Zoek
Zwemmen in een openluchtzwembad als het regent …
Zou je dan niet beter overwegen om binnen te gaan schuilen?
Neen hoor, we lieten de regen ons zwemplezier niet vergallen. Ik vraag me alleen af wat dat zou geven mocht het stortregenen.
Categorie: Sunparks (Page 7 of 8)
De laatste keer dat we in Sunparks De Haan waren, stapten we voor de verandering eens bij de Albert Heyn binnen. We kochten enkele broodjes en wat beleg. Er zal wel nog wat geweest zijn, maar zulke zaken onthoud ik natuurlijk niet lang.
De vrouw aan de kassa was erg vriendelijk. Ja, want aangezien wij geen vaste klant waren en dus geen klantenkaart hadden, zette ze onze aankopen op haar kaart, zodat wij ook van de geldende korting konden genieten. Dat onze Nederlandse kaart ook in België geldig was, vertelde ze ons na het afrekenen.
“Heb je punten gekregen voor die glazen?” vroeg Luc. Neen, dat had ik niet. Ik had natuurlijk niet gezien dat je met punten voor glazen kon sparen. Hij wel. Meestal geven wij zelf die punten dan aan iemand anders, die na ons in de rij bijvoorbeeld.
Nu ja, de korting was via haar kaart, de punten zullen ook wel op die kaart gestaan hebben. En ineens vond ik de vrouw niet zo heel vriendelijk meer. Zelfs niet toen ik bedacht dat die glazen me feestelijk kunnen gestolen worden. Ik herinnerde me namelijk de tijd toen iedereen Seca glazen en Seca tassen in huis had. Het was uniformiteit op grote schaal.
Och, het had geen belang en ik vergat het, tot ik in de krant las dat de kristallen glazen van Albert Heyn tot kopbrekens leidden. Men vraagt zich namelijk af of dat kristal wel echt kristal is.
“Daar zijn we maar mooi aan ontsnapt” denk ik dan.
Het was ons toen in maart zo goed bevallen, dat we besloten dat het voor herhaling vatbaar was. Daar waren we dus: Sunparks.
Wat we er deden? Een beetje een voortzetting van vorige keer: zwemmen, relaxen, lanterfanten, kuieren, …
Om nu even in de trant van toen verder te gaan, schreven we achteraf volgende recensies:
- Nadat het gedurende de nacht geregend had, liep Luc met zijn hoofd tegen een tak.
Hij was nat. - Het park was er op achteruit gegaan sedert maart. Er lagen overal bladeren op de grond.
- De paadjes waren modderig en onze schoenen werden vies.
We reden langs de kustweg, aan een gezapig tempo. De twee auto’s voor ons waren niet gehaast, wij ook niet, al mochten we er gemakkelijk 10 km per uur sneller rijden.
Vanwaar hij kwam, we weten het niet, maar ik zag ineens die mastodont achter ons in de zijspiegel aan mijn kant. Die zat kort. Te kort.
“Luc!” waarschuwde ik. Luc zei: “dat hij voorbijgaat als hij gehaast is”. Dat deed die vrachtwagen niet. Hij kwam wel nog dichter.
Luc zette de richtingaanwijzer aan en haalde de twee andere wagens in.
Wat deed die vrachtwagen? Hij zette zijn richtingaanwijzer aan en haalde de twee andere auto’s in en hij voegde terug in net achter ons.
“Zeveraar” dacht Luc hardop. Maar iets later dacht hij niets meer, ik ook niet trouwens. Die vrachtwagen kwam dichter en dichter en nog zodat ik een beetje paniekerig zei: “die gaat ons rammen”.
Zo kort zat hij werkelijk dat ik elk ogenblik de schok verwachtte. En weet je wat er dan bovendien nog op onze buitenspiegels staat?
Wat te doen als je weer eens in die lastige gemoedsgesteldheid bent waarin geen van de ideeën in je conceptenlijst je kunnen bekoren.
Ik ben de laatste zeven dagen constant aan het werk geweest, zonder noemenswaardige voorvallen. Wat kan ik dan in ’s hemelsnaam vertellen?
Hoog tijd om eens wat te gaan beleven zodat we morgen tenminste weten wat schrijven.
We gaan daarom enkele dagen andere oorden opzoeken. Mogelijk gebeuren er vermeldenswaardige voorvalletjes. Misschien krijg ik zelfs wel zin om die conceptenlijst toch maar uit te werken. En hopelijk geneest Lucs’ bronchitis daar beter dan thuis.
De laptop? Die gaat mee. Natuurlijk gaat die mee. Dat blog is mijn hobby, die laptop gaat waar ik ga, net zoals Lucs camera.
Toen mske hier zes jaar geleden zitten spelen had, was het resultaat een blogverhuizing.
Nu Luc zich hier wat in stilte bezighield, krijgen we een fotofilmke, maar dat niet alleen. Er is er ook nog eentje waarvan we het genre niet zo direct kunnen bepalen.
Achteraf bekeken ontdek je de minpunten, als daar zijn:
- In de recensies las mske een opmerking van iemand die niet tevreden was want er was geen kaasschaaf in de keuken. Luc heeft direct de keukenschuif gecontroleerd. Een mens moet toch weten waarover klagen newaar. Er wàs een kaasschaaf! Nu konden ze daar ook al niet over zagen. Tja, eerlijk is eerlijk. Hoe kan een mens nu op vakantie zonder kaasschaaf?
- Er staat geen tramhokje aan de Zwarte Kiezel. En vrijdag regende het. Wat zeg je, mske? Dat dat niks met Sunparks te maken heeft? Ik wil maar behulpzaam zijn en ook iets vinden om over te zagen hoor!
Wat ze daar nog allemaal deden, is niet voor het blog. Het is niet de bedoeling hier een relaas te schrijven. “Ze hadden vakantie” zou eigenlijk moeten volstaan.
Dat houdt in dat ze wandelden als ze zin hadden in wandelen, maar ook dat ze lummelden als ze daar zin in hadden. En ook dat ze in niks zin hadden als ze zin hadden in niks zin hebben.
De voorlaatste avond kwam en ze zouden nog eens een toertje doen door het park. Niet dat daar veel te zien is. Er zijn veel paadjes, maar er staan ook veel huisjes. Zelfs rond en in de (grote) vijver staat het volgebouwd met huisjes.
Maar om nu in de trant, je kan het haast een inktvlek noemen, te blijven die Mizz D heeft ingezet met ooievaars op palen, willen wij niet ten achter blijven. Het zijn geen ooievaars en ze zitten niet op palen, maar in de categorie: “vogels op ongewone plaatsen” of “ongewone vogels op bepaalde plaatsen” mag het volgende niet ontbreken.
Hadden ze geweten wat ze nu weten, ze waren die maandag onmiddellijk het zwembad ingedoken.
Maar ze wisten het niet. Dus doken ze pas dinsdag het zwembad in. En dat was een meevaller! Dat had mske nooit gepeisd. Want eigenlijk is mske een baantjeszwemmer. En daar was niet echt een baantjesbad voorzien hé. Maar vindingrijk als ze hier zijn, hebben ze daar toch een mouw aangepast.
Maar dat niet alleen, er was de golfslag, de schuifaffen, de bubbelbaden … en de pootjebaden voor de ukken natuurlijk.
Het was er niet al te druk, wat het nog eens zo plezant maakte.
Maar ondanks dat het geen vakantie was liepen er wel schoolplichtige kinderen rond. Minister Smet gaat die allemaal een brief sturen.
Sunparks De Haan ligt maar een kilometer van de tramhalte Zwarte Kiezel maar na het eerste stuk moesten ze linksaf en daar ging het mis. Daar waren werken bezig. Luc zuchtte en mske kreunde. Haar koffer was overvol geladen en dat ding rolt al niet en nu door die werken … En ze hoorde een bekend liedje in haar hoofd:
Door het grint
Op de wegen
Dwars door alles heen
Door dat stof
Al houdt alles me tegen
En toen Luc haar koffer overnam:
Met jou kom ik er toch doorheen.
Ze moesten niet naar de receptie, de papieren lagen bij de ingang al klaar. Ze hadden huisje 212 en daarvoor moesten ze aanwijzers naar zone 2 volgen.
Ze liepen rond de receptie, daar naar links, dan naar rechts en terug naar rechts. En toen moesten ze een grintweggetje in en daar was het.
In het huisje openden ze de map en wat zagen ze? Ze konden gewoon recht op recht naar die receptie lopen. Die platen volgen was voor de auto’s. Eigen schuld dikke bult hé, ze moesten dat plan maar bekeken hebben bij de ingang, maar daar was geen toog of tafel geweest. Och ja, tijd genoeg en die koffer sleuren is goed voor de armspieren.
Na het uitpakken en het avondboterhammeke besloten ze maar eens een wandeling te gaan doen. Een (grote) wandeling rond de (grote) vijver. Ze kwamen bij het parkcenter uit en gingen daar ook maar op verkenning. En hé! Daar had je een winkeltje! En terwijl mske zich dood gesleurd had aan die volle koffer, stond daar alles wat ze nodig hadden. “Nooit meer!” dacht mske “nooit meer neem ik proviand mee”. Net of ze er toen al over dacht om terug te gaan.
Ze zijn dan maar een wandeling door het bos, naar de hoofdweg gaan maken, kwamen terug aan de tramhalte en liepen zo door het donker terug door die werken.
