“Het hotel is goed, de kamer is schitterend … maar we hebben wel malsjaans” zei Zoneke. Aan de klank van zijn stem wist mske al dat het weer een geweldige malsjaans zou zijn. “Zeg het eens” lachte ze al halvelings.

Er is een waterpretpark rechtover het hotel … en dat is niet in de prijs inbegrepen. Ze gingen vandaag eens gaan informeren.

mske is er zeker van dat ze in het relaas dat Amke en Ella zullen geven het woord “malsjaans” niet zal voorkomen.

“Wat heb jij?” schrok mske toen ze Ella in het gras zag lopen.

Blijkbaar wordt dat mskes normale openingszin bij het zien van haar jongste kleindochter, maar Ella had rode vlekjes in haar gezichtje, op haar armkes en op haar beentjes.

“De vijfde kinderziekte” antwoordde Bollie. Blijkt dat Amke die gekregen heeft en dat ze nu ook al over haar hoogtepunt heen was bij Ella. Nog enkel de pukkelkes moesten verdwijnen.

Daar had mske enkele weken -of maanden- al over gelezen dat ze zo erg besmettelijk was en dat ze opriepen om de kindjes die ziek werden thuis te houden. Toen al had ze zich de bedenking gemaakt dat het weinig nut had, de zieke kindjes thuis te houden ter voorkoming. De incubatietijd is tien dagen vóór het effectieve ziek worden.

Natuurlijk is thuis blijven dan wel in het belang van het zieke kindje zelf en daar begrijpt mske dan niet dat ze dat moeten zeggen. Zoiets weet je als ouder toch ook.

Toen mske kind was moest mske, meiske zijnde een slaapkleed aan. Moe noemde dat geen slaapkleed maar ne roben.

mske vond dat ganse slaapkleed maar een vervelend vod, dat altijd tegenwrong.

Wanneer ze op pyjama’s overgeschakeld is, weet ze niet meer. In elk geval bleef moe zweren bij robes zoals we hier ooit al vertelden.

Nu slapen Amke en Ella wel met een pyjamaatje maar toch noemt Slow dat hunne zjapon.

“Hoe staat het met de schoolfoto’s?” had mske een pozeke terug gevraagd. Toen bleek dat enkel die van Amke al bezorgd was en er nog efkes moest gewacht worden op de andere.

“Hoe staat het met de schoolfoto’s?” mailde mske begin deze week naar Zoneke. “Die liggen hier al van vorige week, maar we zijn het vergeten” luidde het antwoord.

Gisteren hebben ze dan de schoolfoto’s meegebracht. En vannacht ging mske dan op zoek naar de twee houten kaders die ze hier nog ergens had – dat is overdreven, ze wist die liggen. Het formaat was juist, zodoende kaderde ze de twee aparte foto’s nog in.

De sepia foto met Amke en Ella samen moet nog even wachten. Ergens, ingepakt voor de werken, staat een kader met een tekst er in. Die tekst mag er uit. Maar mske heeft sterk haar twijfels of die kader het juiste formaat zal hebben.

Volgens Amke moet de sepia foto in de living. “Ze zullen wel zeggen” lachte Slow maar ging vannacht om twee uur toch op zoek naar de geschikte plaats voor de twee kleurfoto’s hier in het buro. “Dat is wel voor morgen hoor” zei mske.

“Wat heb jij?” schrok mske toen Ella haar kwam begroeten. Ella liep met een kokarde van een rap onder haar neusje. We weten wel dat dat eigenlijk in ’t schoon Vlaams een korstje heet, maar we deinzen wat terug van het idee dat we zouden moeten schrijven dat Ella met een korst onder haar neus liep. Zodoende!

“Wat heb jij?” schrok mske dus. “Een pijntje” zei Ella en lachte er bij alsof het om een ereteken ging. En terwijl mske met één oor hoorde dat Ella vertelde dat Astor dat gedaan had, luisterde ze met haar ander oor naar de deskundige uitleg ter zake van Amke en hoorde ze Zoneke zeggen: “de school was er van gedaan” terwijl ze flarden opving van Bollie’s: “school … speeltuin .. schuifaf … volgende kwam te snel”.

Aha! Daar kwamen ze op bekend terrein. Dàt kent mske. Ze herinnert zich nog dat Ella van haar paard donderde in de Efteling, met een kapotte, dikke lip als gevolg. Ook was er later nog hier in de speeltuin een tuimelperte uit een schommel (zwier, ruts, touter, biezebeize … naar keuze), eveneens met een kapotte lip als resultaat.

Ondertussen waren ze al uitleggend naar binnen geschuifeld -Zoneke en Bollie niet, die waren al binnen- en Ella zei: “Kijk, zó!”, terwijl ze met haar neus tegen de grond ging liggen en haar achtereind naar omhoog stak.

“Nu al gaan slapen?” Amke kijkt heel zielig “maar wij hebben nog niet kunnen spelen”.

Even, heel even …

“Hola, wacht even” zei mske “het is vandaag woensdag, je hebt de ganse namiddag bij mamabollie kunnen spelen … pyjamaatjes aan!”

Jaja, je moet altijd alert zijn!

« …

“Volgende week zullen we gewonnen brood maken” had mske gezegd.

“Wij hebben ook melk zenne moeder” zei Zoneke. “Wij hebben bakboter hoor” zei Bollie. Ja zie, mske kon niet weten welke ingrediënten wel al dan niet aanwezig waren ten huize Zoneke en Bollie en ze hadden alles meegenomen.

Het gewonnen brood maken op zich verliep vlot. Het eten ook.

Vlot? Amke wou helpen. Slow wou Amke helpen helpen. Resultaat? Slow houdt de tas open. Amke wil de bus melk daar in zetten. De tas is te smal en ze laat de bus melk los. “Plof” zegt de bus melk met haar gat tegen de onderkant van de zak. “Klik” zegt de afsluitstrip onder de druk van de plof. “Kluts” doet de melk door de klik van de afsluitstrip. “Zie nu” zegt Slow omwille van de kluts melk bijna tegen zijn gezicht. En hij kuist de zie-nu van de kastdeur, dweilt de kluts van de vloer en wast de tas uit.

“De eieren mogen anders ook al weg” zei mske. “Dat zal ik wel doen” zei Slow snel met een visioen van ploffende eieren in zijn ogen.

Omdat Amke liever met stiften kleurt kochten Slow en mske een zakske stiften. Dat zakske echter gaat enkel met een flap dicht en de stiften liggen meer te rollebollen in de schuif dan dat ze in het zakje zitten.

“Ik zal eens een pennenkas kopen” dacht mske, maar het kwam er nooit van.

Daarnet liepen ze in de Colruyt en daar stond een mooi ijzeren dooske met van die palets bretons. “Kijk” zei Slow en mske antwoordde “dat is goed voor die stiften en dan kunnen de schaartjes er ook nog in”.

Nu moeten ze natuurlijk die palets bretons nog opeten, maar ja,  … wie weet hangt er geen medaille voor moed en zelfopoffering aan vast.

Boterhammen op een bord, een sociaal gebeuren, met een goed gesprek.

“Een boterham kaas voor juffrouw Amke Ennogwat; een boterham choco voor juffrouw Ella Ennogwat”.

“Ik ben niet Ella Ennogwat!” fonkelende ogen, gefronste wenkbrauwen.

“Jawel hoor, jij heet “Ella Ennogwat”.

“Ik ben juffrouw”.

Vorige week hadden Amke en Ella beslist, pas boterhammen te eten als Slow en mske daar waren. Gisteren weer. We hebben al verteld dat Ella een traag eterke is en zodoende …

“Kijk eens, hoe flink Amke haar boterhammekes opeet en jij hebt nog maar één beet genomen.”

“Ik kan rapper eten, als jullie hier ook eten”.

Zodoende …

Het was vorige week woensdag toen Amke en Ella en Slow en mske Slaapkonijn en Nijlpaard en de rest van het slaapgenootschap niet zo direct vonden, wat dus kon betekenen dat ze al in bed lagen.

Ze stapten met hun vieren, jawel, iedereen moet mee voor de slaapceremonie, naar boven en Slow riep uit, bij het zien van Nijlpaard en zijn gevolg: “aha! Hier zijn de snoodaarden”.

En daar verdeelden zich de meningen. Want terwijl Ella haar nijlpaard, doekje en tutje liefkozend in haar armkes nam, zei ze verontwaardigd: “dat zijn geen snoodaarden”. Amke echter duikelde met een gegiechel én Slaapkonijn in haar eigen bed en ging bijna op haar hoofd staan van de pret.

We hebben gisteren ook het woord “snoodaarden” gebruikt. Op een zekere manier is dat dus een lichte of ver gezochte vorm van plagiaat.

En Slow en mske weten wel dat het “snoodaards” moet zijn, maar we zijn allemaal akkoord: snoodaarden klinkt veel snoodaardiger dan snoodaards.