“Space Invaders in Sunparks” zegt Luc …
Waarop ik een foto neem en die in het whatsappgroepje met de kleindochters gooi. Ze antwoorden met smileys.
En ik denk dat wij wél weten dat we oud(er) worden maar er niet bij stilstaan dat de kleindochters het kind-zijn echt zijn ontgroeid zijn.
Ach ja, misschien vinden ze het wel tof … of misschien -in het ergste geval- vinden ze dat ze de twee oudjes hun pleziertje moeten gunnen.
Aangezien vakanties bij Sunparks meestal op hetzelfde uitdraaien, zoals veel wandelen, ga ik het daar op zich niet over hebben.
Ik ga wel enkele kleinigheden vertellen, anekdotes bij manier van spreken, bestemd voor de annalen van dit blog. En we beginnen met een mysterie.
Meestal bij het wandelen nemen wij een banaan mee voor onderweg. Soms -afhankelijk van het weer- ook een flesje drinken.
Bij de tweede wandeling valt na een kilometer of twee mijn nikkel en ik zeg: “Ik heb mijn banaan niet mee”. “Ik wél” juicht Luc “Ik wel!” op wel erg triomfantelijke toon.
Op zeker moment neem ik mijn fleske drinken en Luc vraagt: “Mag ik een sloekske?” want hij heeft er geen bij. En ik zin op wraak en denk: “Wacht maar manneke, tot gij aan die banaan begint …”
Maar … Er was geen banaan. Waar was die banaan gebleven? Luc heeft zijn schoudertas binnenstebuiten gekeerd, de zakken van zijne frak binnenstebuiten gekeerd en heeft nà de wandeling de hele auto binnenstebuiten gekeerd.
De hotelkamer heeft hij niet onderhanden genomen, daar lagen de andere bananen nog. En bananen hebben de onhebbelijke gewoonte van op elkaar te lijken.
Twee dagen later gaan we twee wandelingen samenvoegen, wat ze langer maakt maar ook maakt dat we terugkomen langs het vertrek van die eerste.
Grijpt Luc me ineens bij mijn arm, zoals hij doet als hij een ree of iets anders interessant ziet.
In de graskant ligt …
(Lees verder onder de foto)
… half zwart geworden. Hoe is die uit die schoudertas geraakt? Dat vroegen wij ons af en dat vragen wij ons af. Waar ze gebleven was, weten we dus intussen.
Luc heeft die banaan voorzichtig opgepakt en terwijl hij die omhooghield en ze aan alle kanten monsterde, constateerde hij: “Alle mysteries lossen zichzelf op”. Ik heb een beetje wraak genomen door heel serieus en quasi gemeend te zeggen: “Nu kan je die hier opeten”.
Hij keek verschrikt, hij wees op het zwart, hij duwde ze wat plat en hij zei stellig: “Ik ga die gewoon in de vuilbak gooien”. Voor dat beteuterd gezicht alleen al zou je zo’n fratsen uithalen.
Arme banaan. Zelfs de ganzen die daar graag in die buurt vertoeven hebben haar niet gelust.
We zouden ons gemiddelde dagelijkse wandelkilometers wat gaan opkrikken tijdens ons -nu voorbije- verblijf bij Sunparks.
En terwijl we daar waren zouden we de musea in de buurt eens gaan bekijken. Dat zijn er drie: het Jakob Smitsmuseum in Mol en -omdat het niet altijd over schilderijen moet gaan- het GlazenHuis in Lommel en het Gasthuismuseum in Geel.
Het Jakob Smitsmuseum was dicht, verbouwingen tot september 2023.
Het GlazenHuis leek me wel interessant maar het lag pal in het centrum van Lommel wat voor wat parkeerzorgen zorgde. Net toen ik het wou opgeven, vonden we toch nog een plaatske.
Het tentoongestelde beschrijven is moeilijk. Het is ook niet eenvoudig om te beschrijven wat er allemaal in glas kan geblazen worden.
In het atelier konden we even meekijken -van achter glas wel te verstaan- hoe de stukken tot stand kwamen.
(Lees verder onder de foto’s)
En toen het gisteren namiddag plotseling zo donker werd, besloten we om het Gasthuismuseum dan maar te bezoeken in plaats van vandaag. En gelijk hadden we.
(Lees verder onder de foto’s)
Mja, ik heb de foto’s maar rap op het einde van ons bezoek gemaakt omdat ik er tijdens ons bezoek niet aan had gedacht. Het museum is veelzijdiger dan wat hier te zien is.
Straks thuis, gaan we ook even kijken of er wat te zien is.
Vorige maandag schrok ik -en geen klein beetje- toen ik las dat voor financiële problemen Pierre & Vacances -moedergroep van Sunparks en Center Parcs- een oplossing in de maak was1. Bovendien las ik in een artikel er onder dat velen hun verblijf tijdens de kerstvakantie in Nederland wilden annuleren omwille van de lockdown.
Ik ging maar even mijn Center Parcs app nakijken al boekte ik nog nooit in Nederland. Maar in die app lees je wel de laatste berichten aangaande alle parken.
Ik moet een ander zijn rekening niet maken, maar ik trok wel grote ogen bij het zien van de bedragen die mensen betaalden. Okee, wij zijn maar met ons tweetjes en wij hebben geen behoefte aan een reusachtige villa, wij willen niet alle faciliteiten en we hoeven ook niet geëntertaind te worden.
Het zou jammer zijn van het zwemmen maar de andere faciliteiten gebruiken we niet. Eten zonder restaurant lukt ons ook. Dat doen we sowieso meestal. Een kwestie van kcal, ziede.
Wij boeken dus enkel waar we niet afhankelijk zijn van wat het park voorziet, maar kiezen voor een park waar we onszelf wel kunnen amuseren, liefst in bosrijk gebied.
En -ook belangrijk- sedert corona neem ik er steeds de verzekering bij.
Of het dan helemaal veilig zit, ik weet het niet. Daar kan ik nog een staaltje van vertellen, maar niet vandaag.
Hopelijk komt het gewoon goed met die parken. De kleine vakantietjes tussendoor zijn echt wel een opk(r)ikker.
____________________
De parken konden me niet bekoren. Lang geleden konden pret- en andere parken me helemààl niet bekoren. Ik vond het opgeklopt plezier al zijn we er wel een paar gaan bezoeken -ooit- met de kinderen en later met de kleindochters.
Sunparks en Center Parcs waren dus ook gewoon parken en ik had er geen interesse voor. Was dat niet wat een beetje een voorgekauwde vakantie?
Waarom veranderde het? In 2013 kwamen we tot het besef dat we onze vakanties altijd maar uitstelden omwille van het vele werk en de veeleisende klanten en dat er ondertussen wel al meerdere van onze bekenden en kennissen en collega’s van onze leeftijd het tijdelijke met het eeuwige hadden gewisseld. We boekten die zomer op het laatste moment een vakantie in Harlingen …
Soit, ergens begin 2014 viel ik op een aanbod van Sunparks De Haan -nu Center Parcs- en waarom boekten we? Dat weten we zelfs nu niet meer. Om het eens te proberen?
Er was niet te veel volk, de zomerse attracties waren dicht, maar wat nodig was, was open. Het beviel ons. We merkten dat we zelf onze dagen konden invullen zoals we wilden en de toemaat van het dagelijkse zwemmen viel zeer in onze smaak.
Het beviel ons zelfs zo zeer dat we besloten om er meerdere keren per jaar een midweek te verblijven, maar niet/nooit in de zomer.
Sedert die keer zijn er al veel verblijven in Sunparks en later ook Center Parcs geweest. Ik zou kunnen zeggen hoeveel -voor één of andere belachelijke, mezelf onbekende reden, staan al die boekingen nog in mijn gmail- maar dat ga ik echt niet doen.
Door corona en het bijhorende schuiven met midweken zwoor ik: “Nooit meer!” We zouden enkel nog de Last Minutes in het oog houden.
En gij gelooft dat … Toen de aanbieding kwam voor die eerste week van september bij Sunparks Kempense Meren zaten we nog ergens in de groene coronazone en wanneer was dat? Begin juli?
Feit is, die eerste week -Sunparks Kempense Meren dus- zit er op en het besef was als een muur waar ik knal tegenop liep.
Ik had dat gemist! Ik had het zo erg gemist, dat ik het niet kan uitleggen. Ik kan dat wel, maar dat heeft dan weer met een trend te zien en ik doe niet aan trends.
De vooruitgeschoven twee midweken en hun vouchers die resulteerden in één midweek ronden we vandaag af.
En weet je wat? Zo ergens tussen beide in, dichter bij de eerste dan bij de tweede, heb ik het gewaagd om nog een midweek te boeken, ook nog voor dit jaar. We hebben iets in te halen.
Aangeboden activiteiten? Die doen we niet. Ik had voor Mol even overwogen om ter plaatse misschien eens een fiets te huren, maar na het bekijken van de prijslijst1 was mijn goesting in fietsen over.
Wel een totale ommekeer tegen lang geleden, niewaar.
____________________
Dan zijn we ineens dinsdag en bedenk ik dat ik de foto’s van Sunparks nog niet sorteerde.
En al waren die boswandelingen erg mooi, ze leverden niet veel meer op aan foto’s dan paddestoelen, paddestoelen en ja … nog meer paddestoelen.
We waren quasi alleen op wandel. We waren er altijd vroeg bij, de andere parkbezoekers sliepen dan nog en ik weet niet of wandelen op hun programma stond. Ik denk het niet. Soit.
Behalve die ene wandeling. Daar ging ons minimum aan medewandelaars ineens de hoogte in. Er was een wandeltocht georganiseerd. Er waren wel 160 inschrijvingen. Dat vertelde ons iemand van de organisatie.
En al is zoiets goed nieuws voor diegene die organiseert, ik vind/vond dat iets minder. Wil ik dan enkel met ons twee op een wandelpad. Bah neen. Maar met 160 toch ook niet.
Wat maakte die wandeling nu toch -net niet helemaal- goed en interessant? De plant die we op het einde tegenkwamen en ergens een belleke deed rinkelen bleek, volgens “Obsidentify“, een Brede wespenorchis te zijn, zij het een uitgebloeide.
Ge moogt me geloven, die wandeling staat al terug ingepland voor volgende zomer, maar dan wel tijdens de bloeiperiode van die Brede.
Meer foto’s:
De eerste midweek zit er op. En wat bleek? Zagen we er met lichte schroom tegenop, was het als het opentrekken van een dichtgeslibde porie die nu schreeuwt om meer.
Zwemmen deden we -nog- niet. Nog te vroeg op het jaar. Nog te veel zomertoeristen die samentroepten op de boorden van het bad als was het hun eigen ersatzstrand.
Ons niet gelaten. Er viel nog vanalles te beleven.
We kijken nu wel écht uit naar de volgende midweek, voorzien binnen een tweetal weken … als corona niet wéér roet in het eten gooit.
Ondertussen laait de dreiging van een volgende golf en de daaruitvoortvloeiende privacydiscussie hoog op. Niemand mag wat vragen, maar als iedereen die wel gevaccineerd is nu eens op zijn strepen zou staan en spontaan dat bewijs voorleggen … wat dan?
Ach ja, we zullen ons moeten realiseren dat “De Ideale Wereld” enkel een TV-programma is en wij altijd aan de kant van de barrière zitten waar de klappen vallen.
We zullen nog wat teren op wat jammer genoeg voorbij is en uitkijken naar wat -normaal gezien binnenkort- nog komen gaat.
De aanbieding voor Sunparks was niet in een huisje, maar in het hotel. En Luc zei dat hij dat wel eens wou ervaren. Dus boekten we. Het zag er in die periode echt goed uit met Corona, we zaten in een groene zone. Wisten we veel …
Pas later kwam het besef, toen ik weer bewuster met mijn kcal bezig was omdat er weer lichte verhoging was, dat we bij het hotel ook ontbijt hadden en dat we uit eten moesten gaan. In een hotelkamer heb je geen keukentje.
Hoe moet je nu uitrekenen hoeveel je binnen krijgt, hoe telkens uitkijken wat je kan eten op restaurant? Hoe de controle houden? En ja, ik heb die controle nodig om mijn eten me te laten smaken.
Vorige week woensdag zei Luc dat hij een menu had samengesteld voor deze week. En ja, het menu werd goedgekeurd. En ja, we gingen op restaurant. En ja, ik kon de dagelijkse hoeveelheid in het oog houden.
Vandaag, vrijdag, gaan we naar huis. Nog één keer een maaltijd afhalen en morgen vroeg zien we thuis wel waar we uitgekomen zijn. Al kon ik dat hier wel van dag tot dag afwegen op mijn hebbeding.
Ondanks twee vouchers voor een Center Parcs verblijf, waarvan we er nu ene al anderhalf jaar en de andere een jaar voor ons uitschuiven, viel ik gisteren op een aanbieding voor Sunparks voor een erg aanlokkelijk bedrag.
Wij, die snakken naar eens weer wat om naar uit te kijken, keken elkaar aan, overwogen, bekeken wat mogelijk was, wikten en wogen nog maar eens en boekten.
In deze coronatijden voelen wij ons hierdoor weer een klein beetje avonturier.
Bij hun vorig verblijf vroeg Ella wanneer we nog eens gingen zwemmen. Daarmee bedoelt ze dan in Sunparks, niet gewoon in ons lokaal zwembad.
Donderdag herinnerde ik Luc eraan dat hij nog tickets moest bestellen, want Luc doet dat via Groupon als daar een actie loopt. Dan kom je de helft goedkoper uit. Er was een actie voor het laagseizoen. Vermeld stond dat je alle dagen van juni en september kon gaan.
Luc schrijft in, betaalt en krijgt de vier uitnodigingen waarop hij de gewenste datum moet melden. Alléén kan dat ineens niet op zaterdag of zondag. Dat is buiten de waard gerekend, want we halen Amke en Ella pas op vrijdag avond.
Er zijn drie mogelijkheden:
Dat kunnen we. Probleem opgelost.
Neen, toch niet helemaal, want “Dwars door het Hageland” gaat door op 21 juni en er wordt opgeroepen om de streek van Aarschot en Diest te mijden en daar moeten wij nu toch door om de autosnelweg nemen.
Misschien moeten Amke en Ella dan maar hun koffertjes én hun zwemgerief meenemen naar hun andere oma en kunnen wij hen daar oppikken en de autosnelweg in Leuven nemen.
Dat kan. Probleem opgelost.
Onderweg willen we picknicken. Dan blijkt dat Luc zijn bokes vergeten heeft. Gelukkig hadden we ergens een toastbrood gekocht en had hij twee bananen voorzien voor bij de picknick van Amke en Ella.
Probleem opgelost.
Bij Sunparks stond de parking afgeladen vol. Blijkbaar reden er van daaruit pendelbussen naar Graspop en hadden vele bezoekers besloten dan maar een huisje te huren. We vreesden al dat we ergens bij de ingang moesten gaan parkeren, maar gelukkig was er nog een verlaten, vergeten plaatske waar we de auto in manoeuvreerden.
Probleem opgelost.
Bij de receptie konden ze ons geen zwemtickets geven want de mails van Groupon hadden geen barcode. Gelukkig wist de receptioniste dat Luc daarvoor de Groupon app moest downloaden en inloggen. Dan zou hij de barcodes te zien krijgen. Dat was blijkbaar veranderd sedert de vorige keer.
Drieëntwintig minuten later kwam het in orde, scande de receptioniste de codes en kregen wij onze tickets.
Probleem opgelost.
Het gedoe met de lockers doe ik even kort uit de doeken, het leek een klein beetje een stoelendans: het riempje van Lucs sleutel was gerafeld en onveilig, Ella kreeg de sleutel niet uit het slot na afsluiten. Ze namen beide een andere locker. Ella kreeg dit deurtje niet op slot. Luc hielp haar.
Probleem opgelost.
Het zwemmen was zalig, er was niet veel volk wat ons verwonderde.
Er was geen probleem op te lossen.
Na het zwemmen nemen we onze spullen uit de locker, we stappen in de kleedhokjes of … dat willen we doen als Luc zegt: “Waar is mijn taske?” “Waar is mijn zwemzak?” “Waar is mijn jas?”
We blijven versteend staan. Effectief, de locker is leeg en Luc heeft enkel zijn kleren, zijn shampoo en douchegel.
De paniek moet ik niet beschrijven zeker? ID-kaart, rijbewijs, sleutels, telefoon … alles weg. Ik ga ervan uit dat er een fout is gebeurd bij de lockerwissel vóór het zwemmen.
Het heeft geen nut om daar met vier te staan rillen en Amke en Ella gaan zich aankleden. Luc haalt er de redder bij. Die informeert zich bij de redders en wil dan naar de receptie om te horen of het daar is binnengebracht.
Ik ga me ook snel aankleden want Luc heeft ook geen handdoek. We zullen even aan handdoek-delen moeten doen. Als ik de handdoek wil doorgeven en op de redder wachten komt hij er net aan mét alle vermiste voorwerpen, behalve de jas, die lag uiteindelijk nog in de auto.
Probleem opgelost.
Was dat nu niet goed afgelopen dan hadden we het verdere verloop van de uitstap geschrapt, maar nu stapten we welgemoed de McDonald’s binnen. Ging er iets fout? Behalve de portie friet die ontbrak maar die we direct kregen? Neen toch.
Stond de 4km file er nog die Touring Mobilis meldde? Neen toch.
Was de E313 echt afgesloten in Lummen? Neen toch.
Achteraf gezien, eens thuis vonden we het toch wel een geslaagd dagske.
pske van mske:Toch even ter verduidelijking. Niets van het voorgaande kan aan Sunparks in Mol verweten worden, integendeel, ze zijn daar erg behulpzaam en vriendelijk.
Powered by WordPress & Theme by Anders Norén
Zoek
