“Kamiel zit niet meer in de klas” zuchtte Ella met droeve blik. mske dacht aan een eerste liefdesverdrietje.

“Is Kamiel verhuisd?” vroeg mske. Ella haalde haar schoudertjes op. “Hij gaat bij zijn zusje naar de school” zei ze.

mske stopte haar kleindochter onder, die zei: “ik mis Kamiel”.

Soms gebeuren er minder leuke dingen in het leven, dat weet iedereen, maar om Ella toch een optimistischer kijk op de zaak te geven zei mske: “och, misschien kom je Kamiel nog wel tegen in de grote school”.

En ja, wie weet, het leven is een eigenaardig ding.

Ella had het al enkele keren over “Rollebolle” gehad en in het weekend kwam het weer ter sprake. “Wat doe je dan bij Rollebolle?” vroeg mske. Het antwoord was nogal verwarrend zodat mske er een vermoeden aan overhield dat ergens tussen een speeltuin en een turnles zweefde.

Toen mske vanmorgen op een blog van een kleuterklasje zag staan: “naar Rollebolle” moest ze er meer over weten. Ze mailde Bollie. Die antwoordde:

Rollebolle is inderdaad een evenement georganiseerd door één of andere sportvereniging toegespitst op kleuters. Zij kunnen daar dan allerlei soorten turnoefeningen doen zoals rijden met speciale fietsen, balspelletjes, … Alle scholen kunnen daar aan meedoen en zij zijn daar vorige week ook naar toe geweest.

 
Dat moest dus efkes uitgezocht worden. Op google werd er wel naar verwezen maar de echte oorsprong van het evenement vonden we niet. Gelukkig kwam Zoneke te hulp want die wist te vertellen dat het van de Stichting Vlaamse Schoolsport uitging.

Als we daar wat rondneuzen vinden we natuurlijk alle uitleg en valt alles wat Ella vertelde netjes op zijn plaats.

Volgens de site:

Rollebolle is een ideaal bewegingslandschap om de kinderen van de tweede en derde kleuterklas en speelleerklassen BLO te laten experimenteren en imiteren, en om allerlei vaardigheden en bewegingen bij hen uit te lokken.

Door het vele aantrekkelijke en uitnodigende “speelgoed” dat wordt aangeboden, is Rollebolle een leerrijk speelparadijs waar elkeen ook echte spelvreugde ervaart.

 
al kan Ella dat leuker uitleggen.

Meer info vonden we hier en hier en je kan zelfs de volledige brochure bekijken.

Sport en spel voor de lagere klassen en kleuterkes …

In mskes lagere schooltijd werd er gymnastiek gegeven door een masseur met een masseurenkleed aan. Dan mocht je op een kruiske gaan staan dat op de speelplaats was aangebracht en als ’t regende was er geen gymnastiek.

Een geblokt aantal rijen kruisjes, met de juiste afstand zodat je je buur geen oplawaai verkocht. Beenoefeningen kwamen er niet aan te pas, dat kon die non niet voordoen met dat kleed hé. Dus enkel met de armen, een beetje opzij, een beetje naar voor, een beetje draaien en drie keer omhoog en diep inademen. En daarmee was de kous af.

“Oh f …” dacht mske, jawel ze dacht er wel degelijk dat Engels F-woord bij. Want het was wel degelijk nogal f …

Amke en Ella kwamen van zaterdagavond tot zondagavond en Slow en mske hadden vrijdag nog snel het nodige ingedaan voor de kleine gasten. Waren ze toch wel het opavlees vergeten zeker en Ella eet enkel opavlees of choco en choco was er ook al niet. Vandaar!

mske bedacht dat het te ver was naar de Colruyt, niet te ver in de zin van het woord maar wel te ver om terug thuis te zijn voor Slow thuiskwam.

Dus sprong ze zaterdag op haar fiets en reed naar het buurtwinkeltje om 100 gr opavlees. “Dat is dan 91 cent” zei de kassierster. mske slikte efkes maar ja ’t was een noodgeval. Thuis gekomen heeft ze de prijs efkes vergeleken. Amaai! En dan klagen ze dat de buurtwinkelkes verdwijnen! 8.60€ de kilo tegenover 4,95 in de Colruyt. Gelukkig is Ella een traag eterke zodat ze er tenminste geniet van heeft. Gelukkig bij manier van spreken en enkel in dit geval.

Wat wel gelukkig was, was dat het de dag van de klant was en mske er nog een gemarmerde cake bij kreeg.

Amke is gevallen en heeft een kanjer van een blauwe plek. Maar ’t is de schuld van de grond want die zat ineens tot aan haar knieën.

Ziezo Amke, de vieze linnenbak staat niet meer op de badkamer maar bij de wasmachine.

Op de badkamer pronkt nu een mooie rieten linnenmand, eentje zoals mske al lang wou maar niet echt vond. De huidge trend is niet meer van mskes smaak, ook niet in linnenmanden.

mske is er blij om, je kan nooit weten dat zo een uk ineens in de school gaat vertellen: “bij mijn oma staat een vieze linnenbak”.

Vorige week dinsdag lag hier nog één tomaat en mske nam die mee naar Amke en Ella. Niet omdat die tomaat niet eenzaam zou zijn, neenee, maar omdat mske vond dat die tomaat tijd op was.

Amke en Ella aten een halve pizza en Amke keek zo tussendoor eens naar mske die kaas op haar boterham deed, dat is niks abnormaals, Amke is ook gek op kaas, maar mske sneed die tomaat nog in schijfjes en legde die op de kaas. “Is dat lekker?” vroeg Amke. mske beaamde dat. “Wil je eens proeven?” vroeg mske. 

Amke die eigenlijk niet zo proefgezind is zei ja. “Dat is lekker” zei ze terwijl ze het stukske boterham met kaas en tomaat op at. Ze keek naar mskes boterham en zei: “dat is heel lekker”. “Wil je nog een stuk?” vroeg mske wat Amke beaamde.

Amke heeft uiteindelijk een ganse boterham met kaas en tomaat op gegeten. Ze zei dat dat zo wat smaakte als een hamburger maar dan zonder de hamburger.

In elk geval gaat één van de tomaten die ze zaterdag haalden, straks nog maar eens op reis … of misschien wel twee.

En daarmee zijn we aan het laatste luik van het voorbije weekend gekomen, het concert. Dat was op zaterdag in de Bozar in de zaal Ter Arken. We hadden de uitleg ook via mail gekregen en wisten absoluut niet wat we daarvan mochten verwachten, al had ik al een licht vermoeden gehad toen ik de namen van de componisten en van de ensembles zag.

Het begon al eigenaardig toen we in de zaal kwamen, die was leeg met op het podium de voorzieningen voor een muziekensemble en aan de andere kant van de zaal een piano. Over de ganse lengte van de zaal lag een soort van zwart rubberen loper.

Nog eigenaardig was dat iedereen zich leek te haasten naar een hoek van de zaal. Aha! Daar stonden plooistoeltjes en Slow wist er nog snel één te bemachtigen dat hij aan mij gaf. Even bedacht ik dat het niet te doen zou zijn moest hij het ganse gebeuren moeten recht staan maar er werden uiteindelijk nog echte stoelen bijgehaald en iedereen ging zitten aan weerszijden van de zwarte loper zodat we links of rechts moesten kijken naar de muzikanten.

We gaan het ganse muziekgebeuren niet verhalen. We gaan ons beperken tot die zaken die je niet kan lezen in de brochuurkes.

Het TIMF ensemble begon links van ons met een altviool en een blaasinstrument. Hedendaags! Dat betekent “pling” en efkes later “ploeng”, dit om te zeggen dat het niet echt melodisch werk was.

Toen dat ten einde was kwam een choreografe. Ze deed enkele Oosters aandoende danspassen maar die waren dan soberder en in een strak keurslijf gestoken. Ze trok haar schoenen uit en bewoog zich dan richting andere zijde zodat wij rechts mochten kijken om het EMN te zien. Toen dat stuk ten einde was keerde ze terug en was het weer de beurt aan de Koreaanse muzikanten.

De choreografe legde dus de link tussen de Oosterse en de Westerse wereld. Beide ensembles speelden afwisselend. De choreografe wisselde ook. Ze had enkele keren een hoed op, ze had eens een belletje, ze heeft ook met een zaklamp rondgewaard en telkens met zo ongeveer dezelfde hoekige bewegingen.

Zo af en toe zagen we mensen de zaal verlaten. Beviel het hen niet of hadden ze wat anders verwacht … In elk geval begon ik na anderhalf uur dat plooistoeltje te voelen. Het zat niet meer goed. Ik heb dan maar snel mijn plooistoeltje verwisseld voor zo een verlaten stoel en van dan af ging het weer beter.

Maar er was ook Slow!

Toen de choreografe de eerste keer terugkeerde fluisterde hij: “die komt haar schoenen zoeken”. Ze had toen de zaklamp nog niet bij, die kwam pas later.

En bij een zeker stuk waarbij de muzikante op een Oosters instrument tokkelde, ook weer zo onritmisch en de noten los van mekaar en ze daarbij de bladen van haar boek omsloeg beweerde hij, gelukkig ook al fluisterend: “Dat kan ik ook” en hij vervolgde “je trekt zo af en toe aan die snaren en terwijl blader je door de Burda”. Mijn elleboog vertoonde efkes een neiging richting zijn ribben, maar ik kon hem nog net tegenhouden.

Tot, oh ramp, de choreografe op een zeker ogenblik haar schouders liet hangen en ik ineens aan Ella dacht. Ella die net zo haar schoudertjes kan laten hangen en haar rugske bolt als er haar iets niet zint. Er begon zo een lachske naar boven te borrelen en ik beet maar snel op mijn lip, zeker dat de man rechtover mij, mij ineens piet in ’t oog hield. Toen plooide ze ineens dubbel. Op dat ogenblik fluisterde Slow: zo loop ik ook als ik peren geplukt heb”. Toen heb ik wel degelijk mijn elleboog tussen zijn ribben geplant -zij het voorzichtig- en “sssttt” tussen mijn tanden gesist. Het zou er nog aan ontbroken hebben dat ik daar een lachbui kreeg.

Op zich was het niet slecht, mogelijk was het zelfs goed … voor de liefhebbers, maar persoonlijk houden wij meer van melodieuze muziek, niet van die afgebroken afzonderlijke noten. De twee laatste stukken, gespeeld door EMN waren best goed maar dat benaderde dan weer meer wat wij muziek noemen.

In het gazetteke staat er nog veel meer over geschreven, maar daar kan ik niet naar verwijzen of ik moet het overnemen en dat weet ik nu niet of dat mag gekopieerd worden.  Gewoon efkes vermelden dat het TIMF o.a. een stuk speelde van Baudouin de Jaer en dat de choreografe Madame de Jaer was.

In elk geval beklaag ik me niet dat ik er was, op een zekere manier hoorde het gewoon bij het weekend.

I know an experiment when I see one!