Oeps! Twee dagen compleet van de wereld geweest of misschien kunnen we beter zeggen dat ze twee dagen compleet óp de wereld zijn geweest.

Twee zalige drukke dagen met Amke en Ella, geen dagelijkse sleur, geen gezeur, geen werksituaties, ware het niet dat uitgesproken gisterenmiddag Meneer Sloddermans zich roerde en opbelde. Dat doet hij altijd als hij weet dat mske eens konzjee neemt, daarmee dat ze het gewoonlijk niet meer zegt, maar deze keer had ze niet anders gekund.

Waarom dan “oeps!” Omdat we geen enkel mailkerstkaartje hebben gezonden maar er wel hebben gekregen. En aangezien Amke en Ella, niet alleen zij natuurlijk, hier straks terug aanbelanden zien we niet echt kans om daar nog snel wat aan te doen. Nog meer, mske heeft een hekel aan snel voor dingen, waarvan ze vindt dat ze tenminste gemeend moeten zijn.

Dus de mensen die ons een kerstwens zonden per mail, allemaal geweldig bedankt en ook onze beste en hartelijkste kerstwensen en jullie krijgen gegarandeerd een kaartje terug als mske tijd heeft om moeilijk te doen over de keuze van wat ze juist gaat zenden.

Het kotkotkotkotkotkedeit van vorige week heeft precies “een eike geleid”.

Een simpele verwijzing gisteren maakte er in één keer een heel kiekekot van. In die mate dat mske uit haar geheugen toch maar het 1-2-3-rarara-wiebennekik lied begon te zingen en Ella moet zoiets maar één keer horen om het na te zingen.

mske heeft dan maar Urbanus er bij gehaald. “Nog een keer” zei Amke.

Hij viel goed in de smaak, zowel bij Ella, die dan gefixeerd met open mond maar in alle stilte zit te kijken en te genieten als bij Amke, de verslaggeefster in spe wiens mondje zelfs bij het kijken en luisteren niet stilstaat.

“Zoon” zei mske achteraf “ik heb je kinders wat cultuur bijgebracht”.

Dat Amke al heel vroeg begon te babbelen en sedertdien eigenlijk niet meer stil gevallen is, hebben we op ons blog al meermaals verteld.

Of we verteld hebben dat ze vorig jaar een nieuw spelleke had uitgevonden dat ze “letterkes noemen” noemde, daar hebben we nu zo direct geen herinnering aan. In elk geval, het ging er om dat je woordjes moest spellen en dat zij dan de woordjes zei. Het zal wel klaar en duidelijk zijn dat je niet moest afkomen met “jezuïetenkloostercel” of “puberjongerenakkevietje” maar woordjes als mama, papa, Ella, Amke, Slow’s echte naam, en nog zo enkele, die lostte Amke probleemloos op. Ook moesten allerlei woordjes voorgeschreven worden zodat ze al snel haar eigen naam schreef en ook wist dat bepaalde letters in meerdere woorden voorkwamen.

Nu zaten ze onder hun beidjes, Amke en mske, een doolhof op te lossen en omdat Amke de weg van het meisje had gevonden, schreef ze daar sierlijk “Amke” naast. En omdat mske de weg van het jongetje had gevonden moest ze daar haar naam bij zetten. mske schreef “oma”. Amke stond er bij en keer ernaar en toen mske de pen neerlegde keek Amke niet content en zei: “ja maar oma je moet daar nog Slow achter zetten”. Dat we al verteld hebben dat Amke, mske omaSlow noemt, daar zijn we dan wel weer zeker van.

De octopus heeft acht armen. Met elk van die armen kan je wat anders doen. Twee van die armen zijn met elkaar in verbinding en bewegen als een weegschaal. Ella kneedde en sneed en maakte vormkes met de armen van de octopus maar Slow keek naar die twee verbonden armen, legde een stukske plasticine op de ene, gaf een tik op de andere en ja … de plasticine verdween in de bovenzijde van de octopus.

Ella keek en ging dat ook proberen. Ze legde de plasticine op de ene arm, drukte op de andere maar de plasticine viel gewoon van de arm af. “Niet gewoon duwen” zei Slow “een lichte tik” en hij deed het nogmaals voor. Ella legde de plasticine op de arm, gaf die octopus daar een karamel zodat de plasticine door de woonkamer zoefde net onder de neus van een wegspringende Slow door.

“Gaan we dan nu met de magische Winx?” vroeg Amke “ik heb de plastic er al afgehaald, maar de kaartjes zitten nog vast”. Amke en mske drukten de kaartjes uit en mske keek in de doos, op de doos … geen spelregels te vinden. mske heeft zich dan maar gebaseerd op een haast identiek spel dat zij vroeger speelden.

Toen Slow en mske dan naar het nieuws gingen kijken, kwam Amke af en zei: “kijk, dat zat ook nog in de doos, waarvoor dient dat?” en wapperde de spelregels voor mskes neus.  “Jij kieken” zei mske en Amke ging plat van het lachen.

En mske zong van kotkotkotkotkotkedeit op de toon van Urbanus’ “wiebennekik” tot groot jolijt van Amke en Ella.

Zoiets kan ze niet ongestraft doen want wat later stond Ella, die ondertussen weer met haar octopus gaande was, boven op de stoel te kotkotkotkotkotkedeiten op de toon van Urbanus’ “wiebennekik” tot groot jolijt van Slow en mske, al lieten ze dat niet zo zien, maar zegden ze dat Ella op haar poepke op de stoel moest gaan zitten.

Kinderen zijn naïef. Of misschien net niet. Of …

We hebben al gezegd dat mske geen goede herinneringen heeft aan sinterklaas. Later begreep ze dan wel waarom maar eigenlijk had ze het al veel eerder moeten snappen.

Er was die keer, ze had nog in het kleuterklaske gezeten toen er op een dag tijdens de speeltijd een venster op het eerste verdiep open werd gezwaaid en er een niknakskesregen over de speelkoer neerkwam.

mske keek naar de arm die die niknakskes naar buiten gooide en vroeg zich af of Piet het zo erg koud had dat hij zijn zwarte mouw over zijn hand moest trekken.

Bovendien imiteerde sinterklaas het handschrift van moe in zijn brieven en Piet die krabbelde als va. mske vond dat ieder jaar weer bizar dat die zo goed geschriften konden imiteren.

En als ze er goed over nadenkt, vond ze het eigenlijk al bizar dat sinterklaas soms groot, soms klein was, soms een rode neus had en soms een bril droeg. Dat zwarte Piet een zwart gezicht had en blanke oren vond ze niet abnormaal, want volgens mske was zwarte Piet zwart van de schouw en niet omwille van zijn huidskleur.

Veel later, toen Zoneke en Zus klein waren heeft mske dan ook gezworen dat sinterklaas mysterieus moest zijn en blijven. Sinterklaas zo weinig mogelijk ontmoeten en er zo weinig mogelijk over weten, dat vond mske nog het beste.

Hoe lang zal het duren eer Amke’s pientere oogskes het een of het ander in het snotje krijgen en zal ze er dan ook over zwijgen om een rede die enkel kinderen kennen?

Amke was net uit haar bedje en liep met verwarde haren en haar kamerjaske los over haar pyjamaatje door de woonplaats. mske mocht de ballonnen, overblijfsels van Amke’s verjaardagsfeestje, nog een blaas bijgeven en er viel nog wat te vertellen en er viel nog wat te knuffelen en Amke moest laten horen dat ze kon fluiten.

Tot ze met drie in de zetel gingen zitten, Slow, Amke en mske, terwijl Zoneke nog zijn koffie zat te drinken in de keuken. Amke greep de afstandsbediening en Sabine kwam het weer vertellen. “Nu gaan we niet naar het weer luisteren” besliste Amke en er verschenen tekenventjes op ’t scherm. “Cool!” zei Amke. Dat is één van haar nieuwe woordjes. “Saai!” zei Slow, met dezelfde intonatie als Amke “saai” zegt als Slow wat op TV wil zien. “Cool!” repliceerde Amke. “Saai!” ging Slow weer plagerig verder.

“Jullie vinden een coole film maar saai” zei Amke, die zich niet laat opjutten door plagerij “maar ik heb toch lekker de afstandsbediening … toedeloe”.

Slow stond recht en zei: “oh ja, papa had gezegd dat ik eens moest kijken of wij dezelfde afstandsbediening hadden”. En Amke gaf ze af, waarop Slow niet scoorde maar gewoon zei dat het niet dezelfde was.

Mogelijk zal Amke’s vertrouwen nog dikwijls geschaad worden maar dat hoeft niet door ons te gebeuren.

Amkes autozitje heeft rood geruite handgrepen, dat van Ella heeft rode handgrepen met een beetje een barokke tekening in.

Ooit vreesde mske dat er zusterlijk overleg zou voortkomen uit dit verschil, maar het bleef stil op het zusterlijk front, toch alvast wat de kinderzitjes in onze auto betrof.

Onlangs had Slow die zitjes er uit gehaald en er terug in gezet. “Die staan verkeerd” had mske gemeld, want Ella’s stoeltje stond achter de passagierszetel. En ze vergaten dat, tot …

Enkele weken terug gingen Slow en mske Bollie en de kindjes halen omdat Zoneke niet kon en mske deed de deur open om Amke te laten instappen en ze zag … en Amke zag ook … “Voor een keer” begon Bollie en Amke vertoonde een neiging tot instappen, ware het niet dat aan de bestuurderskant, Ella te kennen gaf dat dat haar stoeltje niet was en ze keek schattig verontwaardigd naar Slow, waarop Slow de stoeltjes heeft gewisseld.

“Wat zegt diejen nu?” vroeg mske zich luidop af. Ze was met een geluidsopname bezig en die ratelde daar iets in haar oor van “para en nog wat de rectangle”. “Oei” dacht mske “dat wordt lachen”. Maar dat meende ze niet, want mske kan daar niet tegen. Ze zou er peizek zeer aan haren buik van krijgen als ze aan die klant moest vragen wat hij daar geraasd had. “Nondidjo” zei mske “hij doet het er voor” toen hij voor de tweede keer over “para en nog wat de rectangle” begon.

En toen zei hij het nog een keer, op normale snelheid waarmee mske wist wat het was en toen heeft ze de ganse “Petit Larousse” uitgelezen op zoek naar de juiste schrijfwijze. Maar ge moogt dat ook parallélipipède schrijven ook. Dat is dan ook een hele geruststelling.

Niet zo leuk was het toen Zoneke belde om te zeggen dat én Bollie én Amke én Ella ziek zijn. Daarmee kan zondag niet doorgaan. Zondag natuurlijk wel maar niet hun afspraak.

En morgen is ook al een dag om zenuwachtig van te worden.

Maar morgen is morgen. En nu is nu en mske heeft het geriskeerd om toch nog maar eens naar een kapper te gaan en nu is mske helemaal parallélépipède want het is goed, echt goed, en hip! Maar Slow zijn oren wapperen en zijn ogen flipperkasten.

Een tweetal weken terug. Ella stak haar armen recht voor zich uit, plooide haar handjes in een hoek van 90° naar beneden en zei: “kijk oma, zo doen zombies” terwijl ze enkele bizarre stappekes zette. En ze vervolgde: “en zo lopen kindjes” terwijl ze terug Ella werd.

Achteraf mocht niemand zombie zijn want Ella vond dat akelig.

Gisteravond wilde mske dat Slow foto’s nam van zombie Ella maar … Ella wou niet meer. Ze was bang van zombies zei ze en haar “neen” bleef “neen”. Amke wou dan wel efkes een demonstratie geven voor de foto maar dat resultaat is niet het zelfde. Amke doet het dan wel met volle overtuiging, maar mske wou een foto van die kleine zombiepollekes en Amke heeft echt al handjes.

Daarnet zat mske hier te werken toen ineens naast haar hoofd twee grote zombiehanden opdoken en een stem in haar oor fluisterde: “wie ben ik?”