“Wat is dat?” vroeg Amke. “Dat is de tram” zei mske. “Dat is een beetje zoals een bus hé” zei Amke terwijl ze door ’t venster keek. “Dat is niet leuk voor zus dat ze niet meekon” zei Amke peinzend. “We zullen in de zomer nog eens terug komen en dan kan Ella mee” zei mske.

Bij het frietjes eten bedacht Amke: “gaan we dan in de zomer hier ook nog eens terug komen? Want dat is nu ook niet leuk voor zus”. mske stemde toe.

Bij het buiten gaan mocht Amke een ballon kiezen maar dat zou ook niet zo leuk zijn voor zus … Zodoende liep mske daarna met een ballon in haar handen over de straat. Amke ook maar dat is niet zo abnormaal. Later liep Slow zelfs met de twee ballons over straat.

Thuis zat Ella onder haar fleeceke naar TV te kijken maar haar oogskes gingen flonkeren, ze sprong uit de zetel en liep met haar ballon het ganse huis door.

En verhalen over auto’s op het dak en onder de grond rijden konden haar niet deren. Ze was weg van haar ballon.

Een kinderhand …

Amke en mske installeerden zich aan een tafeltje terwijl Slow de bestelling ging opgeven.

Voor Amke, zoals naar goede gewoonte, een portie frietjes waarvan Slow en mske elk één frietje kregen.

“Ik ben lief hé” zei Amke “dat jullie een frietje krijgen”, wat Slow en mske beaamden, waarop Slow de rekening betaalde.

“Wij gaan winkelen in …, daar zijn zaakjes te doen met een aantal winkels die sluiten” zei mske “hebben de kindjes iets nodig?” “Wel” zei Bollie “we hebben de tijd nog niet gehad, maar we gaan skiën en de kindjes hebben nog geen sneeuwbottekes” en ze gaf de respectievelijke schoenmaten op. Slow en mske vonden beide.

En al de ganse weg vond mske dat die voor Amke er zo klein uit zagen tegenover die van Ella, mogelijk waren die van Ella te groot maar die konden ze niet omwisselen. En ja làp, het was patat van dat! Niet die voor Ella te groot maar wel die voor Amke te klein. En die mochten wél omgewisseld worden.

Aangezien Zoneke vrijdag thuiskomt van skiën en zaterdag terug vertrekt maar deze keer met Bollie en de kindjes moest die omwisseling voordien gebeuren. Slow en mske planden dat voor vorige zaterdag. “Terwijl jullie daar zijn” zei Bollie “wil je dan eens uitkijken naar skipakskes ook?” Planningen zijn er om overhoop gehaald te worden en zoals naar goede gewoonte kwam er zaterdag wat tussen. Aangezien het toch vakantie is gingen Slow en mske er dan vandaag maar een snipperdag van maken en met de dames gaan winkelen. Planningen zijn er om overhoop gehaald te worden, heb ik dat al gezegd? Gisteren telefoneerde Bollie. Ella zit met de windpoekskes ofte de waterpokken en kon niet mee.

Is me dat verdraaid moeilijk om skipakskes te vinden jà! Voor oudere kinderen wel en voor babykes ook maar zo tussenin. Uiteindelijk haalde Slow ergens iets van tussen de rekken en Amke juichte: “Wooooow, dat is een mooi!” Slow toverde er nog een tweede uit. Het wou lukken, de twee laatste. Eentje maat 3-4 jaar en eentje maat 5-6 jaar. Net wat ze nodig hadden. Amke paste en zei: “het past”. Jawel, het past maar dan ook maar juist. Amke is een groot kindje voor haar leeftijd. Het tweede was maar iets kleiner. “Dat gaat te groot zijn voor Ella” dacht mske. “Kan Bollie dat in de winkel in haar buurt omwisselen?” vroeg mske aan de verkoopster. Dat kon. “Ik pak ze alletwee mee” besloot mske.

Het scenario is hetzelfde, dat van Ella zit geweldig. Blijkbaar ziet ze er kleiner uit gewoon omdat Amke groot is.

“Weet je wat ik zou doen?” zei mske tegen Bollie “naar die winkel hier bellen en vragen of ze geen maat 7-8 jaar in stock hebben”, desnoods heeft Amke dan maar wat overschot.

Maar die waterpokken, die heeft Amke nog niet gehad. “Die zal ze krijgen als we op vakantie zijn” zei Bollie.

Amika is gedaan” zei Amke. En mske was daar niet bedroefd om.

Over de inhoud van het programma wil ze zich niet uitspreken maar het werd uitgezonden op een verschrikkelijk vervelend uur. Zo een uur van: “eet wat voort want Amika gaat beginnen” en als het gedaan was, was het bijna bad- en bedtijd.

Verhaaltjes vertellen was er ook al niet meer bij sedert Slow en mske op dinsdag naar Amke en Ella gingen.

“Gaan we dan vandaag met het Winx-spel spelen?” vroeg Amke. “Ik wil het K3-spel” zei Ella, maar daar was er natuurlijk geen tijd voor. Ze speelden het Winx-spel dan maar twee keer en Ella heeft twee keer gewonnen.

Hopelijk komt er nu geen vervolg op Amika … Oeps! Dat Amke dat maar niet hoort.

Toen Ella met Kerstmis met haar tekenmap uit de school kwam, zei Bollie: “tiens ons Ella kan wel tekenen”. Een uitspraak die begrijpelijk is als ik er bij zeg dat Ella een paar krollen op een stuk papier zet en dan zegt dat haar tekening af is. Maar blijkbaar doet ze dat in de school niet want er zaten wel degelijk echte tekeningen in de map.

Vorige dinsdag kwam Ella met een potlood bij mske staan en vroeg: “oma, wil je mijn potlood eens scherpen” wat mske deed. En toen bleef het stil.

“Dat is voor jullie” kwam Ella wat later en stopte een blad papier in Slow’s handen waarop waarempel een kindje was getekend en een zonneke en daarbij een beestje. “Wat voor beestje is dat?” vroeg mske, denkend aan een paard of een poes. “Een spin” zei Ella. Dat had mske moeten zien, het beest had teveel poten voor een paard of een poes en bovendien stonden de ogen op steltjes.

mske toonde de tekening aan Bollie die de prent bestudeerde en aan Zoneke doorgaf en nogmaals zei: “ze kan echt wel tekenen hé”.

Toen vertelde Bollie dat Ella bij de tandarts een kleingheidje mocht kiezen, omdat ze zo braaf was geweest en dat ze het potlood had genomen. Wat is er dan speciaal aan dat potlood? Het is Ella’s potlood. De andere potloden ten huize Zoneke en Bollie zijn van Amke of van alleman. Mogelijk tekent Ella enkel als ze gemotiveerd is, zoals met een eigen potlood.

De tekening hangt hier in het buro. We gaan ze niet op het blog zetten. Oh nee! Als Ella in normale gevallen alleen krolletjes tekent wil dat zeggen dat ze gemotiveerd moet zijn en dat ze haar kunst niet aan het grote publiek wil tonen. Oh zo!

Soms dwalen we zo nog eens in de oudere postjes op ons blog en dan merk je soms dingen op zoals het feit dat we bij dit verhaaltje nooit uitlegden waarom Ella de link met de Efteling maakte.

In de zomer van 2007 waren ze, Amke en Ella, Slow en mske samen naar de Efteling geweest en daar had Ella voor de eerste keer poffertjes gegeten. Amke niet. Amke was op dat moment in een periode dat ze niks nieuw wou proeven.

Op de dag van de begrafenis van de ex-schoonvader gingen Slow en mske bij Amke en Ella en ze namen poffertjes uit de Colruyt mee. “Nu ga je toch proeven?” vroeg mske aan Amke die eerst wat weigerachtig maar uiteindelijk toestemde.

En vandaar kwam bij Ella die herinnering aan de Efteling, al noemde Ella die poffertjes anders. Ondertussen hebben de kindjes al wel meer poffertjes gegeten maar vorige week toen mske gewonnen brood begon te bakken vroeg Amke: “oma wanneer breng je nog eens poffertjes mee?”

Eigenlijk zou mske die liever eens zelf maken, maar blijkbaar heb je daar een speciale pan voor nodig. Een poffertjespan.

Ella was toen op mskes schoot gaan zitten omdat die schijnbaar dat van die slakken niet doorhad, ze had mskes handen gegrepen en die in de juiste stand gebracht en begon de bewegingen te maken tot mske begon te zingen.

Vorige zaterdag weer. Ze klefferde op mskes schoot, bracht hun beider handen in de juiste stand en zei: “nog eens van de vlooien oma”. Ondertussen kende ze het liedje al bijna van buiten.

“En nu Slow” zei Ella. Slow die binnen tien minuten het nieuws wou zien zei: “ik haat zingen”. “Ik zal wel zingen” zei Ella. “Ik haat klappen” zei Slow. “Stop daarmee” zei Ella. “Ik haat stoppen” zei Slow. “Doe niet haatsmurf” zei Ella. “Ik haat haatsmurf” zei Slow.

Waarop Ella zich op zijn schoot zette en zijn handen in aanslag bracht. Ze begon te zingen en te klappen: “’twas nacht, ’t was nacht, ’t was nacht” waarop ze ineens in haar neuzeke koterde, waarop Slow onmiddellijk met zijn pink in haakvorm zijn neus omhoog trok.

Ella ging dubbel en kreeg de giechel. “Opnieuw” zei ze en ze begon te zingen. Maar Slow bracht na de derde “’t was nacht” weer zijn pink naar zijn neus.

Ella kreeg weer de lachkriebels en dat werkte aanstekelijk, mske moest ook al lachen. “Opnieuw” zei Ella. Weer hetzelfde scenario. “Opnieuw” zei Ella die ondertussen niet meer zong maar hikte van ’t lachen.

“Straks mis ik ’t nieuws nog” mopperde Slow terwijl hij met zijn pink zijn neus omhoog trok.

Bij het volgende gaat het wel over die vlooien. Dat liedje dat als volgt gaat, terwijl je de handgebaren maakt. Je weet wel, klap in je eigen handen, klap tegen de handen van de andere, klap in je eigen handen, klap met een hand schuin enzovoort enzovoort.

mske had dat aan Amke geleerd en Ella had enkel van op afstand toegekeken tot ze zo anderhalve week geleden naar mske kwam en zei dat ze ook op schoot wou zitten, waar natuurlijk Amke al zat. mske kreeg zelfs de tijd niet om plaats te ruimen want Ella installeerde zich gewoon vóór Amke.

De keer daarop kwam Ella op de leuning van de zetel zitten en zei: “oma, hoe gaat dat liedje weer over die slakken die in het donker komen?

Slow’s gsm ging. Het was Win die wat te vragen had over iets op de pc. “Ik ben niet thuis” zei Slow, maar bedacht onmiddellijk “ah, maar ik kan op Zonekes pc gaan kijken”. Die pc staat boven.

“Waar is Slow?” kwam Ella vragen die nochtans mooi had zitten spelen met het dierenkapsalon. Op mskes antwoord zei ze dat ze ook naar boven wou en zo zat Slow voor de pc met Ella op schoot.

Slow’s gsm, die niet meer van de jongste is en sneller en sneller lijdt aan een platte batterij vertoonde maar één blokske meer. Het was dan ook druk geweest, want onderweg naar het winkeltje had Bollie er op gebeld omdat mske de hare niet had gehoord, Win had gebeld en Slow had twee maal terug gebeld. Zodoende wou Slow zijn gsm opladen met de lader in de auto en hij stapte naar de auto.

“Wat scheelt er?” vroeg mske aan de pruilende Ella.

“Slow wil niet bij mij blijven” zei ze.

Deze keer geen ballade maar de blues!

“We hebben weer geen snoepkes mee” zei mske in de auto. Dat komt omdat ze, als ze bij Zoneke voor de TV zitten, steeds zin hebben in iets om te knasjteren.  “Hm” vervolgde ze “aangezien het toch Ella alleen is, kunnen we tot aan het buurtwinkeltje stappen”. Zo gezegd, zo gedaan.

Ella koos wormkes en smurfkes en colafleskes en mske kwakte er nog wat zure beertjes bij voor haar zelf. Slow had liever wat voor bij de boterham.  Ella droeg het tipzakske snoep in haar handje en neuriede de ganse weg terug.

“Er moeten er overblijven voor mama en papa en Amke” zei Ella terwijl ze een wormke de kop afbeet. Slow speelde wat slang met het wormke maar daar was ze dan wat vies van en en demonstreerde hoe je zo een ding moest behandelen.

En ’s avonds aten ze boterhammekes. Ella ook.  Later at ze niet meer mee toen Amke, Bollie en Zoneke thuis kwamen, waarop Bollie plagend zei: “jij hebt zeker teveel gesnoept”.

“Slow en oma konden niet wachten tot na ’t eten” zei Ella.