Wizzewasjes

Het is niet omdat het mag … dat het moet!

Categorie: Vakanties (Page 3 of 22)

Putteke winter

Zag niemand het aankomen? Jawel, ik wel. Op de app van KMI kon ik al twee weken zien dat de temperatuur bij de aanvang van deze week een duik zou nemen en ik dacht: “Ja, lap”.

Want, weet je, het is schering en inslag, als wij in de winter uithuizig zijn moet en zal het vriezen, gewoon omdat we niet ten volle zouden kunnen genieten van onze uithuizigheid.

De oorzaak daarvan? Een bevroren waterleiding in 2012, zo erg dat de douchekraan uit de badkamermuur was gevroren. Over oorzaak en reden spreken we niet meer, maar het gevolg blijft voelbaar.

Dus ja, zondagavond was het effectief zo ver, we gingen onder nul. Maar zondagmorgen gingen ze het er in de krant nog eens goed inwrijven, met woorden als putteke winter en:

Vanaf maandag krijgen we enkele ijsdagen voorgeschoteld, waarbij de temperaturen niet boven het vriespunt stijgen.

En welke dagen waren dat? Juist ja.

“Een digitale meter bevriest niet” zei de installateur. En wie staat daar dan weer erg argwanend tegenover?

“Een kartonnen doos of een oude seuzze is genoeg voor de waterfilters” zei een andere installateur. En wie kocht er onmiddellijk een slimme stekker om een quartzstraler aan te sluiten? Net of ik die zo graag opzet als we er niet zijn.

Het werd koud, het dook onder nul en ik hield van op afstand de temperatuur hier ten huize in het oog.

Nu we thuis zijn is het pas duidelijk dat het hier gevoelig kouder is dan aan zee -gisteren was het min 8°, om 11u nog altijd min 6°- en zijn we opgelucht dat het water en de filters stand hebben gehouden zonder quartzstraler.

En, zoals naar goede gewoonte bij onze thuiskomst, stond de rookmelder in de gang te piepen. Deze keer was hij niet alleen, die van de slaapkamer deed mee.

____________________
1 Het Nieuwsblad

De aanvang van een jaar Ensor

Toen ik het had over over de tentoonstelling “Rose, Rose, Rose à mes yeux – James Ensor en het stilleven in België van 1830 tot 19301” leek het allemaal nog zo ver weg weg. Als ik terugblik lijkt het gisteren.

En nu stonden we daar in Mu.ZEE …

Zoals aangekondigd waren er meerdere zalen. En er waren echt wel prachtstukken bij … die niet van Ensor waren. Echt gewoon prachtig. Wat ook opviel was dat er meer werken van vrouwelijke kunstenaars2 waren, maar ook de meer gekenden zoals Gustave De Smet, Léon Spilliaert en zelfs René Magritte lieten zich van hun beste kant zien.

En stillevens, ik zou niet enkel Ensor roemen voor zijn stillevens, maar ik houd meer van de andere werken van zijn hand zoals de mensen van de zee, de zee zelf, de baders en al wat daar mee samenhangt, maar meest houd ik van wat men de “Satirische Ensor” placht te noemen, je weet wel met de maskers en geraamten.

Ergens, zoals met die rog, leek het wel of het een opdracht o.d. was. Naast de rog van Ensor hing er namelijk een haast identiek schilderij van Willy Finch3. Die is blijkbaar ook in het atelier van Ensor geschilderd en die is dan wel eigendom van Mu.ZEE

Ander nieuws: Mu.ZEE blijft ook niet op de gekende locatie. Ze verhuizen tijdelijk, om dan binnen een jaar of 5 à 6 in het Thermae Palace te worden ondergebracht4. Dat lijkt nog lang. Maar dat is het ook niet. Sloef is al meer dan vijf jaar dood en dat lijkt ook gisteren.

Ergens de voorbije weken lazen we dat er een standbeeld -in hout en stro- werd onthuld aan het station5. Daar gingen we dan ook eens kijken. Eigenlijk maakten we er een hele -zij het korte- tour James Ensor van.

(Lees verder onder de foto)

Er blijkt nog wel één en ander om naar uit te kijken. Er komt een heel Ensorjaar5 aan.

Een heel Ensorjaar? Op dus naar het volgende evenement6 dat ons interesseert.

____________________
1 Mu.ZEE
2 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/12/14/ensor-stillevens/
3 Stilleven met rog en haring
4 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/12/05/plannen-thermae-palace-oostende-zijn-rond-ook-plaats-voor-welln/
5 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/12/28/oostende-onthult-groot-standbeeld-van-ensor-in-hout-en-stro/
6 VRT NWS – url: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/12/13/ensorjaar-vrt/
____________________

Even geduld …

Voor ons vertrek had ik al een voorlopig concept gemaakt dat ik enkel even moest aanpassen ter plaatse.

James Ensor is niet even aan te passen. Er komt meer bij kijken. Meer foto’s, meer uitleg, meer geduld, want waar had ik niet aan gedacht?

Die huizekes bij Sunparks hebben geen internet. Ik heb wel mijn mobiel internet, ik kan ook zelf een hotspot maken maar daar gaat Norton van steigeren. Dat gebruikt te veel, zegt die.

Om dit te typen gebruik ik wel de telefoon, maar foto’s bewerken op dit kleine scherm …

Ik kon wel naar de Market Dôme, daar is wel internet, maar zie je me al op trekken met die laptoptas? Ik niet. James Ensor kan wachten tot thuis … zei hij.

Kunst in de Eifel

Zei ik al dat in de huisjes van Center Parcs veelal dezelfde decoratie te vinden is? Ja dat deed ik al. Ergens herinner ik me waterlelies maar ik weet nu niet meer bepaald waar. Maar in de Eifel zijn het Eifeltaferelen.

Toen ik het voor het eerst zag vond ik onderstaande rechtsboven wel iets hebben. Nu we het al telkens opnieuw zagen, vind ik het niks speciaals meer al vind ik het nog altijd het meest typische van de drie.



Lebkuchen

Amke whatsappte: “Jullie gaan naar Duitsland. Kunnen jullie voor mij Lebkuchen meebrengen?” En ze zond me ook:


Natuurlijk konden we dat. Maar waar verkochten ze die? Na even googelen vond Luc ze bij Edeka, wat goed uitkomt. De Edeka van Ulmen situeert zich op onze weg naar Center Parcs.

We stapten de winkel binnen. Natuurlijk bestaan er meerdere soorten1. We namen dan maar een paar verschillende mee.

Achteraf bedachten we dat we zelf niet hadden geproefd. We zouden er dan maar in het naar huis gaan nog een pak koeken bijhalen.

Een dag later lopen we er in de parksupermarkt, die eigenlijk een Rewe is, gewoon op:

De Mini-Elisen hebben we gekocht. De grote niet. Die vonden we te duur. En zeggen dat we die van bij Edeka al aan de prijzige kant vonden.

En ja, we hadden ze ooit al wel gegeten. En neen, ze zijn niet echt aan ons besteed. Dus zijn we er geen gaan bij halen in het naar huis rijden.

Al gaan velen er van uit dat Lebkuchen kerstgebonden zijn, blijkt dat oorspronkelijk niet zo1 geweest te zijn. Dus moeten we voor ons volgende verblijf in Duitsland mogelijk nog eens een Edeka en/of een Rewe zien te vinden onderweg.

____________________
1 Lebkuchen

Hochkelberg mit Mosbrucher Weiher

Als ik het weerbericht moest geloven en volgen, hadden we pas op donderdag de bespookte wandeling moeten doen. Dan was er het minste kans op neerslag, al zou het die dag dan wel kouder zijn.

Maar woensdag morgen jeukte het. Woensdag zou het, volgens het weerbericht, een ietske minder koud zijn, met een 15% kans op neerslag.

Zoals eerder gezegd, was ik de map met wandelingen thuis vergeten en zoals ook eerder gezegd vroegen we ons af of het spookte op die wandeling, omdat het scherm van mijn telefoon daar toch al twee keer zwart was geworden en we wilden weten of het aan de telefoon lag of aan dat ding dat daar boven huist.

We vertrokken. Na twee pogingen weet je wel al de weg tot op een bepaald punt waar het dus al twee keer fout was gelopen.

Er gebeurde niks. Die daarboven stond stil -bij tijden onzichtbaar- in de mist en mijn scherm bleef aan. Is het mysterie nu opgelost? De vraag beantwoord? Eigenlijk niet. Want het was mijn vorige telefoon die problemen kreeg en die ging niet lang genoeg mee om het uit te proberen.

En wat bleek daarna? Dat we vorige keer die Weiher niet vonden was echt wel te wijten aan een verontrustend verdwijnen van een wegwijzer. Want ik hàd gelijk gehad. Het wàs dat karrespoor geweest -waar ik het over had- waar toen sporen van grote tractoren te zien waren geweest en waar ze toen waarschijnlijk de wegwijzer hadden omgereden.

Zoals dat ding daar stond te pronken in het bos kan het alleen een schele dronken zwalpende zeeman met zeebenen ontgaan zijn, maar niet aan ons. Die wegwijzer stond naast het pad. Hij stond niet tussen bomen. Hij stond niet tussen struiken. Er was geen camouflage in de buurt. De enige boom, die bij het wandelen wat stoornis zou kunnen veroorzaakt hebben, was die welke daar een tiental meter verder op dat pad omgevallen was. Die zou ons een natte sneeuwbroek hebben bezorgd waren we daar een beetje onoplettend -zoals we anders met omgevallen bomen doen- over geklefferd.

Korte samenvatting? Het mysterie blijft en de wandeling rond de Hochkelberg is al plezant genoeg zonder de Mosbrucher Weiher1, die wel een eigen wandeling verdient.


____________________
1 Mosbrucher Weiher

Zweifeltocht

Had ik vorige week dinsdagmorgen geweten wat ik een pozeke later wel wist …

Meestal vergeet ik niks. Nu stonden we daar in de Eifel en had ik de lokale wandelkaart niet bij. En ja, die hadden we nodig, want met dàt echt winterse weer mocht die auto daar op die parking blijven staan en zouden we wel van het park uit vertrokken zijn.

Zonder kaart? Die dinsdagmorgen? Dat was toch geen probleem zeker. We zouden, de ons goed gekende wandeling via Sassen naar “Baumhaus Holzberg” nog eens maken.

En dan kon ik onderweg, op de splitsing eens kijken welk nummer die andere, je weet wel, de bespookte, had en we vertrokken.

Eens het park uit werd de weg een schaatspiste. “Maar ach” dacht ik “op de aardeweg zal het wel beter gaan”. Maar dat was verkeerd gedacht. “Maar ach” dacht ik “op de bosweg zal het wel beter gaan”. Dat was ook verkeerd gedacht.

Gelukkig was het in het dorp van Sassen, tussen aardeweg en bosweg in, wel ijsvrij.

Toen moest dat bergske af naar die boomhut nog komen. Daar had Luc, die maandagavond al zijn vrees over uitgesproken, niet over ijzel maar over steil met sneeuw. Die had ik weggewuifd met: “dan houden we ons maar vast aan de takken van de bomen”.

Dat viel ook eigenlijk wel best mee. Het was enkel dat afslaan dat wat -heel erg- glad verglaasd was en de takken van de bomen waren geen takken van bomen maar doornstruiken.

(Lees verder onder de foto)

En ik dacht … Weet je wat ik dacht? Wel ik dacht aan de reacties als één van ons beiden daar een totter zou gaan en één of ander zou breken. Dan zou je de commentaren nogal horen. Ik hoorde ze in gedachten. Ze zouden zeggen dat het toch wat zelf gezocht was van ons. Zo op onze leeftijd een boswandeling gaan maken op ijzel was toch de hemel verzoeken.

We geraakten goed terug in het huisje, pakten onze goeie frak en gingen in de parksupermarkt twee achten en een fleske wijn halen om de goede afloop te vieren.

En al bij vonden we ik die wandeling -achteraf- toch wel plezant. Wel was ik blij dat ik het fototoestel in het huisje had gelaten. Dat was dan niet voor de ijzel met valgevaar zo gedaan maar voor de voorspelde sneeuwregen.

Maar zoals ik al zei … had ik die dinsdagmorgen geweten wat ik een pozeke later wel wist, we waren niet vertrokken.

De waters op vakantie

Als ik zou zeggen dat alle vakantieparken een meer of vijver hebben, lieg ik misschien, want ik heb nog niet bij alle vakantieparken een vakantie, week, midweek of twee- of driedaagse doorgebracht. Ik denk trouwens niet dat dat me, in wat me nog rest van mijn één mensenleven, zou lukken. De vraag is ook of een heel mensenleven wel zou volstaan.

Wat wel waar is, is dat alle parken -en dat zijn er niet zo heel veel- waar ik wel al was zo een meertje of vijvertje hebben.

Soms hebben ze dat niet nodig, dan liggen ze gewoon aan bij zo een groter meer zoals de Bostalsee en het Rauwse Meer, zoals Center Parcs Bostalsee en Sunparks Kempense Meren.

Soms liggen ze aan zee, maar de beide Belgische parken hebben daarbovenop nog een parkmeertje.

Ook het -niet nader genoemde- park in Drenthe had een eigen parkwater, eigenlijk meer dan één al was het ene dan een zwemvijver en het andere een vennetje in natuurgebied.

En daar hadden we dan, als kers op de taart, de niet zo veraf gelegen Baggelhuizerplas. Die was een wandeling meer dan waard. Er was niet echt veel volk. Op enkele joggers na hebben we er niemand ontmoet. Rare gevolgtrekking? Als de wc-voorzieningen bij dat soort gebieden gesloten zijn, wordt het pas de moeite waard om ze te bezoeken.

Die waterpartijen vind ik een enorme meevaller, vooral als je ’s avonds niet de hele avond voor de TV wil hangen en nog een luchtje wil scheppen. Water heeft altijd een bepaalde aantrekkingskracht en het is snel gezegd: “Gaan we nog eens tot aan het meer?”

Kunst in Sunparks

Het lag niet echt in de mijn bedoeling om er een reeks van te maken, maar het schilderij op zich nodigde uit tot maar weer een log over de kunst die je in de Sunparks kamers vindt.

Dit maal geen tweede verdieping, geen koeien, geen Donald Turtle maar op de derde verdieping dit:

(Lees verder onder de foto)

En waar de naam “De koeien” en “Nakomeling van Donald Turtle” me nogal logisch leken, lijkt het bij dit schilderij ook best benoemd te worden als “Drie dames met hoed”.

Het vergde wat gewenning en een onweer op donderdagavond om te zien dat de vlinders en de muurdecoratie achter de dames er blijkbaar op gekleefd werden.

Ook begon ik me af te vragen of de middelste dame geen paspop was, zo zonder armen, want dat ene dat ik eerst voor een arm had gehouden lijkt eigenlijk meer een veer van die hoed.

En uiteindelijk, ga ik me beklagen dat ik me het schilderij van de eerste keer hotel niet herinner en er dus ook geen foto van nam.

Ik ga het niet uitzoeken welke kamer dat was, die lag aan de achterzijde met zicht op het dak. Een kamer met zicht op het Rauwse meer is véél prettiger en zeker om op het balkon te zitten, zelfs met onweer.

Bartje

Voor we vertrokken wist ik al wel dat er een Landal park was dat “Het Land van Bartje1” heette. Daar verbleven we niet.

Voor we vertrokken wist ik ook al wel dat er een Dorp van Bartje had bestaan in Rolde2, niet zo ver van een aangeprezen wandeling: “Het Barlooërveld3“, maar dat streekmuseum is permanent gesloten4.

Voor we vertrokken wist ik ook al dat originele standbeeld van Bartje uit kalksteen (Suze Berkhout – Engelse kalksteen – 1954) na tal van vandalenstreken, in het Drents Archief5 te vinden was en dat het bronzen exemplaar (Suze Boschma-Berkhout – brons – 1982), dat je veelal op foto’s ziet, achter het Ontvangershuis staat, nààst de ingang van het Drents Archief.

Als voorbereidende info kon dat wel al tellen, vooral om te zien waar we niet moesten zijn en wat we niet moesten verwachten.

Toen we in de buurt van Assen kwamen zag ik Bartje, die ons al stond op te wachten.

(Lees verder onder de -uit een rijdende auto genomen- foto)

Aan het Drents Archief nam ik maar de foto van het beeldje dat iedereen al nam:

(Lees verder onder de foto)

Natuurlijk liepen we wel binnen, natuurlijk heb ik ook daar een foto van het originele kalkstenen Bartje genomen. Die is -voorlopig- voor mijn archief.

Was dat nu alles over Bartje? Ik dacht het wel.

Tot we de straat wilden oversteken …

(Lees verder onder de foto)

De reden waarom we toen die straat opnieuw overstaken? Ik had nogal onnozel de opmerking gemaakt dat ik de groene versie ook op foto wou.

(Lees verder onder de foto)

Voor Bartje hoeven we dus al zeker en vast niet meer terug.

____________________
1 Vakantiepark Het Land van Bartje
2 Streekmuseum Het Dorp van Bartje
3 Het Barlooërveld
4 Google
5 Drents Archief
____________________

Page 3 of 22

Powered by WordPress & Theme by Anders Norén