De laatste dag, zo iets voor we de ferry zouden nemen naar Ardrossan, liepen we nog even in de lokale chocolate shop binnen. Ik wou een kleinigheidje kopen als dank voor het gebruik van de power bank.

Bij het betalen zag ik aan de kassa het bordje: “Belgian Nougat”. Ik stootte Luc aan en de dame begon te vertellen dat hun chocolates gemaakt waren met Belgische chocolade van Callebaut. Die kochten ze in het groot aan.

En omdat we Belgen waren, kregen we elk een overheerlijke praline van -jawel- Belgische chocolade waar men een Schotse praline had van gemaakt.

Meerdere wegen leiden naar de top van de Goatfell. Eén ervan, de gemakkelijke, bestaat uit een wandelpad met enkel aan de top een erg steil gedeelte met rotsblokken waar je over moet klefferen. Dat noemen ze daar “the most popular route” of “the tourist route”.

Een andere vertrekt in Corrie, is steiler en korter maar … “you may need to use your hands in places”.

Vorig jaar deden we de Goatfell niet. Gezien de problemen die Luc vroeger had gehad met zijn longinhoud, kon hij het gestadige klimmen niet zo goed verwerken. Maar dit jaar, dit jaar zou ik de Goatfell op wandelen (en klauteren). We wandelden nogal wat kilometers af zodoende waren we goed voorbereid.

En toen viel ik op die knie. Iedereen raadde me de Goatfell af. Maar … die knie, die voelde zich daar in zijn element en al voelde die zich wat stijfjes die eerste wandeling van 3 km, het ging vlotter van dag tot dag.

En toch deden we de Goatfell niet, niet omwille van die knie, die had dat best aangekund, maar gezien de problemen die Luc vroeger had gehad met zijn longinhoud, kon hij het gestadige klimmen nog altijd niet zo goed verwerken.

We hebben er dan maar 100km gewandeld! Jawel. Eén van de laatste dagen deden we zelfs 26km, mét knie.

En volgend jaar ga ik de Goatfell op, als ik er nog ben én als de Goatfell er nog is en als het me lukt. En al zeg ik altijd dat ik Luc niet achterlaat, denk ik er over om Luc voor het erg steile stuk, op één van die rotsen te zetten en zelf die “large rocks” te trotseren.

Misschien probeer ik het zelfs via Corrie.

Tja, die knie. Voor ons vertrek had men me al gezegd het rustig aan te doen. Enkel en alleen die dokter die het verband er af had gehaald, die had niets gezegd van voorzichtig.

De landlady had het ook al over rustige wandelingen. En zoals gezegd, die knie was dan wel nog dik, maar die ging gewoon mee en pruttelde niet tegen. Ik bouwde geleidelijk op, eerst drie kilometer, daarna vijf. Maar dan wel de Dun Fionn. En dat is geen Noordzeeduin. Trouwens is deze wandeling af te raden bij wind.

Het wegeltje leidde ons geleidelijk over een koeienpaadje naar een pillbox, vanwaar we iets steiler omhoog gingen om daar, aan een afsluiting, de zeekant te nemen, over een paadje dat net breed genoeg was voor Lucs voeten. Aan de ene kant de afsluiting, aan de andere zijde, de klif.

En net daar kwam ons een familie tegemoet waarvan de vader monkelend zei: “never do this with kids”, waarop ik antwoordde, toen de puber van een jaar of vijftien het bochtje omkwam, dat dat toch geen kid meer was. Hij antwoordde: “you bet!”

Ik bracht Luc op de hoogte dat wat we voor ons zagen -jammer, maar een foto is plat, dat duin niet- we ook op moesten. En toen moesten we er ook nog af. Ik moest even aan die vader denken toen Luc eerst opperde van op onze stappen terug te keren -wat ik niet zag zitten- om daarna die steilte af te komen, gebruikmakend van zijn handen, zijn voeten en zijn zitvermogen terwijl hij zei: “ik vind dat hier niet plezant”.

Na een verdere afdaling door een koeienwei -lees: omgeploegd door koeienpoten- was er de man die in zijn tuintje werkte toen wij daar over die stile aankwamen en ineens drie wegen zagen, waar mijn wandelgids er maar twee aangaf. Hij zag ons twijfelen en ging helpen. Die derde weg? Die was pas drie jaar oud, die was pas aangelegd nadat dat boekje was verschenen.

Probleem opgelost? Niet voor die man. Want -zijn het nu onze grijze haren- hij ging ons daar even enkele wandelingen opsommen die we best konden doen. “Nice and easy” zei hij en ik zag hem denken. Mogelijk dacht hij wel dat de Dun Fionn die we net in de benen hadden toch niet echt iets voor ons was. Maar dat zei hij natuurlijk niet.

Hij vertelde wel dat, als we de wandelgids niet volgden, we sneller bij de auto waren. Tsss … tsss …

Volgens Wikipedia is een Glen in Schotland en Ierland de naam van een vallei die vaak is uitgesleten door een gletsjer. Glens zijn dan ook vaak lang en diep, en hebben een kenmerkende U-vormige doorsnede. Nog volgens Wikipedia stamt het woord glen af van het Iers/Schots-Gaelische woord glean.

De Engelstalige Wikipedia geeft iets meer uitleg, misschien wat overbodig, aangezien ik het over de glens op Arran wil hebben.

Vorig jaar hadden we die niet gaan bekijken. Dus deden we dat dit jaar maar. We begonnen met Glen Sannox. De wandeling was mooi, maar met haar 2,5km veel te kort. We hadden er die nog bijgenomen na een andere uitstap.

Het paadje liep wel nog door, dieper Glen Sannox in. Volgend jaar! Beloofd! En dan bekijken we met de landkaart wat de mogelijkheden zijn.

Een anekdootje? Voor de wandeling moesten we eigenlijk over die stapstenen. Maar die lagen relatief ver uit elkaar. Op zich geen probleem, behalve die ene puntsteen. Maar wat met die twee camera’s, die twee telefoons en de kaart en wandelgids? Een natte broek is geen probleem. Natte sokken en schoenen eigenlijk ook niet. We hadden wel reservesokken en -schoenen in het appartement voor de volgende dagen. We besloten het niet te wagen en volgende keer de nodige plastic zakken mee te nemen.

Luc had -achteraf- een ander idee. “Dom van ons” zei hij “we hadden gewoon onze sokken en schoenen moeten uittrekken en door dat water waden”.

“Of nog beter” bedacht ik “jij trok je schoenen en sokken uit en hielp mij over die stapstenen”.

“Je pikt mijn idee in” zei hij.

“Dat is niet zo” zei ik “ik heb er enkel de gepaste verbeteringen aan aangebracht”.

Een andere, Glen Rosa, wou ik eerst niet doen. Ik had een zekere aversie tegen die naam. Waarom? Een onbestemd gevoel van te toeristisch? Ik weet het niet. Maar Glen Rosa is niet te beschrijven. Een aanrader, om nog eens te doen.

En het toerisme? Dat beperkte zich van aan de wegwijzer tot aan de lokale camping (wat een groot woord is voor een grasvlakte met een wc-blok). En met de drie tenten die er stonden kunnen we aangeven hoe weinig toeristisch Arran eigenlijk is.

Glen Cloy en Fairy Glen deden we in één wandeling. En ja, ook die staat al terug op het programma voor volgend jaar al zitten daar heel wat steile hellingen en afdalingen in. En al heet de wandeling in het boekje dan “Glen Cloy and Fairy Glen”, ze begint met de Fairy Glen.

The community spirit that you’ll experience on Arran is second to none (and we’re not just talking whisky here!). The island and its people are renowned for their character, teamwork and hospitality. You can experience that same community spirit at many island events – or just by chatting in a shop, or attending a ceilidh in a village hall.

Uit: Arran 2015 – Island guide

Na de vriendelijke Schot op de ferry, op zich al een unicum aangezien we vorig jaar geen persoonlijk contact met Schotten hadden, onze landlady is namelijk Duits, hebben we dit jaar pas de vriendelijkheid van de mensen daar ondervonden.

Al snel nadat we op Arran waren, kwam ik tot het besef dat ik mijn powerbank in de rugzak voor de evenementen had laten zitten. En dat met die runtastic die ik absoluut bij het wandelen wou gebruiken én de foto’s die ik wou nemen. We vroegen even aan de man van het tankstation, die ons enkele mogelijkheden opgaf, waar we een powerbank konden kopen. Maar na vijf uur zijn alle winkels dicht behalve de Co-op, maar die heeft zeker geen powerbanks.

Na een compleet vergeefse rondgang bij al die winkels -het waren er toch drie- stapte ik maar bij de Tourist Info binnen. Het verdict kwam snel: een powerbank kopen op Arran? Daar was geen sprake van. Dat hadden ze niet.

Maar! Weet je! Zij had er eentje. Thuis! Dat had ze gekregen en ik mocht die lenen. Ze zou even haar man opbellen en dan kon ik het ding een kwartiertje later ophalen.

Ik was sprakeloos en kon enkel een onnozel bedankje over mijn lippen krijgen. Zo perplex stond ik!

We hadden daar toch in Brodick moeten zijn en gingen maar ineens ons dagelijks rantsoen inslaan, waaronder ook een paar blikjes bier voor ’s avonds.

We dachten dat de kassierster grappig wou zijn toen ze zei dat ze ons dat bier niet kon verkopen omdat het nog geen tien uur was. Ik keek even naar de klok, ze volgde mijn blik. Ze zei dat het zelfs om acht voor tien niet kon. Dat is een Schotse wet.

We zijn dan maar even bij de toeristische dienst langs gegaan, hebben dan het bedrag in nikkel bij elkaar gezocht (anders neem je daar aan de kassa toch de tijd niet voor) en zijn die blikjes gaan halen.

Gelukkig moesten we ons ID niet voorleggen om aan te tonen dat we oud genoeg waren.

Het regende niet op Machrie Moor. Er zat wel koude wind en af en toe een spatje. Maar dan kom je een zuurkijkende vrouw tegen die wel gekleed lijkt voor een overwintering op Nova Zembla.

Waarschijnlijk was dit niet haar vakantiekeuze geweest.

Bij de Glenashdale Falls liep het dan weer anders. Hij, enige man van het gezelschap, wou de waterval zien. De twee jongere vrouwen -vermoedelijk zijn dochters- wilden verder. Moeder de vrouw stond tussen twee vuren. Ze spoorde hem aan om door te lopen.

We wisselden enkele woorden, het waren Fransen en ze spraken geen Engels, vandaar. En die waren joviaal, zoals Fransen joviaal kunnen zijn.

Wij gingen verder, stopten ergens aan een picknicktafel, genoten van het uitzicht en zagen hem -furieus- voorbij stomen. “Ohlala” dacht ik “daar zit een vlieg op de lamp”. Iets later slenterden de drie vrouwen -op pumps- voorbij. Nu is de weg van Glenashdale Falls naar de Giant’s Graves wel één van de best begaanbare die je je kan indenken, maar pumps?

Wat opviel was dat er van die jovialiteit niets maar dan ook niets overbleef. Ze keurden ons geen blik meer waardig.

Nog wat later, wij waren inmiddels bij de Giants’ Graves aangekomen, stoomde hij terug die berg op. “Die gaat terug naar de waterval” zei ik tegen Luc. Wat verder zaten de drie vrouwen van die typische toeristenfoto’s te nemen. Je weet wel: poseren als een standbeeld, poseren als een verleidelijke diva en dies meer.

Bij de auto gekomen kwam hij er aan langs de kant waar wij vertrokken waren. Hun auto stond blijkbaar naast de onze. Hij keek zoekend rond, greep zijn gsm en belde om te zien waar zijn vrouwvolk bleef. Die kwamen er op hun honderdduizend gemakken aangeslenterd want stappen lukte blijkbaar niet meer op die pumps.

Waarschijnlijk was dit ook niet hun vakantiekeuze geweest.

Die eerste dag, zaterdag, waren er de Highland Games. Daar zouden we niet naartoe gaan. Maar er zou een parade zijn van bagpipebands. Die wilden we wel zien.

Voor het begin hadden we al de opwarmertjes. Tijd om te filmen en foto’s te nemen. En de parade? Ach ja, Arran is maar een klein eiland. Er waren vier bands in die parade. Luc filmde en filmde en ik nam foto’s, waarbij één vierde van die parade aan mijn neus voorbijging omdat één of ander vrouwmens, net voor mijn neus ging staan. Ik vertikte het om weg te gaan, Luc zou me wel de nodige foto’s bezorgen.

Die avond keken we naar een reeks zelfjes die Luc had gemaakt met de GoPro. We lachten ons een kriek. Hij maakte de camera leeg en keek sip. Hij had vergeten die zelfjes op te slaan. We lachten groen.

En het lachen verging ons helemaal toen we de filmpjes van de parade wilden bekijken. Want wat had hij gedaan? Hij had zich vergist in start en stop zodat alle randgebeuren en zijn voeten en boordstenen op de film stonden, maar de bands zelf niet.

Nu ja, we hadden het toch wel meegemaakt en waren er zelfs zo in opgegaan dat we besloten dat we niet meer naar het Schots weekend in Alden Biezen gaan. Dat is nep. Allemaal bands die hetzelfde aireke spelen zodat ik het beu ben gehoord.

Die Schotten, die hadden meer op hun repertoire.

Dus, nu moeten we het doen met de foto’s die ik heb. En wou ik ze oorspronkelijk allemaal op dezelfde plaats hebben, wat door die voorkruipende vrouw niet kon, heb ik van allemaal maar een andere pose gekozen.

Toen we Arran naderden lag het er nog altijd zoals die dag, dat we er vorig jaar vertrokken. Ik was blij dat ik het eiland zag, dat wel.

Later, toen we aan die tafel bij het venster zaten, leek het net of we er nooit weg waren geweest.