had mske maar een flinke kwak beslag meer gemaakt, met het idee van rap te ontbijten en geen gedoe te hebben met boterhammen en dergelijke.
Het werden boterhammen en dergelijke … de pannekoeken waren op!
Je kan niet geloven wat er allemaal komt bij kijken als Slow en mske eens willen gaan zwemmen met Amke en Ella.
Eerst kwamen ze tot de bevinding dat Amke en Ella hun badpakken niet bij hadden. Er waren drie mogelijkheden:
- ze gingen niet zwemmen;
- ze gingen in Eva’s pakske zwemmen;
- ze gingen een badpak kopen dat hier kon blijven.
Dat was nogal een opgave.
Woensdag stapten ze op de bus naar St. Truiden. Maar door een actie waren er bij de Primo maar enkele badpakken meer over en geen enkele in de maat van Amke of Ella. “Och” zei Amke” ze waren toch niet mooi”.
Nu niet dat het een verloren uitstap was, ze hebben zich nog een en ander aangeschaft, zowel voor Slow en mske als voor Amke en Ella. En zo kwamen ze alle vier, dan niet volledig tevreden, maar toch content naar huis.
Donderdag stapten ze op de bus naar Hannut. Daar had mske eigenlijk eerst naartoe gewild, maar omwille van die andere dingen in St. Truiden … nu ja, Hannut dus.
Daar zijn ze dan met twee badpakken, eigenlijk vier, want die van Slow en mske zaten al in de tas, zo optimist waren ze, op die bus terug naar Landen gestapt en van het station recht het zwembad in gereden.
En gezwommen dat ze hebben! Gezwommen!
Het heeft lang geduurd. Dat wel.
Maar laatst had mske zo een voorgevoel en toen Slow vroeg: “Ella, ga je nog in de prinsessenstoel?” wist mske zó dat Ella neen zou zeggen.
Daarna werd er aan tafel druk gespeculeerd wat er nu met de stoel diende te gebeuren.
Het is opgelost. Jim zit er nu in … met Pookie op schoot! mske denkt dat ze Jim eens een ander kleedje moet kopen, maar welke maat zou die hebben?
Ze zaten met hun vieren in de wachtzaal van het station toen de man binnen kwam. Hij kreeg Slow in het oog en ineens ging hij lichtjes anders lopen. Wat uitdagend. Slow keek naar mske. Hij trok grote ogen. mske keek naar Slow. Ze fronste.
Toen ze naar hun trein gingen en mske tegen Amke en Ella zei: “volg Slow maar” hoorden ze de stem daar ergens terzijde van de reling, die vroeg: “ah, is dat ook ne Slow?” en hij lachte net alsof hij een goeie mop had gehoord.
Slow liep door alsof hij niets had gehoord en mske liep door alsof ze niets had gehoord terwijl ze maar verder tegen Amke en Ella babbelde.
Wat moet je daar nu van denken? Zo zot als een voordeur? Zo zat als een kanon? Of was er wat meer gaande?
Dat kan je natuurlijk niet met zekerheid zeggen. Dat is al net als die keer dat mske in het zwembad na het zwemmen onder de douche stond en een onbekende vrouw aanbood dat mske haar shampoo zou gebruiken. En dat terwijl mske zelf haar eigen shampoo bij had. Meer nog, er al volop mee aan de gang was.
Nee je kan het niet weten. En dan zijn er die beweren dat je je vereerd zou moeten voelen.
